รักบริสุทธ์ของบุรุษชุดดำ

 ฉันและคัสตอลกลับมาที่บ้าน เพราะท้องฟ้าใกล้จะมืดเต็มที เราเที่ยวกันทั้งวันจนลืมเวลาไปสนิด

"ตัวนายยังเปียกอยู่เลย ไม่สลัดขนหน่อยหรอ คัสตอล"

"บ้าหรอ 555555 "

คัสตอลเดินไปเปิดประตูบ้าน ฉันเดินตามคัสตอล เข้าไปติดๆ เราเข้าบ้านเรายังไม่หยุดยิ้มให้กันเลย ณ เวลานั้นฉันหันไปเหน คาร์ล กับผู้หญิงคนนึง เทอสวย สายตาเทอดุ คาร์ล และผู้หญิงคนนั้นมองมาที่ฉัน ฉันเลยหยุดยิ้ม ทันที คัสตอลเอลก็เหมือนกัน

"เอล นี่ เนอริต้า เป็น.. "

"เป็นคู่รัก ของคาร์ล ยินดีที่ได้รู้จัก เอล! "

สายตาของเทอดุ ฉันดูออกได้เลยว่าเทอไม่ชอบฉัน เทอพูดตัดบท คัสตอล เฉยเลย คนรักของคาร์ล หรอ คาร์ล มีคนรักแล้ว แล้วทำไมถึง ใช่สิ เขาถึงได้ไม่อยากให้ฉันมาสินะ

"นี่หรอ เอล หึ ! ไร้เดียงสา ชะมัด อย่างนี้หน่ะหรอ ที่จะมา.. "

"หุบปากของเทอเดี๊ยวนี้นะ เนอริต้า !!!!"

เสียงคาร์ลพูดตัดเนอริต้า อย่างฉุนเฉียว นี่มันอะไรกัน บางทีฉันก็ งง เหมือนกัน ทุกคนเหมือนปกปิดอะไรเกี่ยวกับฉันกันหมด ยิ่งสายตาของผู้หญิงคนนั้น เทอไม่ชอบฉันแน่ๆ สิ้นสุดเสียงของคาร์ล ผุ้หญิงคนนั้น ก็เดินไปนั่งข้างๆ คาร์ลเหมือนเดิม ฉันรู้สึกอีดอัด ฉันทนไม่ได้ เหมือนฉันแตกต่างในจุดนั้น ฉันไม่รู้จะทำยังไง ฉันเลยตัดสินใจ เดินเข้าห้องไป 

"เอล เอล "

เสียงคัสตอล เรียกฉัน พร้อมกับเคาะประตูห้อง ฉันทำอะไรไม่ถูกได้แต่ นั่งร้องไห้ บนที่นอน เสียงเคาะประตูเงียบไป ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าเริ่มมืด ฉันเหนื่อย ฉันเพียรกับการเดินทางมาทั้งวัน ฉันนอนลงและร้องไห้หมอนของฉันเปียกไปด้วยน้ำตา แล้วฉันจะทำยังไงต่อไป 

ก๊อก ก๊อกๆ !!!! "เอล เอล"

ฉันสะดุ้งตื่น นี่ฉันพล๊อยหลับไป สักพักสินะ เสียง คัสตอล มาเคาะประตูเพื่อเรียกฉัน ออกไปทานข้าว ฉันกำลังจะไปเปิดประตูด้วยซ้ำ เสียงของผู้หญิงคนนั้นก็ดังขึ้น

"ถ้าหล่อนไม่กิน ก็ปล่อยไปเถอะ จะไปตามทำไม มานั่งกินเถอะคัสตอล "

เสียงของผุ้หญิงคนนั้น เงียบไป พร้อมกับเสียงของคัสตอล ฉันยืนอยู่ตรงตรงประตู เกาะประตูอยู่ตรงนั้น น้ำตาฉันไหล ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ ระหว่างที่ฉันร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ฉันได้ยินเสียงกระซิบผ่านประตูมา เสียงของคัสตอล

"ฉันจะรอเทอนะ เอล"

ฉันหยุดที่จะร้องไห้ออกมาไม่ได้อีก ครั้งนี้น้ำตาไหลมากกว่าเดิม อย่างน้อยก็ยังดีที่คัสตอล ไม่ทิ้งฉัน เขาจะรู้หรือเปล่านะ ว่าฉันยืนอยู่ตรงนี้ 

ฉันกลับไปนอน ฉันไม่รู้สึกหิว หรืออะไรเลย ฉันเอาแต่ร้องไห้

ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ไม่รู้ว่าทำไมรู้สึกเหมือนมีใครมายืนมองฉันอยู่ ฉันลุกขึ้นนั่งและมองไปรอบๆห้องเพื่อดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่

"ไม่มีใครนี่ คงรู้สึกไปเองมั้ง"

ฉันค่อยๆเดินไปเปิดประตู เพราะคิดว่ามันดึกมากแล้วทุกคนคงนอนกันหมดแล้ว ฉันคงนอนไม่หลับแล้วหล่ะ ฉันเดินออกมาข้างนอก ไม่มีใครอยู่เลยทุกอย่างเงียบไปหมด ฉันเลยออกไปนอกบ้านเดินเล่นข้างนอก เดินไปเรื่อย ๆคิดเรื่องเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา มันเศร้าเหมือนกันนะ ที่เรามาเจอคนที่เราแอบชอบ มาทำกับเราแบบนี้ และที่่สำคัญเขามีคนรักแล้ว แล้วเราหล่ะ เราจะมีสิทธิแบบผู้หญิงคนนั้นได้ยังไงกัน

ฉันเดินมาเรื่อยๆจนหยุดนั่ง ตรงเก้าอี้ไม้ ที่ที่หนึ่ง ฉันนั่งเงียบๆอยู่ตรงนั้นคนเดียวลมพัดเย็นมาก เย็นจนฉันรู้สึกหนาวไปทั้งตัว ฉันกอดตัวเองอยู่ตรงนั้น มันเงียบเหงาจนฉันรู้สึกว้าเหว่ ฉันค่อยๆหลับตาลง สักพักเพื่อฟังเสียงลมที่พัดผ่านฉันไปผ่านไปได้สักพักฉันจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา 

"คาร์ล"

"กินสิ ฉันเก็บเอาไว้ให้ เทอยังไม่ได้กินข้าวเย็น เทอไม่หิวแย่หรอ "

ฉันนั่งอึ้งอยู่อย่างนั้นสักพัก ฉันตกใจที่ฉันเห็น คาร์ล มานั่งอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันทำไรไม่ถูกจิงๆ ไม่คิดว่าเขาจะคุยกับฉันด้วยซ้ำ

"จิงๆ แล้วเทอไม่น่ามาที่นี่ มันไม่เหมาะสำหรับเทอ ที่นี่เทอไม่สมควรที่จะอยู่ มันไม่ใช่ที่สำหรับเทอนะ เอล"

"คาร์ล นาย ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกนะ ฉันดูแลตัวเองได้ ขอบคุณนายนะที่เป็นห่วงฉัน คัสตอล เล่าเรื่องของนายให้ฉันฟัง ฉันเข้าใจนายแล้วหล่ะ ยังไงไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นฉันอยู่ได้ "

"ฉันไม่ได้เป็นห่วงเทอ ฉันแค่จะเตือน และเทออย่าสำคัญตัวเองขนาดนั้นสิ นี่เทอคิดว่าฉันเป็นห่วงเทอหรอ เอล ทำไมฉันต้องเป็นห่วงเทอ ในเมื่อฉันเองก็มีคนรักของฉันอยู่แล้ว เทอไม่ได้อยู่ในสายตาฉันหรอก อย่าคิดว่าฉันมีความรู้สึกดีดี กับเทอเลย เอล ทางที่ดี เทอควรกลับไปซะเถอะ ที่นี่มันไม่เหมาะกับเทอหรอก"

ฉันตกใจกับคำพูดของคาร์ล มาก เขาพูดจาแรง แรงมาก จนฉันรู้สึกเจ็บจี๊ด เข้าไปข้างใน ฉันน้ำตาใหลนี่หรอคนที่ฉันรักทำไมเขาต้องมาพูดกับฉันแบบนี้ ฉันเสียใจมาก ฉันลุกขึ้นยืนด้วยความฉุนเฉียวอย่างที่สุด ฉันทั้งเสียใจทั้งโมโห จนทำให้ฉันต้องพูดอะไรบ้าๆออกไปหลายอย่าง

"ก็ไม่ได้ต่างกันเลยสักนิด นายกับคนรักของนาย เข้ากันได้ดีนี่ ฉันไม่น่าเสียเวลามาตามหาคนอย่างนายเลยด้วยซ้ำ เพียงเพราะฉันคิดว่านายจะเป็นคนดี นายจะยิ้มให้ฉันเหมือนครั้งก่อน นายจะรับฟังฉัน อย่างที่นายมาหาฉันใจฝัน ซึ่งแตกต่างกันมากมายนายมันเป็นผู้ชายที่ใจดำที่สุด ใจร้าย นายมันไม่มีหัวใจ นายมันเป็นผู้ที่ฉันไม่เคยพบมาเลย คาร์ล ฉันผิดเองที่รักนาย คาร์ล คนอย่างฉันคงทำได้แค่นี้เหละ ฉันเสียใจที่ได้ยินแบบนั้น ฉันสำคัญตัวเองผิดไปจิงๆ "

ฉันพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลพรากออกมาเรื่อย พูดจบฉันก็เดินหนีคาร์ล ออกมา เขาไม่คิดที่จะขอโทษฉันด้วยซ้ำ คำพูดของคัสตอล ดังขึ้นมาในหัวฉัน 'เข้าใจมันหน่อยนะเอล' แล้วตกลง คาร์ลเป็นห่วงฉันจิงๆหรอ ฉันวิ่งไปไกล มาก ร้องไห้ไม่หยุด ฉันไม่รู้ว่าฉันวิ่งไปไหน แต่ฉันรู้อย่างเดียวว่าฉันอยากอยู่คนเดียว ฉันทำอะไรไม่ถูก จิงๆ

"เอล "

ฉันหยุดวิ่ง เพราะฉันได้ยินเสียงของ คัสตอล ดังขึ้นมา ฉันหันหลังไปเหนคัสตอลยืนอยู่ ท่าทางของเขาหอบ เหนื่อย เขาคงวิ่งมาสินะ ฉันไม่พูดอะไรทั้งสิ้นวิ่งเข้าหา คัสตอล อย่างเร็ว ฉันกอดเขา กอดอย่างแรง ฉันไม่รูว่าฉันจะทำยังไงดี ฉันเอาแต่กอด คัสตอล แบบนั้น ร้องไห้ไม่หยุด ฉันเสียใจมาก เสียใจจิงๆ 

"คัสตอล ( T___T )"

"ไม่ต้องร้องนะ ฉันอยู่นี่แล้ว"

คัสตอล ค่อยๆกอดฉันเบาๆ และลูบที่หัวฉัน นี่ฉันรักคนผิดหรือเปล่า ทำไมฉันไม่รักนายนะ คัสตอล ทำไม คาร์ล ถึงไม่เปนแบบนายนะ ถ้าคาร์ลได้ครึ่งนึงของนายก็ดีสินะ 

ค่ำคืนนั้นฉันอยู่กับ คัสตอล เขานั่งอยู่กับฉัน เขากอดฉันไม่ปล่อย ฉันเองก็ไม่ได้อะไรเพราะมัวแต่ร้องไห้ เสียใจกับคำพูดของ คาร์ล ฉันและคัสตอล เรานั่งกันอยู่ที่ทุงดอกไม้ใหญ่ คัสตอล กอดฉันจากด้านหลัง เพราะตอนนี้ฉันหนาวมาก เขาเลยไม่รู้จะทำยังไง เลยเอาเสื้อคลุมมาคลุมที่ตัวฉันแล้วกอดฉัน เบาๆ ฉันอบอุ่นเมื่ออยู่กับ คัสตอล แต่ความรู้สึกหวันไหวที่เกิดจากคัสตอล มันยังไม่เท่า ที่มีต่อ คาร์ล เลยสักนิด

"ฉันเข้าใจนะว่าเทอรู้สึกยังไง คาร์ลมันอาจจะพูดแรงไปหน่อย แต่มันก็แคร์เทอนะเอล"

"ถ้าเป็นอย่างที่นายบอก ก็คงจะดี เขาคงไม่แคร์ฉันจิงจังหรอก ในเมื่อเขาเองก็มีคนรักของเขาอยู่แล้ว สำหรับฉัน ฉันคงไม่อยู่ในสายตาของเขาหรอก คัสตอล"

"คนรักหรอ เนอริต้า ยัยนั่นหน่ะ เลิกกับ คาร์ล ไปนานละ แต่ตั้่งแต่ที่เทอมาที่นี่ ยัยนี่ก็ตามตอแย คาร์ล ตลอดแต่ฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดีนะ ทั้งๆที่ คาร์ล ก็เกรียดยัยนั่นแทบบ้า แต่ทำไมยังให้มาหาและอยู่ใกล้ๆตัวเองแบบนั้น ตอนแรกฉันเหนฉันก็ งง เหมือนกัน "

"เขาคงคิดจะกลับมารักกันอีกครั้งมั้ง คัสตอล ฉันรักคนผิดหรือเปล่า ตอนนี้ฉันอยู่ถูกเวลาไหมฉันควรทำยังไงดี "

คัสตอลลูบหัวฉันเบาๆ ฉันรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากเขา ฉันก็เขินเหมือนกันนะ ที่อยู่กับ คัสตอล แต่ความรู้สึกของฉันมันเป็นเหมือน มิตรภาพ ดีดี จาก คัสตอล มากกว่า คัสตอลพูดกับฉันพร้อมกับยื่นมือไปข้างหน้า มันเป็นสร้อยที่เปร่งประกาย คงเป็นเพรชที่มีราคามหาศาล เพราะสวยมาก จะไม่สามารถละสายตาออกจากมันไปได้เลย

"ทุกอย่างล้วนต้องมีอุปสรรคเสมอนะ เอล อย่างสร้อยเส้นนี้ กว่าจะได้มามันก็ยากเหมือนกันนะ หลายชีวิตที่บริสุทธิต้องสูญเสียไปเพราะมัน เพียงเพราะยังไม่มีใครที่คู่ควรกับมัน บางที เทอ กับ คาร์ล อาจจะต้องพบเจออุปสรรคอะไรที่มากมาย เพียงแค่ยังไม่รุ้เท่านั้นว่าเทอ สองคน จะคู่ควรกันไหม"

"หมายความว่าไง คัสตอล ฉันกับคาร์ล จะต้องเจออะไรอีกทำไมตอ้งเป็นฉันหล่ะ ทั้งๆที่คนที่คู่ควรกับ คาร์ล และเข้ากันได้ดีที่สุด น่าจะเปน เนอริต้า ไม่ใช่ฉัน"

คัสตอล ไม่ตอบอะไรฉันเลย เขาเอาแต่เงียบและกำสร้อยเส้นนั้นเอาไว้ บางทีฉันเองก็อยากรู้เรื่องราวอะไรที่มันชัดเจนกว่านี้ แต่ทำไม คัสตอล ไม่บอกฉันเลยนะทำไมต้องปล่อยให้ฉัน ไม่รู้เรื่องอะไรเลยแบบนี้หล่ะ เพราะอะไรกัน คัสตอล นายตอบฉันได้ไหม.............