Love Innovation ถึงนายจะร้ายสุดท้ายก็รัก

2
Meeting
“เฮ้ย ” เมื่อไหร่พี่ชายจะดีกับฉันสักทีน้าผมว่าพลางคิดในใจก่อนจะสะพายเป้ลงบนบ่าแล้วเดินออกจากบ้านเพื่อตรงไปยังป้ายรถเมล์ออกเดินทางไปยังโรงเรียนเหมือนทุกๆเช้า พอเดินมาได้สักพักไม่นานนักรถเมล์ก็วิ่งมาจอดเทียบท่าตรงป้ายพอดี
~~ เอี๊ยดดดดด ~~
เมื่อเห็นว่ารถเมล์จอดสนิทแล้วผมจึงวิ่งให้เร็วที่สุดเพื่อให้ถึงตัวรถก่อนที่มันจะออกไป วันนี้ทำไมคนถึงได้แน่นรถเป็นพิเศษนะผมพูดกับตัวเองพลางมองเข้าไปในตัวรถที่มีผู้คนแออัดยัดเยียดกันน่าดู แต่ก็เอาเถอะเพื่อไม่ให้ไปโรงเรียนสายผมจึงต้องจำใจขึ้นรถเมล์ทันที ตลอดสองข้างทางที่รถวิ่งคลาคล่ำไปด้วยรถโดยสารและรถยนต์ของผู้คนวิ่งเต็มไปหมดจึงส่งผลให้การจราจรติดขัด ผมมองออกไปข้างทางก็พบว่ามันเต็มไปด้วยป้ายโฆษณาบิวบอร์ดขนาดใหญ่ ติดเรียงรายไปหมดทั้งสองข้างทาง หากแต่มันเป็นเพียงแค่ป้ายธรรมดาที่ประกอบไปด้วยข้อความมันก็คงดูไม่น่าสนใจอะไรแต่ป้ายแทบทุกป้ายที่ติดกันเรียงราย 2ข้างทางนั้น ดันปรากฏรูปของชายร่างสูงที่เขาคุ้นเคย นั้นคือไซเรน พีฟิวอดยิ้มแทบไม่ได้ที่พี่ชายที่ไม่เคยญาติดีกับเขาจะโด่งดังเป็นศิลปินและเป็นที่รู้จักของผู้คนขนาดนี้มาก่อน
- โรงเรียนมัธยม ฟีฟริค สคูล ( Prefic School ) –
ผ่านไป 30นาที ตอนนี้ผมก็เดินทางมาถึงป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน ผมก้าวลงจากตัวรถพลางสะพายเป้แล้วเดินเข้าไปด้านใน บรรยากาศวันนี้ดูจะคึกคักเป็นพิเศษเหล่าบรรดานักเรียนหญิงเดินกันให้ควัก
“ วันนี้มีงานอะไรกันนะถึงได้ดูคึกคักกันจัง ” ผมว่าพลางสะพายเป้เดินเข้าไปภายในโรงเรียน
“ เฮ้!!!!! ฟิวคุง เฮ้ๆๆๆ ” เสียงร้องทักและเสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆบวกกับเสียงใสๆที่ดังตามหลังมา ทำให้ผมต้องหยุดเดินพลางหันหลังกลับไปมองหาเจ้าของเสียงทันที
“ เฮ้ย ฟิว เดินเร็วชะมัด แฮ่ก~~แฮ่ก ~ ” หญิงสาวร่างบางผมยาวสลวยที่ถูกดัดเป็นลอนสวยงามของเธอตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ
“ อ้าว มิกะจัง วันนี้มาสายนะ ” ^^ พีฟิวเอ่ยทักเธอพลางแอบยิ้มน้อยๆให้กับมิกะ
“ ก็แหม นานๆทีน้า ว่าแต่นายเถอะมานานหรือยังอ่ะ ” เธอเอ่ยถามผมทั้งๆที่สภาพตอนนี้ของเธอคงจะเหนื่อยเอามากๆเพราะเธอวิ่งตามผมมาถึงกับพูดไปหอบไป
“ ก็เพิ่งมาถึงเหมือนกันพอดีที่บ้านมีเรื่องนิดหน่อยนะ ” พีฟิวตอบพลางยิ้มให้กับมิกะ
“งั้นเหรอ ”
“ นี้มิกะจัง รู้หรือเปล่าว่าที่โรงเรียนเราจัดงานอะไรทำไมคนถึงได้เยอะแยะขนาดนี้ ” ผมถามเธอด้วยความสงสัย
“ อ้อ วันนี้นะเหรอเห็นมีคนบอกมาว่า เรน จะมาถ่าย MV อะไรสักอย่างนี้แหละ ” มิกะตอบ
“ เหรอ ”
“ อืมใช่ๆ นี้ก็เป็นอีกสาเหตุหนึ่งของการมาเรียนสายของฉันเลยน่า ” มิกะตอบพลางยิ้มอย่างดีใจ ^_____^
“ ก็แหม นักร้องดังมาทั้งทีจะไม่ให้ฉันตื่นเต้นได้ยังไงกันล่ะ อยากรู้จังว่าตัวจริงจะหล่อเหมือนในทีวีหรือเปล่าน้า ”^///////^
ว่าแล้วมิกะก็บิดตัวไปมาด้วยความเขินอาย ส่วนทางด้านเด็กหนุ่มน่าตาน่ารักคนนี้กลับคิดสวนทางกันกับมิกะ
“ ป่านนี้พี่ชายจะเป็นยังไงบ้างน่า ”
“ นี้~~นี้ ฟิวคุงมีอะไรหรือเปล่า ” มิกะเห็นพีฟิวยืนเหม่อจึงพยายามสะกิดฟิวให้รู้สึกตัว
“ เอ่อ เปล่าหรอกไม่มีอะไร ” ผมตอบเธอ
“ งั้นเราไปกันเถอะ สายแล้วนะ ” ว่าแล้วผมก็ก้มลงมองนาฬิกาบนโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่ควักออกมาดูเวลา มิกะเองก็ชะเง้อมองเช่นกัน
“ ว้า สายแล้วจริงๆด้วยไปเถอะฟิว”
“ อืม ” ว่าแล้วมิกะก็จับมือผมแล้วเดินไปพร้อมกัน เราสองคนสนิทกันตั้งแต่งสมัย ม.ต้นจนตอนนี้อยู่ปลายแล้วด้วยความที่เราสนิทกันมาก จึงไม่แปลกที่เราสองคนจะถูกเข้าใจผิดคิดว่าผมกับมิกะเป็นแฟนกัน หลังจากที่เดินผ่านหน้าประตูทางเข้ามาถึงทางเดินที่ทอดยาวสู่ตัวอาคารเรียนก็ยังคงคราคล่ำไปด้วยเหล่านักเรียนหญิงที่ยืนจับกลุ่มคุยกันอย่างไม่หยุดปากทำเอาเสียงดังระงมไปทั่วตึก ถึงผมจะไม่ รู้ว่าเรื่องที่พวกเธอคุยกันแต่ก็พอที่จะเดาออกจากอาการที่พวกเธอแสดงออกได้ ว่ามันคงไม่เป็นเรื่องอะไรไปไม่ได้นอกซะจากการมาของซุปตาร์ชื่อดัง ไซเรนที่กำลังจะถ่ายMV ตัวที่สองของเขานั้นเอง
“ นี้ๆ ฟิวคุง ฉันหวังว่าวันนี้อาจารย์จะไม่เรียกเราสองคนไปใช้อีกนะ ” มิกะบ่นอุบอิบก่อนจะทำหน้าขยาดๆ และออกอาการเซ็งๆเพราะทุกครั้งที่มีแขกหรือดาราดังๆมา มิกะกับผมต้องรับเคราะห์ได้เป็นตัวแทนของโรงเรียนคอยดูแลแขกอยู่ตลอดเวลา พอรู้ว่ามีดารามามิกะก็เลยขยาดๆบ้างเพราะกลัวมิสแอนนาจะเรียกใช้
“ ไม่รู้สิ ” ผมตอบมิกะไปก่อนจะยักไหล่เป็นเชิงบอกเธอว่าผมก็ไม่ รู้
~~ครืดดดด~~
“ เฮ้!!!! มิกะพีฟิวมิสแอนนาให้มาตามพวกเธอ 2คนไปพบที่ห้องพักครูนะ”
“ ว่าแล้วไง ให้ตายเถอะดีนะที่วันนี้ฉันยังโอเค ถ้าไม่ใช่เรนฉันจะไม่ยอมไปเด็ดขาด” เธอพูดพลางแสดงสีหน้าที่สุดแสนสุดเซ็งแต่ก็แอบดีใจอยู่ไม่น้อยที่เธอจะได้เข้าใกล้เรนพิเศษ
“ เอาน่า ” ผมว่าพลางวางมือลงบนบ่าของเธอและตบเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบใจ
“ งั้นเรารีบไปกันเถอะเดี๋ยวเจ๊แกวีนแตกฉันยังไม่อยากที่จะต้องไปนั่งฟังเทศนา100 กรรจ์ จากแกเท่าไหร่ ”ว่าแล้วเธอก็เดินตามหนึ่งในคณะกรรมการนักเรียนที่เป็นคนมาตามพวกเรา2คนไปผมมิสแอนนาหลังจากที่มิกะเดินตามกรรมการนักเรียนไปผมเองตอนนี้ก็เดินตามมิกะเช่นกัน
(ในที่สุดผมก็จะได้เจอพี่ชายแล้วใช่ไหมฮ่ะ) พีฟิวคิดพลางเผยยิ้มจางๆ ออกมา
เราสามคนเดินตรงไปยังห้องพักครูที่มิสแอนนากำลังรอพวกเราอยู่
“ อ้าว มากันแล้วเหรอ” มิสแอนนาหันหน้ามาหาเราสองคนที่เพิ่งเดินมาถึงบริเวณห้องพักครู
“ ที่ครูเรียกเธอสองคนออกมาคงจะทราบแล้วสินะว่าคืออะไร” มิสแอนนาไม่พูดพร่ำทำเพลงก็เข้าเรื่องเลยทันที
“ค่ะ/ครับ”
“ งั้นเอาล่ะครูจะแบ่งหน้าที่ให้แล้วกันนะ มิกะจังไปต้อนรับทีมงานและช่วยอำนวยความสะดวกเรื่องสถานที่ถ่ายทำกับคณะกรรมการนักเรียนคนอื่นๆที่ชั้นล่าง สว่นพีฟิวไปช่วยดูแลแขกอำนวยคตวามสะดวกให้กับเรนเผื่อเขาต้องการอะไรขาดเหลือยังไงจะได้ช่วยได้”
“ ครับ ” ผมตอบรับคำของมิสแอนนา ส่วนทางด้านมิกะพอได้ยินว่ามิสแอนนาให้ผมมาช่วยดูแลและได้ใกล้ชิดเรนเท่านั้นถึงกับทำหน้ามุ่ยใส่มิสแอนนาเลยทีเดียว
“ อะไรกันนะค่ะอาจารย์แบบนี้มันลำเอียงชัดๆเลยไหงให้หนูดูแลทีมงานส่วนฟิวได้ดูแลเรนอ่ะค่ะแบบนี้มันไม่ยุติธรรมเลย”
มิกะบ่นพลางทำปากจู๋ใส่มิสแอนนา
“ เธอนะทำงานนี้ไม่ได้หรอกเพราะมันเป็นการเสี่ยงเกินไปอีกอย่างเธอก็เป็นผู้หญิงมันดูไม่งามให้พีฟิวไปทำหน้าที่นี้นะดีแล้ว ” มิสแอนนาตอบ มิกะมองมิสแอนนาก่อนจะลอบถอนหายใจยาวๆดูท่ายังไงซะมิสแอนนาก็คงจะไม่ยอมเปลี่ยนใจเป็นแน่แท้ เธอจึงต้องยอมจำนน
“ ค่ะ อาจารย์ ”
“ เอาล่ะรู้หน้าที่กันแล้วก็แยกย้ายกันไปทำงานที่ได้รับมอบหมายให้กันได้แล้ว ” เมื่อแจกแจงหน้าที่ให้เสร็จสรรพมิสแอนนาก็เดินออกจากห้องพักครูทันที
“ ฟิวคุงขี้โกงอ่ะได้ใกล้ชิดเรนซังซะงั้นนะ เฮ้ยอุตส่าห์มาถึงโรงเรียนเราทั้งทีอยู่ใกล้กันแค่นี้กลับไม่มีโอกาส ว้าแย่จัง ” มิกะทำหน้าผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่ได้ใกล้ชิดกับนักร้องที่เธอแอบปลื้ม
“ เอาน่า”
“เชอะ ฉันโกรธนายแล้วงอนด้วย ชิ”  ว่าแล้วมิกะก็ทำหน้าบึ้งใส่ผมทันที
“ เอาน่าไว้จะขอลายเซ็นให้นะ” ^__^
พอเธอได้ยินว่าผมจะขอลายเซ็นให้เท่านั้นแหละอาการหน้าบึ้งของเธอก็หายไปในทันที
“ จริงนะ” ^////^
“ อืม” ^___^
“ งั้นมิกะไปก่อนนะฟิวแล้วเจอกันตอนบ่ายจ้า ” ว่าแล้วมิกะก็เดินออกไปจากห้องพักครู ส่วนผมหลังจากมิกะเดินออกจากห้องพักครูไป ผมก็เดินไปสมทบกับกรรมการนักเรียนอีกกลุ่มที่กำลังง่วนอยู่กับการเตรียมของว่างสำหรับทีมงานและเรน
“ เฮ้ พีฟิวมาพอดีเลย ทางนี้ ”
“ ผมเหรอฮ่ะ” ผมตอบพลางเอานิ้วชี้มาที่ตัวเอง กรรมการนักเรียนคนนั้นพยักหน้าให้ก่อนจะกวักมือเรียนผมอีกครั้ง
“ มีอะไรให้ผมช่วยเหรอฮ่ะ ” ผมว่าพลางเดินเข้าไปหากรรมการนักเรียนคนนั้น
“ คุณเรนเขาสั่งกาแฟกับบัตเตอร์เค้กนะนายช่วยยกไปเสิร์ฟให้หน่อยได้ไหมพอดีคนของเราไม่พอ ”ว่าแล้วก็ชี้ตรงไปทางด้านหลังของเขาที่มีกรรมการนักเรียนอีกกลุ่มกำลังง่วนอยู่กับการเตรียมของว่างให้ทีมงานและกองถ่ายอย่างรีบร้อนพอผมมองเข้าไปด้านหลังของเขาก็พอจะเข้าใจได้ว่าทำไมเขาต้องใช้ผม
“ นายคงเห็นแล้วสินะ ”
“ ฮ่ะ” ผมตอบเขา
“ งั้นนายช่วยเอาไปเสิร์ฟให้ทีนะ ” ว่าแล้วกรรมการนักเรียนคนนั้นก็เดินเข้าไปเอาถาดที่มีกาแฟแก้วน้ำและบัตเตอร์เค้กวางอยู่แล้วส่งมันให้กับผม
“ ห้อง604นะฝากด้วย”
“ ฮ่ะ”ผมรับถาดนั้นมาก่อนจะเดินออกจากห้องเพื่อตรงไปยังห้อง 604บรรยากาศตางทางเดินฝั่งนี้เงียบมากเพราะเป็นส่วนที่ห้ามนักเรียนเข้ามาวุ่นวายในเวลาที่โรงเรียนมีแขกหรือดาราศิลปินมาเพราะจะสงวนให้เป็นพื้นที่ส่วนตัวสำหรับให้เหล่าศิลปินดาราได้พักผ่อน ผมเดินมาเรื่อยๆจนถึงหน้าลิฟท์แล้วกดรอลิฟท์เพื่อนที่จะขึ้นไปยังชั้น6 ขณะรอลิฟท์ผมกลับคิดอะไรไปพลางๆ วันนี้มันคงเป็นวันดีสินะที่เรามีโอกาสได้เจอพี่ชายและได้พบพี่ชายอีกครั้งไม่รู้ว่าถ้าคุณลุงรู้ว่าเราได้เจอพี่ชายแล้วจะรู้สึกดีใจขนาดไหนกันนะ
ติ๊ง
เสียงลิฟท์จอดประตูลิฟท์จึงเปิดออก ผมเดินเข้าไปพร้อมถาดกาแฟและบัตเตอร์เค้ก ก่อนจะปิดประตูลิฟท์แล้วขึ้นไปยังชั้น6ห้อง604ทันที