รักบริสุทธ์ของบุรุษชุดดำ

    "ตื่นๆ ได้แล้ว ตื่นๆ จะออกเดินทางกันแล้วเร็ว"

เสียงด๊อกเตอร์ดัง จนทำให้ทุกคนตื่นกันแทบไม่ทัน ทุกคนเตรียมเก็บข้าวของกัน ฉันพยายามที่จะคุยกับด๊อกเตอร์เรื่องชนเผ่า บิทู แต่ด๊อกเตอร์ไม่สนใจเลยเพราะด๊อกเตอร์มุ่งที่จะค้นหาโบราณสถานอันเก่าแก่ที่ยังไม่มีใครค้นพบ

"ด๊อกเตอร์ค่ะ"

ด๊อกเตอร์ หันหน้ามาด้วยรอยยิ้ม

"มีไรหรอเอล"

"ด๊อกเตอร์ค่ะ ดิฉันไม่อยากไปกับด๊อกเตอร์แล้วค่ะ ขอโทดนะค่ะ"

ด๊อกเตอร์และทุกคนเงียบกันไปพักใหญ่ ทุกคนตกใจกับคำพูดของฉัน

"ทำไมหล่ะ ทุกทีเทอชอบนี่ แล้วทำไมเทอถึงไม่อยากไปหล่ะ เอล"

"ขอโทดนะค่ะด๊อกเตอร์แต่ครั้งนี้หนูขอครั้งนึงนะค่ะ"

ฉันพูดพร้อมกับก้มหน้าลง แล้วฉันก็หันไปขอโทดทุกคน

"ฉันขอโทดนะทุกคน ฉันไม่อยากไปแล้ว ทุกคนสู้ๆนะ ยังไงทุกคนก็จะประสบความสำเร็จ"

สิ้นสุดการพูดฉันเดินออกไปจากตรงนั้น ฉันรีบวิ่งไปตรงลำธารน้ำของหมู่บ้าน นี่ฉันอยากเจอเขาถึงขนาดยอมทิ้งกลุ่มที่ฉันรักไปเลยหรอ น้ำตาของฉันไหลอีกแล้ว ฉันหยุดวิ่งตรงลำธาร เอามือกุมหน้าของฉันน้ำตาของฉันมันไหลไม่หยุด ฉันรู้สึกผิดมาก ที่ทำแบบนี้ จากนั้นก็มีมือมาแตะที่ไหล่ฉัน

"นี่เทอ จะไปหรือยัง"

ฉันตกใจแล้วหันหน้าไปเหนหน้าผู้ชายคนนั้น เขาสูงเลยหัวฉันไปสายตาสีน้ำทะเลของของเค้าผมสีน้ำตาลเข้มรอยยิ้มที่อ่อนโยนผิวสีแทน หน้าทอ้งน่าลูบชะมัด หล่อลากกกก

 "เทอร้องไห้ทำไม ปวดฉี่หรอไม่เป็นไรนะเด็กน้อยเดี๊ยวฉันพาไปฉี่นะ ヽ( ´ー`)ノ"

"ไอ้บ้า! ฉันไม่ได้ปวดย่ะ จะไปกันได้ยั้งฉันอยากไปแล้ว หน้าตาก็ดี ปากสุนัขจิง "

"555 5555 แล้วเทอก็หยุดร้องไห้จนได้ ปะ ปะ ปะ"

หะ นี่เขาทำให้ฉันหยุดร้องหรอ แต่บางทีก็กวน...ไปนะ แต่ไม่เป็นไร เห็นว่าหล่อเลยให้อภัย หุหุ แล้วการเดินทางของฉันก็เริ่มขึ้น อิจิ เขาบอกว่าจะอาสาพาฉันไปชนเผ่า บิทู แต่เขาไม่รับประกันหนทางข้างหน้า ตลอดการเดินทางฉันสังเกตเห็นผู้คนในหมู่บ้านที่เดินผ่านไปผ่านมาทำไมเขาไม่ทัก อิจิ กันเลยนะแล้วทำ อิจิ ยิ้มมีความสุขแบบนั้น ทุกคนทำเหมือนไม่เห็น อิจิ กันเลย แต่ฉันไม่ได้คิดอะไรมาก หวังเพียงว่า อิจิ จะต้องพาฉันไปให้ถึงชนเผ่า บิทู 

"นี่ๆ เอล เทอหิวไหม เดี๊ยวฉันปีนไปเก็บผลไม้ให้ต้นนั้น ผลน่ากินมากเลย"

อิจิ ดูเป็นคนสนุกสนาน เขายิ้มตลอดเหมือนเขาไม่มีเรื่องทุกข์ใจเลย สิ้นสุดการพูดของเขา อิจิ ก็รีบวิ่งไปปีนต้นไม้

"นี่ อิจิ ระวังหน่อยเซ่ รีบๆอย่างนั้นเดี๊ยวก็ตกมาตายกันพอดี |(^.^)b"

เอ๊ะ! ทำไม อิจิ หยุดชงักอย่างนั้นหล่ะ ฉันพูดอะไรผิดหรอ อยู่ดีดีเขาก็นิ่งไปซะงั้นแล้วเค้าก็หันมาหาฉันพร้อมกับพูดว่า

"ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ตายหรอกน่า(^_^)"

แล้ว อิจิ ก็หันไปเก็บผลไม้ต่อ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป เขาเป็นอะไรหรือเปล่านะ เขาดูนิ่งเกินไปนะ

"นี่อ่ะ กินซะ จะได้เดินกันต่อ"

"แล้ว อิจิ ไม่กินหรอ มากินด้วยกันสิ"

"ฉันไม่กินหรอก ฉันไม่หิว เทอกินไปเถอะเดี๊ยวหิวตายกันพอดี"

พูดจบ อิจิ ก็นอนลงตรงต้นไม้พร้อมรอยยิ้มที่กลับมายิ้มได้เหมือนเดิม อิจิ ไม่กินอะไรเลย ฉันเป็นห่วงเขาเหมือนกัน

"นี่ เอล "

 "อะไรหรอ"

อิจิ หันมาหาฉันพร้อมรอยยิ้มของเขา

"เทอรู้ไหมว่าเราข้ามมิติมาแล้ว"

"อะไรนะ ข้ามมิติหรอ ทำไมฉันไม่รู้เรื่องเลยหล่ะ นี่ล้อเล่นกันใช่ม๊ะ "

"ใช่ฉันล้อเล่น 55555 "

" ไอ้บ้า! อิจิ"

แล้ว อิจิ ก้หันหน้าไปหัวเราะต่อ ไอ้บ้าเหนฉันเปนตัวตลกเรอะ อิจิ .

 แล้วการเดินทางของฉันก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ โดยที่มีนายอิจิ คอยกวน ตลอดทาง ...