รักบริสุทธ์ของบุรุษชุดดำ

     การเดินทางที่แสนยาวไกล หนทางข้างหน้าฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะเป็นยังไง ตอนนี้  อิจิ ทำให้ฉันมีความสุขในการเดินทางมาก ตลอดการเดินทาง อิจิ คุยไม่หยุดเลยเขาถามฉันหลายเรื่อง รอยยิ้มของเขามันทำให้ฉันรู้สึกหัวใจของฉันเต้นแรงผิดปกติ แต่ฉันยังไม่เคยรู้เรื่องราวของ อิจิ เลย
 
"นี่ เอล เหนื่อยไหมพักก่อนมะ เทอหิวหรือยังเดี๊ยวฉันไปหาอะไรให้กินไหม"
 
เสียงอิจิ พูดกับฉันเขายิ้มให้ฉันตลอด เขาไม่เรื่องให้ตัวเองทุกข์ในบ้างหรือไง บางทีฉันเองก็อยากรู้เรืองราวของ อิจิ เหมือนกันนะ เขาไม่เคยเล่าให้ฉันฟังเลยเรื่องครอบครัวของตัวเอง ชีวิตความเป็นอยู่เขา อิจิ ไม่เคยเล่าให้ฟังเลย
 
" อิจิ ฉันว่าเราพักกันตรงนี้ก็ได้นะฟ้าเริ่มมืดแล้วหล่ะ"
 
"งั้นเดี๊ยวฉันมานะ ตรงนี้มีลำธารเดี๊ยวฉันไปหาอะไรมาให้กินนะ รอฉันตรงนี้ "
 
อิจิ วิ่งไปพร้อมโบกมือและยิ้มให้ฉัน เขาทำให้ฉันยิ้มได้ทุกทีเลย วันนี้วันที่ 2 แล้วสำหรับการเดินทาง ฉันเป็นห่วงทุกคนจัง ฉันทิ้งพวกเขามาเพราะความรู้เห็นแก่ตัวของตัวเองจิงๆ ป่านนี้ทุกคนคงเดินทางปลอดภัยสินะ  ฉันนั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวทำไมมันรู้สึกหนาวจับใจ เหมือนฉันอยู่ตัวคนเดียว ฟ้าเริ่มมืดแล้ว อิจิ ทำไมไปนานจังนะ ฉันสงสัยจึงตัดสินใจ เดินไปที่ลำธาร
 
" อิจิ อิจิ"
 
เสียงฉันเรียกหาอิจิ ฟ้าก็เริ่มมือจะเห็นดวงดาวแล้วสิ ฉันรู้สึกกลัวมาก เพราะตอนนี้ฉันกำลังเดินหา อิจิ อยู่คนเดียว เขาจะเป็นอะไรไหม เขาคงไม่ทิ้งฉันหรอกใช่ไหม ฉันเริ่มรู้สึกกลัวมาก แสงจันทร์ส่องสะท้อนกับน้ำในลำธารฉันเดินหา อิจิ ไปตลอดทาง ใจฉันสั่นแรงขึ้นเรื่อยๆ น้ำตาฉันเริ่มไหลออกมาเพราะความกลัว
 
"อิจิ นายอยู่ไหน ออกมาเถอะฉันกลัวแล้วนะ"
 
ฉันนั่งลงบนพื้นหญ้าเบาๆ ลมพัดผ่านฉัน ทำไมตอนนี้ฉันมาอยู๋ตรงนี้คนเดียวกันนะ น้ำตาของฉันค่อยๆไหลออกมา อิจิ ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน ฉันนั่งเอามือกุมหน้าของฉันน้ำตาของฉันมันไม่หยุดไหลเลย ให้ตายสิ ลมพัดผ่านฉันมาเรื่อยๆ ฉันรู้สึกหนาวเหลือเกิน ฉันเอามือกอดตัวเองไว้แล้วมันทำให้ฉันรู้สึกเหมือน เหมือนมีใครอีกคนเอามือมาโอบฉันเบาๆจากข้างหลัง ฉันรู้สึกหนาวมากกว่าเดิม มันเย็นจนตัวฉันขนลุกไปทั้งตัว
   
 "อิจิ !"
 
ฉันพูดด้วยความตกใจ แต่ฉันหันไปมอง อิจิ ไม่ได้ทำไม อิจิ ถึงมากอดฉันแบบนี้นะ （*´・д・｀）ตัวของเขาเย็นมาก มันเย็นจนฉันรู้สึกกลัว ใจของฉันสั่นแรงมาก
 
"อิจิ นายกอดฉันทำไม นายเป็นอะไรหรือเปล่า"
 
สิ้นเสียงของฉัน อิจิ ก้มหน้าลงที่ไหล่ของฉัน เขาร้องไห้เสียงร้องไห้ของเขา เสียงสะอื้นของ อิจิ ทำให้ฉันรู้สึก ฉันถามเขา ถามอิจิ แต่อิจิ ไม่ตอบอะไรฉันเลย เขาเอาแต่ร้องไห้ ฉันรู้สึกว่าเขามีความทุกข์เขาดูเศร้ามากฉันอยากปลอบเขาแต่ อิจิ เอาแต่กอดฉันจากข้างหลังแบบนั้นฉันจะคุยกับเขาได้ยังไงกัน เสียงลมพัดผ่านฉันกับอิจิ เสียงร้องไห้ของอิจิ ยังคงไม่จางหายไป ฉันพูดอะไรไม่ได้เลย ได้แต่ถามว่าเขาเป็นอะไร แต่ไม่มีคำตอบจากปากของ อิจิ เลย อิจิ กอดฉันอยู่นานพอควร
 
" เอล เทอกลัวฉันไหม"
 
เสียงอิจิ ถามฉันเบาๆที่ข้างหูของฉัน ฉันสงสัยกับคำพูดของเขา ทำไมอิจิถึงถามฉันแบบนี้
 
"อิจิ ทำไมถึงพูดแบบนั้น ทำไมฉันต้องกลัวนายด้วย นายไม่มีอะไรน่ากลัวสักนิด นายเป็นอะไรนายบอกฉันได้นะ อิจิ"
 
"ฉัน....."
 
อิจิ ปล่อยฉันออกจากอ้อมกอดของเขาเขาลุกขึ้นยืนข้างหลังฉัน ฉันรู้สึกว่าฉันเริ่มกลัว ฉันนั่งก้มหน้า ทำไมฉันไม่กล้วยืนกันนะ มือของฉันแข็งไปหมด ฉันกุมมือตัวเองเอาไว้ฉันกลัวอะไรกันนะ
   เวลาผ่านไปนานพอควร อิจิ ยืนมองฉันแบบนัั้น ฉันหรอ ฉันยังนั่งอยู่ตรงนั้นเหมือนเดิมฉันไม่กล้าที่จะหันหน้าไปหา อิจิ
 
"เอล"
 
เสียงของอิจิ เรียกฉัน ฉันตกใจเล็กน้อย ฉันค่อยๆยืนแล้วหันหน้ามาหาอิจิ ฉันมองหน้าของเขา ฉันตกใจกับตัวของ อิจิ มาก เขาเปลี่ยนไปเยอะมากเลย ผิวของเขา ซีัด หน้าของเขาซี๊ดขาวมาก สายตาของเขามองมาที่ฉัน ฉันพูดไม่ออกด้วยซ้ำ
 
"อิจิ.. นาย.."
 
" เอล เทอรู้อะไรไหม ถ้าฉันมีโอกาศ ฉันอยากให้ความอบอุ่นเทอแต่ฉันทำไม่ได้ ฉันอยากมีชีวิตเหมือนคนปกติเหมือนคนอื่นๆ "
 
ฉัน ยืนอึ่งอยู่พักใหญ่ ฉันรู้สึกหายใจไม่สะดวก กลัวจัง แต่ทำไมฉันไม่วิ่งหล่ะ ใช่สิ อิจิ เป็น ผี นี่ ถึงว่าทำไมทุกคนถึงไม่มองที่อิจิ อิจิ มองหน้าฉันหน้าเขาเศร้ามากอิจิ นั่งลงกับพื้นเขาร้องไห้ออกมาอีกแล้ว ทำไมกัน ฉันยืนมองเขา ฉันเริ่มไม่กลัวเขาแล้วสิ ฉันกลับสงสาร อิจิ มากขึ้น
 
"เอล ฉัน อยากรู้ว่าตัวเทออุ่นแค่ไหน ฉันไม่โอกาศได้รับรู้มันเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ทำไมฉันเหนเทอตั้งแต่ก้าวขาลงจากรถ เทอเป็นผู้หญิงที่ฉันรู้สึกว่า ฉันพลาด พลาดที่ไม่ได้ใช่ชีวิตกับเทอ ฉันมองเทออยู่ห่างๆ ฉันเฝ้าดูเทอ ฉัน.."
 
อิจิ ยังพูดไม่จบ ฉันนั่งลงกับพื้นน้ำตาของฉันไหลออกมา ฉันกอดเขา ฉันคว้าอิจิเขามากอดอย่างแน่น น้ำตาของฉันไหลออกมา ทำไมกันนะฉันกอด อิจิ ทั้งน้ำตา อิจิ ร้องไห้ไม่หยุดเขากอดฉันอย่างแน่น ฉันรู้สึกสงสาร อิจิ นี่ฉันกำลังกอด ผี อยู่หรอ แต่ฉันไม่มีความกลัวด้วยซ้ำ
 
" อิจิ นายไม่ต้องร้องนะ ฉันคิดว่ามันไม่ใช่นายเลย ถ้านายอยากรู้ว่าฉันอุ่นแค่ไหน คืนนี้ฉันจะกอดนายเอาไว้นะ อิจิ"
 
ทำไมฉันถึงพูดแบบนั้นนะ ทั้งๆที่ฉันก็รู้อยู่แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้ กายของฉันและเขาต่างกันมาก ฉันสงสาร อิจิ สงสารที่เขาไม่ได้เป็นคนปกติเหมือนคนอื่น แต่ถามตอนนี้ฉันไม่กลัวอิจิแล้วหล่ะ
 
" อิจิ ฉันไม่กลัวนายหรอกนะ นายเป็นเพื่อนเดินทางที่ดีสำหรับฉันมากเลยรู้ไหม"
 
สิ้นเสียงของฉันอิจิ ปล่อยอ้อมกอดของฉันเบาๆ เขามองหน้าฉัน อิจิ ไม่พูดอะไรเลย เขาเอามือของเขาเช็ดน้ำตาให้ฉัน ความรู้สึกของฉันใบหน้าของฉันเย็นวูบ อิจิ มองหน้าฉัน ฉันรู้สึกหวาบหวิวในใจอย่างบอกไม่ถูก
      Σ( ° △ °|||) ไม่สิ ฉันรู้สึก..อิจิคว้าตัวของฉันเข้าไปหาเขา ฉันรู้สึกว่าฉันรู้สึกวูบ หัวใจฉันมันแทบจะหยุดเต้น เขาจูบฉันริมฝีปากของเขา เย็นเฉียบจนฉันรู้สึกได้ ความอ่อนโยนจากเข้าที่ฉันรู้สึกได้ น้ำตาของอิจิ ไหลออกมา น้ำตาของฉันก็ไหลออกมาเหมือนกัน อิจิ ค่อยปล่อยตัวฉันออกจากออ้มกอดของเขา ฉันยืนตกใจอยู่พักใหญ่ ทำไมกันนะ ทำไมอิจิ ถึงทำแบบนี้หล่ะ
 
"เอล ฉันขอโทดนะขอโทดที่ฉัน รักเทอ ขอโทดที่ฉันให้ความอบอุ่นกับเทอไม่ได้ ขอโทดที่ฉันทำแบบนี้ "
 
พูดจบ อิจิ ก็เดินจากฉันไป อิจิ หายไปต่อหน้าต่อตาฉัน นี่ฉันฝันไปหรือเปล่าตัวฉันสั่นไปหมดฉันรับความรู้สึกถึงความเหน็บหนาว น้ำตาฉันไหลแต่ไร้เสียงสะอื้นใดใดจากตัวฉัน ฉันมองไปรอบๆตัวฉันนี่มันเกิดอะไรขึ้น อิจิ มีความรู้สึกดีดีกับฉัน แล้วฉันหล่ะ ฉันเองก็หวั่นไหวเหมือนกันแล้วชีวิตฉันมันต้องพบเจอกับอะไรที่แย่กว่านี้อีกไหม ฉันกับ อิจิ รักกันไม่ได้ เราเจอกันได้ไม่นาน รู้จักกันได้ไม่นาน ฉันนั่งกอดตัวเองอยู่อย่างนั้น สายตายของฉันมองไปรอบๆ จนต้องหยุดชงักฉันเห็นชายคนนึง ผู้ชายคนนั้นใส่ชุดสีดำ เขามาองมาที่ฉันสายตาของเขาดูดุดันมาก 
 
Σ( ° △ °|||) ฉันจำได้..ผู้ชายคนนั้น เขาคือ