ϟHAVOC GUILT ปฏิบัติการล่าท้าหัวใจนายปีศาจϟ

 

 

HAVOC GUILT ปฏิบัติการล่าท้าหัวใจนายปีศาจ

 

EPS 02 I can't pretend that I'm alright

 

 

 

 

 

GUILT SAY ::

 

I've found a reason to show

 

ฉันได้พบกับเหตุผลที่จะแสดงออกมา

 

A side of me you didn't know

 

อีกด้านของฉันที่เธออาจไม่เคยรู้จัก

 

A reason for all that I do

 

เหตุผลสำหรับทุกๆ สิ่ง ที่ฉันทำลงไป

 

And the reason is you

 

และเหตุผลนั้น ก็คือเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

1:12 P.M @UNIVERSITY

 

 

 

วันนี้ฉันมีเรียนภาคบ่าย แต่ยังเหลือเวลาอีกประมาณเกือบครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้… ฉันไม่ได้เล่าเรื่องเมื่อวานให้ใครฟัง และมันก็คงจะเป็นการดีที่ฉันไม่เล่าเรื่องสยองแบบนั้นให้ใครฟัง เพราะไม่งั้นพวกเพื่อนๆของฉัน มีหวังได้เลิกคบกับฉันเพราะกลัวพวก HAVOC แหงๆ

 

ฉันเดินเข้ามาในมหา’ลัยได้สักพักก็เริ่มรับรู้ชะตากรรมของตัวเองแล้ว ตั้งแต่ที่ฉันย่างเท้าเข้ามา ฉันรู้สึกได้เลยว่ามีคนมองฉันตลอดทางเดิน ไม่เพียงแค่นั้นน่ะ…ยังมีการคุยกันแบบเปิดเผยซะจนฉันใจหาย เด็กที่นี้คงไม่รู้จักคำว่านินทาซิน่ะ นั้นมันแย่เหมือนกันน่ะที่ต้องมารับรู้เรื่องบ้าๆแบบนี้

 

"แฟร์ !!!!!!"

 

"มีอะไรเหรอดิวล์ เบล "

 

"สาบานได้ว่าเธอคงยังไม่เห็นรูปภาพพวกนี้ที่บอร์ดแน่ๆ"

 

"รูปภาพอะไร?"

 

"ตามพวกเรามาเถอะ…"

 

ดิวล์และเบลพาฉันมาที่แห่งหนึ่ง เอ่อ ข้างหน้ามีผู้ยืนซ้อนๆกันเต็มไปหมด เหมือนกันมุงดูอะไรสักอย่างอยู่ ดิวล์พาฉันแทรกผู้คนแถวนั้นเข้าไปยังข้างหน้า…และสิ่งที่ปรากฏอยู่ก็ทำให้ฉันถึงกับนิ่งกึกไปทันที…

 

บอร์ดใหญ่ๆบอร์ดนึง มีรูปของฉันและรูปของผู้ชายคนนั้นแปะเต็มไปหมด อีกทั้งยังมีรูปที่ฉันชี้หน้าด่าเขาด้วย แล้วยังมีรูปที่เขาโอบเอวฉันที่บาร์บ้าๆนั้นอีก ! และที่เห็นจะทำให้ฉันเจ็บใจที่สุดก็คือรูปสุดท้ายที่มีรูปรถสุดเท่ห์ของเขาอยู่ และที่เด่นชัดเป็นพิเศษก็คงจะเป็นรอยขีดข่วนที่เกิดจากรองเท้าของฉัน…

 

บ้าเอ๊ย ! ใครเอารูปบ้าๆพวกนี้มาแปะน่ะ !

 

"…ฉันว่าอีกสักพักคงมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแน่ๆเลยดิวล์"

 

"ใช่ แต่ยังไงเธอก็ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่ะแฟร์…พวกฉันจะช่วยเธอเอง"

 

"ใช่ๆ ตอนนี้ดาเลนต์กับมาร์คคงตามตัวคนที่ทำแบบนี้ได้แล้วล่ะ"

 

ทั้งเบลและดิวล์ต่างพูดให้กำลังใจ ซึ่งแตกต่างจากพวกที่มุงดูฉันอยู่ห่างๆ พวกนั้นถอยห่างออกไปจากฉันเหมือนเห็นฉันเป็นตัวประหลาดอะไรสักอย่าง และยังมีเสียงก่นด่าดังมาเป็นระลอกๆด้วย –O-! ให้ตายซิ ทำไมเรื่องบ้าๆแบบนี้ถึงมาเกิดกับฉันได้น่ะ

 

"เฮ้…เมื่อกี้ฉันเห็นพวก HAVOC กำลังเดินมาทางนี้ด้วยล่ะ ฉันว่ารีบพาแฟร์ออกไปจากที่นี้ก่อนเถอะ"

 

"จริงดิ ! เฮ้ย ไปกันเถอะ"

 

มาร์คที่รีบวิ่งมาบอกฉันกำลังลุกลี้ลุกลนโดยพยายามจะผลักให้ฉันไปอีกทางนึง ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้ควรจะทำยังไงดี ยิ่งเมื่อมาเจอกับสถานการณ์แบบนี้ฉันยิ่งไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไงดี =[]=!

 

"นี่ ! จะรีบไปไหนฮะ" ผู้หญิงคนนึงวิ่งเข้ามาดักทางฉันเอาไว้ก่อนที่จะ…

 

ซ่า !!!!

 

"เธอทำบ้าอะไรของเธอฮะ !"

 

ตัวของฉันเปียกปอนไปด้วยน้ำเปล่า จากฝีมือของผู้หญิงคนนึงที่มาสาดน้ำฉัน…มันเย็นชุ่มใจฉันจริงๆเลย ฉันประชดล่ะน่ะ- -“ ฉันค่อยๆปาดน้ำที่เปื้อนอยู่ที่ใบหน้าออกช้าๆและจ้องมองผู้หญิงคนนั้นไม่ละสายตา

 

"ฉันขอตบยัยบ้านี่ก่อนเหอะ !" เบลกำลังจะพุ่งตัวออกไปหาผู้หญิงคนนั้นแต่ดิวล์ก็กระชากตัวไว้ก่อน หลังจากนั้นฉันก็โดนน้ำเย็นๆสาดเข้าที่ใบหน้า…หลายครั้งและหลายสิบครั้ง

 

"เฮ้ย ! เธอจะปล่อยให้ยัยพวกนี้มันสาดน้ำเธอทำไมอ่ะ เปียกไปหมดเลยๆ"

 

มาร์คพูดขึ้นและพยายามจะเอาตัวมาบังฉันเอาไว้ แต่ฉันก็ผลักเขาออกไปให้ห่างและยอมรับชะตากรรมที่ฉันต้องเผชิญคนเดียว โดยฉันไม่อยากให้ใครต้องมาร่วมรับชะตากรรมเฮงซวยของฉัน

 

"พวกเธอหยุดเดี๋ยวนี้น่ะ ! ตายแล้ว เธอเปียกไปหมดแล้วน่ะแฟร์"

 

"ช่างมันเถอะ…"

 

"ยัยพวกบ้า ฉันบอกให้หยุดสาดน้ำไง !!!"

 

ยิ่งเบลพูดยัยพวกนั้นก็ยิ่งไม่หยุด แถมน้ำเย็นๆนั้นก็ทำให้เสื้อผ้าของฉันเปียกซึมไปหมด และเสื้อตัวนี้ก็บางพอสมควร… และยิ่งพวกนั้นสาดน้ำใส่ฉัน ฉันก็ต้องห่อตัวเอาไว้ด้วยความเย็น ฉันรู้สึกถึงก้อนน้ำแข็งที่มันมากระแทกร่างกายของฉันด้วย และตอนนี้ผิวของฉันก็เจ็บและแสบไปหมดแล้ว

 

"ให้ตายซิ พวกฉันช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย ยัยพวกนั้นคงไม่ยอมหยุดแน่ๆ"

 

"มะ…ไม่ ไม่เป็นไรหรอกดิวล์"

 

ซ่า !!!!!

 

น้ำชุดใหญ่ถูกกระหน่ำสาดใส่ตัวฉันเข้าอย่างจัง จนทำให้ตัวของฉันล้มลงไปบนพื้นอย่างน่าอนาถ ไม่สิ น่าสมเพชมากกว่า ทุกคนรอบตัวต่างมองฉันเหมือนตัวอะไรสักอย่าง บ้างก็ยืนหัวเราะ บ้างก็ยืนก่นด่าฉันเสียงดัง ฉันรู้สึกเจ็บปวดมากมันเจ็บที่ใจ…ฉันเจ็บใจจริงๆที่ทำอะไรไม่ได้เลย

 

"เธอคิดว่าเธอเป็นใคร ? เธอกล้าดียังไงไปทำร้ายของที่พี่กิวล์รักขนาดนั้น!!!"

 

กิวล์… หมอนั่นสิน่ะ คนที่ทำให้ฉันมาตกอยู่ในสถานภาพแบบนี้ ทั้งๆที่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด หมอนั่นต่างหากล่ะที่เป็นคนสร้างเรื่องขึ้นมาทั้งหมด หมอนั่นต่างหากล่ะ!!

 

"ถ้าอยากจะเรียกร้องความสนใจด้วยวิธีแบบนั้นก็ลาออกจากมหา’ลัยนี้ไปซะ!!"

 

"พวกแกต่างหากที่ต้องหยุด! ไสหัวไปซะพวกบ้า!"

 

"พวกแกคิดจะเข้าข้างนังนี่เหรอ ? ฉันว่า HAVOC คงไม่ปล่อยพวกแกแน่ๆ"

 

"หึ !ก็เอาสิ…แต่พ่อกับแม่ฉันก็ใหญ่พอๆกับพวกนั้นเหมือนกัน !!"

 

"แกคิดจะท้าทายพวกเขางั้นเหรอ ! แกคิดผิดแล้วล่ะนังโง่!!!"

 

สงครามประสาทระหว่างเบลและผู้หญิงอีกคนที่สาดน้ำฉันยังคงดำเนินไปเรื่อยๆโดยไม่มีท่าทีว่าใครจะยอมใครเลย ฉันที่ทรุดตัวนั่งอยู่บนพื้นค่อยๆยกสังขารของตัวเองขึ้นและเสยผมที่เปียกน้ำนี่เบาๆ

 

"พอเถอะเบล…พอเถอะ"

 

"ใช่ กลับกันเถอะเบล ตอนนี้แฟร์คงอยากกลับบ้านแล้วล่ะ"

 

"เหอะ ! ฝากไว้ก่อนน่ะ รับรองว่าฉันจะต้องกลับมาเอาคืนพวกเธอแน่ๆ!"

 

ฉันว่าเบลรู้สึกน่ากลัวเหมือนกันน่ะ เธอทำเพื่อฉันถึงขนาดนี้เลยเหรอ ฉันกับเธอก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมาก แต่ฉันก็อยากจะขอบใจที่เธอลงทุนทำเพื่อฉันขนาดนี้… มันน่าประทับใจจริงๆที่ฉันไม่ได้ยืนอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้เพียงแต่ลำพังกับความหวาดกลัว…

 

"HAVOC นั่น! พวกเขามานั่นแล้ว…"

 

"ไหนๆ…ใช่จริงด้วย พวกเขามากันแล้ว…"

 

HAVOC…. พวกเขาเดินตรงมาหาฉันโดยมีผู้ชายที่ชื่อกิวล์เดินนำหน้ามา เขาเดินมาใกล้ฉันมากเรื่อยๆและหัวใจฉันก็เต้นเร็วมากขึ้นเรื่อยๆอย่างห้ามไม่อยู่ หลังจากนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันต้องเจออะไร…

 

อาจจะเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่ผู้หญิงคนหนึ่งไม่เคยพบเจอก็ได้…

 

"พวกเขาดูน่ากลัวจริงๆ…แววตาของพวกเขามันทำให้ฉันไม่กล้าหันหน้าไปสบตาเลย"

 

"ใช่ สาบานได้ว่าชาตินี้ฉันจะไม่แตะพวกเขาเลย…"

 

เสียงซุบซิบดังขึ้นทีละรายสองรายจนหยุดลงเมื่อพวกเขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของฉัน ผู้ชายที่ชื่อกิวล์ค่อยๆใช้มือเชยใบน้าฉันขึ้นมาจนใบหน้าเราสองคนอยู่ในระดับเดียวกัน…แต่เขาก็ยังคงสูงลิ่วอยู่ดี

 

และยิ่งฉันได้เห็นใบหน้าของเขาแบบชัดๆ ฉันก็บอกได้เลยว่าเขาหล่อ…และมีเสน่ห์จริงๆ

 

"ไง…เปียกไปหมดทั้งตัวเลยนี่"

 

"…." ฉันเงียบและได้แต่สบนัยน์ตาสีดำสนิทนั้นนิ่งๆ

 

"คงสนุกมากสิน่ะ…น้ำเย็นถูกใจมั้ยล่ะ ฉันอุตส่าห์จัดมาให้เธอเลยน่ะ"

 

เขาจงใจกลั่นแกล้งฉันจริงๆด้วย และดูเหมือนมันจะสำเร็จซะด้วยสิน่ะ

 

"ฉันไม่ได้ขอ…" ฉันใช้ความกล้าพูดขึ้นและยังสบตาเขาไม่หลบ

 

"แต่ดูเหมือนเพื่อนๆของเธอทุกคนอยากทำให้เธอน่ะ"

 

แววตาที่ดูเย้ยหยันนั้นทำให้ฉันกำมือแน่นด้วยความโกรธ เขายังมีหน้ามาพูดแบบนี้ทั้งๆที่เขาเป็นคนสร้างเรื่องขึ้นมาเอง หรือว่าแค่นี้มันยังไม่สาแก่ใจเขา…

 

"ได้ยินมั้ยว่าฉันไม่ได้ขอ!!!!" ฉันกัดฟันแน่นและโพล่งออกไปด้วยความไม่กลัวตาย

 

"ชู่ว์…ใจเย็นสาวน้อย อย่าเพิ่งโกรธสิ…เกมของเรายังไม่จบน่ะ"

 

"คนเลว!!! นายมันสารเลวจริงๆ!!!"

 

ฉันกำมัดแน่นจนเล็บยาวๆนั้นจิกลงไปในเนื้อของฉันจนเจ็บไปหมด มันเจ็บจนชา… แต่ความเจ็บนั่นยังไม่เท่ากับความเจ็บแค้นในใจของฉันตอนนี้หรอกน่ะ

 

"ใช่…ฉันรู้ดีว่าฉันเลว และทุกคนก็รู้ว่าฉันเลว"

 

"คำว่าเลวมันยังไม่ได้ครึ่งของนายหรอก นายมันต้องเลวมาจากโคตรเหง้า! ไอ้ผู้ชายบัดซบ!"

 

ดูเหมือนว่าสิ่งที่ฉันพูดไปจะทิ่มแทงจิตใจของเขาจังๆ เพราะนั่นทำให้เขาเงียบไปและยื่นมือมาบีบแขนฉันซะแน่น ฉันเจ็บไปหมด…และพยายามจะสะบัดมือของเขาให้หลุดแต่มันก็ดูยากเหลือเกินที่จะสู้แรงเขาไหว

 

"โคตรเหง้าของฉันงั้นเหรอ…ปากดีเกินไปหรือเปล่าสาวน้อย…"

 

"หึ ! โกรธเหรอ เอาสิ นายจะฆ่าฉันงั้นเหรอ ฆ่าฉันสิไอ้คนสารเลว!"

 

"อยากให้ฉันฆ่าเธองั้นเหรอ เอาแบบไหนดีล่ะ…ตายทั้งเป็นหรือค่อยๆตายอย่างทรมาน หึ!"

 

"ก็เอาสิ อย่าดีแต่ขู่คนอื่นไปทั่ว! อย่าทำเหมือนหมาที่ได้แต่เห่าฟ่อๆแต่ไม่กล้ากัด!!"

 

ดูเหมือนสงครามครั้งนี้คงไม่ใช่ฉันแน่ที่ยอมแพ้เขา ต่อให้เขาเอามีดมาจ่อคอฉันตอนนี้ฉันก็จะไม่ลดศักดิ์ศรียอมแพ้ไอ้ผู้ชายปากสวะคนนี้แน่ๆ และดูเหมือนเพื่อนของเขาที่ยืนอยู่ก็กำลังจะยืนไม่ติดแล้วเหมือนกัน

 

"หึ ! เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ใจกล้า เธอกล้าที่จะขอความตายจากฉัน…ฉันก็จะให้ความตายแก่เธอ แต่เป็นความตายที่เรียกว่าทั้งทรมานและตายทั้งเป็นยังไงล่ะ…"

 

"เอาเลย ! ฉันไม่เคยกลัวพวกนายอยู่แล้ว และจำใส่สมองเปราะๆของนายเอาไว้ด้วยว่าฉันไม่เคยยอมแพ้ใคร!"

 

"แน่ใจงั้นเหรอ…"

 

เขากระตุกยิ้มที่มุมปากราวกับผู้ชนะ แต่ฉันยังไม่เห็นหนทางที่เขาจะทำร้ายฉันได้เลยสักนิด แต่สาบานได้เลยว่าตอนนี้ฉันกำลังกลัวผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าสุดขีด… กลัวแบบที่ไม่เคยกลัวใครมาก่อน

 

ฉันแค่ทำปากเก่งไปเท่านั้น จริงๆแล้วฉันกลัวเขาจนไม่กล้าจะพูดต่ออยู่แล้ว

 

"งั้นมากับฉันหน่อยสิสาวน้อย…"

 

"นายจะพาฉันไปไหน!!"

 

"ไปหาความตายยังไงล่ะ ไปสิ…ถ้าเธอกล้าพอที่จะเสี่ยง"

 

"…."

 

"หรือจริงๆผู้หญิงอย่างเธอก็เหมือนผู้หญิงโง่ๆทั่วไปที่ไม่กล้าเผชิญหน้ากับความจริง…"

 

"ฉันจะไป !!!!"

 

จริงๆแล้วฉันไม่อยากจะไปกับเขาเลยสักนิด ไม่เลย…ไม่…

 

2:30 P.M

 

ฉันกำลังนั่งอยู่บนรถของเขา โดยที่ไม่รู้เลยสักนิดว่าเขาจะพาฉันไปไหน… ไม่รู้หนทาง ไม่รู้จุดหมายปลายทางที่จะไป และฉันก็ต้องห่อตัวเพราะความหนาวของน้ำเย็นๆนั้นที่ยังเปียกเสื้อของฉันอยู่ ไอ้หมอนี่จงใจเปิดแอร์ให้เย็นมากกว่าเดิมเพื่อจะทำให้ฉันเอ่ยปากขอร้องเขาสิน่ะ…แต่ขอโทษที ฉันไม่ยอมแพ้หรอก

 

"ลงมา…"

 

"ที่นี้ที่ไหน!!"

 

"เรือนหอของเรายังไงล่ะสาวน้อย!"

 

หรือว่า… ไอ้บ้านี่มันคิดจะทำอะไรกับฉันกันแน่ เมื่อฉันคิดได้อย่างนั้นฉันก็รีบหันหลังกลับทันที แต่เขาก็ไวยิ่งกว่า เขาคว้าตัวฉันเอาไว้และยกตัวฉันพาดบ่าเอาไว้ทันที ฉันทั้งข่วนทั้งตีทั้งตบเขาอย่างไม่เว้น แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยฉันให้รอดพ้นจากเงื้อมือเขาไป เขาพาฉันเข้าไปในบ้านหลังใหญ่…มันดูใหญ่แล้วก็โล่งสุดตาเลย แต่มันกลับไม่มีใครเลยสักคนที่อยู่ในบ้านแห่งนี้!!

 

"ปล่อยฉันน่ะไอ้คนเลว! ปล่อยน่ะ!"

 

"เธอมากับฉันเองนี่ ฉันไม่ได้บังคับเธอน่ะ…แล้วตอนนี้ฉันก็ปล่อยเธอไปไม่ได้ด้วยสิ"

 

"ทำไมจะปล่อยไม่ได้ฮะ! ถ้านายไม่ปล่อย ฉันจะฆ่านาย คอยดู!!"

 

"เธอจะฆ่าฉันงั้นเหรอ น่ากลัวเป็นบ้า…"

 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!"

 

เขาโยนฉันลงบนเตียงขนาดคิงไซส์สีขาวนุ่มที่วางอยู่กลางห้อง หลังของฉันกระแทกเตียงอย่างจังแต่ก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไร เพียงแต่ใบหน้าของเขาตอนนี้ที่ดูจะเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันเจ็บแสบไปถึงขั้วของจิตใจได้

 

"นายอย่าทำอะไรบ้าๆแบบนั้นน่ะ…ขอร้องล่ะ"

 

"ทำไมไม่ปากเก่งเหมือนเมื่อกี้ล่ะ ฉันชอบน่ะที่เธอทำแบบนั้น…เพราะมันดูท้าทายฉันสุดๆ!!"

 

เขาพูดพลางถอดเสื้อยืดสุดเท่ห์ให้หลุดไปจากร่างกาย ซึ่งเผยให้เห็นซิกส์แพ็คซ์ที่ดูทรมานจิตใจผู้หญิง แต่เว้นฉันไว้คนนึงเถอะ ! ตอนนี้ฉันไม่ได้มีอารมณ์รู้สึกพิศวาสไอ้เลวนี่เลยสักนิด และถึงเขาจะหล่อแค่ไหน แต่ถ้าเขาเลวได้ถึงขนาดนี้ ฉันก็ขอบายแล้วกัน !

 

"อย่า…อย่าเข้ามาน่ะ!!"

 

"ถอดเสื้อของเธอซะสาวน้อย ฉันไม่อยากจะใช้กำลังบังคับเธอหรอกน่ะ"

 

"ไอ้เลว ! ถอยห่างไปจากฉันเดี๋ยวนี้น่ะ!!"

 

"ดูเหมือนว่าฉันจะทำตามคำขอของเธอไม่ได้หรอกน่ะ…"

 

"ขอร้องล่ะ…ฉันขอร้องจริงๆ ปล่อยฉันไปเถอะ"

 

ฉันกำลังเว้าวอนเขาอย่างเต็มที่ ตอนนี้ในสถานการณ์แบบนี้ ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าระหว่างฉันกับเขาใครจะเป็นฝ่ายชนะ… และฉันเลือกที่จะพูดกับเขาดีๆมากกว่าการใช้การบังคับ ถึงแม้หนทางที่เขาจะปล่อยฉันไปมันจะริบรี่มากก็ตามที แต่ยังไงก็ดีกว่าที่ฉันยังนั่งเฉยๆรอให้เขามาทำร้าย…

 

"ฉันถอดให้ก็ได้…แต่อาจจะเจ็บหน่อยน่ะหึ!"

 

เขาตรงเข้ามากระชากเสื้อของฉันอย่างจะทึ้งให้มันขาดออกจากกัน แต่ฉันก็พยายามยึดคอเสื้อเอาไว้เพื่อไม่ให้เขาปลดมันออกจากร่างกายของฉันได้… แต่แล้วเขาก็ทิ้งตัวลงมาบนตัวของฉันและโน้มใบหน้าลงมาใกล้ใบหน้าของฉันจนลมหายใจร้อนๆของเขามันกำลังเป่าอยู่ตรงหน้าผากของฉันพอดี

 

"อย่าทำแบบนี้เลย ได้โปรดล่ะ…ฮึกๆ" น้ำตาของฉันไหลออกมาจนตัวของฉันสั่นเทาไปหมด

 

"เธอเลือกที่จะให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้เอง ลืมไปแล้วหรือไง!"

 

"แต่นายก็ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้น่ะ…ไม่มีสิทธิ์"

 

"ถ้างั้นฉันก็จะทำให้ตัวฉันเองมีสิทธิ์ในตัวเธอ…แบบนั้นก็ได้ใช่มั้ยล่ะ!!"

 

"ไม่น่ะ ไม่ !! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด…"

 

เขาตรงเข้ามาทาบริมฝีปากนั้นลงบนริมฝีปากของฉันอย่างรุนแรงจนเสียงกรีดร้องของฉันหายวับลงไปในลำคอ และทว่าเขากำลังละเลียดความหวานจากริมฝีปากของฉันทีละเล็กทีละน้อยจนมันค่อยๆเพิ่มความดุดันมากขึ้นเรื่อยๆ และไม่มีท่าทีที่จะหยุดเพื่อให้ฉันได้หายใจเลยสักนิด ริมฝีปากที่แสนเร้าร้อนของเขามันกำลังปลุกปั่นโทสะของฉันให้พุ่งเดือดมากขึ้น…และมากขึ้น

 

เพียะ !!! เพียะ !!

 

"ไม่เคยมีใครตบฉัน…"

 

"ก็จำเอาไว้ว่าฉันนี่แหละเป็นคนแรกที่ตบนาย ไอ้คนเลวเอ๊ย!!"

 

"หึ…งั้นเธอก็ต้องจำเอาไว้เหมือนกันว่าเลือดที่ไหลจากริมฝีปากของฉัน เป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต…!!"

 

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด…!!!"

 

เขาทาบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง และครั้งนี้เป็นครั้งที่รุนแรงและดุดันจนฉันต้องเบ้หน้าออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาใช้ริมฝีปากของเขาเบียดเสียดริมฝีปากของฉันจนเจ็บไปหมด และพยายามจะใช้มือบีบแก้มของฉันแรงๆเพื่อให้ฉันสนองความต้องการของเขา เมื่อฉันเหนื่อยเขาก็ค่อยๆใช้มือกระชากเสื้อของฉันจนหลุดออกไปจากตัว…  จนตอนนี้ไม่มีอะไรเลยที่สามารถปกปิดร่างกายของฉันได้

 

เป็นอีกครั้งที่เขาค่อยๆถอนริมฝีปากออกจากริมฝีปากของฉัน และทาบริมฝีปากลงมาที่ซอกคอของฉัน เขาเม้มริมฝีปากจนฉันรู้สึกเจ็บไปหมด เขาใช้เขี้ยวแหลมๆกัดผิวกายของฉันจนแสบและทรมานไปหมด ถึงแม้ว่าฉันจะร้องไห้หนักมากแค่ไหน เขาก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลย ฉันสะอื้นจนแทบขาดอากาศหายใจ และเหมือนว่าฉันแทบจะตายลงไปต่อหน้าต่อหน้าเขาให้ได้

 

"ตัวสั่นขนาดนี้…กลัวถึงขนาดนี้ ยังมีหน้ามาสู้กับฉันอีกงั้นเหรอ"

 

"ฮึกๆ…คนเลว"

 

"อย่าทำให้ฉันต้องเดือดมากไปกว่านี้ ! เพราะไม่งั้นเธอนั้นแหละที่จะต้องเป็นฝ่ายเสียใจ ยัยโง่!"

 

เขากระแทกคำพูดที่ดุดันนั้นใส่หน้าของฉัน และดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาคลุมตัวฉันและเขาเอาไว้ ในขณะที่เขากำลังจะโน้มหน้าลงมาประทับริมฝีปากของฉันอีกครั้ง ฉันก็ยิ่งร้องไห้โฮหนักเข้าไปใหญ่… นับครั้งไม่ถ้วนที่เขาทรมานฉันเหมือนตายทั้งเป็น ทั้งการกดริมฝีปากที่แสนดุเดือดนั้น…มันทำให้ฉันเจ็บจนไม่อยากจะตื่นขึ้นมารับรู้… เพราะฉะนั้นร่างกายของฉันจึงหมดแรงและดวงตาของฉันจึงพร่าและค่อยๆหลับสนิทไปในห้วงนิทราที่สุด…

 

[ GUILT ]

 

ผมค่อยๆเลื่อนผ้าห่มผืนใหญ่ไปคลุมร่างของผู้หญิงคนนั้นไว้และเดินออกมาที่ริมระเบียงและหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ… ผมไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน สาบานได้ว่าผู้หญิงคนนั้นทำให้ผมปั่นป่วนแทบบ้า และตอนนี้ร่างกายของผมก็กำลังร้อนจนแทบจะมอดไหม้อยู่แล้ว ตอนนี้ผมกำลังทำอะไรกันแน่…

 

ผมพยายามที่จะระงับใจตัวเอง แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะต้องเลือกวิธีสั่งสอนแบบนี้ให้กับเธอ ก็เพราะเธอมันดื้อด้าน หัวรั้นและเป็นอะไรที่ผมไม่ถูกชะตากับพวกนี้จริงๆ… แต่ผมเพิ่งจะมาเจอผู้หญิงแบบนี้เป็นคนแรก และคงจะมีคนเดียวที่ใจกล้าได้ถึงขนาดนี้…

 

~~ You can tell me that there's nobody else(But I feel it) ~~

 

"ว่าไง…"

 

(อยู่ไหนวะ ทำไมไม่มาซ้อม…)

 

"ขอโดดสักวันเถอะวะ…"

 

(หึ ! อย่าบอกว่าอยู่กับผู้หญิงที่หาเรื่องแกวันนี้น่ะ)

 

"อือ…"

 

(เป็นยังไงบ้างวะ…หึๆ กำราบเธอได้หรือเปล่า)

 

"เออ ยังไงก็ไม่มีทางเสียชื่อ HAVOC ได้หรอก"

 

(แกนี่มัน…เลวได้ใจจริงๆ! หึๆ)

 

"อือ ไว้เจอกันพรุ่งนี้…"

 

(โอเค…)

 

ตี๊ด !

 

ผมวางสายก่อนที่จะหันหน้าไปดูผู้หญิงที่กำลังนอนสลบอยู่อย่างไม่รู้เรื่อง… พรุ่งนี้ถ้าเธอตื่นมาคงจะสนุกน่าดู ผมกระตุกยิ้มและขยี้บุหรี่ให้กลายเป็นจุน… ผมมีเรื่องที่จะเล่นสนุกมากกว่านี้อีกเป็นไหนๆ

 

สาบานได้ว่าเธอคงจะใจสลายแน่ๆ…หึ!

 

[END ]