ฝันไปหรือปล่าว
8.3
เขียนโดย KAEM_K
วันที่ 10 เมษายน พ.ศ. 2556 เวลา 22.14 น.
15 ตอน
7 วิจารณ์
18.94K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 27 เมษายน พ.ศ. 2556 15.55 น. โดย เจ้าของนิยาย
4) เหม่อ..
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"จัดการยังไงอ่ะ" ก็มันงงนี่หน่า จะทำอะไรให้พวกรุ่นน้องไม่มาว่าฉันซักทีเนี่ย
"พรุ่งนี้เธอก็ออกจากโรงเรียนไปดิ" นายนี่ตอบหน้าตายเลย
"นายจะบ้าหรอ ถ้าออกไปแล้วฉันจะไปเรียนที่ไหน"
"เธอนั้นแหละบ้าวันนี้วันสอบวันสุดท้ายนะ พรุ่งนี้ปิดเทอม เธอจะมาโรงเรียนหรือไง"
"เออ จริง งั้นๆไปขึ้นห้องสอบกันเถอะเดี๋ยวเข้าห้องสอบไม่ทันนะ" ฉันดึงนายอาร์ทขึ้นไปบนตึก หากอยู่ตรงนี้นานๆโดนรุ่นน้องตบแน่ๆ
การสอบช่วงเช้าผ่านไปด้วยดีมั้ง~
"อ้าว ขวัญเธอออกมาตอนไหนเนี่ย" นายอาร์ทที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องสอบพูดกับขวัญขณะที่เธอยังเหม่อมองไปข้างนอก
"....."
"ขวัญ"
"..."
"ขวัญญญญญญญญญญญญญญญ" อาร์ทตะโกนเรียกขวัญเสียงดัง
"หือ อะ...อะไรนะ"
"เธอเป็นอะไรเนี่ยเหม่อลอยทั้งวันเล"ย นายอาร์ทถามฉันแล้วเอามือมาลูบหัว
"ไม่มีอะไรหรอก แล้วอย่าเล่นหัวได้ป่ะ" ฉันจับมือนายอาร์ทออก
"ขอโทษ ขอโทษ"
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง~ออดเลิกเรียน
"ขวัญ กลับบ้านกันเถอะ"
"...."
"ขวัญ"
"ห่ะ!!!"
"นี่เธอเป็นอะไรเนี่ย ตั้งแต่เช้าแล้ว"
"ป่าว ฉันเมื่อยน่ะ"
"งั้น รีบกลับกันเธอจะได้นอนพัก"
"อืมๆ"
~บ้าน
ตอนนี้ฉันยืนอยู่ที่ระเบียงห้อง อากาศเย็นสบายเข้ามาปะทะตัวฉัน ฉันยืนเหม่อมองท้องฟ้าตามเคย จนไม่รู้ว่าใครมายืนอยู่ข้างหน้าฉัน
"วันนี้เธอเป็นอะไรขวัญยืนเหม่อ เป็นอะไร" นายอาร์ทเดินเข้ามาใกล้ฉัน
"คือ...ฉันกลัวที่จะต้องจากเพื่อนๆไปน่ะ :)" ฉันต้องเสแสร้งทำเป็นยิ้ม จริงๆมันไม่ใช่อย่างที่นายคิดเลย
จริงๆไม่ใช่หรอก ฉันกลัวที่จะต้องจากนายไป จะต้องไปอยู่ที่อื่นที่แสนไกล ฉันจะบอกนายดีไหมว่า อาทิตย์หน้า ฉันจะต้องไปอยู่ปารีสแล้ว ฉันจะต้องไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่นั้น จะกลับเมื่อไหรก็ไม่รู้ หรือ อาจจะไม่กลับมาเลยก็ได้
"โธ่!!เรื่องแค่นี้เอง จะกลัวอะไรขวัญ จากกันก็ต้องมีพบกันอีกนะ"
"อืม วันนี้ลมเย็นดีนะ ฉันจะเข้าห้องแล้วนะ ฉันหนาว ไปก่อนนะ" ฉันรีบบอกลาก่อนที่น้ำตาจะออกมาจากตาคู่สวยของฉัน ซึ่งฉันจะให้เขาเห็นไม่ได้เด็ดขาด
"เดี๋ยวสิขวัญ"นายอาร์ทจับมือฉัน
"หืม"
"แล้วเราจะได้เจอกันอีกไหมอ่ะ"
"เอ่อ ได้สิ ....ถึงแม้จะแค่อีกอาทิตย์เดี๋ยวเท่านั้น(พูดเสียงเบา)"
ปัง~
อาร์ท~
ที่จริงผมรู้หมดแล้วล่ะว่า ขวัญต้องไปเรียนต่อที่ปารีส แม่ขวัญเขามาเล่าให้แม่ผมฟัง แล้วแม่ผมก็มาเล่าให้ผมฟัง ผมต้องทำเป็นยิ้ม แต่หัวใจผมเหมือนกำลังจะแตกสลาย เธอคนนี่กำลังจะจากผมไป คนที่ผมรักทั้งๆที่เธอไม่เคยจะสนใจผมด้วยซ้ำ
---------------------------------------------
ฝากติดตาม อ่าน เม้น ด้วยนะ อ้อ!!แล้วก็โหวตด้วยนะคะ
"พรุ่งนี้เธอก็ออกจากโรงเรียนไปดิ" นายนี่ตอบหน้าตายเลย
"นายจะบ้าหรอ ถ้าออกไปแล้วฉันจะไปเรียนที่ไหน"
"เธอนั้นแหละบ้าวันนี้วันสอบวันสุดท้ายนะ พรุ่งนี้ปิดเทอม เธอจะมาโรงเรียนหรือไง"
"เออ จริง งั้นๆไปขึ้นห้องสอบกันเถอะเดี๋ยวเข้าห้องสอบไม่ทันนะ" ฉันดึงนายอาร์ทขึ้นไปบนตึก หากอยู่ตรงนี้นานๆโดนรุ่นน้องตบแน่ๆ
การสอบช่วงเช้าผ่านไปด้วยดีมั้ง~
"อ้าว ขวัญเธอออกมาตอนไหนเนี่ย" นายอาร์ทที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องสอบพูดกับขวัญขณะที่เธอยังเหม่อมองไปข้างนอก
"....."
"ขวัญ"
"..."
"ขวัญญญญญญญญญญญญญญญ" อาร์ทตะโกนเรียกขวัญเสียงดัง
"หือ อะ...อะไรนะ"
"เธอเป็นอะไรเนี่ยเหม่อลอยทั้งวันเล"ย นายอาร์ทถามฉันแล้วเอามือมาลูบหัว
"ไม่มีอะไรหรอก แล้วอย่าเล่นหัวได้ป่ะ" ฉันจับมือนายอาร์ทออก
"ขอโทษ ขอโทษ"
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง~ออดเลิกเรียน
"ขวัญ กลับบ้านกันเถอะ"
"...."
"ขวัญ"
"ห่ะ!!!"
"นี่เธอเป็นอะไรเนี่ย ตั้งแต่เช้าแล้ว"
"ป่าว ฉันเมื่อยน่ะ"
"งั้น รีบกลับกันเธอจะได้นอนพัก"
"อืมๆ"
~บ้าน
ตอนนี้ฉันยืนอยู่ที่ระเบียงห้อง อากาศเย็นสบายเข้ามาปะทะตัวฉัน ฉันยืนเหม่อมองท้องฟ้าตามเคย จนไม่รู้ว่าใครมายืนอยู่ข้างหน้าฉัน
"วันนี้เธอเป็นอะไรขวัญยืนเหม่อ เป็นอะไร" นายอาร์ทเดินเข้ามาใกล้ฉัน
"คือ...ฉันกลัวที่จะต้องจากเพื่อนๆไปน่ะ :)" ฉันต้องเสแสร้งทำเป็นยิ้ม จริงๆมันไม่ใช่อย่างที่นายคิดเลย
จริงๆไม่ใช่หรอก ฉันกลัวที่จะต้องจากนายไป จะต้องไปอยู่ที่อื่นที่แสนไกล ฉันจะบอกนายดีไหมว่า อาทิตย์หน้า ฉันจะต้องไปอยู่ปารีสแล้ว ฉันจะต้องไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่นั้น จะกลับเมื่อไหรก็ไม่รู้ หรือ อาจจะไม่กลับมาเลยก็ได้
"โธ่!!เรื่องแค่นี้เอง จะกลัวอะไรขวัญ จากกันก็ต้องมีพบกันอีกนะ"
"อืม วันนี้ลมเย็นดีนะ ฉันจะเข้าห้องแล้วนะ ฉันหนาว ไปก่อนนะ" ฉันรีบบอกลาก่อนที่น้ำตาจะออกมาจากตาคู่สวยของฉัน ซึ่งฉันจะให้เขาเห็นไม่ได้เด็ดขาด
"เดี๋ยวสิขวัญ"นายอาร์ทจับมือฉัน
"หืม"
"แล้วเราจะได้เจอกันอีกไหมอ่ะ"
"เอ่อ ได้สิ ....ถึงแม้จะแค่อีกอาทิตย์เดี๋ยวเท่านั้น(พูดเสียงเบา)"
ปัง~
อาร์ท~
ที่จริงผมรู้หมดแล้วล่ะว่า ขวัญต้องไปเรียนต่อที่ปารีส แม่ขวัญเขามาเล่าให้แม่ผมฟัง แล้วแม่ผมก็มาเล่าให้ผมฟัง ผมต้องทำเป็นยิ้ม แต่หัวใจผมเหมือนกำลังจะแตกสลาย เธอคนนี่กำลังจะจากผมไป คนที่ผมรักทั้งๆที่เธอไม่เคยจะสนใจผมด้วยซ้ำ
---------------------------------------------
ฝากติดตาม อ่าน เม้น ด้วยนะ อ้อ!!แล้วก็โหวตด้วยนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ