รักบริสุทธ์ของบุรุษชุดดำ

     ฉันค่อยลืมตาขึ้นมา ภาพที่ฉันเห็นในตอนนี้ ผู้ชายคนหนึ่งกำลังเอาผ้ามาเช็ดที่มือของฉันเบาๆ ฉันมองเห็นเขาไม่ชัดเท่าที่ควร ฉันค่อยๆลุกขึ้นนั่ง แล้วขยี่ตาเบาๆ ฉันกระพริบตาเพื่อปรับแสงสักพักและสิ่งที่ฉันห็นผู้ชายคนนั้นมีผมสีทองเป็นประกาย สายตาที่จับจ้องฉันนั้นเป็นสีแดงเข้มเหมือนเลือดเขามองมาที่หน้าฉันหน้าเขานิ่งเฉย และดูซีดเขาเงียบอยู่อย่างนั้น แล้วฉันจะพูดอะไรได้เขามองฉันจนทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออก ผู้ชายคนนั้นลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตูแล้วหยุดอยู่ตรงนั้นก่อนที่จะพูดบางคำออกมา
 
"ตื่นแล้วเจ้าก็ออกมาข้างนอกซะ ในนี้มันอึดอัด"
 
สิ้นเสียงพูดของเขา เขาก็ปิดประตู ฉันนึกภาพอีกครั้งว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันจำได้ว่าคาเอลทำร้าย คาร์ และคัสตอล แล้วหลังจากนั้น 
 
"ไม่!!"
ฉันอุทานออกมาเบาๆ แล้วลุกออกจากที่นอนที่มีผ้ากำมะหยี่สีแดงหนาผืนใหญ่ที่ทับร่างของฉันอยู่ ฉันเดินมาจนไม่ได้สังเกตว่าตอนนี้เสื้อผ้าที่ฉันใส่มันเปนชุดสีแดงทำด้วยผ้ากำมะหยี่ฉันยืนจับชุดตัวเองเบาก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูแล้วมองออกไป ทางเดินยาวออกไปจนสุดทางเห็นต้นไม้ระเบียงสีขาว ฉันเดินออกไปเรื่อยๆจนถึงระเบียงสีขาวอากาสข้างนอกดีมาก 
 
"อยากไปเดินเล่นไหม"
 
เสียงผู้ชายคนหนึ่งทำให้ฉันตกใจเล็กน้อย ฉันหันหลังไปทางต้นเสียง จนทำให้ฉันเห็นใบหน้านั่้นและนั่่นทำให้ฉันคิดถึง คาร์ล ขึ้นมา หน้าเขาเหมือนกันเหลือเกิน แตกต่างกันแค่ ผม สายตา และผิวที่ซีดเท่านั้น
 
"นายคือ คาร์เอล ใช่ไหม"
 
"ตามฉันมาสิ"
 
เขาไม่ตอบฉัน ได้แต่เดินนำหน้าฉันอย่างเฉยๆ ฉันยืนนิ่งอยู่สักพักแล้วค่อยๆเดินตามเขาไป
 
"จะไปไหน"
 
"ฉันจะพาเธอไปดูรอบๆหน่ะ"
 
"ตกลงนายคือ คาร์เอล ใช่ไหม"
 
"ทำไม เธอถึงคิดว่าฉันคือ คาร์เอล"
 
"ก็นาย.."
 
"หน้าเหมือนคาร์ลใช่มะ"
 
ฉันไม่ตอบ ได้แต่เงียบๆ เขาพูดเสร็จเขาก็ยิ้มให้ฉันแค่นั้น แต่ทำไมเขาดูไม่น่ากลัวเลยนะ
 
"ฉันไม่เห็นนายจะน่ากลัวอย่างที่ทุกคนพูดตรงไหน"
 
เขาหยุดเดินอย่างกระทันหัน ทำให้ฉันเกือบชนเขาแต่ยังไม่ถึงกับชน เขานิ่งไปสักพักจนทำให้ฉันคิดว่า ฉันพูดไรผิดหรือเปล่า 
 
"แล้วเธออยากเห็นฉันในแบบนั้นหรอ"
 
"............"
 
เขาค่อยๆหันหน้ามาหาฉัน มองมาที่ฉันสายตาของฉันเหมือนโดนสะกดจากสายตาของเขา ก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาใกล้ๆฉันแล้วจับมือฉันขึ้นมาเบาๆ ตอนนี้หัวใจของฉันเต้นแรงด้วยความกลัว ฉันกลัวว่าเขาจะทำอะไร
 
"เธอรู้อะไรไหม เอล' ฉันขอโทษนะที่พาเธอมาที่นี่ ทั้งๆที่ฉันไม่อยากจะทำ และฉันไม่อยากที่จะทำร้ายน้องชายของฉัน ฉันไม่อยากทำร้ายพี่น้องของฉัน ฉันไม่อยากทำร้ายเธอ"
 
"ทำไมนายไม่หยุด แล้วทำให้ทุกอย่างกลับมาดีเหมือนเดิม"
 
"บางอย่างในตัวฉัน มันไม่ยอมรับหน่ะสิ"
 
"นายต้องทำได้สิ"
 
"ใช่ฉันทำได้ ฉันจะไม่ต้องมีมันเลยก็ได้ แต่ฉันต้องเสียน้องของฉันไป เป็นเธอจะยอมไหม"
 
"จิงๆ นายยังเป็นนายใช่ไหม คาร์เอล "
 
เขาเงียบไม่ตอบฉัน เขาปล่อยมือฉันลงแล้วเดินต่อไป ฉันมองเขาจากด้านหลัง ทุกอย่างที่เขาทำ เขาทำเพื่อ คาร์ล เพื่อทุกคนที่นั่น จนทำให้ทุกคนต้องมองเขาเป็นปีศาจ ฉันสงสารเขาเหลือเกิน 
ตลอดทางที่ฉันเดินฉันคิดแต่เรื่องของเขา ฉันรู้สึกว่า ชีวิตของเขาที่ตอ้งทนอยู่โดยมีอีกชีวิตที่เลวร้ายอยู่ข้างใน เขาคงทำใจลำบาก และเขาคงทรมารมากกับการตอ้งทนเห็นน้องและผู้คนอื่นๆตอ้งโดนทำร้ายด้วยฝีมือของตัวเอง โดยที่ตัวของเขาต้องมองทุกคนอยู่ภายในทั้งๆที่ทำอะไรไม่ได้เลย
 
ฉันและคาร์เอลเดินจนรอบปราสาทของเขาที่นี่สวยแต่มันก็แฝงด้วยความน่ากลัวเหมือนกัน ที่นี่เงียบเกินไป เราใช้เวลาเดินกันทั้งวัน คาร์เอล พาฉันเข้าไปข้างในปราสาทของเขาเดินไปที่ห้องใหญ่ๆห้องหนึ่งกว้างมากจนทำให้ฉันดูตัวเล็กไปเลย 
 
"ที่นี่ที่ไหน"
 
"เธอไม่ต้องรู้หรอก เดี๊ยวสักวันเธอก็ตอ้งมาอยู่ในห้องนี้"
 
"ทำไม?"
 
"......."
 
ฉันไม่ได้คำตอบจาก คาร์เอลเหมือนเดิม เขาพาฉันเดินไปอีกห้องหนึ่ง มีโต๊ะใหญ่ยาวจนครึ่งห้อง บนโต๊ะวางอาหารเอาไว้ 2 ที่หัวโต๊ะ และท้าย ระยะห่างในการกินนั้นไกลกันมาก 
 
"ไปนั่งสิ"
 
ฉันเดินไปนั่ง อีกฝั่ง คาร์เอล ก็นั่งอีกฝั่ง เขาก้มหน้ากินอาหารที่อยู่ในจานนั้นอย่างเงียบ โดยที่ไม่พูดอะไรเลย ฉันก้มหน้ามองอาหารที่อยู่ตรงหน้าฉัน มันเหมือนเนือสเตก กับไวน์ หนึ่งแก้ว ฉันอยากกินแต่ทำไมฉันกินไม่ลง ฉันเงยหน้ามอง คาร์เอลอีกครั้ง เขาใช้ชีวิตแบบนี้มากี่ปีกันนะ เขายังคงก้มหน้ากินอาหารในนั้นไม่เงยขึ้นมาเลย ฉันมองเขาอย่างเดียว ทำไมน้ำตาฉันจะไหลอีกแล้วนะ 
 
ฉันและคาร์เอลเดินมาถึงที่ห้องเดิม เขาบอกให้ฉันอยู่ในห้องนี้ห้ามออกไปไหนข้างนอกตอนกลางคืนเด็ดขาด ไม่ว่าจะได้ยินเสียงอะไรห้ามออกมาดู
คืนนี้ฉันนอนอยู่บนเตียงใหญ่คนเดียว แสงจันทร์ส่องผ่านมาทางหน้าต่าง ฉันนอนไม่หลับ ไม่ว่าจะทำยังไงฉันก็นอนไม่หลับ ฉันพลิกตัวไปมาทั้งคืน จนฟ้าเริ่มมืดสนิด ฉันเคลิ้มหลับไปได้สักนิดเดียวฉันได้ยินเสียงบางอย่างข้างนอก เสียงเหมือนคนกำลังต่อสู้กับอะไรสักอย่าง เสียงเหมือนคนกำลังพยายามทำอะไรสักอย่าง
 
ไม่ ไม่ อร๊ากกกก !!!!!
ฉันเริ่มรู้สึกกลัวจนทำให้นึกถึงคำพูดของคาเอลว่าไม่ว่าจะได้ยินเสียงอะไรให้อยู่แต่ในห้องนี้ แต่นั่นเหมือนจะห้ามฉันไม่ได้ ฉันค่อยๆลุกจากที่นอนแต่ขาฉันยังไม่ถึงพื้น เสียงคำรามที่น่ากลัวนั้นก็เงียบไป ฉันเลยหยุดชงัก ประตูห้องฉันค่อยๆเปิดออก หัวใจฉันเต้นแรง ฉันเริ่มกลัวอย่างมาก ประตูเปิดมาอย่างเบาๆ พร้อมเสียงลมหายใจแรงๆของฉัน และ ของใครบางคนที่อยู่ในเงามืดนั่น
 
"คาร์เอล นั่นนายหรือเปล่า"
 
ฉันได้ยินเสียงบางอย่าง ในความมืดนั่น เสียงลมหายใจที่แรงและดังมาก เสียงมันน่ากลัวจนทำให้ฉันรู้สึกเริ่มกลัว ฉันรวบรวมความกล้าลุกจากที่นอนแล้วค่อยๆเดินไปที่ประตู 
 
"คาร์เอล นายหรือเปล่า"
 
"ไม่!! ข้าไม่ใช่"
และเสียงปฏิเสธนั่นทำให้ฉันสะดุ้งเฮือกอย่างแรง บางอย่างพุ่งมาที่ฉันอย่างแรง ทำให้ฉันล้มไปบนที่นอน ฉันใช้มือของฉันจับไปที่มือที่ใหญ่และน่ากลัวที่กำลังบีบคอฉันอย่างแรง ฉันเริ่มหายใจไม่ออก ฉันดิ้นสุดแรงเพื่อพยายามดึงมือนั่นออก แต่แรงฉันสู้ไม่ได้เลย แสงจันทร์ส่องเข้ามาในห้องอีกครั้ง ทำให้ฉันเห็นหน้ามันชัดขึ้น นี่มันปีศาจชัดๆ หน้ามันหน้าเกรียจน่ากลัวมากตาสีแดงเหมือนเลือกเล็บที่ยาวเฟื้อยสีดำ เขี้ยวใหญ่จนหน้ากลัว เขาที่ใหญ่สูง ฉันมองหน้ามัน ตอนนี้เหมือนฉันกำลังจะหมดลมหายใจ ฉันสู้จนสุดแรง ดิ้นจนสุดกำลัง แต่ก็เท่านั้นมันทำอะไรไม่ได้เลย
 
"ไม่!! ไม่!! ปล่อยเธอไป"
 
ปีศาจตัวนั้นหลับตา แล้วก็พูดกับตัวเอง อยู่ดีดี มันก็ทิ้งตัวเองลงกับพึ้น เล็บของมันข่วนพื้นจนเป็นรอย ฉันลุกขึ้นแล้วหายใจอย่างแรง ฉันมองไปที่ปีศาจตัวนั้่น เหมือนมันกำลังสู้กับตัวเองคุยกับตัวเอง มันวิ่งเข้าไปในเงามืด แล้วเสียงที่ฉันได้ยิน
 
"ไม่ แกทำเธอไม่ได้แกตอ้งใช้เธอไม่ใช่หรอ,ไม่แกอย่าคิดสู้ฉันแกเป็นทาสฉัน คาร์เอลลลล"
 
"คาร์เอล นั่นนายหรอ"
 
พอฉันถามไป เสียงทุกอย่างก็เงียบ ฉันเดินเข้าไปอีกครั้ง 
 
"คาร์เอล"
 
ตัวฉันเริ่มสั่นแรงขึ้น หัวใจฉันเต้นเร็วขึ้น หายใจแรงขึ้น ทันใดนั้น คาร์เอลพุ่งมาหาฉันอย่างแรง พลักฉันติดพนังห้องแล้วบีบคอฉันซ้ำอีกครั้ง ตอนนนี้กลายเป็นร่างของเขาแต่หน้าของเขาก็มีเค้าโครงปีศาจเหลืออยู่บ้าง 
 
"คาร์เอล ปล่อยฉัน ฉัน.."
 
ฉันจับมือคาร์เอลอย่างแรง  แล้วเขามองหน้าฉันน้ำตา ฉันเห็นน้ำตาของเขา เขาเริ่มปล่อยมือฉันออก ปล่อยตัวเองนอนกับพื้นแล้วดิ้นอย่างแรง ฉันยืนดูเขาด้วยความกลัว ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากวิ่งไปหาเขาแล้วพยายามหยุดเขาให้สงบสติลง
 
"คาร์เอลหยุด คาร์เอล!!"
 
ฉันวิ่งตามเขาไปทั่วห้อง จนของในห้องกระจัดกระจายไปหมด เขาเอามือกดที่หัวของเขา เขาพูดอย่างเดียวว่าไม่ ไม่ ไม่ ฉันพยายามจับตัวเขาไว้เพื่อระงับสติ แต่ก็สู้แรงเขาไม่ได้เลย มือของเขาแกว่งไปทั่งห้อง เขาพลักและตบหน้าฉันอย่างแรง แต่ฉันก็พยายามหยุดเขาต่อไป
 
"คาร์เอล คาร์เอล!! "
 
ฉันดึงเสื้อคลุมของเขาอย่างแรงจนทำให้เขาทรุดลงกับพื้นเขานิ่งไปสักพัก ฉันเหนื่อยมากที่จับเขา ฉันได้ยินเสียงร้องได้ เขาเอามือกุมหัวเขาเอาไว้ ฉันค่อยๆนั่งลงแล้วมองเขา ตอนนี้ตัวฉันระบมไปหมด ฉันเอามือค่อยๆจับที่ไหล่ของเขา
 
"คาร์เอล ไม่เปนไรนะ"
 
ฉันได้ยินแต่เสียงร้องไห้ของเขาเท่านั้น 
 
"ได้โปรด ฉันขอร้อง ฮือๆๆ ฉันขอร้อง"
 
"คาร์เอล "
 
ฉันนั่งมองเขาตรงนั้น เขาดูเหมือนคนบ้าที่ันั่งกุมหัวตัวเองแล้วพูดคนเดียวตลอดเวลา ฉันเริ่มรู้สึกว่า เขาน่าสงสารและฉันรู้สึกว่าทำไมต้องมีเรื่องเลวร้ายแบบนี้ด้วย ฉันนั่งเอามือจับที่ไหล่เขาอย่างนั้นทั้งคืน จนฟ้าเริ่มสว่าง คาร์เอล ค่อยๆล้มตัวลงมาที่ฉัน ฉันรับตัวเขาเอาไว้ ดูเขาหมดแรง ฉันค่อยๆแบกเขาขึ้นมาตัวเขาหนักมาก แต่ฉันก็พยายามพาเขาขึ้นไปบนที่นอนของฉัน ฉันยืนมองเขาอยู่สักพัก คาร์เอล ค่อยๆลืมตาขึ้นมามองฉัน ฉันเดินไปจับมือของเขา
 
"นายไม่ได้นอนมานานเท่าไหร่แล้ว"
 
แล้ว คาร์เอลก็หลับตาลง ฉันนั่งเฝ้าเขาแบบนั้นจับมือของเขาเอาไว้อย่างแน่น เพราะความเหนื่อยเลยทำให้ฉัน พล้อยหลับไปโดยที่ฉันนั่งอยู่ข้างเตียงมือจับคาร์เอลไว้ แล้วหลับไป
 
           ............................................................................................................
 
คาร์เอล ค่อยๆ ลืมตาขึ้น เขามองออกไปข้างนอก แสดแดดจ้า เขาค่อยๆลุกขึ้นนั่งอย่างอ่อนล้า เขาหันมามองข้างๆจนเห็นว่า เอล จับมือของเขาเอาไว้แล้วหลับอยู่ตรงนั่้น คาร์เอล มอง เอล สักพัก เขาค่อยๆเอามือไปลูบที่ผมของ เอล เบา และนั่นทำให้ เอล สะดุ้งตัวตื่น
 
"อ้าว ตื่นแล้วหรอ ทำไมไม่นอนต่อหล่ะ นายไม่ได้นอนทั้งคืนนะ"
 
"ไม่หล่ะ ฉันนอนไม่หลับแล้ว"
 
"แต่นายยังเพลียอยู่เลยนะ ฉันว่านายนอนต่อเถอะนะ"
 
"ฉันชินแล้วหล่ะ เธอนั่นเหละ นอนเถอะ ดูเพลียกว่าฉันอีก เดี๊ยวฉันไปเอาผ้ามาเช็ดแผลให้"
 
"ฉันไม่เปนไรหรอก จิ๊บๆ ^^"
 
"นอนไปเถอะ เดี๊ยวฉันมา"
 
พูดจบ คาร์เอล ก็เดินออกไปข้างนอก ฉันก็คงเพลียมากจริงๆ ฉันเลยขึ้นไปงีบบนที่นอนสักพัก
 
คาร์เอล เดินเข้ามาในห้องพร้อมผ้าหนึ่งผืน เขายืนมอง เอล สักพัก และยิ้มเล็กน้อย เขาค่อยๆเช็ดแผลตามตัวของ เอล เบาๆ และเขามาหยุดที่คอของ เอล ที่เป็นรอยช้ำจากมือของเขาเอง
 
"ฉันขอโทษนะ"
 
                                  ...............................................................................