รักบริสุทธ์ของบุรุษชุดดำ

"เอล เอล"

 

ฉันได้ยินเสียงเด็กตัวเล็กๆ เรียกฉัน ฉันมองหาเสียงนั้น นั่น ภูติตัวน้อยนี่ เขามาทำอะไรที่นี่

 

"เธอมาทำอะไรที่นี่ ภูติน้อย"

 

"คาร์ลสั่งให้ฉันมาอยู่เป็นเพื่อนเธอ "

 

"มันเกิดอะไรขึ้น ทุกคนไปไหนกัน"

 

"คาเอล มาที่นี่ มันดูดวิญญาณของทหารกลุ่มหนึ่งไป มันมาปรากฏร่างที่มาจากเวทย์ ในที่ของเรา มันแข็งแกร่งขึ้น กว่าที่เคยเป็น พวกเราเลยต้องรีบรวมพลด่วน เพราะไม่รู้ว่ามันจะมาเมื่อไหร่"

 

"คาเอล งั้นหรอ "

 

ฉันตกใจที่ ภูติน้อย ตัวนั้น พูดว่าคาเอลมาที่นี่ และนั่นทำให้ฉันนึกถึง คาร์ล และ คัสตอล น้ำตาของฉันไหลลงมา ฉันเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที แต่ฉันอยากจะไปหา คาร์ล และ คัสตอล มากกว่า ฉันคิดว่าฉันต้องวิ่งไปหาพวกเขาให้เร็วที่สุด

 

"เอล จะไปไหน"

 

"ฉันจะไปหา คาร์ล "

 

"แต่ คาร์ล ให้เธออยุ่แต่ในนี้นะ ห้าม ออกไปไหนจนกว่าเขาจะมา"

 

"แต่ฉันเป็นห่วงพวกเขา"

 

"พวกเขาไม่เป็นไรหรอกน่า พวกเราห่วงความปลอดภัยของเธอมากกว่านะ เอล"

 

"แต่ฉัน."

 

ปัง!

 

ฉันยังไม่ทันได้พูดอะไรเลย เสียงพังประตูก็ดังขึ้น ฉันและภูติน้อยตกใจกันมาก แต่นั่น

 

"มากับฉัน เอล"

 

"แต่คาร์ลให้ฉันรอเขาอยู่ที่นี่"

 

"ฉันบอกว่าให้มากับฉัน คาร์ล ให้เธอไปหาเขา"

 

 เนอริต้า พุ่งเข้ามาดึงแขนฉันอย่างแรง สายตาของเทอดูจิงจัง เขาฉุดกระชากฉัน ตลอด แต่ฉันก็พยายามยื้อเธอ แต่แรงของเธอเยอะมาก ฉันเลยสู้แรงของเธอไม่ได้

 

"ปล่อยให้ฉันเดินเองก็ได้เนอริต้า ฉันเจ็บ"

 

 เนอติต้ามองหน้าประมาณว่าไม่พอใจ เธอสะบัดฉันออกจากมือของเธอ ฉันเดินไปกับ เนอริต้า พร้อมกับภูติตัวน้อย ตัวนั้น เจ้าตัวน้อยพูดคุยกับฉัน เทอค่อยๆกระซิบกับฉัน เพื่อไม่ให้ เนอริต้า ได้ยิน

 

"คาร์ล มาทำอะไรแถวนี้"

 

"ทำไมหรอ มีอะไรหรอ ภูติน้อย"

 

"ที่ตรงนี้ เท่าที่รู้ พวกเราไม่ค่อยมากันหรอกนะมันใกล้เขตของ คาเอล เกินไป"

 

"แต่ คาร์ล อาจจะมาหา คาร์เอลก็ได้"

 

"เป็นไปไม่ได้ คาร์ล ระวังตัวขนาดนั้น เขาไม่มาที่นี่แน่นอนและยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่มีทางให้เธอมาที่นี่แน่นอน"

 

"แล้วเนอริต้า บอกว่า คาร์ล อยู่ที่นี่ นั่นหมายความว่าไง"

 

 ฉันหันหน้าไปมอง เนอริต้า ที่เดินนำหน้าฉัน เธอเดินโดยที่ไม่กลัวอะไร เธอมุ่งไปข้างหน้า ฉันเริ่มรู้สึกว่าเธอกำลังพาฉันไปที่ไหนกันแน่

 

"เนอริต้า"

 

ฉันเรียกเธอ เพื่อให้เธอหยุดเดิน แล้วเนอริต้าก็หันหน้ามาหาฉัน ด้วยสายตาที่นิ่งแบบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

"มีอะไรหรอ เดินต่อสิ"

 

"ฉันว่า ฉันกลับไปรอ คาร์ล ที่บ้านดีกว่า"

 

"ไม่ได้!"

 

เนอริต้าตะโกนใส่อย่างดัง เธอเดินมาดึงแขนฉันลากฉันอย่างกับหมุ กับ หมา เธอดูโมโห ที่ฉันจะขอกลับไปรอ คาร์ล ที่บ้าน

 

"เนอริต้า ฉันเจ็บนะ ปล่อย!"

 

"ไม่ ! เธอต้องไปกับฉัน!"

 

"เธอจะพาฉันไหน เธอไม่ได้พาฉันไปหาคาร์ล ใช่ไหม!"

 

 เนอริต้าไม่ตอบ เธอเงียบ แต่แรงของเธอฉุดฉันอย่างแรงตลอดทาง ฉันรู้สึกเจ็บ พยายามจะสู้แรงของเธอ แต่ฉันทำไม่ได้ ภูติน้อย เองก็พยายามช่วยฉัน เขาพูดกับเนอริต้า เพื่อให้เธอได้รับฟังเขาบ้าง

 

"เนอริต้า ปล่อย เอลเดี๊ยวนี้นะ เธอเจ็บนะ"

 

"ภูติ เธอกลับไปซะ ฉันจะอยู๋กับ เอล เอง"

 

"แต่ เนอริต้า ที่นี่มันอันตรายนะ"

 

"ไม่! ฉันบอกให้เธอกลับไป"

 

เนอริต้า ฟาดไปที่ ภูติน้อย อย่างเต็มแรง จนตัวของเขาปลิวไปไกล และนั่นทำให้ฉันตกใจมากและโกรธมาก

 

"ภูติน้อย! เธอทำอะไรเนอริต้า ปล่อยฉันนะ"

 

"ไม่! อย่าคิดแม้แต่จะสู้ "

 

   เนอริต้า พาฉันมาถึงจุดๆหนึ่ง มันเป็นเหว ขนาดใหญ่ ลมพัดแรงมาก ฉันเริ่มกลัวขึ้น นี่เขาจะทำอะไรกัน 

 

"เนอริต้า เรากลับกันเถอะ ที่นี่มันดูไม่ปลอดภัยนะ"

 

"มันปลอดภัยสำหรับฉัน แต่ไม่สำหรับเธอ!"

 

"เธอคิดจะทำอะไร เนอริต้า"

 

"ออกไปจากชีวิตของ คาร์ล ซะ เอล !"

 พูดจบ เนอริต้า พลักฉันลงไปในเหว ลึกนั่น แต่ฉันจับมือเธอไว้ ฉันจะล่วง แต่เนอริต้า พยายามจะปล่อยฉันลงไปเราติตอยู๋ที่ปากเหว แต่ฉันห้อยอยู่ข้างล่างนั่น ฉันเงยหน้าไปมอง เนอริต้า เพื่อร้องขอ ให้เธอ อย่าปล่อยฉัน

 

"ไม่นะ! เนอริต้า อย่าปล่อยฉัน ฉันขอร้อง"

 

"เธอมันตัวหายยะ ไม่มีเธอสักคนอะไรๆมันก็คงจะดีขึ้น คาร์ล คงจะกลับมารักฉันเหมือนเดิม"

 

"เนอริต้า เธออย่าทำแบบนี้ มันดีแต่จะทำให้แย่ลง"

 

"มันดีขึ้นมากกว่า เอล"

 

  เนอริต้า แกะมือของฉันออก ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังจะล่วงลงไป ฉันหลับตา ฉันจะทำยังไงดี ฉันจะล่วงแล้ว 

 

"เนอริต้า ไม่!"

 

"โชคดีนะ เอล อย่าได้เจอกันอีกเลย"

 

"ไม่! อย่า"

  ตอนนี้มือของฉันหลุดออกจากมือของ เนอริต้า ฉันกลัวสุดขีด ตะโกนสุดเสียง ทันทีที่ เนอริต้า ปล่อยฉัน ฉันหลับตาลง นี่คงเป็นสิ่งที่ฉันจะได้รับใช่ไหม ฉันคงไม่ได้เจอพวกเขาหรือฉันอาจไม่ใช่คนนั้น ฉันกำลังจะล่วงลงไป ลึกลงไป ลึกลงไปเรื่อยๆ ฉันไม่ลืมตาขึ้นมา เพราะฉันไม่อยากมองอะไรอีก ไม่นานฉันรู้ว่ามีคนบางคนกอดฉันเอาไว้ ฉันรู้สึกได้ว่าฉันไม่ได้ล่วงลง ฉันรู้สึกว่าฉันกำลัง รอยขึ้นไป ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น

 

"คาร์ล"

 

ทันทีที่ฉันเห็น คาร์ล ฉันกอดเขาเอาไว้อย่างแน่น น้ำตาของฉันไหลออกมา เขาพาฉันออกจากเหวนั่น ทันทีที่เขาปล่อยฉันลงกับพื้น คาร์ล เดินตรงไปหาเนอริต้า ที่ยืนร้องไห้อยุ่ตรงนั้น อย่างรวดเร็ว และสายที่ดุดันมากๆ

 

"คาร์ล ฉะ ฉัน ไม่.."

 

เปี๊ยย !!!

  เสียงนั่นทำให้พวกเรา ตกใจกันอย่างมาก คาร์ล ใช่มือของเขาฟาดไปที่หน้าของ เนอริต้า อย่างแรง เขาดูโกรธมาก ทุกคนมองไปที่ เนอริต้า และคาร์ล ในสายตาเดียวกัน

 

"เธอทำบ้า อะไรเนอริต้า เธอทำอะไร!!"

 

"ฉันขอโทษ คาร์ล!"

 

"เธอมันบ้าไปแล้ว เนอริต้า!"

 

"ใช่! ฉันมันบ้า ฉันแค่อยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม อยากให้นายกลับมารักฉันเหมือนเดิน ถ้าไม่มีหล่อนสักคนเรื่องของเราคงไม่จบลงหรอก คาร์ล!"

 

"เรื่องของเรามันเป็นไปไม่ได้แล้วเนอริต้า เธอได้ยินไหม! มันเป็นไปไม่ได้แล้ว"

 

 พวกเขา 2 คนทะเลาะกันเพราะฉัน เกิดอะไรขึ้น ทำไม คาร์ล ถึงทำกับ เนอริต้าแบบนั้น เนอริต้าได้แต่ร้องไห้ อยู่กันพื้น ฉันเดินไปหาคาร์ล เพื่อจะให้เขาได้สงบสติลง แต่เพียงเวลาไม่นาน ทุกอย่างเหมือนหยุดไปหมด ทุกคนปลิวกันหมดเหมือนโดนบางอย่าง แต่ฉันยืนมองพวกเขาแบบนั้น ทุกคนร่วงลงกับพื้น เสียงพวกเขาที่กระทบลงบนหินพวกนั่นอย่างแรง ฉันยืนนิ่งมองพวกเขาโดยที่ฉันทำอะไรไม่ได้เลย 

   ฉันรู้สึกได้ว่ามีมือมาจับที่ไหล่ของฉัน ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที ทุกคนมองมาที่ฉันทั้งที่ยังเจ็บจากการกระแทกลงกับพื้น คาร์ล และ คัสตอล และทุกคนมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ดูตกใจกันสุดขีด

 

"เอล"

 

"คาร์ล เขาอยู่ข้างหลังฉันใช่ไหม"

 

น้ำตาฉันไหลออกมาด้วยความกลัว หน้าของทุกคนดูโกรธกันมาก เนอริต้าวิ่งหนีเข้าไปในป่า เธอหนีไปโดยที่ไม่หันกลับมามองเลย คาร์ล วิ่งเข้ามาหาฉันอย่างเร็ว แต่

พรึบ! 

"คาเอลลลลล แก!"

 

  ฉันยืนดู คาร์ล นั่นมัน เหมือนอย่างในฝันเขาโดนบางอย่างจาก คาเอล เขาเพียงแค่ ใช้มือแตะในอากาศเท่านั้น คาร์ล ก็โดนบีบอย่างแรง เขาดูทรมารแต่เขาพยายามจะสู้ แต่ทำไม่ได้ ฉันรู้สึกกลัวยิ่งขึ้น กลัวมากกว่าเดิม คัสตอล วิ่งเข้ามาอีกทาง คาเอล ปล่อยมือออกจากไหล่ฉัน และนั่นทำให้ฉัน ขยับตัวได้ ฉันมองไปที่ คาร์ล และ คัสตอล พวกเขาโดนแบบเดียวกัน และพวกเขาอยู๋ตรงหน้าฉัน เลือดที่ออกจากปากของเขาทั้ง 2 คน สายตาของพวกเขาดูต่อสู้อย่างที่สุด น้ำของพวกเขาไหลออกมาทั้งคู่ฉันจะทำยังไงดี ฉันเลยตัดสินใจ หันหน้าไปจับมือ คาเอล เพื่อขอร้อง เขา

 

"ไม่!! คาเอล ปล่อยพวกเขา ปล่อยพวกเขา "

 

  แต่เขาไม่แม้แต่จะมองมาที่ฉัน สายของเขาหวังที่จะเอาชีวิต ของ คาร์ล และ คัสตอล อย่างมาก ฉันหันหน้าไปมองพวกเขา 2 คนพวกเขาเลือดออกเต็มไปหมด ฉันทนให้เป็นแบบนั้นไม่ได้

 

"ฉันบอกให้ปล่อยพวกเขา ฉันขอร้อง ได้โปรด ฉันจะทำทุกอย่าง ฉันจะไปกับนาย ได้โปรดปล่อยพวกเขา!!"

 

ฉันจับมือของ คาเอลแล้วมองหน้าของเขา และนั่นได้ผล เขาหยุดที่จะทำร้าย คัสตอล และ คาร์ล เขากอดร่างฉัน ฉันหันหน้าไปหา คาร์ล และ คัสตอล พวกเขาเจ็บหนัก ฉันไม่อยากสูญเสีย พวกเขาไป ฉันค่อยๆรอยขึ้นไป ไกลออกไป ไกลออกไปเรื่อยๆ ฉันเห็น คาร์ล พยายามวิ่งเข้ามาหาฉัน เขาพยายามแต่เขาทำไม่ได้

 

ไม่!!!! เอล!!!!!!!!

 

เสียงของ คาร์ล ตะโกนเรียกฉัน แต่นั่นมันไกลเหลือเกินฉันเริ่มรู้สักว่าตัวฉันเบา และหลังจากนั้นฉันไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกเลย

 

                          ........................................................

 

"เอล! เอล! "

คาร์ล พยายามที่จะพุ่งเข้าหาเอล แต่เขาทำไม่ได้ เพราะ คาเอลใช่เวทย์ของเขา บดบังเป็นกำแพงเองไว้ ทำให้ คาร์ล ไม่สามารถ ตามคาเอล ไปได้

 

"เอล! เอล!"

 

"คาร์ล ! แกหยุดก่อน แกเจ็บอยู่นะ"

 

"ไม่ ฉันจะไปช่วย เอล! ปล่อยฉัน"

 

"คาร์ล แกหยุดก่อน ตอนนี้เรายังทำอะไรไม่ได้นะเว้ย!!!"

 

"ฉันจะไปช่วยเอล! แกไม่ได้ยินหรือไง"

 

"แล้วแกคิดว่าฉันไม่อยากช่วยหรือไงว่ะ ขืนไปตอนนี้ มันก็มีแต่ทำให้แย่ลงนะเว้ย ดูพวกเราตอนนี้สิ พวกเราแพ้อย่างเห็นได้ชัด มีสติหน่อยดิว่ะ ไอ้คาร์ล! "

 

  คาร์ล ทรุดลงกับพื้น น้ำตาของเขาไหลออกมาอย่างไม่หยุด สายตาของเขาจับจ้องไปยังข้างหน้า อย่างดุดัน และ โกรธแค้น

 

"คัสตอล ! มันได้เวลาและ"

 

คาร์ลพูดพร้อมลุกขึ้นยืนและเดินกลับไปด้วยท่าทางที่ทะมัดทะแมงมือของเขากำหมัดแน่น ทุกคนกระโดดกลับไปยังค่ายด้วยความรวดเร็ว แล้วช่วยกันวางแผน และ เริ่มรวมพลจากที่ต่างๆ ให้เยอะที่สุดแม้ต้องใช้เวลานาน แต่ คาร์ล ก็ยังมุ่งมั่น และไม่ท้อถอย คัสตอล เดินเข้าไปในค่าย อย่างทะมันทะแมงเช่นกัน พวกเขาใช้เวลานานมากในการไปขอความช่วยเหลือจากชนเผ่าอื่นๆ ที่่ต่างๆก็มีเวทย์มนต์ที่หลากหลายออกไปอย่างมากมาย

 

"คาร์ล ตอนนี้พวกเราก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วนายจะเอายังไงต่อ"

 

สายตาของ คาร์ล ที่ดูแค้น คาเอล มากเขาหันหน้ามาหาคัสตอล แล้วมองออกไปนอกค่าย มองดูพวกทหารนับหมื่น นับแสน นับล้านที่มารวมตัวกัน เขาเดินออกไปข้างนอกและประโยคนั้นคือจุดเริ่มต้นของความแค้นครั้งนี้ 

 

"เราจะไปหามัน "

 

                ..............................................................................................