รักบริสุทธ์ของบุรุษชุดดำ

"คาร์ล แกคิดจะบอก เอล เรื่องนี้ไหม"
 
"บอกสิ มาถึงขนาดนี้แล้ว บางทีบอกให้เทอได้ระวังตัวไว้ก็ยังดี"
 
"เรื่องฉันกับเอล แกคง.."
 
"ช่างมันเถอะ"
 
     ฉันลืมตาขึ้นมาอีกที 'มืดแล้วหรอ' ใช่ คงดึกมากจิง ๆ ฉันเดินไปเปิดประตูเพื่อที่จะออกไปข้างนอก ทุกคนมองมาที่ฉัน พวกเขาอยู๋กันครบ คาร์ล คัสตอล แบรค ไวน์ และ เนอริต้า 
 
"นั่งก่อนสิ"
 
เสียงคาร์ล บอกฉัน พร้อมสายตาของทุกคนที่มองมาที่ฉัน ฉันเดินไปนั่งหัวโต๊ะ โดยทีทุกคนยังมองมาที่ฉันอย่างไม่ละสายตา
 
"มีอะไรกันหรือป่าว  ทำไมมองฉันแบบนั้น"
 
"ฉันจะเล่าให้ฟังนะเอล เรื่องเทอ"
 
"เรื่องฉัน (ใช่สิ ' ที่นายทหารคนนั้นพูดเรื่องของฉัน )"
 
"เมื่อก่อน ที่นี่ เป็นสถานที่ที่มีความสุข และความสงบสุข เหมือนครอบครัว ครอบครัวหนึ่ง พ่อ แม่ และ ลูกชาย 2 คน 2 พี่น้องรักกันมาก ทุกวันเรายิ้ม หัวเราะ มีความสุข จนวันหนึ่ง หัวหน้าครอบครัวล้มป่วย ทุกคนรู้สึกกังวนกลัวจะเสียผุ้เป็นพ่อไป ทุกคนช่วยกันดูแล หายารักษา ทำทุกวิถึทางเพื่อให้พ่อนั้นหายแต่ก็หมดหนทาง จนทำให้แม่ล้มป่วยอีกคน และตามด้วยน้องชายคนเล็ก เหลือเพียงพี่ชาย คนเดียว ที่ต้องทำทุกทางเพื่อช่วยเหลือครอบครัวของตนเอง แต่ก็ไร้หนทาง เขากำลังจะเสียครอบครัวที่รักของเขา เขาหมดหนทาง เขาตัดสินใจทำสัญญากับปีศาจเพื่อขอแลกชีวิตตัวเองกับครอบครัวของเขา ใช่เขาได้ดั่งที่เขาขอ แต่ร่างของเขาต้องตกไปเป็นทาสของปีศาจ ทันทีที่เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขาลงมือฆ่าพ่อแม่ ของเขาเองโดยไร้ความรู้สึก สายตาที่โหยหาแต่วิญญาณ สายตาที่น่ากลัว น้องชายคนเล็ก พยายามที่จะช่วยพ่อแม่ของเขา โดยการเข้าไปสู้กับพี่ชายของตนเอง จนทำให้ได้รับพลังบางอย่างจากตัวของมันมาบางส่วน น้องคนเล็กเลยมีเศษส่วนที่เป็นปีศาจเช่นกัน"
 
"แล้วมันเกี่ยวกันฉันตรงไหน พี่น้อง ที่บอก มันเป็นเรื่องของใคร อธิบายได้ไหม"
 
"คาเอล คือคนพี่ส่วน น้องคนเล็ก .. คือฉัน"
 
" (O.O;)"
 
 คาร์ล หรอ ปีศาจงั้นหรอ ฉันไม่เห็นว่า เขาจะมีตรงไหนที่เหมือนปีศาจเลยด้วยซ้ำ เสียงของคัสตอล พูดต่อจาก คาร์ล หลังจากที่ คาร์ล เล่าเรื่องของเขาแล้วเงียบไป คัสตอลเลยเล่าต่อจาก เขา
 
"หลังจากนั้น คาเอล ก็สร้างความปั่นป่วนให้กับพวกเราเป็นอย่างมาก ผู้คนต้องตายเพราะฝีมือของมัน มันคิดจะครอบครองแผ่นดินเพียงผู้เดียว ปลุกวิญญาณ มาเป็น ทหารของมัน พื้นดินลุกเป็นไฟ มีความทรมาร ผู้คนสูญเสียครอบครัว พวกเราในนี้ ล้วนแล้วแต่ เสีย พ่อและแม่ ไปในเหตุการณ์นั้น"
 
"หลังจากนั้น เทพ ผู้สูงสุด ไม่สามารถทนการกระทำของ คาเอล ได้ เลยมอบหินวิเศษ ให้กับหมู่บ้านของพวกเราเพื่อปกป้อง ไม่ให้พวกของคาร์เอลเข้ามาในเขตของพวกเราได้ และท่านได้มอบ สร้อยเส้นหนึ่งให้กับฉัน และสิ่งที่เขาได้พูดกับฉันในวันนั้น ' คาร์ล หากเส้นนี้อยู่กับเจ้า ความสงบสุขจักกลับมา หากวันนั้นมีหญิงบริสุทธิ์ที่คู่ควรได้ครอบครองมัน สิ่งนั้นจักช่วยปกป้องคุ้มครองพวกท่าน' "
 
"สร้อย งั้นหรอ หมายถึง เส้นที่ฉันใส่หรือเปล่า "
 
"ใช่ เส้นเนี้ยเหละ "
 
 เสียงของ คัสตอล พูดกับฉัน เขามองฉันในสายตาที่ คาร์ล มองกับฉัน ความรู็สึกฉันรู้สึกได้เลยว่าเขาเป็นห่วงฉัน แต่ในบางที ฉันก็เริ่มรู้สึกกลัวกับสิ่งที่จะตามมา ในวันข้างหน้า
 
"หลังจากที่ฉันได้สร้อยเส้นนั้นได้ไม่นาน ฉันก็พบ ผญ คนนึง ' เฟียส ' เทอเป็นผู้หญิงที่สวย สง่า มาก ฉันรักเทอตั้งแต่แรกเห็น ไม่นานเราก็อยู่ด้วยกัน ฉันมอบสร้อยเส้นนี้ ให้กับเทอ เวลาผ่านไป เทอค่อยๆ ล้มป่วยลง ฉันหาสาเหตุไม่ได้ ฉันเสียเทอไป โดยไม่มีวันได้เทอย้อนกลับมา ไม่นาน ฉันก็พบ ผญ อีกคน 'ลีอา' ฉันได้มอบสร้อยเส้นนั้นให้กับเทอ และเทอก็มีชะตากรรมเช่นเดียวกับ เฟียส และทุกๆคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตฉัน ล้วนต้องจากไปเพราะสร้อยเส้นนี้ จนฉันได้มาพบ เนอริต้า "
 
"แต่ฉันไม่ได้สรอ้ยเส้นนั้นหรอกนะ ฉันถึงไม่ตาย เรามีปัญหากัน คาร์ล เขาหายไปในวันสำคัญของเรา ฉันเลย ห่างกับเขาไป ฉันเลยไม่ได้ครอบครองสร้อยเส้นนั้น"
 
"แล้วทุกคนมั่นใจแล้วหรอ ว่าสร้อยเส้นนี้มันคู่ควรกับฉัน หากวันนึง ฉันต้องตายไปเหมือนกับทุกๆคนที่ผ่านมาหล่ะ"
 
"มันไม่เป็นอย่างนั้นแน่นอน เทอมีอะไรหลายๆอย่างที่ทำให้ทุกคนมั่นใจว่า เทอคือ ผญ ที่เทพองค์นั้น บอกแน่นอน "
 
"คัสตอล ฉันอาจจะไม่ใช่ก็ได้ มันอาจจะเป็นความบังเอิญ เท่านั้น"
 
"เอล "
 
เสียง คาร์ล เรียกฉันอย่างอ่อนโยนฉันหันหน้าไปหาเขา สายตาของเขามองมาที่ฉันอย่างจิงจัง นั่นทำให้ฉันไม่สามารถพูดอะไรออกได้เลย
 
"ฉันเดินทางไปโลกมนุษย์ เพื่ออยากจะรับรู้อะไรที่แตกต่างออกไป จนฉันได้พบ ผญ คนนั้น นั่นทำให้ฉันต้องตามเทอไปทุกที่ ทุกวันฉันเฝ้าดูเทอ จนทำให้ฉันมีความรู้สึกดีดีกับเทอคนนั้น ทุกวัน เทอหัวเราะ เทอร้องไห้ เทอท้อ ฉันอยู่ข้างๆเทอตลอดมา จนวันนึง ฉันได้คุยกับเทอ ฉันถามว่าเทอ เป็นอะไร เราคุยกัน อย่างสนุก ผญ คนนั้นน้ำตาไหล ฉันทนเหนแบบนั้นไม่ได้ แต่เวลาของฉันมันไม่ช่วยอะไรเลย "
 
"นายเลยต้องลา โดยที่ไม่รุ้ว่าฉัน ตามหานายจนน้ำตาของฉันแทบเป็นสายเลือด "
 
"ฉันขอโทษ แต่ฉันก็ไม่เคยทิ้งเทอไปไหนนะ เอล ฉันอยู่ข้างๆเทอเสมอ แต่เทอรู้ไหม ผญ ที่ฉันเคยผ่านมา พวกเทอไม่เคยเห็นฉัน เป็น นกกา เลย มีแต่เทอเท่านั้น และนั่น คือสิ่งที่ฉันมั่นใจ "
 
 น้ำตาของฉันใหลออกมา คาร์ล กอดฉันอย่างเบาๆ ฉันรู้สึกกลัว แล้วถ้าสักวันฉันไม่สามารถช่วยพวกเขาได้หล่ะแล้วถ้าถึงวันนั้นฉันจะยังได้ อยู่ที่นี่ อีกไหม ฉันกอดคาร์ล อย่างแน่น ฉันกลัวว่าฉันจะต้องสูญเสียทุกอย่างไป 
 
" ฉัน ออกไปข้างนอกก่อนนะ คาร์ล นายคุยกับเอล ต่อไปก่อนนะ เดี๊ยวฉันมา"
 
"เฮ้ย! คัสคอล พวกฉันไปด้วย"
 
คัสตอล เดินออกนอกประตูไปพร้อมกับ แบรค และ ไวน์ และ เนอริต้า เหลือแค่ฉันกับ คาร์ลเท่านั้น ฉันมองหน้า คาร์ล น้ำตาฉันไหลออกมา ฉันไม่รู็จะพูดอะไรในตอนนี้
 
" ฉันกลัว "
 
คาร์ล กอดฉันไว้ เขาจูบที่หน้าผากฉันเบาๆ  เวลานั้น ฉันรู้สึกกลัว จิงๆ ฉันกอดเขาเอาไว้อย่างแน่น โดยที่ไม่ลืมตาขึ้นมาเลย
 
                             ...........................................................................
 
" คัสตอล คัสตอล ไอ้คัสตอล! "
 
แบรค กระชากไหล่ คัสตอล อย่างแรง เพื่อให้ คัสตอล หยุดเดิน
 
" นี่แก เป็นอะไรไปว่ะ อยู๋ดีดีก็เดินออกมา มีไรป่าวว่ะ มีไรคุยกับฉันดิ"
 
"ป่าว ไม่มีไร ฉันขออยู่คนเดียวสักพักได้ไหม"
 
"เรื่อง เอล ใช่ไหม"
 
"ไวน์ แกพูดอะไรของแกเนี่ย"
 
"ก้มันจิงอ่ะ ฉันสังเกตุตั้งนานแล้วนะเว้ย ระหว่าง แกกับ เอล ตกลง แก รัก เอลใช่ไหม คัสตอล"
 
"พวกแกจะบ้าหรอว่ะ พูดอะไร ไม่ต้องตามฉันมานะ ฉันขออยู่คนเดียวสักพัก"
 
"แกคิดจะหนี ทั้งๆที่แกไม่คิดจะบอกอะไรให้ เอล รู้เลยหรอว่ะ "
 
"ไวน์ ใจเย็นดิ "
 
"ไม่เย็นหรอก ฉันเป็นเพื่อนแกนะเว้ย เห็นแกเป็นแบบนี้ เพื่อนที่ไหนจะทนได้ว่ะ แกมีปัญหา แกไม่พูดกับพวกฉัน แล้วแกจะไปพูดกับหมาตัวไหนว่ะ ถ้าแกไม่คิดจะบอกอะไรกับพวกฉัน แกบอกความรู้สึกให้เอล รู้ก็ยังดีนะเว้ย"
 
"เออ ! ฉันรัก เอล ' แต่ คาร์ล มันก็เพื่อนฉัน นะเว้ย แกจะให้ฉันบอกทำไม ให้ฉันเก็บไว้โดยที่ฉันไม่ต้องเสียเพื่อน และ เอล ดีกว่าไหม ไอ้ไวน์!"
 
"ทะเลาะกันเรื่อง ผญ หรอ หึ ยัยดีมันมีอะไรดี ฉันไม่เห็นจะมองเห็นตรงไหน คัสตอล นายมันตาต่ำพอๆ กับ คาร์ล นั่นเหละ ยัยนี่ ดีแต่ตัวปัญหาจะพาความเดือดร้อนมาถึงพวกเราเมื่อไหร่ไม่รู้"
 
"หุบปากของเทอไปเลยนะ เนอริต้า เทอจะไปไหนก็ไป! "
 
"หลงกันเข้าไปเถอะ สักวันจะเสียใจ!"
 
"ฉันบอกให้ไปไง ไป!"
 
"ใจเย็น คัสตอล !"
 
"เนอริต้า เทอกลับไปก่อนเถอะ "