รักบริสุทธ์ของบุรุษชุดดำ

"กินน้ำก่อนสิ"

 

"ขอบคุณ คัสตอล"

 

"เธอบอกว่าเธอ ฝันเห็น คาเอล หรอ"

 

"คาร์ล ฉันจะเป็นอะไรไหม"

 

"ไม่เป็นไรหรอก เธอคงกลัวมากไป เลยเก็บไปฝัน"

 

"ฉันก็ขอให้มันเป็นแบบนั้น และกัน เพราะถ้าเป็นเรื่องจริง ฉันคงไม่อยากให้มันเกิดขึ้น"

 

    ฉันคงไม่อยากเสียเขาไปทั้ง 2 คน ถ้ามันเกิดขึ้น ฉันคงเสียใจทั้งชีวิต คาร์ล และ คัสตอล มองหน้ากัน ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะรักษาความรุ้สึกแบบนี้ไปอีกนานไหม ถ้าหากฉันรักพวกเขาทั้ง 2 คน ถึงวันนึงต้องเลือกฉันคงทำไม่ได้

 

"ไปข้างนอกไหมเอล ออกไปสูดอากาสดีดี "

 

"ก็ดีนะ ไปสิ"

 

"งั้นเธอไปกับ คัสตอล นะพอดีหัวหน้าทหารเรียกตัวด่วนหน่ะ เผื่อฉันจะได้ รายงานให้มีความพร้อมมากกว่านี้"

 

"ตกลง มันจะเกิดขึ้นจริงไหม คาร์ล "

 

"ไม่หรอก เอล เชื่อใจฉันนะ"

 

"อืม"

 

"คัสตอล ฉันฝาก เอล ด้วยนะ"

 

"อืม นายไปเหอะ ฉันจะดูแลให้"

 

"อืม ฝากด้วยนะ ปะ แบรค ไวน์"

 

 คาร์ล แบรค และ ไวน์ เดินออกไปอย่างรวดเร็ว มันคงเป็นเรื่องใหญ่มากเลยสินะฉันหันหน้าไปมอง คัสตอล เขามองหน้าฉัน แล้วยิ้มอย่างที่เขาเคยทำที่ผ่านมา 

 

"ปะ ไปกัน เดี๊ยวฉันพาไปเดินเล่น"

 

"อืม"

 

คัสตอล พาฉันไปที่เดิม ทุ่งดอกไม้ เขาบอกว่าเห็นฉันชอบ เขาเลยอยากให้ฉันสบายใจ ฉันมอง คัสตอล ตลอด ถ้าหากเหตุการณ์นั้นมันเกิดขึ้นจิง คัสตอล คงจากฉันไปจิงๆ และนั่นฉันเองก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น

 

"ดีขึ้นไหม เอล"

 

"อืม ดีขึ้นบ้าง แต่ไม่มากเท่าไหร่ "

 

"ถ้างั้น ไปเล่นกับภูติ ไหม เทอจะได้ไม่ต้องคิดเรื่องนั้นไง"

 

"คัสตอล"

 

"หะ "

 

"......."

"เป็นอะไรหรือเปล่า เอล"

 

  ฉันไม่รู้จะพูดอะไรดี ฉันไม่อยากเสียเขาไปเลยจิงๆ ฉันเดินไปหา คัสตอล แล้วกอดเขาเอาไว้ อย่างแน่น และนั่น ทำให้ คัสตอล ตกใจเล็กน้อย และฉันไม่กล้าลืมตา เงยหน้ามอง คัสตอลด้วยซ้ำ

 

"เอ่อ เอล เป็นไรหรือเปล่า"

 

"ขอบคุณนะ ที่อยู่ข้างๆฉัน"

 

"ก็.. เธอ ปล่อยดี เอล เดี๊ยวใครมาเห็นเข้ามันจะไม่ดีนะ"

 

"เอ่อ ขอโทษที "

 

ฉันปล่อยมือออกจาก คัสตอล แต่ฉันก็ยังไม่มองหน้าเขา ฉันเดินไปนั่งตรงทุ่งดอกไม้ข้างหน้าฉัน 

 

"ฉันไม่อยากให้เหตุการณ์ในฝันนั้น เกิดขึ้นจริง"

 

คัสตอลเดินมานั่งข้างๆฉัน เขามองหน้าฉัน แล้วยิ้มให้ฉัน ฉันชอบรอยยิ้มของเขามากเลย มันทำให้ฉันมีความสุข และนั่น เขา ยิ้มเหมือน คาร์ล 

 

"ถ้ามันเกิดขึ้นจริง ฉันก็ยอมรับนะ เพราะอย่างน้อย ฉันก็ได้ช่วยเธอไม่ใช่หรอ เอล"

 

"แต่ถ้าต้องแลกกับการตอ้งเสียนายทั้ง 2 คน ฉันรับไม่ได้"

 

  คัสตอล มองหน้าฉันอย่างนั้น แต่ฉันต้องหลบสายตาเขา เพราะฉันมองหน้าเขา ฉันก็เห็น ภาพที่เขา จมกองเลือดนั่นทุกที ฉันไม่อยากร้องไห้ออกมาอีก ฉันมองทุ่งดอกไม้ที่กว้างไปข้างหน้า ฉันนั่งเงียบอยู่อย่างนั้น แต่คัสตอล ยังมองฉันไม่ละสายตา ฉันคงไม่กล้ามองหน้าเขาหรอก ฉันไม่อยากเห็นภาพแบบนั้น

 

"เอล"

 

ฉันหันหน้าไปหา คัสตอล เขามองหน้าฉันสายตาของเขา เขามีน้ำตา ฉันเห็นเพียงแต่ มันหยดลงมาเท่านั้น เขามองหน้าฉัน และ ฉันพยายามจะพูดกับเขา แต่ เขา

  คัสตอล ก้มหน้ามาที่หน้าผากของฉัน ริมฝีปากของเขาแตะ เบาที่หน้าผากของฉัน น้ำตาของเขาไหลลงมา ฉันไม่อยากให้เขาบอกอะไรฉัน เพียงแค่นี้ฉันก็รู้แล้ว ฉันหลับตาลงน้ำตาของฉันไหลลงมา ภาพคัสตอล จมกองเลือด โผล่มาอีกแล้ว ฉัน ฉันไม่อยากให้มันเกิดขึ้น ฉันกอด คัสตอล อย่างแน่น และ คัสตอลเอง ก็กอดฉันเอาไว้ ฉันกลัว  ความรู้สึกตอนนี้ ฉันไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปอีกแล้ว

 

             ....................................................................................................

 

ตุบ!

"ท่านจะใจเย็นอะไรอีก คาเอล มันรู้แล้ว ว่า เอล อยู่ที่นี่"

"คาร์ล ใจเย็นก่อนสิ ตอนนี้พวกเราก็ทำเต็มที่กันแล้วนะ "

 

"เราต้องเพิ่มกำลังให้มากกว่านี้สิ คาเอล มันมาบอก เอล ถึงที่ขนาดนี้"

 

"มันแค่ความฝันหน่า คาร์ล มันไม่เกิดขึ้นจริงหรอก"

 

"ไม่งั้นหรอ ท่านลืมไปแล้วหรอว่า เอล เป็นใคร"

 

  ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ ทุกคนท่าทางวิตกกันมาก คาร์ล เองก็ฉุนเฉียว เรื่อง เอล เพราะกลัวว่า คาเอล จะมาเอาตัวเธอไป พยายามทำทุกอย่าง ป้องกันอย่างแน่นหนา คาร์ล เดินไปเดินมาไม่หยุด เขาดูอารมณ์ร้อนเกินไป แบรค เลย เขาไปคุยกับ คาร์ล เพื่อให้เขาใจเย็นลง

 

"คาร์ล แกก็ใจเย็นหน่อยดิว่ะ ยังไง พวกเราก็ไม่ยอมให้ คาเอล มันมาเอาตัว เอล ไปได้หรอกถ้าเราสู้ ยังไงเราก็ต้องทำได้ ตอนนี้แกร้อนมากเลยนะเว้ย ฉันว่าแก เย็นลงอีกหน่อยดีกว่าไหม มันจะได้คุยกันง่ายขึ้น"

 

"ฉันขอโทษนะ ฉันแค่ เป็นห่วง เอล แค่นััน"

 

"ทุกคนก็เป็นห่วงกันหมดเหละ คาร์ล ตอนนี้ทุกคนก็ทำกันเต็มที่แล้วนะ "

 

"ผมขอโทษท่านด้วยนะคับ "

 

"ไม่เป็นไร ช่างมัน เรามาคุยกันต่อดีกว่า ว่าจะเอาไงกันต่อเกิดรางสังหรกับ เอล ขนาดนี้ คงต้องรัดกุมกันมากขึ้น"

 

     ทุกคนรวมกันประชุม เพื่อวางแผนการคุ้มครอง เอล ให้รัดกลุมมากยิ่งขึ้น เพียงแต่ตอนนี้ ทุกอย่างกำลังเลวร้ายมากกว่าเดิม คาเอล เริ่มเคลื่อนไหวมากยิ่งขึ้น เขาต้องการ เอล มาก หลายปีที่เขาไม่อาจจะออกมาจะสิ่งที่เขาถูกสาป วันนี้เขามีความรู้สึกถึง ความแค้น โกรธ เป็นไฟ และมันถึงเวลาที่เขาจะได้ทำลายร้างแผ่นดินนี้อีกครั้ง

 

                              .............................................................................

 

"หิวไหม เอล"

 

"ไม่อ่ะ ฉันกินอะไรไม่ลงเลย ฉันรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้"

 

"ยังไงอ่ะ บอกฉันได้ไหม"

 

"คัสตอล เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันใช่ไหม"

 

    ฉันมองหน้า คัสตอล หลังจากที่ฉันพูดคำนั้นขึ้นมา เขามองหน้าฉันแล้วหลบสายตาของฉัน เขาไม่พูดอะไรเลยเงียบไปสักพัก นี่ฉันพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า

 

"ใช่สิ "

 

คัสตอลมองหน้าฉัน แล้วเค้ายิ้มอย่างที่เขาเคยยิ้มอีกครั้ง

 

"เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเสมอ"

 

ฉันได้ยินคำนั้น ฉันเองก้รู้สึกปวดใจเล็กน้อย แต่เรารักกันไม่ได้ และฉัน ก็รัก คาร์ล อยู่เหมือนกัน อย่าให้ฉันต้องเลือกเลย เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันยอมเป็นผู้หญิง 2 ใจ ดีกว่า

 

ปู๊ดดดดดดดดดดดดดดด ปู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!

"เสียงอะไร อ่ะคัสตอล"

 

"เอล! เธอกลับไปที่บ้านก่อนนะ แล้วห้ามออกมาจนกว่าฉันหรือใครก็ตามที่เธอรู้จัก ไปหาเธอ เข้าใจไหม"

 

"เกิดอะไรขึ้นคัสตอล"

 

"ไม่มีเวลา อธิบายแล้ว ไป เอล รีบวิ่งไป ฉันต้องรีบไปรวมพล"

 

พูดจบ คัสตอล ก็รีบวิ่งไป และนั่นทำให้ฉันกลัวสุดขีด แล้วเสียงเป่านั้นมันดังสนั่นไปทั่ว ทุกอย่างดูตระหนกไปหมด ฉันรีบวิ่งกลับไปที่บ้าน เจอ คาร์ล แบร์คและไวน์ อยู่ที่บ้าน ทันทีที่คาร์ล เห็นฉันเขารีบวิ่งมากอดฉันแล้วถามฉันด้วยเสียงที่ดูจิงจัง

 

"คัสตอลหล่ะ เอล"

 

"คัสตอลไปรวมพลแล้ว  เกิดอะไรขึ้น คาร์ล"

 

"ช่างมันเถอะ เธออยุ่ที่นี่นะเอล อย่าไปไหน จนกว่าฉันจะมา"

 

"เดี๊ยวสิ คาร์ล เกิดอะไรขึ้น"

 

เขาไม่ฟังฉันด้วยซ้ำ เขาวิ่งไปแล้วบอกว่าให้ฉันอยู่ในบ้านห้ามไปไหน นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทุกคนดูแตกตื่นกันมากเลย ฉันได้ยินเสียง ฉันได้ยินเสียง กรี๊ด เสียง ร้องไห้ เสียง ทหารมากมาย ฉันเริ่มกลัวขึ้นมาแล้วสิ

 

                    ......................................................................................