รักบริสุทธ์ของบุรุษชุดดำ

แสงแดดส่องมาที่หน้าฉัน ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น เพราะแสงส่องเข้าที่ตาฉัน ฉันเหนคัสตอลยิ้มให้ฉัน ฉันก็ยิ้มกลับให้เขา เพราะรอยยิ้มของเขา ฉันเหนแล้วอดที่จะยิ้มตามไม่ได้เลยสักนิดเดียว

 

"ตื่นแล้วหรอ หลับสบายไหม"

 

"ฉันหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ "

 

"เทอคงจะงอแง จนหลับไปเองเหละมั้ง"

 

"งอแงหรอ ฉันไม่ได้งอแงสักหน่อย"

 

ฉันลุกยืนแล้วส่งเสื้อคลุมให้ คัสตอล แต่เราก็ยังยิ้มให้กับตลอด ฉันกำลังคิดว่า สิ่งนี้คือความรัก และความรู้สึกดีดีจากมิตรภาพที่ดีอย่าง คัสตอล เขาเป็นผู้ชายที่น่ารัก อบอุ่น คัสตอลรับเสื้อจากฉัน เราเดินกลับบ้านด้วยกัน ตลอดทางฉันคิดถึงแต่เรื่องเมื่อคืนตลอดทั้งเรื่อง คาร์ล คัสตอล ฉันคิดว่า เขาสองคนแตกต่างกัน แตกต่างกันมาก แล้วถ้าเกิดสักวันนึงฉันต้องจากไป จากความรุ้สึกดีดีแบบนี้ ฉันจะยังได้รับมันอยู่ไหมนะ

 

"คัสตอล แล้วนายมาอยู่กับฉันแบบนี้ แล้วคนที่นายรักหล่ะ ฉันไม่เหนนายไปหาเทอคนนั้นบ้างเลย ป่านเนี๋ย เทอไม่รอแย่หรอ"

 

"ทำไมฉันจะไม่ไปหล่ะฉันก็อยู่กับผู้หญิงคนนั้นทุกวันเหละ เพียงแต่เทอไม่เหนเอง"

 

"หมายความว่า ผู้หญิงที่นายรักเนี่ย เป็น ผีหรอ ฉันถึงไม่เห็นอ่ะ"

 

"ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย ยัยบ๊องเอ๊ย"

 

คัสตอลพูดแล้วหัวเราะกับฉัน แล้วเขามาขยี้ที่หัวของฉัน ฉันชอบนะที่เขาทำแบบนี้ ฉันรู้สึกอบอุ่นดีที่ได้รับความรู้สึกแบบนี้จาก คัสตอล เราเดินมาถึงหน้าบ้าน ฉันหยุดเดินไปกระทันหัน ฉันรู้สึกไม่กล้าที่จะเข้าไปข้างใน ฉันกลัวที่จะเผชิญหน้ากับ คาร์ล 

 

"เป็นไรไป เอล "

 

"ฉันแค่ ไม่อยากเข้าไปข้างใน "

 

คัสตอล จับมือฉันแล้วมองหน้าฉัน สายตาของเขาบอกให้ฉันได้รับรู้ว่า สู้ๆ นะมันต้องผ่านไปได้ แล้วเขาพาฉันเดินเข้าไปในบ้าน ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า ครบทุกคน สายตาทุกคนมองมาที่ฉัน ยกเว้น  คาร์ล แค่คนเดียว ฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร กับคัสตอล แบร์ค และ ไวน์ จึงพูดขึ้นมา

 

"ไปไหนกันมา เมื่อคืนไม่ได้อยู่ที่บ้านหรอ" 

 

"ฉันนอนไปหลับหน่ะ แบร์ค เลยออกไปเดินเล่น"

 

"ออกไปเดินเล่นกับผู้ชาย 2 คนกลางค่ำกลางคืน อยู่ด้วยกัน 2 คน นอกจากเดินเล่นแล้วทำอะไรกันอีกหรอ"

 

เนอริต้า พูดขึ้นทำให้ฉันมองไปที่เทอ ฉันจะสวนคำพูดของเทออยู่แล้ว แต่ คาร์ล ลุกขึ้นจากโต๊ะเสียงดัง จึงทำให้ฉันตกใจ สายตาของเขามองมาที่ฉันแค่แค่แป๊บเดียว ทุกคนที่โต๊ะ ตกใจกันหมด นี่มันอะไรกันอีกหล่ะ คาร์ลออกไปข้างนอกไม่ฟังเสียงใครทั้งนั้น เนอริต้ามองมาที่ฉัน ด้วยสายตาดุดันเหมือนเดิม ฉันก็คงไม่ยอมเหมือนกัน ฉันเองก็มองเทอเช่นกัน และฉันก็ไม่ชอบคำพูดของเทอ

 

"เนอริต้า ถ้าเทอมีปัญหากับฉันขอให้เทอพูดออกมา ฉันไม่ชอบวาจาที่เทอพูดกับฉัน มันไม่ใช่ผู้หญิงด้วยซ้ำ หรือว่าเทอทำกับทุกคนแบบนี้ เทอโกรธเคืองอะไรฉันนักหนา"

 

"กลับไปที่ของเทอสะสิ เทอมันตัวหายนะ "

 

"หยุดพูดได้แล้ว เนอริต้า เทอกลับไปเถอะ "

 

เสียง คัสตอล พูดตัดบท เนอริต้า จึงทำให้เทอถึงกับฉุน เดินออกจากบ้านไป ฉันเองก็ฉุนคำพูดของเทอเหมือนกันนะ บางทีมันก็แรงเกินไปสำหรับฉัน  คัสตอลตบที่ไหล่ฉันเบาๆ สายของ แบร์ค กับไวน์ มองมาที่ฉัน พวกเขาก็คงอยากจะบอกว่าไม่เปนไร เช่นกัน 

 

"ฉันมันตัวปัญหาหรอ"

 

"ไม่ใช่หรอก อย่าคิดมากสิยัยบ๊อง "

 

"นั่นสิ เทอไม่ต้องคิดมาก ยังไงยังมีพวกเราที่เป็นกำลังใจให้เทอนะ เอล เชื่อไวน์สิ ไวน์ยังเป็นเพื่อนของเอลอยู่นะ"

 

"ใช่ๆ เอลไม่ต้องกลัวนะว่า เอล จะเป็นตัวปัญหา เพราะยังไง แบร์ค กะ ไวน์ เป็นตัวปัญหาของบ้านนี้อยู่แล้ว แบร์ค ก็จะเป็นเพื่อนของเอลอีกคนนะ เอลไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแน่นอน เชื่อ แบร์คสิ"

 

"แบร์ค นายอย่าก๊อบคำพูดฉันสิ"

 

"แล้วฉันก๊อบคำพูดนายตรงไหน ไวน์"

 

"ทุกตรง เหละนายก๊อบฉัน นายคิดเองไม่เป็นหรอ "

 

"ทุกตรง ตรงไหน คำพูดของฉันยาวกว่าของนายตั้งเยอะ ไอ้หัวนมบูด"

 

"นายเคยกินแล้วหรอ ถึงรู้ว่าหัวนมฉันบูดอ่ะ"

 

"ไม่ต้องกินก็รู้ เฟ้ย!"

 

ฉันนั่งหัวเราะ ที่แบร์ค กะ ไวน์ ทะเลาะ กัน มันก็สนุกดีนะ แต่ถึงยังไง ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้วหล่ะ ฉันรู้สึกอึดอัดที่ คาร์ล เป็นแบบนี้ 

 

ฉันออกมาข้างนอก เดินอยู่กับ คัสตอล ตั้งแต่ที่ฉันมาอยู่ที่นี่ คัสตอลไม่ห่างฉันเลยด้วยซ้ำ ฉันเดินไปหันหน้าไปมองคัสตอล ที่แจกยิ้มกับผู้คนไปทั่วเขาดูเป็นคน อัธยาศัยดี ทีเดียว แล้วเราก็มาหยุดอยู่ที่ที่หนึ่ง คงเป็นที่ซ้อมยิงธนูประมาณนั้น คัสตอลวิ่งเข้าไปหาผู้ชายแก่ๆคนนึง แล้วบอกให้ฉันรอตรงนี้ ระหว่างที่ฉันรอฉันมองออกไปรอบๆ ทุกคนที่นี่ดูมีความสุข และดูรักกันทุกคน สายตาของฉัน ไปหยุดอยู่ตรงวัตถุบางอย่าง ฉันเดินไปดูสิ่งนั้นมันเป็นเหมือนหินก้อนใหญ่ใสๆ ฉันมองเห็นเข้าไปข้างใน มันเป็นเหมือนลูกแก้วลูกใหญ่ๆหลากสี เคลื่อนตัวอยู่ข้างในนั้น ฉันสนใจมาก ฉันเลยเอามือไปจับที่หินก้อนนั้นไม่รู้ทำไมฉันจึงอยากจับมันนักหนา ฉันเอามือไปจับที่หินก้อนนั้น 

แสงสีฟ้าสว่างค่อยๆ เปร่งออกมา มันเหมือนเพรชก้อนใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าฉัน ฉันรู้สึกดีที่จับมันแสงมันจ้าจนสว่างไปทั่ว ฉันไม่แสบตาเลยสักนิด ฉันยังคงมองเหนลูกแก้วในหินนั้นทุกอัน แต่มันหยุดเคลื่อนตัว และเหนแค่ภาพเบลอ ซึ่งฉันไม่สามารถดูออกได้ แต่ฉันรู้ว่า ภาพพวกนั้นฉันมีความสุขที่ได้มองมัน ฉันค่อยๆ เอามือออก แล้วหันหลังกลับ ฉันต้องตกใจกับสายตาของทุกคน 

ทุกคนมองมาที่ หน้าตาของทุกคนอึ้ง และท่าตกใจ บ้างก็น้ำใหล บ้างก็ยิ้มอย่างปิติ สายตาทุกคนดูไม่เศร้า แต่เต็มไปด้วยความหวัง ใช่ฉันรู้สึกแบบนั้น ฉันมองไปที่คัสตอล เพื่อจะส่งสายตาว่านี่มันอะไรหรอ เกิดอะขึ้น แค่คัสตอลยิ้มให้ฉัน เขายิ้มให้กับคนแก่คนนั้น คัสตอลเดินมาที่ แต่ไม่วายที่จะหยุดยิ้มให้ฉัน ฉันมองหน้าคัสตอลด้วยความสงสัย

 

"เกิดอะไรขึ้นหรอ คัสตอล ทำไมทุกคนมองฉันแบบนั้น"

 

"ไม่มีอะไรหรอก ไปกันต่อเถอะ"

 

"คัสตอล นายปิดบังอะไรฉัน"

 

"เอาไว้เดี๊ยวฉันจะบอกนะ แต่เทอต้องไปเตรียมตัวนะ คืนนี้มีงานเต้นรำประจำปี ฉันอยากให้เทอสวยที่สุดในงาน"

 

"งานเต้นประจำปีหรอ แต่ฉันจะสวยที่สุดได้ไง ทุกคนที่นี่สวยๆกันทั้งนั้น "

 

"เอาน่า ไปเถอะ"

 

คัสตอลพาฉันเดินต่อไป เรื่อยๆ จนถึงจุดหมาย ที่นี่ฉันจำได้ ฉันเคยมาที่นี่ ที่นี่มีนางเงือกเยอะแยะ ใช่สิ ฉันต้องเปลี่ยนชุดนี่หน่า 

 

"เทออยู่ที่นี่นะ แล้วเจอกันคืนนี้"

 

"แล้วนายจะไปไหน"

 

"ฉันก็จะไปเตรียมตัวหน่ะสิ ยัยบ๊อง"

 

"แล้วฉันจะไปยังไง ฉันไปไม่ถูกหรอกนะ"

 

"เถอะน่า เข้าไปเตรียมตัวเถอะ แล้วเจอกันคืนนี้นะ เอล"

 

คัสตอลมองหน้าฉันอย่างมีความสุข เขาโบกมือลาฉันพร้อมกับรอยยิ้มของเขา ผู้หญิงคนนึงเดินมาที่ฉันเทอสวย เทอพาฉันเข้าไปข้างใน และดึงเถาว์วันย์ไม้ปล่อยลงมาเป็นม่าน สวยแบบธรรมชาติ 

 

"ฉัน เมร์รี่ นะฉันจะทำหน้าที่ดูแลเทอสำหรับคืนนี้ ลงน้ำสิ เอล"

 

"เอ่อ คือ นี่มันยังเช้าอยู่เลยนะ จะใหแช่น้ำตั้งแต่เช้ายันเย็น ฉันไม่เปื่อยตายหรอ "

 

"เอล น้ำที่นี่ศักดิ์สิทธิ์ เทอลงไปแหวกว่ายกับพวกฉัน เล่าเรื่องราวของเทอ ปลดปล่อยให้พวกเราได้รับรู้ เทอไม่เปื่อยหรอกนะ "

 

เมร์รี่ยิ้มให้ฉัน แล้ว นากเงือกทุกตนก็เดินมาถอดเสื้อผ้าฉันออกแล้วให้ฉันใส่เพียงผ้าสีขาวที่พอปิดบังเรือนร่างของฉันได้บ้าง แล้วดึงมือฉันลงไปในน้ำ พวกเทอพาฉันแหวกว่าย ไปเรื่อยๆ ฉันมีความสุขที่ทำแบบนั้น ฉันรุ้สึกเหมือนฉันเป็นส่วนหนึ่งของพวกเทอ เสียงหัวเราะ ของพวกเทอ ทำให้ฉันมีความสุขฉันว่ายแยกตัวออกมาจากพวกเทอฉันเหนต้นไม้ใหญ่ตรงนั้น น้ำตรงนั้นน่าเล่นดี ฉันเลยว่ายไปตรงนั้นน้ำที่นี่เย็นสบาย ฉันมีความสุข ฉันดำน้ำลงไป เก็บหินที่อยู่บนพื้นขึ้นมา หินที่นี่สวยมาก เหมือนแร่ เพรชทั้งนั้นเลย ฉันมัวแต่ดูหินพวกนั้นจนเพลิน จึงทำให้ไม่รู้ว่า มีคนมองฉันอยู่

ว้าย !!!   ฉันตกใจจนทำให้ฉันปาหินใส่หน้าผู้ชายคนนั้น ที่อยู่ในน้ำกับฉันห่างกันแค่เอื้อมมือเอง ฉันเลยรีบเอามือไปคว้าใบไม้มาปิดที่ตัวฉันเอาไว้

 

"คาร์ล นายมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่"

 

"ตั้งนานแล้วหล่ะ เทอมาทำอะไรตรงนี้"

 

"ฉันมาว่ายน้ำเล่น "

 

"ไม่ต้องปิดหรอก ฉันไม่มองเทอหรอกน่า"

 

"นี่นาย ."

 

ฉันชี้หน้า คาร์ล  สายตาของเขาเขม่งมาที่ฉัน ฉันเลยต้องเก็บมือกลับ แต่แล้วฉันก็ทำอะไรไม่ถูกเมื่อคาร์ล เดินเข้ามาหาฉัน ทำไมฉันไม่ถอยออกไปนะ คาร์ล ค่อยเดินเข้ามาหาฉันเรือยๆ จนใกล้มาก ใกล้จนฉันได้ยินเสียงลมหายใจของเขา และเสียงหัวใจเต้นของฉัน ฉันมองหน้าคาร์ล แบบหวั่นๆ คาร์ล ค่อยๆเคลื่อนหน้าเข้ามาหาฉันจนจมูกของคาร์ลมาอยู่ที่ข้างหูของฉัน ตอนนี้เสียงลมหายใจของเขาชัดมากขึ้น หน้าฉันแดงไปหมดแล้ว 

ฉันหลับตาลงด้วยความตกใจ และเขิลสุดขีด แต่แล้ว คาร์ล ก็เดินกลับไป ฉันถอนหายใจอย่างแรง ฉันไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปดี ได้เงียบๆ เจอแบบนี้ หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ เลย

 

"คืนนี้ เทอจะไปหรือเปล่า"

 

"ไปสิ คัสตอลบอกว่าให้ฉันไปด้วย"

 

"หึ! หมอนั่นอีกแล้วหรอ เทอ 2 คนนีดูสนิดกันจังเลยนะ"

 

"ก็ฉันมี คัสตอล เป็นเพื่อนอยู่คนเดียวนี่ ไม่เหมือนนานหรอก ดีแต่ทำหน้าบูดบึ้งใส่ฉัน"

 

คัสตอลมองมาที่ฉัน ทำให้ฉันเงียบไปสักพัก นี่ฉันพูดผิดอีกใช่ปะ ชิส์

 

"เทอว่าฉันทำหน้าบูดบึ้นใส่เทอหรอ"

 

"ก็หรือไม่ใช่หล่ะ ที่นายทำทุกวันนี้ ไม่ให้เรียกว่า บูดบึ้ง ให้เรียกว่า ยิ้มสยาม หรือไง"

 

"ฉันก็แค่ ไม่อยากให้เทออยู่ที่นี่แค่นั้น "

 

"ทำไมเพราะมันไม่เหมาะกับฉัน เพราะมันไม่คู่ควรกับฉัน หรือเพราะกลัวว่าคนรักของนายจะเข้าใจผิดกลัวว่าฉันจะมาเอาตัวนายไป งั้นสินะ"

 

"ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย"

 

"ก็ถ้าไม่ใช่อย่างนั้น แล้วที่เมื่อคืนนายพูดกับฉันหล่ะ หมายความว่ายังไง มันไม่ได้หมายความอย่างที่นายพูดหรอ"

 

คาร์ล หันหลังให้ฉัน มือของเขาแหวกอยู่ในน้ำ ฉันมองเห็นเขาจากข้างหลัง อยากเข้าไปกอดชะมัด แต่คงไม่ได้

เขาคงไม่ให้ฉันกอดหรอก

 

"นี่ เอล "

 

"ห๊ะ"

 

คาร์ลหันหน้ามายิ้มให้ฉันเบาๆ ฉันเลยอึ้งที่เคยรอยยิ้มของเขาอีกครั้ง ฉันทำอะไรไม่ถูกฉันคิดว่าฉันคงฝันไปแน่ๆ นี่ฉันเมาน้ำหรือเปล่า ทำไม คาร์ล ถึงยิ้มให้ฉัน ความรู้สึกฉันเหมือนโลกทั้งใบมีแค่ฉันกับ คาร์ล นี่แค่ยิ้มนะ ทำให้ฉันละลายได้เลยอ่ะ 

 

"คืนนี้เจอกันนะ ฉันยิ้มให้เทอแล้วนะ เอล"

 

""

 

นี่ฉันไม่ได้ฝันไปแน่ๆใช่ไหม รอยยิ้มของเขาทำให้ฉันอึ้งจิงๆอ่ะ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่า คาร์ล จะมีมุมแบบนี้ด้วยตกลง คาร์ล ยังไงกับฉันเนี่ย ฉัน งง กับความคิดของของเขามากเลย ทำไมต้องปล่อยให้มันค้างคาด้วยนะ อีตาบ้าเอ๊ย !!