รักบริสุทธ์ของบุรุษชุดดำ

ฉันยืนอยู่จุดนั้น ตรงที่ คาร์ล เขายิ้มให้กับฉัน แปลกใจที่เขาทำแบบนั้น แต่ฉันก็ดีใจนะที่ คาร์ล เขายิ้มให้ฉัน หรือว่าเขาจะ ดีกับฉันนะ ฉันยืนยิ้มอยู่คนเดียวหลังจากที่คาร์ล ได้เดินออกไปจากตรงที่ฉันยืนอยู่ สถานะของ คาร์ล ตอนนี้ ฉันคิดว่า เขาน่านะกลับมาเป็น คาร์ล คนที่ฉันต้องการแล้วสินะ

"เอล ได้เวลาแล้วนะไปเตรียมตัวเถอะ"

เสียง เมร์รี่ เรียกฉัน เพื่อที่จะตามฉันไปเตรียมตัวสำหรับงานคืนนี้ ฉันว่ายน้ำตามเทอไป กลับไปที่เดิม ทุกคนเข้ามาหาฉันค่อยๆบรรจงลูบที่ตัวฉัน เอาดอกไม้หลากสีมาลูบที่ตัวฉัน คืนนี้ฉันจะเป็นยังไงกันนะ คาร์ล จะมาหาฉันไหมนะ เขาจะมองฉันด้วยสายตาที่ตื่นเต้นไหม ฉันอยากสวยในสายตาของ คาร์ล อยากเป็นเพียงคนเดียวที่ คาร์ล มอง ก็ขอให้เป็นแบบนั้น

                       ...............................................................................

(ณ งานเต้นรำ ที่ศาลาลิขิต)

ผู้คนมากมายแต่งกายสวยงาม มาพร้อมหน้าพร้อมตากันที่งานผู้ชาย เสียงดนตรีบรรเลงเป็นเพลงเพราะเสนาะหู หญิงชายต่างพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน คาร์ล คัสตอล และเพื่อนพ้องของเขามากันพร้อมหน้าและรอเพียง แค่เอลเท่านั้นที่ยังไม่ได้อยู่ในงานนี้

"คัสตอล แล้ว เอลยังไม่มาหรอ"

"ไม่รู้สิ ยังไม่เห็นเหมือนกันฉันมองหาอยู่ตั้งนาน ยังไม่เหนเทอเลย"

"คาร์ล นายมองหาใครอยู่หรอ"

"ป่าวแค่มองไปเรื่อยๆหน่ะ"

ฉันเดินมากับเมร์รี่ จนมาถึงศาลาลิขิต ฉันรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เห็นคาร์ล ในชุดแบบนี้ ทุกคนดูครึกครื้นดีจัง

เมร์รี่เดินจับมือ ฉันเทอยิ้มให้ฉันอย่างมีความสุข ฉันเองก็มีความสุข

"เทอสวยมากเลย เอล คืนนี้เทอต้องเด่นที่สุด เชื่อฉันสิ"

"ขอบคุนนะเมร์รี่ แต่ยังไง คงสู้ใครหลายๆคนไม่ได้หรอก สวยๆทั้งนั้น"

"เข้าไปในงานเถอะ ทุกคนรออยู่นะ"

พูดจบเมร์รี่ก็ดึงฉันเข้าไปในงาน พอเข้าไปในงาน ฉันเขินนิดหน่อย เป็นใคร ใครก็เขินถ้าทุกคนมองมาที่เราเพียงคนเดียว สายตาทุกสายตาจ้องมาที่ฉันไม่ละสายตากันเลย ฉันมองไปข้างหน้า คัสตอล และ คาร์ล ยืนคู่กัน เขาทั้ง 2 คนดูดีทีเดียวแต่เหมือนฉันจะมองแต่คาร์ล เขาใส่สูทสีดำ ใส่หน้าหน้ากากสีทองฉันจำเขาได้ เขาออกจะโดดเด่นขนาดนั้น เขามองมาที่ฉัน และมองนานกว่าที่ฉันคิดและที่สำคัญ คาร์ล ยิ้มให้ฉันเล็กน้อย ถึงแม้ว่าไม่เต็มที่แต่ฉันก็ดูออกว่าเขายิ้ม คัสตอลเดินมาที่ฉันเขาส่งแขนมาให้ฉันควงแขนของเขา และยิ้มให้ฉัน

"คืนนี้เทอสวยมากเลยนะ เอล "

"นายก็ดูดีเหมือนกัน คัสตอล"

คัสตอลพาฉันเดินไปหาคาร์ล สายตาของเขายังคงมองที่ฉัน และฉันเองก็มองเขาเหมือนกัน ฉันดีใจที่ได้เห็น คาร์ล แบบนี้สายตาของ คาร์ล เขาดูอ่อนโยนขึ้น จนทำให้ฉันรู้สึกเหมือนได้ คาร์ล คนเดิมที่ฉันต้องการกลับมาแล้ว

"ค่ำคืนนี้คือค่ำคืนที่พิเศษ ข้าอยากให้พวกท่านทั้งหลายได้มีความสุขในงานประจำปี และสิ่งที่พวกท่านได้รู้ดีว่า วันนี้ ได้เป็นวันที่พิเศษอีกวันนึง เพรชที่ไม่เคยเปร่งประกาย วันนี้มันได้ส่องแสงแห่งความหวังให้กับเรา ผู้มาเยือน หญิงสาวบริสุทธิ ผู้ทีจะมามอบความสุขความสงบให้กับเราผู้ที่มีความเพรียบพร้อมและคู่ควรกับบุรุษที่ข้าได้เลือก "

พูดจบทุกคนหันมามองที่ฉันพร้อมทั้งชายแก่ผู้ที่น่าเกรงขามคนนั้น ทุกคนยิ้มให้ฉัน ฉันอาจจะ งง นะ แต่คัสตอลพาฉันเดินไปผุ้ชายแก่คนนั้น แล้วปล่อยมือฉันออก ชายคนนั้นลงจากเก้าอี้ที่ตัวใหญ่ๆ แล้วเดินมาหาฉัน เขาจับมือฉันขึ้นมา

"เจ้างามเปรียบเพชรเม็ดหนึ่ง เป็นเม็ดที่ข้าไม่เคยเห็นที่ใด และนี่คือสิ่งที่ฟ้าประทานมา เจ้าคู่ควรในสิ่งที่ข้ามอบให้ และเจ้าจะพบบุรษที่คู่ควรกับเจ้า เพื่อรักษาความสุขให้กับพวกเรา"

ฉันยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นกับคำพูดของชายผุ้นั้น ฉันหันไปมอง คัสตอล และ คาร์ล บุรุษที่คู่ควรกับฉันหรอ ใครกันนะ เขาทั้งสองคนมองที่ฉัน แล้วชายผู้นั้นก็ดึงฉันเข้าไปหา

"หากเจ้าเป็นเกรียติ เต้นรำกับข้า"

แล้วเสียงดนตรีก็บรรเลงขึ้น ฉันหันไปเพื่อจะมองหาคัสตอลและคาร์ล แต่ทุกคนจับกันเป็นคู่เต้นรำกันอุุตะรุดกันหมด ฉันมองไม่เห็น คัสตอล กันคาร์ลเลย ฉันยืนมองหาจนลืมไปว่า เฮ้ย! ฉันเต้นรำไม่เป็นนะ แต่ทำไมฉันถึงไปได้เรื่อยๆแบบเหมือนมืออาชีพแบบนี้กันนะ ฉันเต้นอยู่กับชายคนนั้นอยู่สักพัก เขาหมุนฉันแล้วปล่อยมือจนทำให้ฉันหลุดจากเขา มือบางคนจับที่เอวฉัน จังหว่ะที่ฉันหมุน ฉันหันหน้าไปหาคนนั้น 

"นาย."

แล้วฉันจะพูดอะไรได้ ฉันได้แต่มองหน้าของเขา สายตาของคาร์ลที่จับจ้องแต่ฉัน ไม่ละสายตาไปไหนเลยในเวลานั้น ฉันอยากหยุดเวลานี้เอาไว้นานๆ เหลือเกินฉันอยากอยู่กับ คาร์ล ตรงนี้นานๆเหลือเกิน

"สองคนนั้นดูเหมาะกันดีนะ คัสตอล"

"ใช่ เหมาะกันมาก มันถูกแล้วนี่ที่ทั้งสองคนนั้นคู่ควรต่อกัน"

"คัสตอล ฉันเข้าใจนายนะ"

"ไม่เปนไร แบร์ค ยังไงฉันคงไม่ได้อยู่ในจุดนั้นอยู่แล้ว ต่อให้ฉันทำดีแค่ไหน เอล คงไม่รู้ว่าฉันแคร์เทอมากแค่ไหน"

แบร์ค ตบไหล่ของ คัสตอล เบาๆ เพื่อที่จะปลอบใจเขา ความรู้สึกดีดี ที่เอลไม่เคยได้รู้เลยคือ คัสตอล มีความรู้สึกดีดีกับเอล มาตลอด เขารักเอล ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเทอ เขาหวังไว้เสมอว่าสักวันนึง เอล จะได้รู้ว่า คัสตอล รู้สึกยังไง กับเทอ เพียงแต่ตอนนี้ คัสตอล อยู่ผิดเวลาแค่นั้นเอง และคัสตอล ยังคลยืนมองเขาทั้งสองเต้นรำกันอย่างมีความสุขแบบนั้น เอลไม่แม้แต่จะมองมาที่คัสตอลเลย 

                             .............................................................................

คืนนี้ฉันมีความสุข ฉันดีใจที่ได้อยู่กับ คาร์ล ในค่ำคืนนี้ ถ้าหากมันเป็นความฝันฉันเองคงไม่อยากที่จะลืมตาขึ้นมาเลย งานเลิกแล้วดึกมาก ฉันออกมานอกงานกับ คาร์ล อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ที่มีแต่ฝูงหิงห้อยเต้นระบำ ส่องแสงระยิบ สวยงาม ฉันยืนอยู่กับคาร์ล ตรงนั้น ฉันรู้สึกเหมือนฉันฝันอีกครั้ง ฉันมองหน้าของ คาร์ล ตลอด เพราะไม่คิดว่าสักวันฉันจะได้เจอเขา 

"เอล ฉันขอโทดนะ ที่ฉันพูดจาไม่ดีกับเทอ และทำหน้าตาซีเรียสใส่เทอตลอด ฉันแค่ ไม่อยากให้เทออยู่ที่นี่จิงๆ ฉันเป็นห่วงเทอ กลัวเทอจะเป็นอันตราย"

"แล้วทำไม อยู่ดีดี นายถึงมาพูดดีกับฉันได้หล่ะ บางทีฉันเองก้ งง กับตัวนายเหมือนกันนะ"

คาร์ล เดินมาหาฉันมองที่หน้า เขาจับมือทั้ง สอง ข้างของฉันสายตาที่จิงจังมองมาที่ฉัน

"ที่ผ่านมาฉันขอโทด ฉันแค่กลัวว่าอันตรายจะเกิดกับเทอ ฉันหงุดหงินที่เทออยู่กับ คัสตอล ฉันโมโหที่เหนเทอมาที่นี่ครั้งแรกแต่ในส่วนหนึ่งฉันก็ดีใจ เทอรู้ไหมฉันเก็บดอกไม้เพื่อจะให้เทอ แต่ คัสตอล ชิงหน้าฉันไปก่อน ฉันตามเทอไปทุกที่ ฉันอยู่กับเทอตลอด ฉันเฝ้าดูเทอ ในทุ่งดอกไม้เทอสวยมากเลยนะ ตอนที่เทอตกลงมาจากต้นไม้ฉันคิด คัสตอล จะช่วยเทอไม่ทัน ฉันโมโหหมอนั่นมากเลยนะ ที่พาเทอไปในที่แบบนั้นแล้วทำให้เทอเกิดอันตราย ฉันขอโทดที่ทำท่าทางโมโหแบบนั้นกับเทอ แต่พอเทอได้ทำให้ทุกคนในที่นี้ได้รับรู้ว่าเทอคือ เพชรเม็ดงาม เพรชที่บริสุทธิ เป็นเพรชที่ฉันคิดว่ามันคู่ควร เป็นเพรช ที่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นเทอ"

พูดจบคัสตอลปล่อยมือฉันและหยิบสร้อยเส้นนึงขึ้นมา ฉันจำสร้อยเส้นนี้ได้ เส้นที่คัสตอล เคยให้ฉ้นดูใช่มันใช่เลย คาร์ล มองมาที่ฉัน ฉันรู้สึกแบบนั้น แต่ ณ เวลานี้ ฉันคิดถึง คัสตอลขึ้นมาทันที ทำไมกันนะ คาร์ล เอื้อมมือมาใส่สร้อยให้ฉัน เราอยู่ใกล้กันมากใกล้จนหัวใจฉันสั่นไปทั้งร่าง มือของ คาร์ล จับที่ไหล่ของฉัน แต่หน้าของเขาอยู่ใกล้ฉันมาก คาร์ล พูดคำนึงจนทำให้ฉันหันหน้าไปหาเขานั่นยิ่งทำให้หน้าของเราใกล้กันมากยิ่งขึ้น

"ถ้านี้เป็นความฝัน ฉันไม่อยากจะลืมตาขึ้นมา"

คาร์ลค่อยใกล้ฉันเรื่อยๆ ณ ตอนนั้นเหมือนฉันต้องมนต์ไปชั่วขณะฉันหลับตาลง ภาพที่ฉันเหน คัสตอล ยิ้มให้ฉัน กอดฉัน ลูบหัวฉันเบาๆ น้ำตาของฉันใหลออกมา ฉันลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง คาร์ล กำลังจูบฉันแต่ไม่รู้เพราะอะไรฉันจึง พลักเขาออกจากฉัน 

"ฉันขอโทดนะ คาร์ล"

"ไม่เป็นไรหรอก ฉันต่างหากที่ตอ้งขอโทด"

สายตาของฉันเหลือบไปเหน คัสตอล นี่เขา เขายืนมองฉันอยู่และที่สำคัญ เขายิ้มให้ฉันทำไมฉันถึงรู้สึกอะไรแบบนี้ คืนนี้ฉันได้อยู่กับคาร์ลแล้ว แต่ทำไมฉันกลับไปคิดถึงคัสตอล ฉันยืนมอง คัสตอล ตรงนั้น จนทำให้ คาร์ล เดินออกจากฉันไป ฉันหันมาหาคาร์ลอีกที เขาก็เดินไปไกลแล้ว นี่ฉันเป็นอะไรของฉันอีกเนี่ย คัสตอลยืนมองฉัน และยิ้มให้ฉัน คาร์ล เดินไปจากฉัน ฉันจะทำยังไงฉันหลับตาลง ฉันไม่รู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่ ขาของฉันก้าวออกอย่างรวดเร็ว ฉันวิ่งสุดแรงของฉัน ฉันหลับตาวิ่งอย่างนั้น ฉันลืมตาขึ้นมาอีกครั้งฉันกอด คาร์ล อย่างแน่น

"อย่าเดินจากฉันแบบนี้อีกนะ ฉันไม่อยากเสียนายไปอีก"

ฉันกอด คาร์ล อย่างแน่นและฉันคิดว่า เขาเนี่ยเหละ คือสิ่งที่ฉันต้องการ คัสตอล เขามีคนที่เขารักอยู่แล้ว สำหรับเรา 2 คนนั่นคือมิตรภาพ ดีดี คาร์ลเอามือจับที่มือของฉัน ฉันยืนกอดเขาแบบนั้นอยู่นาน เพราะถ้าเป็นฝันฉันคงไม่อยากตื่น

                            .........................................................................

และนั่นคือสิ่งที่เอลเลือก สำหรับฉัน เทอคงไม่คิดที่จะเดินมาหา  คาร์ลคนที่เอลต้องการตลอดชีวิต ฉันทำดีที่สุดแค่นี้หรอ ฉันเห็นเทอวิ่งออกไปหา คาร์ล และนั่นทำให้ฉันแน่ใจได้ว่า เทอไม่ได้รักฉันเลย แต่สำหรับฉัน ความรัก คือการได้เห็นคนที่เรารักมีความสุข และฉันอยากเห็นเทอมีความสุข กับสิ่งที่เทอต้องการ ถึงแม้ฉันต้องเสียใจแค่ไหน ฉันก็อยากให้เทอมีความสุข.