Love Innovation ถึงนายจะร้ายสุดท้ายก็รัก

ตัดสินใจ II [ part 2  end ]

       หลังจากที่โดนผู้จัดการส่วนตัวแขวะเรนก็ต้องยืนตั้งสติอยู่สักพักก่อนจะตั้งตัวได้และจำได้ว่าตัวเองจะต้องรีบไปไหน [ เรารู้กันนะ ^___^ ]    เรนขับรถออกมาจากคอนโดเพื่อมาตามหาร่างบางที่ออกเมื่อ15นาทีที่แล้วเรนขับรถออกมาสักพักเขาพยายามขับช้าๆเพื่อที่จะได้มองสองข้างทางได้อย่างถนัดถึงแม้ภาย ในใจจะร้อนรนก็ตามเรนรู้ดีว่าในซอยนี้ไม่ค่อยจะมีแท็กซี่หรือรถโดยสารเลยเพราะส่วนใหญ่แล้วผู้คนที่อาศัยอยู่แถบย่านนี้จะมีรถยนต์ส่วนตัวซะมากกว่าเรนขับรถมาประมาณ5นาทีแล้วแต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะพบร่างบางที่เขาตามหาเลย หรือว่าจะถึงบ้านแล้วนะเรนนึกในใจ

“ โธ่เว้ย ” เขาสถบออกมาด้วยความไม่พอใจที่ต้องออกมาทำอะไรบ้าๆแบบนี้ ถ้าเขายอมลดทิฐิลงบ้างคงไม่ต้องออกมาเป็นไอ้บ้าเที่ยวขับรถตามซอยหาแบบนี้สินะเรนวกรถกลับอีกครั้งก่อนจะเลี้ยวเข้าไปยังซอยที่ตนขับผ่านมาเขาตั้งใจว่าหากรอบนี้ไม่เจอก็จะขับรถกลับคอนโดทันที [ คิดว่างั้นนะ ]  เรนขับมาเรื่อยๆจนขับผ่านกลุ่มวัยรุ่นสามสี่คนที่กำลังก้มๆเงยอยู่ภายในตรอกข้างทางเขามองอย่างไม่ใส่ใจก็จะขับผ่านไปโดยไม่สังหรณ์ใจเลยว่าสิ่งที่อยู่ภายในนั้นคือสิ่งที่เขากำลังตามหาในขณะนี้ พอขับมาสักพักสายตาของเขาก็ไปสะดุดเข้ากับบางสิ่งบางอย่างที่หล่นอยู่ริมฟุตบาทเรนเหยียบเบรกก่อนจะจอดรถเพื่อเดินลงไปดูสิ่งที่ปรากฏตรงหน้าเขาพบผ้าพันแผลกับโทรศัพท์มือถือ i- phone  สีขาวสะอาดตกอยู่ข้างๆ เรนนั่งยองๆลงก่อนจะหยิบเศษผ้าพันแผลที่ตกอยู่ขึ้นมาดูเมื่อสังเกตดูแล้วก็สันนิฐานได้ว่ารอยเลือดที่ติดอยู่กับผ้าพันแผลนนั้นยังใหม่อยู่ คงจะมีคนโดนทำร้ายแล้วได้รับบาดเจ็บสินะ เขาวางผ้าพันแผลลงก่อนจะหันไปสนใจกับมือถือ i – phone สีขาวที่ตกอยู่ข้างๆกันเรนหยิบเอามือถือขึ้นมาก่อนจะกดเปิดมันดูข้อมูลภายในว่าใช่ของคนที่เขากำลังตามหาอยู่หรือไม่ สักพักภาพหน้าจอก็ปรากฎขึ้นเรนจ้องหน้าจอตาไม่กระพริบหลังจากที่มันปรากฎ ภาพขึ้นไม่ผิดแน่!!!!! เรนบอกกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วตรงไปยังรถสตาร์ทเครื่องยนต์ออกไปอย่างรีบร้อน อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะเขาบอกกับตัวเองก่อนจะเหยียบคันเร่งอย่างเต็มสูบ

-          อีกด้านหนึ่ง   - 

“ เฮ้ย!!!!!!!!  เอาไงดีว่ะ ตั้ง4คนใครก่อนดี ” กลุ่มวัยรุ่นหันหน้ามองกันเป็นเชิงขอความคิดเห็นจากเพื่อนของเขา

“ งั้นแกก็เอาก่อนเลยสิว่ะ เดี๋ยวมีคนมาเห็น ” อีกคนเสนอ

“ เอางั้นเหรอว่ะ ”

“ เอ่อสิว่ะพูดมากจริงจัดการเลยสิว่ะแม่ง  ”

“ งั้นตามนี้ละกันนะเว้ย ” เมื่อตกลงเรียงลำดับคิวกันเรียบร้อยแล้วทุกสายตาก็จับจ้องมายังร่างบางที่นอนหมดสติอย่างหื่นกระหาย

วัยรุ่นคนที่ได้สิทธิ์เป็นคนแรกจัดการกระชากเสื้อนักเรียนของพีฟิวจนขาดหลุดลุ่ยแทบไม่เหลือเค้าโคร่งของเสื้อเลยแม้แต่น้อยเมื่อร่างกายท่อนบนเปลือยเปล่าก็เผยให้เห็นยอดอกสีชมพูใสทั้งสองข้างลำตัวขาวเนียนไร้ที่ติชวนสติหลุดอารมณ์พุ่งพล่านในทันที

“โอ้ !!!!!ไม่เสียแรงเปล่าจริงๆ หึหึหึ ” ชายวัยรุ่นคนแรกหัวเราะด้วยความพึงพอใจ

“ เร็วๆซิว่ะ แม่งพวกกูรอมึงอยู่นะเว้ยให้ไวเข้า ” เพื่อนอีกสามคนเร่ง

“ เอ่อ รู้แล้วน่าจะรีบจัดการเดี๋ยวนี้แหละแม่งเร่งอยู่ได้ กูก็ทนไม่ไหวเหมือนกันล่ะว่ะ ”

 ว่าแล้วชายวัยรุ่นคนดังกล่าวก็ทำการปลดเสื้อผ้าอาภรณ์ของตัวเองออกก่อนจะก้มไปสัมผัสตามใบหน้าและริมฝีปากบางอย่างหื่นกระหายพร้อมทั้งส่งเสียงครางเบาๆด้วยความพึงพอใจ ร่างของวัยรุ่นคนดังกล่าวกำลังคร่อมร่างบางที่นอนไม่ได้สติอยู่กำลังซุกไซร้ซอกคอขาวๆนั้น ก่อนจะฝังรอยเขี้ยวขบลงไปบนเนื้อขาวๆให้เกิดรอยแผลทิ้งไว้เป็นหลักฐานและตราบาปเขาพรมสัมผัสไปทั่วร่างยกายและใบหน้าที่ขาวใสนั้นอย่างหื่นกระหายร่างใหญ่นั้นสูดดมเอากลิ่นหอมจากผิวกายที่เขาสัมผัสมันช่างชวนหลงใหลและหอมหวานจนไม่สามารถที่จะหยุดยั้งแรงปรารถนาได้ จึงเริ่มรุนแรงกับร่างบางมากขึ้นเรื่อยๆเพื่อตอบสนองความต้องการของตนเขาขบกัดบริเวณผิวกายของพีฟิวเป็นรอยแดงช้ำเป็นวงกว้างทั่วร่างกาย

“ เฮ้ย เหี้ย!!!!!มึงเบาๆมือหน่อยสิว่ะแม่งเดี๋ยวของก็ช้ำหมดพอดี ”

“ เอ่อๆๆๆ ก็ได้ว่ะ แต่แม่งไม่ไหวแล้วเว้ย ” ว่าแล้วเขาก็พยายามที่จะกางเกงออกเพื่อที่จะดันส่วนที่แข็งเกร่งของเขาเข้าไปยังร่างบางที่นอนหมดสติเมื่อมัวแต่สนใจในแรงปรารถนาของตัวเองจึงทำให้ไม่ทราบเลยว่าตอนนี้เพื่อนของเขาได้นอนกองกันสลบเหมือดหมดแล้วทั้งสามคนด้วยฝีมือของคนคนหนึ่ง

“  เฮ้ย!!!!!! เหี้ยสะกิดทำไม่ว่ะแม่ง รอก่อนสิวะตามคิว ” ชายวัยรุ่นสถบออกมาด้วยความไม่พอใจที่โดนสะกิด

“เฮ้ย!!!!! แม่งกูบอกแล้วไงว่ะ  ตามคิวเว้ย  ขอกู5นาที  ใจเย็นหน่อยสิว่ะแม่งของไม่หายไปไหนหรอกน่า  ”

เมื่อเห็นว่าเพื่อนสะกิดตนมากไปก็ทำให้เกิดอาการหงุดหงิดขึ้นมาทันที

“ โธ่เว้ย!!!! อะไรนักหนาว่ะเหี้ย แม่งสะกิดอยู่ได้บอกแล้วไงว่าให้รอตามคิวไงฟ่ะ ” จังหวะนั้นเองที่ร่างของชายวัยรุ่นหันหน้ามาก็ต้องคือกับอึ้งเมื่อต้องเผชิญหน้ากับสิ่งที่กำลังจ่อกลางหน้าผากตัวเองอยู่แบบไม่ทันได้ตั้งตัวปลายกระบอกปืนสีดำมันวาวบรรจุกระสุนเต็มแม็กกำลังจ่ออยู่กลางหน้าผากของเขาพร้อมลั่นไกได้ทุกเมื่อหากเพียงหายใจแค่ครั้งเดียวเขาคงจะต้องโดนเป่าหัวกระจุยแน่  ชายวัยรุ่นคนดังกล่าวเห็นดังนั้นก็ถึงกับหน้าถอดสีกลืนน้ำลายลงเฮือกใหญ่ด้วยความกลัว

“ไสหัวของแกไป ถ้าแกยังไม่อยากไปทักทายยมบาลในนรก ” เรนเอ่ยเสียงเรียบพลางง้างไกปืนเตรียมลั่นไกลหากว่าชายวัยรุ่นคนนี้ไม่ยอมลุกออกจากร่างบางนี้ไป

เมื่อเห็นว่าหากตนยังคงดื้อดึงอยู่ต่อคงจะได้กลายเป็นศพไปเฝ้ายมบาลในนรกแน่ชายคนดังกล่าวจึงค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าๆแต่ก็ยังมีสีหน้าที่แสดงออกได้ว่าเสียดายอยู่เต็มแก่เมื่อเห็นว่าสีหน้าของชายวัยรุ่นคนดังกล่าวออกอาการเสียดาย เขาจึงเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“ ฉันไม่นับนะ หากแกยังไม่ยอมไสหัวของแกไปตอนนี้ฉันเป่าหัวแกกระจุยแน่ ”

เมื่อได้ฟังดังนั้นชายวัยรุ่นคนดังกล่าวก็ถึงกับผงะด้วยความตกใจกลัว ด้วยความกลัวจนสุดขีดเขาจึงรีบวิ่งเผ่นไปโดยทิ้งเพื่อนอีกสามคนที่นอนสลบเหมือดอยู่ไปทันที

เรนเก็บปืนที่เพิ่งจะชักออกมาเมื่อครู่ลงไปก่อนจะเดินตรงไปยังร่างบางที่นอนสลบเหมือดอยู่ในตรอกเล็กๆ

เมื่อเห็นว่าร่างบางท่อนบนเปลือยป่าวเขาจึงถอดเอาเสื้อโค้ชที่สวมอยู่มาสวมใส่ให้ร่างบางก่อนที่จะอุ้มไปยังรถทันที

ก่อนที่เขาจะตัดสินใจสตารท์รถ เรนก็หันหน้าไปมองคนข้างแบะที่หมดสติอยู่รอยเขียวช้ำตามตัวและบาดแผลที่เห็นบนผิวกายขาวๆ นั้นยิ่งเห็นยิ่งทำให้เขาโมโห ถ้าหากเขามาช้ากว่านี้ ทุกอย่างคงสายเกินไป แต่ถึงแม้ครั้งนี้จะมาทันแล้วช่วยไว้ได้แต่ก็ใช่ว่าเขาจะดีใจที่ตัวเองทำแบบนี้ เพราะไฟและความเกลียดในตัวเขามันดันลุกพล่านเหลือเกิน   

“ ฉันจะทำใจดีกับนายแค่วินาทีนี้เท่านั้น นับจากวันนี้ไป ฉันจะไม่ใจดีกับนายอีกต่อไปแล้วนะ ฟิว ” เรนพูดกับตัวเองเบาๆ  ก่อนจะติดเครื่องสตาร์ทรถแล้วขับออกไป คงมีเพียงช่วงเวลานี้เท่านั้นที่เขาจะได้ทำดีกับน้องชายต่างสายเลือดที่เขาจงเกลียดจงชัง นับจากวันนี้ไปคงจะไม่มีคำว่าปรานีหรือความดี จากผู้ชายคนนี้อีกต่อไป “ เรน ”