รักบริสุทธ์ของบุรุษชุดดำ

 ฉันและคลัสตอล เดินมาไกลพอ ควร ตลอดทางที่ได้เดินทางมาฉันเหนแต่เพียงสัตว์เล็กๆตัวน้อยๆน่านักทั้งนั้น ต้นไม้เรียงรายเต็มไปหมด ฉันค่อยๆ สูดอากาศเข้าไปอย่างเต็มปอด อากาศที่นี่บริสุทธื์มาก ฉันอดไม่ได้เลยที่จะหลับตาแล้ว ฟังเสียงลม เสียงธรรมชาติ เสียงนกร้อง เสียงใบไม้ปลิวเบาๆ ฉันรู้สึกชอบที่นี่มาก มันสงบดีจัง ฉันหลับตาและเดินอยู่อย่างนั้น เลยไม่รู้ว่าข้างหน้ามีอะไรบ้าง ก็อย่างว่าเหละนะ พวกคุณเคยหลับตาแล้วเดินหรือเปล่าหล่ะ มันก็ชนหรือสะดุดบ้างใช่ม๊าาา ฉันก็เปนนะ 
 
ตุ๊บ!!!   ฉันเดินชนคลัสตอลอย่างแรง จนทำให้ฉันล้มลงกับพื้น ก้นจ้ำเบ้า เลยอ่าาาา 
 
" เป็นไรไหมเอล "
 
"ไม่เป็นไร  ฉันแค่เดินเพลินหน่ะ ก็เลยไม่ทันได้มอง ( *^_^* )"
 
คลัสตอลพูดพร้อมลงนั่งเพื่อที่จะประคองฉันขึ้น
 
"เดินระวังๆหน่อยสิยัยบ๊อง  เรามาถึงแล้วหล่ะ "
 
คลัสตอลมองหน้าฉันแล้วยิ้มเขาพูดแบบนั้นพร้อมเปิดทางให้ฉันได้เห็นบางอย่างข้างหน้า ฉันยืนอยู่จุดที่สูง และราบต่ำลงไปเรื่อยๆ ฉันยืนมองตรงนั้น ข้างล่างที่ราบลงไปมีแต่ทุ่งดอกไม้หลากหลาย มันสวยมากสวยจนฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ที่นี่ ตอนนี้ มันเป็นความจริง ฉันค่อยๆเดินลงไปในทุ่งดอกไม้มากมายมือฉันสัมผัสถึงดอกไม้ที่ผ่านตามจังหว่ะฝีเท้าที่ฉันเดิน ที่นี่ สวยมาก สวยจนฉัน อยากจะ 
 ฟรุบ !    ฉันนั่งลงกับพื้นที่เต็มไปด้วยดอกไม้ มันสวยมีกลิ่นหอม ผีเสื้อที่บินว่อนเก็บน้ำหวานของดอกไม้ เต้นระบำ มันเยอะมากมาย ฉันยิ้มอย่างมีความสุข ฉันมีความสุขจิงๆนะ 
 
" เทอชอบที่นี่ไหม "
 
"ชอบสิ ที่นี่สวยมากเลย เหมือนฝันเลย ฉันไม่คิดเลยว่าฉันจะมีวันดีดีแบบนี้"
 
คลัสตอล ยิ้มให้ฉัน ฉันเองก็หุบยิ้มไม่ได้เหมือนกัน เขาค่อยนั่งข้างๆฉัน แล้วหลับตาสูดลมหายใจของเขาแล้วปล่อยออกมาเบาๆ ฉันมองหน้าเขาแสงแดดที่ส่องมาที่เขาบางๆ เขาดูมีสเน่ เขาดูน่ารัก บางทีเขาก็ทำให้ฉันหน้่าแดงได้เหมือนกันนะ ฉันหันกลับมาแล้วยิ้มเล็กน้อย บางทีก็เขิลอ่ะ
 
"เทอรู้ไหม บางที่ฉันก็อิจฉาพวกแมลงเหมือนกันนะ "
 
"แล้วนายจะอิจฉาทำไมหล่ะ หรือว่านายอยากเป็นหมัด จะได้กัดกินเลือดหมาตัวอื่นๆได้บ้าง "
 
" 555555 55 เทอนี่ท่าจะบ้า ฉันมนุษย์หมาป่านะ ไม่ใช่หมาธรรมดาทั่วไป จะมีหมัดได้ไง ยัยบ๊องเอ๊ย!"
 
"ฉันล้อเล่นน่า ก็เหนบอกว่าอิจฉาพวกแมลง ฉันก็แค่คิดขำๆว่านายอยากเป็น หมัด ว่าแต่ทำไมนายถึงอิจฉาพวกแมลงหล่ะ"
 
"ฉันอิจฉามันเพราะว่า มันดูมีชีวิตที่อิจสระ โบยบินไปได้ไกล แล้วฉันอิจฉามันอีกอย่างนะ ที่ว่า มันสามารถที่จะเกาะสาวๆ ได้อย่างสบายใจ บางทีฉันก็อยากจะบินไปเกาะแก้มคนที่ฉันรักบ้าง อยากรู้ว่าแก้มของเขาหอมแค่ไหน"
 
"แหม ! อยากรู้จังเลยว่า สาวคนนั้นเป็นใครกันนะ "
 
คลัสตอลยิ้มให้ฉันแล้วหันหน้ากลับไปยิ้มคนเดียวต่อ ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าใคร รู้สึกอิจฉาผู้หญิงคนนั้นนิดๆ ชิส์
 
"แล้วเทอคิดจะกลับไปโลกของเทอเมื่อไหร่ จุดประสงค์ของเทอที่มาที่นี่เพราะอะไรลองเล่าให้ฉันฟังได้ม๊า ฉันอยากรู้ "
 
ฉันนิ่งไปสักพัก ฉันไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี ฉันไม่อยากไปจากที่นี่จิงๆนะ
 
"ฉันเป็นนักโบราณคดี ฉันอยากรู้เรื่องราวเกี่ยวกับการข้ามมิติ แต่ละมิติ เพราะจุดประสงค์ของฉันเพียงเพราะอยากตามหาความจริงว่า สิ่งที่ฉันเคยเหนครั้งนั้น มีอยู่จริงหรือเปล่า ฉันออกเดินทาง จนได้พบผู้ชายคนนึง เขาเป็นหนุ่มที่ดูดีเหมือนกันนะ เขาชื่อ อิจิ เราเจอกันโดยบังเอิญ เขาเป็นคนที่ทำให้ฉันได้รับรู้ว่าเรื่องราวต่างๆมากมายที่ฉันสงสัยนั้นมันมีอยุ่จริงเพียงแต่ ไม่เคยมีใครพบหรือ ออกมาบอกกล่าวได้ว่าสิ่งที่ฉันค้นหานั้นมีจิง บางทีฉันเองก็คิดถึง อิจิ เหมือนกันนะ ส่วนเรื่องกลับไปโลกของฉัน ฉันไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี ฉัน.."
 
"ช่างมันเถอะ ส่วนเรื่องไอ้ คาร์ล อ่ะนะ เทอไม่ต้องห่วงนะว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ เรื่องราวมันสับซ้อนฉันไม่รู้ว่าจะเล่าให้เทอฟังยังไงดี แต่เทอเข้าใจมันหน่อยนะ ใช่ว่ามันจะไม่แคร์เทอนะ ที่เทอฝันแบบนั้น ผู้ชายคนนั้นก็คาร์ล ฉันรู้เรื่องราวหมดเหละ ทุกคนที่นี่รู้ว่าเทอจะมา แต่คาร์ลมันไม่อยากให้เทอมา เพราะกลัวเทอจะเป็นอันตราย คือ... ฉันก็อยากจะเล่านะแต่ ฉันไม่อยากให้เทอรุ้ จิงๆ "
 
"เรื่องอะไรหรอ คลัสตอล บอกมาเถอะ ทำไมหล่ะ ทำไมทุกคนถึงรู้ว่าฉันจะมา แล้วอันตรายอะไรที่จะเกิดกับฉัน อธิบายมาได้ไหม "
 
ฉันส่งสายตาอ้อนวอนสุดๆ เพื่อที่จะเอาคำตอบจาก คัสตอล ให้ได้ แต่คงไม่ได้ผล คลัสตอล เงียบอย่างเดียว 
 
"มันคงเป็นความลับมากสินะ ฉัน... ฉันไม่ถามแล้วก็ได้"
 
"งั้น เดี๊ยวฉันเล่นไวโอลีนให้เทอฟังนะ "
 
พูดจบคลัสตอลก็ลุกขึ้นยืน เขายื่นมือมาข้างหน้า ตอนแรกฉันคิดว่าเขาจะจับมือฉันลุกขึ้นยืนสะอีก แต่ป่าวเลย เขาใช้พลังหรือเวทย์ หรืออะไรสักอย่าง ทำให้มือของเขามีแสงออกมา แล้วกลายเป็น ไวโอลิน แปลกใจเหมือนกันนะ นี่ฉันกำลังดูการแสดงมายากล หรือเปล่าเนี่ย 
 
คลัสตอลค่อยๆบรรเลงเพลง ผ่านไวโอลิน ฉันนั้งฟังเขาบรรเลง เพราะมาก   แต่ฉันก็ฟังได้เรื่อยๆ เพราะมันเพราะมาก สายตาของฉันมองไปที่ คัสตอลแบบไม่ละสายตาไปไหนเลย เขาดูเป็นผู้ชายที่โรแมนติกอยู่นะ ฉันอิจฉาผู้หญิงที่เขารักจัง เทอคนนั้นคงโชคดีมากๆที่ได้เป็นคนที่ คัสตอล  รัก
คัสตอล เล่นจนจบเพลง ฉันลุกขึ้นยืนปรบมือให้คัสตอล เราสองคนยิ้มอย่างมี่ความสุข 
 
"เพราะ มากเลย คัสตอล ฉันชอบนะ นายเล่นเก่งมากเลย "
 
"ขอบคุนนะ ฉันมีอะไรจะให้เทอด้วย"
 
"อะไรหรอ ??"
 
คัสตอลเดินมาที่ฉัน เขาเอามือทั้งสองข้างมาจับที่หัวของฉันสายตาของเขามองมาที่ฉัน ณ เวลานี้ ฉันเขินมาก คัสตอลค่อยๆยิ้มให้ฉัน ฉันเองก็คงต้องยิ้มกลับให้ม๊าา 
 
"เสร็จละ ลองจับดูสิ เทอชอบไหม"
 
ฉันค่อยๆเอามือไปจับที่หัวของฉัน ฉันเลยรู้สึกที่จะ ยิ้มกว้างๆไม่ได้ 
 
"มงกุฏดอกไม้หรอ "
 
"ฉันว่าเทอใส่แล้ว เทอสวยดีนะ"
 
"ขอบคุนนะ "
 
"ถือว่าเป็นค่าตอบแทนที่เทอ ฟังเพลงของฉันจบไง"
 
เรายิ้มให้กันอีกแล้ว ฉันมีความสุขนะที่อยู่กับ คัสตอล แต่อีกใจถ้าหากเป็น คาร์ล ก็ดีสินะ
 
"เทอหิวหรือยัง ฉันพาเทอไปกินผลไม้แถวๆนี้ไหม มีต้นนึง ต้นโปรดของฉันเลยนะ"
 
" ไปสิ "
 
คัสตอล พาฉันข้ามทุ่งดอกไม้อันกว้างไปอีกฝั่งที่เป็นป่า ทึบใหญ่ๆ ฉันกลัวเหมือนกันนะ แต่คัสตอลเขาจับมือฉันตลอด นี่ฉันจะเปลี่ยนใจดีมั๊ย นะ เราเดินถึงจุดนึง ตอนแรกก็ป่ารกๆ นะ แต่ตอนนี้หลุดจากตรงนั้นมาเป็นพื้นที่โล่ง กว้าง มีต้นไม้ใหญ่อยุ่ตรงหน้าล้อมรอบด้วย เอ่อ แถวบ้านฉันเรียก คลองอ่ะ เข้าใจนะ แต่ที่นี่สวยกว่า 
 
"ที่นี่เหละ ตามมาสิ"
 
"แล้วไหนหล่ะ ผลไม้ฉันยังไม้เหนเลยนะ"
 
คัสตอลหันมายิ้มให้ฉัน แล้วเขากระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ เขากระโดดได้สูงชะมัด บางที ที่นี่ก็มีอะไรที่ทำให้ฉันอึ้งได้เยอะแยะเหมือนกันนะ
คัสตอลกระโดดลงมาบนพื้นพร้อมจับที่เอวฉัน ฉันตกใจนิดหน่อย ตกใจว่า คัสตอลจะทำอะไร ฉันแทบจะกรี๊ดดดด
คัสตอลพาฉันกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่ต้นนั้น ฉันเกาะเขาแน่น แบบว่าแน่นอ่ะ (นี่กูอยู่ในเรื่องทไวไลน์ปะว่ะ แต่เนื้อตัวห๊อมหอม อิอิ -.,-") 
 
"ถึงละปล่อยได้แล้ว"
 
ฉันค่อยๆปล่อยตัวของคัสตอลออก แล้วมองลงไปข้างล่าง ไอ้บร้า เอ๊ยยยย สูงชะมัด
 
"ฉันจะล่วงไหมเนี่ย สูงจะตายทำไมไม่ลงไปกินข้างล่างหล่ะ "
 
"ตรงนี้เหละ ฉันชอบนั่งกินไป แล้วก็มองพระอาทิตย์ตกไปหน่ะ"
 
"นายนี่ มุมโรแมนติกเยอะเลย อิจฉาผู้หญิงในอนาคตนายจัง"
 
คัสตอลยิ้มแล้วเขาส่งผลบางอย่างมาให้ฉัน มันเหมือนแอปเปิล นะ แต่ไม่ใช่อ่ะ รูปทรงมัน ลีลี เรียบๆ ส่งกลิ่นหอมออกมา บางๆ 
 
"ลองกินสิ อร่อยนะ แล้วเทอจะติดใจ"
 
ฉันลองกินดู กัดคำเล็กๆก่อน กลัวมันไม่อร่อย
 
" หืมมมม ! อร่อยมากเลย "
 
"เห็นไหมหล่ะ เอาอีกก็ได้นะ ฉันเอามาเพียบ อะรับสิ 555555  "
 
คัสตอล ปาผลไม้นั้นใส่ฉันแปลกนะที่มันไม่เจ็บ แต่มันเลอะเทอะอ่ะ 
 
"คัสตอล นายทำบ้าอะไรเนี่ย เละหมดเลยนะ นี่เหนะเอาคืนไปเลย 55555 "
 
"โห เอาคืนหรอ ได้ งั้นเอาไปอีก 2 ลูก 55555 "
 
ที่มีเยอะแยะ ไม่เล่น ไปเล่นปาผลไม้บนต้นไม้ ท่าจะบ้าทั้งคู่ แต่มันก็สนุกดีนะ ฉันปาใส่คัสตอลไม่ยั้ง คัสตอลหลบอย่างเดียวตานี้เขาไม่ปาคืน สงสัยไม่สู้ 5555555 แต่คงจะปาเพลินเลยลืมไปว่าอยู่บนต้นไม้ ฉันเลย พลาด ล่วงลงจากจุดนั้น ฉันกรี๊ด แค่สั้นๆ ย้ำแค่สั้นๆ เพราะฉันตกใจมาก มันสูงอ่ะ ฉันหลับตาปี๋ กลัวมากอ่ะ
 
"เอล !"
 
เสียงคัสตอลตะโกนด้วยความตกใจ เขาเลยกระโดดมารับฉัน ก็เขากระโดดไว แล้วก็ไกล แล้วก็สูง เขาเลยรับฉันฉัน แล้วลงไปอยู่ข้างล่าง ฉันเลยปลอดภัย แต่ฉันยังไม่ทันขอบคุน คัสตอลหรอก 
 
ตูมมมมมม !    
 
"คัสตอล เปนไรไหม"
 
คัสตอลโผล่หัวขั้นมาจากน้ำ น้ำมันดูแล้วไม่ลึกเท่าไหร่ แค่หน้าอก ของคัสตอลเอง ก็พอดีหัวฉันอ่าเหละ 
 
"ฉันไม่เปนไร พอดียืนหมิ่นไปหน่อย ดินมันเลยทรุด "
 
"สม อยากแกล้งฉันดีนัก"
 
"อ้าว อุตส่าช่วย ขอบคุนสักคำก็ไม่มี อย่างนี้ฉันก็น้อยใจแย่สิ"
 
ฉันนั่งลงตรงหน้าเขาช้าๆแล้วพูดขอบคุน คัสตอล
 
"ขอบคุนนะ "
 
"ไม่เปนไร ยังไงฉันก็ต้องช่วยเทออยู่แล้ว ก็แค่มาเสียฟอร์มช่วงหลังนี่สิ อายเลย"
 
ฉันและคัสตอล ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข ฉันมีความสุขจิงๆนะ อย่างน้อยคัสตอลก็ทำให้ฉันยิ้มได้เสมอ หรือฉันจะ สองใจดีนะ 5555 ไม่ดีกว่ามั้ง 
 เราฉันกับคัสตอลก็นั่งมองหน้ากันอย่างนั้น นี่คัสตอลเขาไม่ยอมขึ้นมาจากน้ำเลย สงสัยรอ้น 55555 น่ารักอ่ะ 
ฉันมีสุขที่สุดเลย