รักบริสุทธ์ของบุรุษชุดดำ

   ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาทุกอย่างรอบตัวฉันมันเลือนลางเหลือเกินฉันมองอะไรไม่ชัดเลยสักนิดเดียว
 
"คาร์ล"
 
ฉันเรียก คาร์ล เพราะฉันเห็นเขานั่งอยู่ข้างๆฉัน ฉันเอื้อมมือไปจับมือของเขา แต่เขากลับเอามือของเขาออกฉันลุกขึ้นนั่ง แล้วมองอีกครั้ง
 
"คาร์เอล"
 
เขาไม่พูดอะไรเลย แล้วเดินออกไปนอกห้องอย่างนิ่งเฉย ฉันมองเขาอย่างนิ่งๆอย่างนั้น ฉันคงตาฝาดไปเองสินะ ที่มองคาร์เอล เป็น คาร์ล ฉันค่อยๆลุกจากที่นอน แล้วเดินตาม คาร์เอลออกไป ฉันเห็นเขายืนนิ่งอยู่ตรงระเบียง ฉันค่อยๆเดินไปยืนข้างๆของเขา เอามือวางไว้ที่ระเบียงแล้วมองหน้าของ คาร์เอล
 
"เป็นไรหรือเปล่า"
 
คาร์เอล ไม่ตอบฉัน ฉันเลยคิดว่าฉันน่าจะทำให้เขาเป็นมิตรกับฉันมากที่สุด เพื่อสักวันเขาอาจจะเปลี่ยนใจไม่ทำร้ายใครเลยก็ได้
ฉันกระโดดขึ้นไปนั่งตรงระเบียงสีขาวแล้วหันหน้าหาคาร์เอล ฉันนั่งมองหน้าเขาอย่างนั้น
 
"มองฉันทำไม"
 
"นายอยู่แบบนี้นายไม่ทรมารหรอ"
 
"ฉันทรมารจนฉันชินแล้วหล่ะ"
 
"แล้วอีกคนในตัวนายเขาต้องการอะไร"
 
" เธอจะรู้ไปทำไม "
 
"นายไม่บอกก็ไม่เป็นไร ฉันไม่อยากรู้ก็ได้"
 
ฉันมองหน้าเขาอย่างนั้น หน้าเขาเหมือน คาร์ล มากเสียดายจัง ไม่น่ามาตกเป็นทาสของซาตานเลย หน้าของเขาดูไม่ค่อยมีความสุขเลยด้วยซ้ำ ลมพัดผ่านเราทั้งคู่ ฉันยังคงมองหน้าของเขา ไม่รู้สิ ไม่ว่ายังไง ฉันก็รู้สึกเหมือนอยู่กับ คาร์ล ฉันค่อยๆจับมือของ คาร์เอล ขึ้นมาก
 
"ถ้านายเหงา ให้ฉันเป็นเพื่อนนายได้ไหม"
 
เวลานี้เรา 2 คนมองหน้ากัน อยู่สักพัก ฉันตอ้งการคำตอบจากเขาแต่เขากลับไม่พูดอะไรเลยได้แต่มองหน้าฉัน และนั่นทำให้หัวใจฉันสั่นขึ้นมาอีกครั้ง 
 
"ท่าน"
 
เสียงของบุคคลหนึ่งก็ดังขึ้นมา ทำให้มือของเราหลุดออกจากกัน 
 
"ว่าไง"
 
"ข้าขอเวลาคุยสักเดี๊ยว"
 
"อืม , เธออยู่นี่นะเอล อย่าไปไหน"
 
"อืม "
 
"แล้วเธออย่ามาทำกับฉันแบบนี้อีกนะ ฉันไม่ต้องการ"
 
ฉันมองหน้าของ คาร์เอล หน้าเขาดูซีเรียสมาก เขาคงไม่ชอบที่ฉันทำแบบนี้ ฉันว่าไม่เห็นจะแปลกตรงไหน แค่ขอเป็นเพื่อนแก้เหงาแค่นั้นเอง พูดเสร็จ คาร์เอลก็หันหน้าแล้วเดินตามทหารเกาะเหล็กนั่นไป  จะให้ฉันรอตรงนี้หรอ บ้า! เบื่อจะตาย ฉันว่าฉันแอบตามเขาไปดีกว่า ฉันไม่ได้อยู่เฉยๆไม่ได้นะ แค่อยากรู้ว่าเขาคุยอะไรกัน เท่านั้นเอง
 
"มีไร"
 
"คาร์ล กำลังนำทัพมาทางใต้ "
 
"หึ' ใกล้ถึงเวลาแล้วสินะ มันมาไวกว่าที่ข้าคิด"
 
"อีกไม่กี่วัน มันก็คงนำมาพึงด่านหน้าของเรา จะให้เราจัดเตรียมทัพรอไหม"
 
"ต้อนรับอย่างสมเกรียติ น้องข้า"
 
"แล้วนังนั่นหล่ะ ท่านจะทำไง"
 
"ข้าจะจัดการกับนางเอง รอให้ คาร์ล มาถึงแล้วข้า จะมอบของขวัญสุดพิเศษให้มัน"
 
"ท่านเองก็อย่ามีใจให้แก่นางก่อนซะหล่ะ"
 
"ข้าเนี่ยนะ!! ไม่มีทาง เจ้าก็รู้ ข้าไม่มีหัวใจ ข้าไม่มีความปราณี ข้าไม่มีความเมตตา!!! "
 
"ขอให้มันเป็นอย่างที่ท่านพูด เพราะท่านน่าจะรู้ดีท่านต้องเป็นผู้ปลิดชีพนาง"
 
"เจ้าจำไว้ ข้าก็แค่หรอกให้นางตายใจ ที่นี่ไม่มีคำว่า หวังดี มีแต่คำว่า แค้น และ ฆ่า!!"
 
"ข้าจะไปเตรียมทัพ ต้อนรับน้องชายของท่านเอาไว้"
 
 พูดเสร็จทหารคนนั้นก็เดินออกมานอกห้องโดยที่มี เอล ยืนฟังทุกอย่างอยู่ที่หน้าประตู สายตาของเอลดูโกรธมาก เธอมองไปที่ คาร์เอล อย่างไม่ละสายตา ทหารคนนั้นมองหน้าคาร์เอลและ เอล ก่อนที่จะหัวเราะเบาๆ แล้วเดินจากไป
  ฉันไม่พูดอะไรทั้งนั้น ฉันพุ่งไปหาคาร์เอลสุดแรง
 
เปี๊ย!!!
"เนี่ยหรอหน้าที่พี่ชาย เนี่ยหรอ คาร์เอล นายมันปีศาจ !!!! "
 
"เอาตัวยัยนี่ออกไป!!!!"
 
"ฆ่าฉันเลยสิ ทุกอย่างจะได้จบ นายจะมารอ คาร์ล ทำไม!!!!"
 
"ฉันบอกให้เอาตัวยัยนี่ออกไป!!!"
 
ทันใดนั้นทหาร 2 นายก็วิ่งมาจับแขนฉันทั้ง 2 ข้างเอาไว้ ฉันดิ้นสุดแรงเพื่อที่จะไปทุบตี คาร์เอล แต่ก็ไม่มีผล พวกเขาแรงเยอะกว่าฉันมาก หน้าของคาร์เอลดูโกรธที่ฉันทำแบบนี้ แต่ฉันเองก็โกรธเหมือนกัน ปีศาจก็ปีศาจเถอะ ทำไมถึงทำให้คนบริสุทธิต้องมาล้มตายด้วย ทำไมไม่อยู่ในโลกของตัวเอง จะมายุ่งกับโลกมนุษย์ทำไม
 
"ปล่อยฉัน!! ไอ้ปีศาจ ฉันสาบานไว้เลยว่าฉันจะเป็นคนฆ่าแก !!!!"
 
ฉันพูดพร้อมถูกทหารทั้ง 2 คนหิ้วไปยังห้องของฉัน ทันทีที่ฉันหันหน้ากลับไปหาทหารทั้ง 2 คนได้ฉันเอามือของฉันฟาดไปที่หัวทหารนายหนึ่งอย่างแรง จนทำให้หมวกเกาะที่ใส่อยู่นั้นหลุดออกจากหัว ทำให้ฉันเห็นหน้าของพวกมันได้ชัดเจน
 
"นี่พวกแก 0-o "
 
สิ่งที่ฉันเห็นมันเหมือนศพเดินได้ หน้าของพวกมันเละ และน่ากลัวตาแดงกล่ำ แล้วทหารตนนั้นก็พลักฉันเข้าไปในห้องอย่างแรงจนทำให้ฉันล้มด้วยความตกใจ แล้วประตูก็ปิด ฉันนั่งอึ้งอยู่กับพื้นสักพัก ฉันค่อยๆลุกขึ้นแล้วไปจับที่ประตู แต่ฉันต้องสะดุ้งอย่างแรง เพราะประตูร้อนมาก ร้อนยิ่งกว่าไฟซะอีก ฉันเลยเดินกลับไปนอนบนที่นอน แล้วรอ้งไห้อยู่ตรงนัั้น
 
"นี่มันอะไรกันอีกนะ เกิดเรื่องบ้าอะไรอีก"
 
ฉันอยู่ในห้องนั้น ทั้งวันทั้งคืน ไม่กิน ไม่หลับ ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังจะเสียทุกอย่าง ฉันรู้สึกว่าตอนนี้เหลือฉันอยู่คนเดียว ฉันกลัวเหลือเกิน 
เสียงประตูห้องฉันเปิดออกอีกครั้งคงเป็นทหารที่เอาข้าวมาให้ฉันกินเหมือนเดิม แต่มันไม่ใช่ ฉันเห็น คาร์เอล เอาข้าวมาให้ฉันกินแทน เขายืนตรงหน้าฉัน ยืนอาหารให้ฉัน 
 
"กินซะ เธอไม่ได้กินอะไรมา 3 วันแล้วนะ"
 
ฉันมองหน้าเขาด้วยความโกรธ และเสียใจมาก เขาพูดซ้ำๆว่าให้ฉันกิน แต่ฉันเมินหน้าใส่เขา เขาค่อยๆนั่งลงข้างๆฉันใช้ซ่อมจิ้มไปที่เนื้อชิ้นหนึ่งเพื่อจะมาป้อนฉัน
 
"กินสิ"
 
" ......"
 
"ฉันบอกให้เธอกินซะ!!!"
 
เขาพยายามบีบปากฉันให้กินอาหารนั้น แต่ฉันไม่อยากกินฉันเลยปัดจนซ่อมหลุดออกจากมือของเขา เขาหันมามองหน้าฉัน แล้วลุกขึ้น ปาจานอาหารนั่นใส่ฉันอย่างแรง และนั่นทำให้ฉันกลัวเหลือเกิน เขาดูน่ากลัว เขาดูโหดร้ายมากจนฉันไม่อยากมองหน้าเขาเลย
 
"ไม่กินก็ไม่ตอ้งกิน!!!!! อยากตายมากใช่ไหม!!!! ไม่ต้องเป็นห่วงนะอีกไม่นานเกินรอหรอก"
 
พูดเสร็จเขาก็เดินออกไปอย่างฉุนเฉียว ฉันนั่งกอดเข่าตัวเอง เศษหมูติดตัวฉัน หัวของฉันแตกเพราะแรงกระแทกจากจานที่เขาปาใส่ฉัน ฉันนั่งร้องไห้ มันทรมารเหลือเกิน 
ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าฉันอยู๋ในห้องนี้นานเท่าไหร่ สิ่งที่ฉันรู้ได้ในตอนนี้คือมองเห็นเพียงท้องฟ้าข้างนอกเท่านั้นสภาพของฉันตอนนี้ดูไม่ต่างจากนักโทษเลย
ฉันได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังมุ่งหน้ามาหาฉัน ฉันรีบเดินไปหลบหลังที่นอนอีกฝั่ง ประตูห้องเปิดออก คาร์เอล เดินเข้ามาด้วยความฉุนเฉียวอีกเช่นเคย
 
"ออกมานี่"
 
"ไม่!!"
 
"ฉันบอกให้ออกมาหาฉัน"
 
"ฉันไม่ไป"
 
คาร์เอล เดินเข้ามาหาฉันและกระชากแขนฉันอย่างแรง จนทำให้ฉันเจ็บไปทั้งตัว 
 
"ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ"
 
"ก็บอกให้มาดีๆก็ไม่มา ฉันถึงตอ้งใช้กำลังนี่ไง"
 
"นายจะพาฉันไปไหน"
 
"ไม่ตอ้งถาม!!"
 
เขาบีบแขนฉันอย่างแรง กระชากฉันอย่างแรง ไม่รุ้ว่าจะโมโหอะไรนักหนา คาร์เอลพาฉันออกมานอกระเบียง แล้วดึงฉันเข้าไปใกล้เขาจนหน้าของเราห่างกันไม่ไกล 
 
"นายต้องการอะไร"
 
"อยากเจอ คาร์ล มันมากไม่ใช่หรอ ฉันก็พาเธอมาแล้วไง"
 
ฉันมองไปรอบๆอีกครั้งที่ ที่ฉันยืนอยู่ตอนนี้มันเปนป่าแล้วมีแคมป์ทหารตั้งอยู่เป็นจุดๆ
 
"ไปสิ อยากไปมันก็ไปสิ "
 
แล้ว คาร์เอล ก็พลักฉันออกไป ฉันมองหน้าเขา ก่อนที่ฉันจะรีบวิ่งไปที่แคมป์ทหารนั่น
 
"คาร์ล คาร์ล"
 
ฉันวิ่งตรงเข้าไปในแคมป์ของพวกทหาร พวกเขามองฉันด้วยความตกใจ ฉันวิ่งไปรอบๆ พร้อมร้องไห้ออกมา วิ่งตามหาคาร์ล รอบแคมป์ทหาร จนมาถึงจุดหนึ่ง คาร์ล เดินออกจากจากแคมป์หนึ่ง พร้อมคัสตอล ฉันเห็นพวกเขา น้ำตาของฉันไหลออกมา คาร์ล วิ่งมาหาฉันโดยที่มือทิ้งมีดและทุกอย่างลงกับพึ้น ฉันวิ่งเข้าไปหาคาร์ล ฉันและเขา กอดกันอย่างแน่น กอดกันอย่างไม่เคยทำ
 
"ฉันทรมารเหลือเกิน คาร์ล"
 
"ไม่เปนไรนะ ไม่เปนไร ฉันอยู่นี่แล้ว"
 
ฉันและคาร์ลยืนกอดกันอยู่อย่างนั้น สายตาของฉันมองไปที่คัสตอลเขาเดินมาที่ฉันและคาร์ล ช้าๆ ก่อนที่เขาจะมาจับมือของฉันที่กอดคอ คาร์ล เอาไว้แล้วจูบเบาๆ น้ำตาของฉัน คาร์ล และคัสตอลไหลออกมา ฉันได้แค่ยืนอยู่อย่างนั้น ฉันคิดถึงพวกเขามาก 
 
"แหม๊ ๆๆ ๆ ดูเศร้าจัง"
 
"คาร์เอล!!"
 
คาร์ล พลักฉันไปข้างหลังเขา คัสตอลจับมือฉันเอาไว้อย่างแน่น ก่อนที่พวกเขาจะมองหน้ากันอย่างดุเดือด
 
"แกทำอะไรเอล "
 
"ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรเธอสักหน่อย เธอทำตัวเอง"
 
"ทหาร!!"
 
คัสตอล เรียกทหารเพื่อที่จะมารุม แต่ทุกอย่างเหมือนหยุดอยู่กับที่
 
"เอ๊ะๆ ไม่สิ คัสตอล ดูเหมือนตอนนี้จะมีเราแค่ 4 คนนะ"
 
"แกมันไม่ใช่คน คาร์เอล"
 
คาร์เอล มองหน้าคาร์ล ก่อนที่จะดึงตัวฉันด้วยมนต์สักอย่างกลับไปที่ตัวเขาก่อนที่เขาจะหัวเราะเสียงดัง 
 
" ไม่ๆ คาร์ล คัสตอล ช่วยฉันด้วย"
 
ฉันพยายามจับมือคาร์ล และคัสตอล แต่กลับทำไม่ได้ ทำไมเราจับมือกันไม่ได้นะ
 
"พรุ่งนี้เจอกัน คาร์ล หวังว่าแกจะยินดีตอบรับคำเชิญของฉันนะ ฮ่าๆๆๆ"
 
"ไอ้คาเอล แก!!!!"
 
ฉันพยายามเรียก คาร์ล แต่เสียงของฉันมันไม่มี ทุกอย่างเงียบไปสักพัก ก่อนที่ทุกอย่างจะหายไป ตอนนี้ฉันกลับมาที่ระเบียงเหมือนเดิม ฉันมองไปรอบๆ ก่อนที่จะหันหน้ามาหา คาร์เอล
 
"ทำไม ทำไมนายทำแบบนี้คาร์เอล "
 
"เธอก็น่าจะรู้เหตุผล พวกมันไม่ได้เล่าให้เธอฟังหรือไง เอล"
 
" ได้โปรด หยุดเถอะ อย่าเสียเลือดกันเลย ฉันขอร้อง"
 
ฉันเดินไปจับมือของ คาร์เอล เพื่อขอร้องอีกครั้ง แต่มันก็ไร้ผล
 
"เอาเธอไปเตรียมพร้อม พรุ่งนี้ทุกอย่างมันจะได้จบสักที"
 
"คาร์เอล ไม่ฉันขอร้อง คาร์เอล"
 
ฉันพยายามพูดกับเขา แต่เขาไม่ฟังฉันได้แต่ยืนหันหลังให้ฉัน แล้วมือของทหารตนหนึ่งก็มากระแทกที่ คอฉันอย่างแรง ก่อนที่ฉันจะหมดสติลง
 
                             ................................................................................