รักบริสุทธ์ของบุรุษชุดดำ

ถ้าสิ่งนี้คือสิ่งที่ฉันเลือกจะทำ ฉันคิดว่าฉันคงตัดสินใจได้ดีแล้ว ถามว่าตอนนี้ฉันได้อยู่กับคาร์ล ฉันมีความสุขไหม ฉันมีความสุข เพราะทุกครั้งเรายิ้มให้กันเสมอ ฉันดีใจที่ทุกอย่าง ที่ฉันต้องการกลับมาเป็นอย่างที่ฉันต้องการอีกครั้ง แต่ในบางเวลา ฉันก็อดคิดถึง คัสตอล ไม่ได้เลย ทุกครั้งที่ฉันนึกถึง เขา ฉันต้องหันไปมอง คาร์ล เสมอ มันหวันไหวจนตัวฉัน ไม่สามารถห้ามความรุ้สึกในตอนนี้ได้เลย เสียงหัวเราะของฉันกับคัสตอลยังคงดังก้องขึ้นมาทุกครั้ง นี่ฉันเลิกคิดถึงความรู้สึกดีดีแบบนั้นไม่ได้เลย จิงๆ
 
"เอล เปนไรหรือเปล่า"
 
"ป่าว ฉันแค่.. มีความสุขที่.. นายได้มาอยู่ข้างๆฉันแบบนี้อีกครั้ง "
 
"เอล ทุกอย่างมันถูกกำหนด และ ทุกอย่างก็ไม่คงอยู่กับเราเสมอไป เพราะถ้าเราเลือกสิ่งใดอย่างมั่นคงแล้ว ฉันมั่นใจว่า สิ่งที่ฉันเลือก คือสิ่งที่ฉันต้องการมาโดยตลอด ฉันขอโทดสำหรับทุกอย่าง ฉันแค่ไม่อยากให้เทอต้องอยู่ในอันตราย ฉันเป็นห่วงเทอนะ เทอเข้าใจใช่ไหม"
 
ฉันได้แต่ยิ้มให้ คาร์ล แล้วซบที่ไหล่ของเขา เบาๆ  ใช่สิ เขาก็คือสิ่งที่ฉันต้องการเหมือนกัน ชีวิตนี้ฉันคงรักใครไม่ได้อีกแล้ว นอกจาก ผู้ชายคนนี้ ฉันหลับตาลงน้ำตาของฉันหยดลงที่ใหล่ของ คาร์ล นั่นทำให้ คาร์ล หันหน้ามามองฉัน ฉันได้แต่หลบสายตาของเขา นี่ฉันเป็นอะไรไปอีก 
 
"เอล"
 
ฉันหันหน้าไปหา คาร์ล เขามองหน้าฉันแล้วค่อยๆ เอามือมาปาดเบาๆ ที่แก้มของฉัน แล้วยิ้มให้ฉันอย่างที่เขาเคยทำให้ฉันในครั้งนึง ฉันรู้สึกดี เมื่อเห็นคาร์ลทำแบบนี้กับฉันอีกครั้ง คาร์ล ค่อยๆกอดฉันเบาๆ แล้วจูบที่หน้าผากของฉันอย่างอ่อนโยน ฉันอย่ากหยุดเวลาแบบนี้อีกแล้ว ฉันกอดที่เอวของเขา อย่างแน่น มันอบอุ่น และทำให้ฉันหยุดคิดถึงใครบางคนไปได้ชั่วขณะหนึ่ง
 
"คาร์ล ! "
 
เสียง คัสตอล ตะโกนมาแต่ไกล ด้วยความเหนื่อย แต่ก็ต้องหยุดฝีเท้าลงเพราะเหนฉันกับ คาร์ล กอดกันอยู่ ทันทีที่ฉันเห็นคัสตอล เลยค่อยๆ ปล่อยอ้อมกอดของ คาร์ล ออก
 
"เอ่อ .. ขอโทดทีนะ . เขาเรียกรวมพลด่วน  "
 
สิ้นเสียง คัสตอล คาร์ล รีบวิ่งไปทันที มีอะไรกัน ฉันหันหน้าไปหา คัสตอล แต่เขาไม่มองหน้าฉันเลย เหมือนเขาพยายามมอง แต่ไม่หันหน้ามาหาฉันเลย เขาเดินหันหลังให้ฉันออกไป
 
"คัสตอล"
 
เขาหยุดเดิน แต่เขาไปหันหน้ามาหาฉันเลย ฉันไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาดี ขอบคุนเขาดีไหม ฉันจะพูดอะไรดี นึกไม่ออกจิงๆ เอาหล่ะ ขอบคุนเขาและกัน
 
ฉันกำลังจะพูด แต่ไม่ทันได้พูด คัสตอล เดิน ไปโดยที่ไม่หยุดเลย ฉันได้แต่เห็นเขาเดินจากไปช้าๆ แล้วนี่ฉันจะรู้สึกบ้า บอ อะไรแบบนี้นะ เอล เทอเป็นบ้าอะไร ตอนนี้เทอต้องนึกถึง คาร์ล สิ 
ฉันหลับตาลง หายใจเข้าลึกอย่างแรง ฉันตัดสินใจเดินตาม คัสตอล ไป เพื่อที่จะไปดูว่า เกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาถึงเรียกรวมกัน อย่างด่วนขนาดนี้กันนะ
    ฉันเดินไปถึงจุดรวม ทุกคนดูวุ่นวาย และหน้าแตกตื่นมากฉันมองหา คาร์ล และ คัสตอล ฉันไม่เห็นเขาเลย
เพียงไปกี่นาที แถวของทหารทั้งหมด ก้มารวมกันอย่างเป็นระเบียบเป็นกองทัพที่ใหญ๋มากทีเดียว 
 
"ทหารทั้ังหลาย ที่ข้าเรียกพวกเจ้ามารวมพล ครั้ง เพราะข้าอยากจะให้พวกเจ้าได้เตรียมความพร้อม เช้านี้ มีนายทหารตรวจการออก ตรวจพื้นแล้วไปพบสิ่งนี"
 
ทหารกลุ่มหนึ่งแบกบางสิ่งขึ้นไปข้างบนที่ นายทหารใหญ่ คนนั้นยืน นั่นมันอะไรกันตัวอะไรน่าเกรียดชะมัด ฉันเห็น คาร์ล คัสตอล แบรค ไวน์ และ เนอร์ริต้า แล้ว พวกเขาเดินมาพร้อมกับ สัตย์ปะหลาด ตัวนั้น
 
"คาเอล ต้องการส่งสารว่าจะทำศึกกับพวกเรา ส่งปีศาจที่น่าลังเกรียด มากล่อมขวัญพวกเรา ดังนั้น เราควรที่จะเตรียมพร้อมเสมอ เหตุการ์ณจะเข้ามาหาพวกเราเมือ่ไหร่ เราไม่สามารถรู้ได้ เราต้องปกป้อง สิ่งที่เรามิอาจจะสูญเสียไปได้ "
 
ฉันยืนอยู่ตรงจุดนั้น สายตาของ คาร์ล และ คัสตอล มองมาที่ฉันแล้วเขาก็หันหน้าไปฟังที่ นายทหาร คนนึงพูดต่อ 
ฉันรู้สึกผิดกับความรู้สึกของตัวเองชะมัด ฉันคิดว่ามันคงไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ฉันควรที่จะกลับที่รอพวกเขาทีบ้านดีกว่า
 
" เอล ผู้หญิงที่ คาเอล ต้องการเทอเป็น หญิง บริสุทธิ์ ตามคำทำนายที่บรรพบุรุษ ได้ทำนายเอาไว้ ว่าเทอจะมามอบความสงบให้กับเรา และ คาร์เอล เราต้องปกป้องเทอให้ถึงที่สุดตราบใดที่ คาเอล ยังไม่ได้ตัวนางไป เรายังมีชัย เหนือ มัน "
 
ฉันต้องหยุดเมื่อได้ยินชื่อฉันอยู่ในนั้นด้วย ฉันอดที่จะสงสัยไม่ได้ เพราะอะไร ใครต้องการฉัน ทำไมกัน
 
"เกิดอะไรขึ้น ! "
 
ฉันพูดตัด บท นายทหารคนนั้น อย่างดัง ท่ามกลาง ทหารอีกมากมายที่หันมามองฉันในสายตาเดียวกัน ฉันเดินเข้าไปหา นายทหาร คนนั้น เพื่อที่จะถามว่าทำไม ตอ้งเป็นฉัน แต่คัสตอล เดินมาดึงมือฉันเอาไว้ก่อน
 
"เอล กลับไปรอที่บ้านก่อนเถอะ"
 
"มันเกิดอะไรขึ้น แล้วฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย"
 
"คัสตอล นายพา เอล กลับไปก่อนเถอะ "
 
เสียงคาร์ลพูดกับคัสตอล 
 
"เดี๊ยว แต่ฉัน.."
 
"กลับเถอะเอล "
 
คัสตอลดึงฉันออกจากจุดนั้น เขาจับมือฉันอย่างแน่น ฉันมองไปที่มือของเขาตลอดทาง แล้วเราก็หยุดตรงหน้าบ้าน คัสตอล ปล่อยมือฉันออก 
 
"เกิดอะไรขึ้น คัสตอล"
 
เขาไม่ตอบอะไรฉันเลย ได้แต่นิ่งเงียบ เขาไม่แม้แต่มองหน้าของฉัน ฉันถามเขาไปกี่ครั้งว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็ไม่ตอบ ได้แต่เงียบ จนฉันทนไม่ได้ ฉันเลย ทุบไปที่ หน้าอกของเขา พร้อมน้ำตา ตีเขาไปด้วย ตะคอกใส่ เขาไปด้วย
 
"คัสตอล ! อย่าทำแบบนี้ได้ไหม ! ฉันทำอะไรให้นาย ทำไมนายไม่พูดกับฉัน ! ขอร้องอย่าทำแบบนี้ได้ไหม ฉันทนเห็นนายทำกับฉันแบบนี้ไปตลอดไม่ได้หรอกนะ นายไม่เห็นใจกันบ้างหรือไง บอกฉันมาสิ มันเกิดอะไรขึ้นกับเราอ่ะ คัสตอล ฉันยังเป้นเพื่อนของนายอยู๋ไหม คัสตอล !o(╥﹏╥)o"
 
ฉันตีเขา ไม่หยุด แต่เขาก็ไม่แม้ จะหยุดฉันเขายืนนิ่งให้ฉันตีเขาแบบนั้นจนฉันตีเขาจนสุดแรง เขาคว้ามือฉันเพื่อที่จะพูดอะไรบางอย่าง แต่ฉันกลับไม่ฟัง ฉันตีเขาอยู่แบบนั้น
 
"เอล"
 
"ไม่! ปล่อยฉัน ฉันจะทุบนายให้ตายไปเลย !o(╥﹏╥)o"
 
" แล้วเทอเคยเห็นใจฉันบ้างไหม เอล! "
 
ฉันหยุดตีเขา ทันทีที่ คัสตอล ตะคอกใส่ฉัน ฉันเงียบโดยที่ไม่พูดอะไรเลย ฉันอึ้ง กับคำพูดของเขา ฉันไม่เคยเห้นใจเขาเรื่องอะไร น้ำตาของฉันใหลแบบไม่หยุด ฉันยืนร้องไห้มองหน้าคัสตอล ที่ไม่พูดอะไรต่อเลย เขามองหน้าฉัน 
 
"บอกฉันได้ไหม คัสตอล ทำไม"
 
เรามองหน้ากันอย่างนั้น และฉันก้ไม่ได้คำตอบจากเขาเหมือนเดิม เขาเงียบแล้วมองหน้าฉันอยู่อย่างนัั้น 
 
"เอล "
 
เสียง คาร์ล เรียกฉัน ฉันหันไปหาเขา เขายืนดูเราสองคน เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันไม่รู้จะทำยังไงเลยเดินเข้าบ้านและเข้าห้องฉันไป ฉันนั่งลงบนที่นอนของฉัน นี่ฉันเป็นอะไรไปอีก ฉันเกรียดตัวเองชะมัดเลย ฉันล้มตัวลงนอน ฟังเสียงของเขา 2 คนคุยกัน แต่ฟังจับใจความไม่ได้ แต่เขาไม่ได้ทะเลาะกัน และเสียงก็เงียบไป สักพัก ฉันค่อยๆ เปิดประตูห้องออกมาเพื่อที่ดูว่า พวกเขายังอยู่ไหม พวกเขานั่งกันอยู๋หน้าบ้าน เงียบๆ กันอยู๋ 2 คน ฉันเลยปิดประตู ห้อง แล้ว ไปนอน ตรงที่นอนสักพัก ฉันขอพักผ่อนสักพัก 
 
"เฮอ!"
 
                             ......................................................................