Play Girl ผู้ชายอย่างนายไม่รอดมือฉันหรอก

               วันรุ่งขึ้น...
             "กาเฟหน่อยมั้ย"ยัยทับทิมเอ่ยถามฉัน
             "ไม่ แต๊งกิ้ว"ฉันตอบกลับ ทั้งๆที่ยังไม่ละสายตาจากโน้ตบุ๊คของฉันอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องของฉัน
              ตอนนี้ฉันกลายมาเป็นยัยแอลมอนจอมเพล์เกิร์ลคนเดิมแล้ว ตอนนี้ปรกติหมดทุกอย่างฉันกลับมาดูแลเพจสุดรักของฉันต่อ และทำหน้าที่แอดมินอย่าเดิม ส่วนเรื่องเครยอนนั้นฉันถือว่าเราไม่เคยรู้จักกันก็แล้วกัน ฉันลงรูปล่าสุดที่ฉันคู่กับเค้าในเพจและยังบอกลูกๆเพจอีกว่าตอนนี้เราสองคนเลิกกันแล้ว และต่อไปฉันอาจจะมีคนใหม่ที่หล่อและรวยกว่าเดิมไปเรื่อยๆตามประสายัยเพล์เกิร์ลล่ะน่ะ เพราะงั้นจึงทำให้ลูกๆเพจของฉันกลับมาสรรเสริญฉันอีกครั้ง
              "พี่.."
              ก็ถือว่าเราสองคนไม่มีอะไรกันแล้ว...
              "พี่แอล.."
              และฉันก็ไม่มีวันกลับไปที่บ้านนั้นอีกด้วย....
              "แอลมอน!"
              "เหวอ! ตกใจหมด แกจะเสียงดังทำไมยะ!"ฉันตกใจเมื่อจู่ๆยัยนี่ก็มาตะโกนใส่หูฉัน
              "ทับทิมเรียกพี่ตั้งสามทีแล้วนะ เหม่ออะไรอยูู่เนี่ย"ยัยนี่กอดอกว่า"มีคนมาหาน่ะ"
              ใคร?
              ว่าแล้วฉันจึงออกมาจากห้องตัวเองและเดินลงบันไดมาเปิดประตูชั้นล่างให้แก่แขกผู้มาเยือน
              เครยอน! หมอนี่มาได้ไงเนี่ย!!
              พอฉันเห็นหน้าเค้าเท่านั้น ฉันรีบปิดประตูใส่ทันที
              "มาทำไม!"ฉันยืนพิงประตูพูดเสียงเย็นชาใส่ทั้งๆที่เครยอนยืนอยู่ประตูข้างนอกบ้าน(ฉันอยู่ข้างในบ้าน)
              "ฉันอยากจะมาพูดความจริงกับเธอ...ฉันไม่รู้นะว่าเมื่อวานนี้เธอเข้าใจฉันว่ายังไง แต่ฉันก็อยากจะบอกวามจริงที่เธอยังไม่รู้กับเธอวันนี้"
              "ความจริงอะไรอีกล่ะ! ฉันรู้มันหมดเปลือกแล้ว หรือจะมาบอกว่ายัยมินมินไม่ใช่น้องแต่เป็นแฟนงั้นสิ"ฉันประชดใส่
              "ไม่ใช่ เธอฟังฉันก่อนสิ"
               "ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับนาย กลับไปซะ!"ฉันว่าแค่นี้และเดินหันหลังออกมาจากประตู
               บ้าจริง! มาทำไมเนี่ย
               ฉันเดินขึ้นมาบนห้องทั้งๆที่ใจก็อยากจะไปหาเค้าเหลือเกิน ที่ฉันทำแบบนี้ฉันทำถูกรึป่าวนะ?
               "อ้าว พี่ใครมาหานะ!"ยัยทับทิมถามฉันขึ้นเมื่อสีหน้าอันหดหู่ของฉัน
               "เครยอน"ฉันเดินมานั่งโต๊ะทำงานและกลับมาสนใจเพจที่เดิม
               "ทำไมพี่ไม่ให้เค้าเข้าบ้านล่ะ ข้างนอกมันหนาวนะ!"จริงสิ! ไม่ทันไรทำไมหน้าหนาวมันมาเร็วจัง เมืองไทยนี่ชักแปลกๆแล้วนะ ฉันเริ่มรู้สึกเป็นห่วงเค้ามากขึ้นเมื่อยัยทับทิมว่าอย่างงั้น
               "เราไม่มีอะไรต้องคุยกัน ถ้าแกเป็นห่วงเค้าก็บอกให้เครยอนกลับไปซะอยู่ไปก็จะหนาวตายเปล่าๆ"ฉันยังคงใจแข็งอยู่อย่างงั้น ยัยทับทิมมองฉันอย่างไม่เข้าในความคิดของฉัน แต่ยัยนี่ก็รู้ว่าฉันพูดอะไรแล้วทำจริง ในเมื่อฉันไม่อยากพบก็คือไม่ได้เจอหน้ากันแน่ๆล่ะนะ ยัยนี่จึงเดินลงไปไล่เครยอนกลับบ้าน และไม่นานยัยนี่ก็เดินขึ้นมาหาฉัน
               "พี่ๆ เครยอนเค้าบอกว่าถ้าวันนี้พี่ไม่รู้ความจริงเค้าจะไม่กลับไป ทับทิมว่านะพี่เราน่าจะ.."
               "ถ้าเครยอนไม่กลับก็ปล่อยเค้าไปอย่างงั้นแหละ หมอนั้นทนความหนาวได้ไม่นานหรอก"ฉันตัดบทไปและหันไปสนใจหน้าจอโน้ตบุ๊คต่อ แต่ใจฉันตอนนี้ก็ยังเป็นห่วงเครยอนอยู่...
               ให้ตายสิ! เราเลิกกันแล้วนะ! 
               ฉันพยายามปัดความคิดวุ่นๆนี้ไปจากหัว และเดินเข้าห้องนอนไป...
 
               18.45 น.
               ฉันตื่นขึ้นมาจากการนอนไปสามชั่วโมง เดินออกมาล้างหน้า
               อุยย หนาว
               "ทำไรกินอ่ะ"ฉันเดินไปถามยัยทับทิมที่กำลังนั่งต้มราเมงกินอยู่
               "ราเมงอ่ะพี่ แต่ทับทิมกินไม่ลงหรอก"ยัยนี่ยังรู้สึกไม่ดีอยู่ที่ฉันยังใจแข็งอยู่อย่างงี้
                "เครยอน...หมอนั้นยังไม่กลับอีกหรอ"ฉันตกใจ เมื่อเห็นสีหน้าของยัยนี่ หนาวๆแบบนี้ถ้าเครยอนยังอยู่หน้าบ้านฉันล่ะก็ หมอนั้นได้หนาวตายแน่
                "กลับไปแล้วทีนึง และตอนนี้เค้าก็กลับมาใหม่ เครยอนฝากฉันอันนี้ให้พี่ด้วย"ทับทิมส่งกล้องวีดีโอมาให้ฉัน
                ฉันรับมันและไม่ตอบอะไร หยิบมันเดินเข้ามาที่ห้องนอนและเปิดมัน ภาพที่ปรากฏขึ้นคือเครยอนนั่งอยู่หน้าบานฉัน และมีฉากเป็นประตูบ้าน  และดูท่าทางแล้วเครยอนคงจะหนาวไม่ใช่เล่น หมอนี่คงเพิ่งบันทึกไปอ่ะน่ะ ฉันกดเพล์วีดีโอ
                "แอลมอน...ฉันไม่รู้น่ะว่าเธอคิดยังกับแผนของฉันและยัยมินมิน แต่ว่าตอนนี้ฉันจะบอกความจริงกับเธอเอง.."เหอะ! หมอนี่ก็แค่จะมาแก้ตัวล่ะนะ ฉันทำท่าจะปิดวีดีโอและต้องชะงักไว้ เมื่อในภาพคือเครยอนถอดเสื้อคลุมออกเผยให้เห็นเสื้อกล้ามโชว์รอยสักรูปดราก้อนบอล และนั้นทำให้ฉันต้องคิดถึงเค้า...
                    
                2ปีที่แล้ว....
                'อย่าไปเลยนะ ฉันขอร้อง'เดรครีบวิ่งมากอดขาฉัน เหมือนกับยังมีใจให้กันอยู่
                 เชอะ! รักอันจอมปลอม!
                'ปล่อย เราเลิกกันแล้วนะ'ฉันขยับขาหนี แต่เดรคยังกอดมันเอาไว้อยู่อย่างงั้น
                'ทำไมล่ะ..'เดรคเงยหน้าขึ้นมาถามฉัน สีหน้าที่เต็มไปด้วความสงสัย
                'นายคงไม่อยากรูมันหรอก'คำถามนี้ทำให้ฉันเจ็บปวดอีกครั้ง เมื่อภาพเหล่านั้นกลับคืนมาในหัว นั้นคือเดรคคบคนใหม่ทั้งๆที่มีฉันอยู่ด้วยทั้งคน วันนั้นเดรคและยัยหน้าด้านนั้นสวีทหวานซะไม่ให้เกรียติ์แก่ฉันเลย แต่หมอนี่คงไม่รู้หรอกว่าฉันเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด พอฉันรู้ว่าเค้ามีกิ๊กฉันจึงขอเลิกเค้าก่อนที่เค้าจะขอเลิกฉัน....
 
                ภาพเหล่านั้นกลับคืนมาอีกครั้ง เดรคและฉันเราสองคนรักกันมากแต่เพราะหมอนั้นไม่รักดี จึงทำให้ฉันต้องบอกเลิกเค้าก่อนที่หมอนั้นจะบอกเลิกฉัน ซึ่งหลังจากวันนั้นมันทำให้ความรักของฉันแย่ลง ฉันกลายเป็นยัยเพล์เกิร์ล ที่คบกับใครแล้วไม่มีความจริงใจ คบแล้วเลิก เลิกแล้วคบใหม่..
                และสัญลักของเดรคก็คือลายลูกดราก้อนบอลที่หัวใหล่ซ้าย! ซึ่งนั้นก็คือเครยอน!
                 หมอนี่คือเดรคหรอ??
                "...ใช! ฉันเองแหละ แฟนที่เธอทิ้งไป..เดรคไง เธอยังจำฉันได้รึป่าวนะ"ฉันเปิดดูวีดีโอต่อ เป็นเดรคจริงๆO_O
                "... ตอนแรกฉันไม่รู้นะว่าเธอทิ้งฉันเพราะอะไร และฉันก็เพิ่งมาคิดได้ว่า เธอเห็นฉันกับยัยมินมิน ซึ่งเราสองคนเป็นพี่น้องกันเท่านั้น ยัยนี่แค่มาเยี่ยมฉันที่บ้าน และฉันก็ไม่คิดว่าเธอจะเข้าใจผิด คิดว่าเราเป็นกิ๊กกัน และทิ้งฉันไป แม้เธอจะทิ้งฉันไปแต่ฉันก็ยังรักเธออยู่ ฉันพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้กลับมาคบเธออีกครั้ง และฉันก็มาเจอเธอในเพจสาวเพล์เกิร์ล'ตอนนั้นฉันก็คิดแผนนี้ขึ้นมาได้คือ ให้ยัยมินมินมาท้าเธอให้กลับมารักฉันอีกครั้ง และคิดว่าถ้าเธอรู้ว่าฉันคือเดรคเธอก็คงไม่อยากจะเจอฉัน ฉันเลยปกปิดตัวเองไม่ให้ใครเห็นรอยสักของฉัน และอยู่ในนามว่า'เครยอน'...."
               ฉันสต๊อปมันไว้แค่นี้ก่อน เพราะจู่ๆน้ำตาฉันก็ไหลลงอาบแก้ม แล้วแผนสร้างกระแสที่ฉันเข้าใจล่ะ ฉันเข้าใจผิดหรอกหรอ นี่ฉันหลงเชื่อคอมเม้นบ้าๆนั้นได้ไง!! ทั้งที่แท้แล้วมันคือแผนที่จะให้ฉันกลับไปรักกับเดรคเหมือนเดิมตะหาก!!!
              "....และเมื่อเธอกลับมารักฉันแล้ว ฉันก็จะบอกความจริงกับเธอ รู้มั้ย พอเธอมาเจอฉันในผับฉันแทบจะหัวใจวายเมื่อเธอแต่งตัวยั่วซะขนาดนั้น เมื่อตอนที่เราอยู่ในรถด้วยกันที่เธอว่าฉันเป็นเกย์ ฉันก็แทบอยากจะทำอะไรเธอ แต่ฉันก็ไล่เธอลงจากรถเพราะกลัวฉันจะห้ามใจไม่ไหว ตอนแรกฉันก็นึกว่าเธอคงหนีฉันไปแล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าเธอจะมาเจอฉันใหม่ที่ห้าง ในวันเกิดไรเฟิลมีคนมาจีบเธอรู้มั้ย? ฉันก็หึงเธอแทบบ้า และเมื่อวันเกิดฉันที่เธอถูกยัยจินนี่ขัง ทั้งๆทีจริงแล้วมันคือฝีมือยัยมินมินต่างหากที่จ้างยัยจินนนี่ทำแบบนี้ เพื่อให้ฉันไปช่วยและทำกฏห้าข้อในข้อ'ช่วยเหลือกัน'สำเร็จ พอฉันรู้เท่านั้น ฉันก็ว่ายัยนั้นจนลมออกหูเลยล่ะ และเมื่อวานนี้ ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอรู้ความจริงแบบไหน แต่ฉันขอบอกไว้ว่า...แผนของฉันและยัยมินมินไม่ใช่แผนสร้างกระแสอย่างที่เธอคิด ฉนั้น...เธออย่าเข้าใจฉัน แค่กๆ.."
              เครยอนรู้สึกจะทนความหนาวมานานจนอาการหวัดเริ่มออกอาการ
               "...ผิดนะ"เครยอนพูดแค่นี้และลุกขึ้นเดินเข้ามาหากล้องและกดปิดมัน
             ม...ไม่จริงใช่มั้ย!!!