รักบริสุทธ์ของบุรุษชุดดำ

แสงบางอย่าง พุ่งมาที่ฉันอย่างรวดเร็ว แต่ฉันกลับวิ่งที่หนีไปไหนไม่ได้เลยเหมือนมีบางอย่างควบคุมฉันไว้ไม่ให้ไปไหน 

"เอล! ไม่!"

เสียง คัสตอล ตะโกนเรียกฉันสุดเสียง เขาวิ่งมาหาฉัน ร่างของเขาได้โดนกับบางสิ่งอย่างแรง เขากอดฉันเอาไว้อย่างแน่น 

"อึก! ⊙﹏⊙∥ "

"คัสตอล คัสตอล"

ร่างของคัสคอล ล้มมาทับฉันอย่างแรง ฉันกอดเขาเอาไว้ คัสตอลนอนอยู่กับพื้นน้ำตาของเขาไหลออกมา ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย เสื้อผ้าของ คัสตอล ขาดรุ่งริ่งไปหมด เลือดกองเต็มพื้น ฉันเห็น ผู้คนมากมาย ล้มตายกันเกลื่อนกลาด นี่มันเกิดอะไรขึ้น 

"คัสตอล คัสตอล นายอย่าเป็นอะไรนะ นายต้องไม่เป็นอะไรนะ คัสตอลo(╥﹏╥)o"

" เอล .... เทอ.. ไม่เป็นอะไรใช่ไหม"

ฉันพยักหน้าให้กับคัสตอล น้ำตาของฉันไหลไม่หยุด ฉันจะทำยังไงดี

"เอล.. ฉะ..ฉัน รัก . เทอ นะ เทอรู้ใช่ไหม (#╥﹏,,╥)  "

ฉันพยักหน้าอย่างเดียว ฉันกอด คัสตอล เอาไว้อย่างแน่น มือของเขาที่จับหน้าฉันเอาไว้ล่วงลงกับพื้น หัวใจฉันแทบจะหยุดเต้น 

"คัสตอล คัสตอล นายลุกขึ้นมาเดี๊ยวนี้นะ คัสตอล ฉันบอกให้นายลุกขึ้นมา ลุกขึ้นมาสิ นายได้ยินฉันไหม  ช่วยด้วย ช่วยด้วย!(╥0╥) "

ฉันเขย่าร่างของ คัสตอล อย่างแรง แต่ไร้การตอบสนองจากเขา ฉันสั่นไปทั้งตัว ฉันร้องไห้ ฉันกลัว ฉันตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่ไม่มีใครสนใจเลย ฉันคงทำได้แต่เพียงกอดร่างของ คัสตอล ไปเท่านั้น

" ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆๆๆๆๆๆ "

    เสียงหัวเราะที่ดังก้องไปทั่ว นั่นมันทำให้หัวใจของฉันสั่นอย่างแรง ฉันมองตามเสียงนั่้น ผช คนนั้ิน เขาเดินมาที่ฉัน เสียงหัวเราะของเขาไม่หยุด ฉันรู้สึกกลัวกับเสียงนั่น

"นายเป็นใคร "

"เอล เอล เอล ฉัน คาเอล เทอนี่สวยกว่าที่ฉันคิดไว้นะ แต่น่าเสียดาย"

"เอามือสกปรกของแกออกจากตัวเอล เดี๊ยวนี้นะคาเอล"

  เสียงนั่นทำให้ คาเอล หันกลับไปยังเสียงนั้น คาร์ล นั่นคาร์ล เขา เขาเปลี่ยนไป เขาไม่เหมือนเดิน เขา เขามีปีกด้วย ตาของเขาเป็นสีแดงกล่ำ เขามีแผลเต็มตัวไปหมด อาจจะมาจากการต่อสู้ เขาดูยับเยินมากเลย

"คาร์ล(O.O;)"

"ว่าไง น้องชาย ของพี่"

"แกไม่ใช่พี่ของฉัน พี่ของฉันตายไปนานแล้ว ออกห่างจาก เอล เดี๊ยวนี้ คาเอล (‵﹏′)"

"โท่ โท่ โท่ น้อยชายพี่ แกจะมีปัญญาทำอะไรฉันได้"

สิ้นเสียงของคาร์เอล เขาใช้พลังในตัวของเขาบีบร่างของ คาร์ล เอาไว้ คาร์ล ขยับตัวไม่ได้ แต่สายตาของเขายังคงสู้กับ คาเอล เลือดค่อยๆ ออกมาจากปากของ คาร์ล 

"แทนที่แกจะมาอยู่กับฉัน แกกลับไม่ ฉันเป็นครอบครัวคนเดียวที่แกมี "

"ครอบครัวของฉัน ตายไปตั้งนานแล้ว คาเอล!"

"คาเอล ! ปล่อย คาร์ล เดี๊ยวนี้ "

ฉันวิ่งไปตี คาเอง อย่างแรง แต่เขากลับไม่สนใจฉันเลย สายตาที่ดุดัน จ้องไปยัง คาร์ล พวกเขาดูเชือดเฉือนกันมาก คาร์ล เองก็ไม่ยอม อ่อนให้กับพลังของ คาเอล ฉันวิ่งไปหยิบดาบที่ตกอยู่บนพื้น เพื่อหวังจะช่วย คาร์ล จากคาเอล ฉันแทงไปที่เอว ของ คาเอล อย่างแรง 

"ฉันบอกให้ปล่อย เขาออกมา"

และนั่นทำให้เป้าของ คาเอล มาตกที่ฉันเขาหันหน้ามาหาฉัน สายที่ของเขาที่ลุกเป็นไฟ ฉันมองหน้าเขา ฉันค่อยๆ ถอยออกมา โดยที่เราทั้ง 2 คนมองหน้ากัน ตลอด คาเอล เดินเข้ามาหาฉัน มือของเขา ฟาดที่หน้าฉันอย่างแรง ฉันรู้สึกได้ว่าตัวของฉัน ปลิวไปแรงมาก และไกลมาก ตอนนั้น ฉันรู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัว ฉันได้ยินเสียง คาร์ล เรียกฉัน แต่นั่น เสียงมันช่างไกลเหลือเกิน

"เอลลลลล !"

" คาเอล แก"

คาร์ล พลักคาเอล อย่างแรงพวกเขาสู้กันอย่างดุเดือด คาเอล ใช่มือของเขาบีบคอ คาร์ล อย่างแรง มือของคาร์ล เอง ก็บีบคอ คาเอล อย่างแรงเช่นกัน แต่แรงก็ คาร์ล ก็ไม่อาจสู้แรงของ คาเอลได้เลยเขาใช้มนต์ของเขา ปรากฏเป็นมีดที่ห้อมล้อมไปด้วยมนต์ดำ แทงเข้าไปที่คอ ของ คาร์ล แล้วหลังจากนั้น

"แกสู้ฉันไม่ได้ แกไม่มีวันสู้ฉันได้"

สายตาของคาร์ล จ้องมอง คาเอล ก่อนจะหมดลมหายและคำพูดสุดท้าย 'ฉันไม่มีวันปล่อยแกหรอ คาเอล'

  ฉันได้ยินเสียง คาร์ล เสียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายของเขา ไม่รู้เพราะอะไร ฉันรู้สึกโกรธ โกรธแบบไม่เคยรู้สึกที่ไหนมาก่อน ฉันลืมตาขึ้นมา พบว่าตัวเอง ลอยอยู่บนฟ้า ไม่รู้สิ แต่ฉันไม่ลังเลอะไรฉันพุ่งสุดแรง ไปที่ คาเอล มือของฉันฟาดไปที่หน้าท้องของเขาอย่างแรง ทำให้ตัวของเขากระเด็นไปข้างหน้าฉัน เขาหันมามองที่ฉัน สายตาของเขา ดุดัน กว่าที่เคย เขาวิ่งมาที่ฉัน ฉันไม่รู้สึกกลัว ไม่รู้สึกว่าฉันต้องวิ่งหนี ฉันหันไปเห็นร่างของ คาร์ล ที่จมกองเลือด ปีกของเขาหักไปหนึ่งข้าง ขนจากปีกของเขา หลุดปลิวไปตามลม และนั่นทำให้น้ำตาของฉันไหลออกมา 

"ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก"

ทันทีที่ คาเอล พุ่งเข้ามาหาฉัน ฉันเพียงแค่หันหน้าไปมองเขาเท่านั้น สร้อยที่คอฉัน เปล่งแสงออกมา ทำให้ คาเอล โดน พลังที่ออกมาจากตัวของฉันอย่างแรง และนั่นทำให้เขานอนอยู่กับพื้น ฉันเดินไปหาคาเอล 

"มะ ไม่จิง แก ทำลาย ฉัน ไม่ ได้"

"ได้สิ ฉันมาเพื่อ ทำลายแกอยู่แล้ว คาเอล "

และสิ่งสุดท้ายที่ คาร์ลเอล เห็นจากในตัวฉัน 

"คาร์ล กะ แก"

"ใช่ ฉันมาเพื่อ ทำลายแก "

  มีดที่เปล่งประกายเล่มใหญ่นั่น พุ่งลงที่ลำตัวของ คาเอล อย่างแรงและนั่นทำให้ 

.................................................................................................................................

ฉันสะดุ้งสุดตัว ตะโกนสุดเสียง

"คาเอลลลลลลลลลลลลล"

ฉันมองไปรอบๆ นี่มันห้องฉันนี่ คัสตอล และ คาร์ล วิ่งมาเปิดประตูด้วยความตกใจ

"เอล เกิดอะไรขึ้น (เสียงคาร์ล กับ คัสตอล พูดพร้อมกัน)"

"คาร์ล คัสตอล ⊙▂⊙ "