Love Innovation ถึงนายจะร้ายสุดท้ายก็รัก

ตัดสินใจ  I

~~ติ๊ง~~ ต๊อง~~

เสียงออดหน้าห้องของเรนดังขึ้นคงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครมาเพราะเสียงออดที่ดังมันช่างรัวกระหน่ำในการกดซะเหลือเกินว่าแล้วเจ้าตัวจึงเดินไปเปิดประตูต้องรับแขกในทันที

“ ว่าไง ” เรนเอ่ยคำทักทาย

“ ไม่ต้องมาว่ายังไงเลยนะ ตอบคำถามฉันมาเดี๋ยวนี้ว่าไอ้เด็กนั้นใคร ”

“ น้องชายฉัน ”

“ แน่ใจ ”

“ อืม ”

“ แล้วเด็กนั้นอยู่ไหน ”

“ อยู่ในห้องนอนฉัน ”

“ แล้วอาการเป็นไงบ้าง ”

“ หมอมาตรวจและทำแผลให้แล้วล่ะ ”

“ เฮ้ย ให้ตายเถอะนะนายเนี้ยหยุดสร้างปัญหาให้ฉันสักวันไม่ได้หรือไง ” ซัทจิว่าพลางส่ายหน้าไปมาด้วยอาการเบื่อหน่ายกับพฤติกรรมของเรน ถึงแม้เขาจะทำหน้าที่เป็นผู้จัดการส่วนตัวของเรนแต่ด้วยทั้งสองคนอายุไล่เลี่ยกันแถมรู้จักกันมาก่อนจึงทำให้ทั้งคู่สนิทกันเหมือนเป็นพี่น้องจึงทำให้สามารถคุยกันได้ทุกเรื่องไม่เว้นแม้กระทั้งเรื่องส่วนตัว

“ แล้วแกจะทำยังไงต่อไป ” ซัทจิเอ่ยถามเรน

“ ไม่รู้ว่ะ แล้วแกว่าฉันควรทำยังไงว่ะ ” เรนหันหน้าไปเอ่ยถามเป็นเชิงขอความคิดเห็นจากอีกฝ่ายทันที

“ เฮ้ยๆ ไม่ต้องมามองหน้าฉันอย่างนั้นเลยนะฉันไม่มีคำตอบอะไรให้แกทั้งนั้น หันหน้าไปเผชิญแล้วยอมรับความจริงซะบ้างไม่ใช่หนีปัญหาเหมือนที่แกทำผ่านๆมา ”

“ งั้นเหรอ ” เรนเอ่ยพร้อมกับหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบเพื่อระบายความเครียด ”

“ ก่อนที่จะตัดสินใจทำอะไรฉันว่าแกควรที่จะจัดการเคลียร์ที่นอนสลบในห้องแกก่อนดีกว่านะ ” ซัทจิเอ่ยพลางชี้ไปทางประตูห้องนอนของเรนจนเจ้าตัวต้องแค่นหัวเราะเบาๆ

หึ

“ เรื่องงานเป็นยังไงบ้าง ”

ยังจะกล้าถามอีกเนอะว่าเป็นไงก็ป่วนนะสิถามได้เล่นซะหนีมาแบบนี้กว่าฉันจะเคลียร์ได้แทบตายเอ่ออีกอย่างแกงานเข้าแล้วล่ะไม่เชื่อก็เอาไปดูซะให้เต็มตาว่าแล้วซัทจิก็ยื่นi-phoneของเขาให้เรนดูฟาดหัวข่าวgossip ทันที เม้าส์สั่นกลางกอง “ กองถ่ายMVป่วนนักร้องดังเบี้ยวคิวงานโบ้ยติดธุระทำเอาต้องยกเลิกกองกระทันหัน ”  เรนมองฟาดหัวข่าวก่อนจะแค่นหัวเราะอีกครั้ง

“ ทีนี้งานได้เข้าจริงๆแน่ ”

“ ช่างมันสิ ข่าวก็คือข่าว ” เรนเอ่ยเสียงเรียบ พลางยื่น i – phone คืนให้ซัทจิทันนที

“ แล้วตกลงแกจะให้ฉันช่วยอะไร ”

“ ยังคิดไม่ออกเลยว่ะ ”

“ อ้าวไอ้นี้ แล้วแกจะแก้ปัญหานี้ยังไง ”

ว่าจบทั้งสองก็มองหน้ากันอย่างไร้ซึ่งคำตอบใดๆ

ก่อนที่เรนจะเป็นคนเอ่ยขึ้นมา

“ เอ่อนะฉันหาทางออกสำหรับเรื่องนี้ไว้แล้วล่ะนายไม่ต้องห่วง” เรนเอ่ยพลางสูบบุหรี่อย่างสบายใจ

“ ให้มันได้อย่างนี้สินะแกเนี้ย แล้วตกลงเรื่องนี้มันเป็นไงมาไงตอนนี้ฉันชักจะจับต้นชนปลายไม่ถูกแล้วนะ”

“ นายอยากรู้จริงเหรอ ” เรนเอ่ยถาม

“ อืม ”

“งั้นฉันจะเล่าเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้นายฟัง ”

ว่าแล้วเรนก็จัดการเล่าเหตุการณ์ในอดีตทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้กับซัทจิฟังอยู่นานสองนาน จนทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าอีกด้านหนึ่งของห้องร่างบางที่นอนไม่ได้สติตอนนี้เริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาบ้างแล้ว

“ อืมมมม!!!   ”พีฟิวเมื่อรู้สึกตัวก็พยายามลืมตาขึ้นมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้ารู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองอยู่ที่ไหนสักแห่งห้องพยาบาลเหรอ หรือโรงพยาบาล พีฟิวถามตัวเองและรู้สึกมึนๆหัวแถมแผลที่ฝ่ามือก็รู้สึกจะแสบจี๊ดๆ อยู่ตลอดเวลา แต่เอ๊ะนี้มันไม่ใช่ห้องพยาบาลของโรงเรียนนี้น่าโรงพยาบาลก็ไม่ใช่แล้วที่นี้ที่ไหนกันนะ

พีฟิวพยายามนึกว่าเมื่อตอนบ่ายที่โรงเรียนเกิดอะไรขึ้นเพราะเท่าที่เขาจำได้นั้นเขารู้สึกว่าตัวของเขาเองเป็นลมล้มพับอยู่หน้าห้องรับแขกของโรงเรียนแล้วจู่ๆมาโผล่ที่นี้ได้ยังไงกันนะร่างบางพยายามนึกและยันตัวลุกขึ้นยืนเพื่อเดินตรงไปยังห้องอีกห้องที่มีเสียงบทสนทนาดังอยู่

“ หรือจะเป็นคนที่ช่วยเราไว้นะ ” พีฟิวนึกในใจพลางเดินออกไปก็พบว่ามีชายสองคนกำลังนั่งคุยกันอยู่

“ เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ ” เรนเอ่ย

ซัทจิเมื่อเห็นว่ามีบุคคลที่สามโผล่เขามาก็เอ่ยทักขึ้นมาทันที

“ อ้าวฟื้นแล้วเหรอ ”

“ ฮ่ะ แล้วตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนฮ่ะ ” พีฟิวเอ่ยขึ้น

ซัทจิกำลังจะเอ่ยปากบอกว่าอยู่ที่คอนโดของเรนก็ถูกเจ้าตัวส่งสายตาพิฆาตเป็นเชิงห้ามไว้

“ อ้อ คอนโดฉันเองนะ ฉันเห็นนายหมดสติอยู่หน้าห้องรับแขกตอนนั้นมันตั้งตัวไม่ทันก็เลยไม่รู้จะทำไงดีอีกอย่างถ้าเกิดเป็นข่าวขึ้นมาเรนจะแย่ฉันเลยต้องพานายมาที่นี้แหละ” ซัทจิเอ่ยก่อนยิ้มแห้งๆให้กับพีฟิว

“ ฮ่ะ” พีฟิวตอบพร้อมกับหันไปมองแผ่นหลังของเรนที่นั่งหันหลังให้เขาอยู่และไม่หันหน้ามามองเลยเหมือนกับว่าเขาเป็นดั่งอากาศธาตุที่ไร้ตัวตน ( ทำไมพี่ชายถึงได้เกลียดเรามากขนาดนี้นะ )

“ เอ่อ ว่าแต่เราชื่ออะไรนะ ”

“ ผมชื่อพีฟิวฮ่ะ เรียกฟิวก็ได้ฮ่ะ ขอบคุณมากนะฮ่ะที่ช่วย ” พีฟิวกล่าวขอบคุณพร้อมกับโค้งตัวเพื่อแสดงการขอบคุณอีกครั้ง

“ เฮ้ยๆ ไม่เป็นไรหรอกนะ ”

“ ขอบคุณอีกครั้งนะฮ่ะที่อุตส่าห์ช่วยผม ถ้ามีอะไรที่ผมพอช่วยได้ก็บอกนะฮ่ะผมยินดีทำ ” พีฟิวเอ่ยพลางยิ้มบางๆให้กับซัทจิ

“ ไว้คราวหน้าแล้วกันนะตอนนี้ยังคิดอะไรไม่ออก 555+”

“ เอ่อว่าแต่บ้านเราอยู่แถวไหน ”

“ อยู่เมอร์ฟิวลาทาวน์ ครับ ”

“งั้นเหรอ พอดีเลยงั้นเดี๋ยวฉันจะให้เรนไปส่งป่านนี้ที่บ้านคงจะเป็นห่วงแย่”

“ เฮ้ยเรนไปส่งน้องเขาหน่อยสิ ”

“ เรื่องอะไรฉันต้องไปว่ะ ”

“ เอ่อ คือไม่เป็นไรฮ่ะผมกลับเองได้ขอบคุณอีกครั้งนะฮ่ะที่ช่วยผมไว้ ” พีฟิวปฏิเสธความช่วยเหลือจากซัทจิทันทีที่รู้ว่าเรนจะเป็นคนไปส่งเขาถึงจะแอบดีใจนิดๆที่ถ้าหากเรนไปส่งเขาที่บ้านเขาก็จะทำให้พ่อลูกได้ปรับความเข้าใจกันซะทีแต่มันก็คงจะทำได้ยากเพราะต่างคนต่างทิฐิเหลือเกิน

“ ไม่เป็นไรหรอกน่าให้เรนไปส่งนะดีแล้ว ” ซัทจิเอ่ย

ส่วนทางด้านเรนพอได้ยินซัทจิย้ำอีกครั้งว่าให้เขาไปส่งพีฟิวก็ถึงกับถลึงตาใส่ซัทจิทันทีทันใด พอพีฟิวเห็นว่าเรนมีท่าทีไม่พอใจนักที่ซัทจิจะให้เขาไปส่งตนจึงบอกออกไปด้วยลำบากใจว่า

“ ไม่เป็นไรจริงๆฮ่ะ ผมไม่รบกวนพี่………..เอ่อคุณเรนหรอกฮ่ะ ”

พีฟิวตอบส่วนทางด้านเรนที่สูบบุหรี่อยู่ก็วางบุหรี่ลงที่เขี่ยบุหรี่ทันทีพลางหันหน้ามาสบจากับพีฟิวด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

“ รู้ตัวเองก็ดีหนิ ”

“ ฮ่ะ ขอบคุณนะฮ่ะที่ช่วยผมงั้นผมขอตัวนะฮ่ะ ” ว่าแล้วพีฟิวก็โค้งตัวแสดงคำขอบคุณก่อนจะเดินออกจากห้องไปเมื่อเห็นร่างบางเดินออกไปพ้นประตูห้องแล้วซัทจิก็เอ่ยขึ้นมาทันที

“ ปล่อยไปแบบนี้มันจะดีเหรอว่ะ” ซัทจิเอ่ย

“ อืมแบบนี้แหละดี” เรนเอ่ยพลางลุกจากโซฟาตรงไปหยิบเอากุญแจรถเพื่อจะออกไปข้างนอก

(ตามไปหรือเปล่าจ้าอิอิ : ^^ ayukame )

“ เฮ้ยๆ แล้วนี้แกจะไปไหนของแกเนี้ย ”

“ จะออกไปเที่ยวแก้เครียดหน่อย”

“ แน่ใจเหรอ ว่าไปเที่ยวไม่ใช่ว่า ….. ”

“ เอ่อ ช่างฉันเถอะน่ากลับไปได้แล้วไปๆๆๆ ” เรนไล่ซัทจิ

“ ไปก็ได้ว่ะรู้ทันเข้าหน่อยทำมาเป็นไล่ชิ ”ซัทจิเอ่ยก่อนจะเดินออกจากห้องไปแต่ก่อนจะออกไปพ้นบานประตูก็ยังไม่วายชะโงกหน้ามาแซวเรน

“ รีบๆไปล่ะโดนใครฉุดไปก่อนแล้วจะเสียใจนะ พ่อคนปากแข็ง ” ซัทจิทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องไปส่วนเรนตอนนี้ก็ยืนเป็นไอ้บื้ออยู่ในห้องตัวเอง

ส่วนทางด้านพีฟิวเมื่อเดินออกมาพ้นบริเวณหน้าคอนโดก็พยายามจะโบกรถแท็กซี่กลับถึงตอนนี้จะไม่ดึกมากมายอะไรแต่บริเวณนี้ก็ใช่ว่าจะมีแท็กซี่ซะที่ไหนอีกอย่างแถวนี้ก็เป็นย่านคอนโดหรูพอสมควรแถมคอนโดแต่ละคอนโดยังอยู่ในซอยลึกอีกต่างหากจะเดินไปปากซอยก็กะไรอยู่แต่มันคงไม่มีทางเลือกที่ดีสำหรับเขาตอนนี้นอกจากเดินออกมาปากซอยเพื่อโบกแท็กซี่กลับ พีฟิวพยายามเดินประคองตัวเองมาเรื่อยๆถึงเขาจะเป็นผู้ชายก็แอบกลัวเหมือนกันเพราะซอยมันดูเปลี่ยวและมืดมากถึงจะมีแสงไฟส่องตามถนนก็ตามพีฟิวเดินมาเรื่อยๆจนถึงตรงกลางซอยก็เห็นกลุ่มวัยรุ่นหน้าตาดูโหดๆ3-4คนกำลังนั่งจับกลุ่มกันอยู่ตรงริมฟุตบาทและตอนนี้ทุกสายตากำลังจับจ้องร่างบางที่เดินผ่านอยู่พีฟิวพยายามเดินก้มหน้าก้มตาเดินผ่านไปให้เร็วที่สุดเพราะถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกันแต่พีฟิวก็จัดว่าเป็นผู้ชายที่หน้าหวานมากแลดูบอกบางคล้ายผู้หญิงแถมผมที่มีทรงเกือบปะบ่าอาจทำให้ใครต่อใครเข้าใจผิดว่าเขาเป็นผู้หญิงก็เป็นไปได้ กลุ่มวัยรุ่นที่กำลังนั่งอยู่เมื่อเห็นว่าพีฟิวเดินผ่านไปสักพักก็ต่างพากันเดินตางหลังพีฟิวมาติดๆ

เมื่อเห็นว่าท่าทางจะไม่ดีพีฟิวจึงพยายามที่จะเร่งฝีเท้าเตรียมที่จะวิ่งหนีทันทีแต่ก็เหมือนมีคนรู้ทัน หนึ่งในกลุ่มวัยรุ่นนั้นวิ่งมาดักหน้าของพีฟิวเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยทักทายพร้อมกับสายตากรุ่มกริ่มที่จ้องมองร่างบางเหมือนจะกลืนกิน

“ จะรีบไปไหนจ๊ะคนสวยหยุดคุยเป็นเพื่อนพวกพี่ทั้ง4คนก่อนสิจ๊ะ ”

“ เอ่อ ขอโทษนะฮ่ะผมจะรีบกลับบ้าน ”พีฟิวตอบและพยายามเบี่ยงตัวหลบเพื่อหาทางออกจากวงล้อมของกลุ่มวัยรุ่นที่กำลังล้อมเขาอยู่

“ บ้านอยู่ไหนล่ะน้องสาวให้พวกพี่ไปส่งไหม ” อีกหนึ่งในกลุ่มวัยรุ่นเอ่ยขึ้นพลางเดินขยับตัวเข้าใกล้เรื่อยๆจนไม่มีท่าทีว่าจะมีช่องว่างให้เปิดโอกาสหนีได้เลย

“ เอ่อ ขอโทษนะฮ่ะผมจะกลับบ้านช่วยหลบไปหน่อย ”

“ เฮ้ยน้องสาวไปเที่ยวกับพวกพี่ก่อนสิจ๊ะเดี๋ยวพวกพี่ไปส่ง ”

“ ขอโทษจริงๆฮ่ะ ปล่อยผมไปเถอะผมจะกลับบ้าน” พีฟิวเอ่ย

พูดไปก็คงไม่เป็นผลเพราะยิ่งพูดก็ยิ่งโดนล้อมและโดนต้อนให้จนมุมเรื่อย

“ หลบไปนะ ” พีฟิวพยายามที่จะผลักวัยรุ่นคนที่ยืนอยู่ด้านหน้าให้ออกห่างตัวเขาแต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จเพราะพิษของแผลที่โดนแก้วบาดทำให้เขาไม่มีแรงพอจะผลักวัยรุ่นที่ยืนขวางทางของเขาออกไปได้แต่มันกลับส่งผลตรงกันข้ามคือร่างของพีฟิวดันเซล้มไปซบกับอีก1คนที่ยืนอยู่ด้านข้างแทน

ทำเอาวัยรุ่นอีก3คนร้องฮือขึ้นมาทันทีที่พีฟิวถลาตัวไปซบกับเพื่อนอีกคนแทน

“ ไหนขอดูหน้าหน่อยสิมองไม่ค่อยถนัดเลย”  ว่าแล้วก็ใช้มือเสยค้างของพีฟิวให้เงยหน้าขึ้น

“ ปะปะปล่อยนะ ”

“ ว้าว !!!!!!! น่ารักเป็นบ้าเลยว่ะ ”

“ เอ่อว่ะจริงด้วย ”

“ เอาไงดีว่ะ”

“ ปะปะปล่อยผมนะ” พีฟิวพยายามดิ้นจนสุดแรงเพื่อให้หลุดจากพันธนาการนั้นแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะยิ่งดิ้นมันก็ยิ่งล็อคแขนของพีฟิวไว้แน่นขึ้นเรื่อยๆจนเริ่มรู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งตัว

“ เฮ้ยทำเป็นสะดีดสะดิ้งไปได้ ”

“ เอาไงต่อดีว่ะ ” มันปรึกษากัน

“ เอาไงล่ะก็น่ารักซะขนาดนี้ปล่อยไปก็บ้าแล้ว ”

“ แต่ผู้ชายนะเว้ย ” อีกคนร้องทัก

“ ใครสนว่ะ น่ารักซะขนาดนี้ใครจะอดใจไหว ” ไอ้คนที่ล็อคแขนพีฟิวไว้พูดขึ้นพลางยื่นจมูกเข้าใกล้ใบหน้าขาวๆของพีฟิวเพื่อสัมผัส พีฟิวพยายามเบี่ยงตัวหลบแต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จเมื่อลมหายใจของเขาสัมผัสผิวกายบริเวณพวงแก้มพีฟิวเต็มๆสูบต้องร่างบางตัวสั่นเทาไปหมด

“ อ่าาาา ผู้ชายอะไรตัวหอมเป็นบ้า ” หมอนั้นพูดขึ้น

“จริงเหรอว่ะไหนๆของลองบ้างสิ ” ว่าแล้ววัยรุ่นที่เหลืออีก3คนก็พยายามจะยื่นหน้าเข้าใกล้พีฟิวขึ้นเรื่อยๆ

“ จะทำอะไรนะปะปะปล่อยผมนะ ” พีฟิวขัดขืนและพยายามดิ้นจนสุดแรงเพื่อให้หลุดจากพันธนาการนั้นก่อนที่เขาจะตกอยู่ใจอันตรายที่กำลังจะคืบคลานเข้ามาในไม่ช้า

“ เฮ้ย!!!!!! ฤทธิ์มากจังเลยเว้ยจัดการทีสิ ”

ว่าแล้ววัยรุ่นอีกคนก็ง้างหมัดซัดเข้าไปตรงบริเวณหน้าท้องของพีฟิวจนเต็มแรงจนร่างบางตัวงอและเจ็บจนไม่สามารถพยุงร่างตัวเองให้ยืนอยู่ได้ทำให้ร่างบางหมดสติทันที

“ เฮ้ยหมดฤทธิ์แล้วว่ะ ”

“ เอ่อจริงด้วยว่ะอย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อยไม่ต้องกลัวนะพวกพี่จะพาไปสนุกกันรับรองถึงใจแน่ หึหึหึ”

ว่าแล้วกลุ่มวัยรุ่นก็อุ้มพีฟิวเข้าไปในตรอกเล็กข้างทางทันที