ϟHAVOC GUILT ปฏิบัติการล่าท้าหัวใจนายปีศาจϟ
เขียนโดย Haven_line
วันที่ 10 เมษายน พ.ศ. 2556 เวลา 17.41 น.
แก้ไขเมื่อ 12 พฤษภาคม พ.ศ. 2557 18.45 น. โดย เจ้าของนิยาย
3) EPS 02 I can’t pretend that I’m alright
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
HAVOC GUILT ปฏิบัติการล่าท้าหัวใจนายปีศาจ
EPS 02 I can't pretend that I'm alright
GUILT SAY ::
I've found a reason to show
ฉันได้พบกับเหตุผลที่จะแสดงออกมา
A side of me you didn't know
อีกด้านของฉันที่เธออาจไม่เคยรู้จัก
A reason for all that I do
เหตุผลสำหรับทุกๆ สิ่ง ที่ฉันทำลงไป
And the reason is you
และเหตุผลนั้น ก็คือเธอ
1:12 P.M @UNIVERSITY
วันนี้ฉันมีเรียนภาคบ่าย แต่ยังเหลือเวลาอีกประมาณเกือบครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้… ฉันไม่ได้เล่าเรื่องเมื่อวานให้ใครฟัง และมันก็คงจะเป็นการดีที่ฉันไม่เล่าเรื่องสยองแบบนั้นให้ใครฟัง เพราะไม่งั้นพวกเพื่อนๆของฉัน มีหวังได้เลิกคบกับฉันเพราะกลัวพวก HAVOC แหงๆ
ฉันเดินเข้ามาในมหา’ลัยได้สักพักก็เริ่มรับรู้ชะตากรรมของตัวเองแล้ว ตั้งแต่ที่ฉันย่างเท้าเข้ามา ฉันรู้สึกได้เลยว่ามีคนมองฉันตลอดทางเดิน ไม่เพียงแค่นั้นน่ะ…ยังมีการคุยกันแบบเปิดเผยซะจนฉันใจหาย เด็กที่นี้คงไม่รู้จักคำว่านินทาซิน่ะ นั้นมันแย่เหมือนกันน่ะที่ต้องมารับรู้เรื่องบ้าๆแบบนี้
"แฟร์ !!!!!!"
"มีอะไรเหรอดิวล์ เบล "
"สาบานได้ว่าเธอคงยังไม่เห็นรูปภาพพวกนี้ที่บอร์ดแน่ๆ"
"รูปภาพอะไร?"
"ตามพวกเรามาเถอะ…"
ดิวล์และเบลพาฉันมาที่แห่งหนึ่ง เอ่อ ข้างหน้ามีผู้ยืนซ้อนๆกันเต็มไปหมด เหมือนกันมุงดูอะไรสักอย่างอยู่ ดิวล์พาฉันแทรกผู้คนแถวนั้นเข้าไปยังข้างหน้า…และสิ่งที่ปรากฏอยู่ก็ทำให้ฉันถึงกับนิ่งกึกไปทันที…
บอร์ดใหญ่ๆบอร์ดนึง มีรูปของฉันและรูปของผู้ชายคนนั้นแปะเต็มไปหมด อีกทั้งยังมีรูปที่ฉันชี้หน้าด่าเขาด้วย แล้วยังมีรูปที่เขาโอบเอวฉันที่บาร์บ้าๆนั้นอีก ! และที่เห็นจะทำให้ฉันเจ็บใจที่สุดก็คือรูปสุดท้ายที่มีรูปรถสุดเท่ห์ของเขาอยู่ และที่เด่นชัดเป็นพิเศษก็คงจะเป็นรอยขีดข่วนที่เกิดจากรองเท้าของฉัน…
บ้าเอ๊ย ! ใครเอารูปบ้าๆพวกนี้มาแปะน่ะ !
"…ฉันว่าอีกสักพักคงมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้นแน่ๆเลยดิวล์"
"ใช่ แต่ยังไงเธอก็ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกน่ะแฟร์…พวกฉันจะช่วยเธอเอง"
"ใช่ๆ ตอนนี้ดาเลนต์กับมาร์คคงตามตัวคนที่ทำแบบนี้ได้แล้วล่ะ"
ทั้งเบลและดิวล์ต่างพูดให้กำลังใจ ซึ่งแตกต่างจากพวกที่มุงดูฉันอยู่ห่างๆ พวกนั้นถอยห่างออกไปจากฉันเหมือนเห็นฉันเป็นตัวประหลาดอะไรสักอย่าง และยังมีเสียงก่นด่าดังมาเป็นระลอกๆด้วย –O-! ให้ตายซิ ทำไมเรื่องบ้าๆแบบนี้ถึงมาเกิดกับฉันได้น่ะ
"เฮ้…เมื่อกี้ฉันเห็นพวก HAVOC กำลังเดินมาทางนี้ด้วยล่ะ ฉันว่ารีบพาแฟร์ออกไปจากที่นี้ก่อนเถอะ"
"จริงดิ ! เฮ้ย ไปกันเถอะ"
มาร์คที่รีบวิ่งมาบอกฉันกำลังลุกลี้ลุกลนโดยพยายามจะผลักให้ฉันไปอีกทางนึง ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้ควรจะทำยังไงดี ยิ่งเมื่อมาเจอกับสถานการณ์แบบนี้ฉันยิ่งไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไงดี =[]=!
"นี่ ! จะรีบไปไหนฮะ" ผู้หญิงคนนึงวิ่งเข้ามาดักทางฉันเอาไว้ก่อนที่จะ…
ซ่า !!!!
"เธอทำบ้าอะไรของเธอฮะ !"
ตัวของฉันเปียกปอนไปด้วยน้ำเปล่า จากฝีมือของผู้หญิงคนนึงที่มาสาดน้ำฉัน…มันเย็นชุ่มใจฉันจริงๆเลย ฉันประชดล่ะน่ะ- -“ ฉันค่อยๆปาดน้ำที่เปื้อนอยู่ที่ใบหน้าออกช้าๆและจ้องมองผู้หญิงคนนั้นไม่ละสายตา
"ฉันขอตบยัยบ้านี่ก่อนเหอะ !" เบลกำลังจะพุ่งตัวออกไปหาผู้หญิงคนนั้นแต่ดิวล์ก็กระชากตัวไว้ก่อน หลังจากนั้นฉันก็โดนน้ำเย็นๆสาดเข้าที่ใบหน้า…หลายครั้งและหลายสิบครั้ง
"เฮ้ย ! เธอจะปล่อยให้ยัยพวกนี้มันสาดน้ำเธอทำไมอ่ะ เปียกไปหมดเลยๆ"
มาร์คพูดขึ้นและพยายามจะเอาตัวมาบังฉันเอาไว้ แต่ฉันก็ผลักเขาออกไปให้ห่างและยอมรับชะตากรรมที่ฉันต้องเผชิญคนเดียว โดยฉันไม่อยากให้ใครต้องมาร่วมรับชะตากรรมเฮงซวยของฉัน
"พวกเธอหยุดเดี๋ยวนี้น่ะ ! ตายแล้ว เธอเปียกไปหมดแล้วน่ะแฟร์"
"ช่างมันเถอะ…"
"ยัยพวกบ้า ฉันบอกให้หยุดสาดน้ำไง !!!"
ยิ่งเบลพูดยัยพวกนั้นก็ยิ่งไม่หยุด แถมน้ำเย็นๆนั้นก็ทำให้เสื้อผ้าของฉันเปียกซึมไปหมด และเสื้อตัวนี้ก็บางพอสมควร… และยิ่งพวกนั้นสาดน้ำใส่ฉัน ฉันก็ต้องห่อตัวเอาไว้ด้วยความเย็น ฉันรู้สึกถึงก้อนน้ำแข็งที่มันมากระแทกร่างกายของฉันด้วย และตอนนี้ผิวของฉันก็เจ็บและแสบไปหมดแล้ว
"ให้ตายซิ พวกฉันช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย ยัยพวกนั้นคงไม่ยอมหยุดแน่ๆ"
"มะ…ไม่ ไม่เป็นไรหรอกดิวล์"
ซ่า !!!!!
น้ำชุดใหญ่ถูกกระหน่ำสาดใส่ตัวฉันเข้าอย่างจัง จนทำให้ตัวของฉันล้มลงไปบนพื้นอย่างน่าอนาถ ไม่สิ น่าสมเพชมากกว่า ทุกคนรอบตัวต่างมองฉันเหมือนตัวอะไรสักอย่าง บ้างก็ยืนหัวเราะ บ้างก็ยืนก่นด่าฉันเสียงดัง ฉันรู้สึกเจ็บปวดมากมันเจ็บที่ใจ…ฉันเจ็บใจจริงๆที่ทำอะไรไม่ได้เลย
"เธอคิดว่าเธอเป็นใคร ? เธอกล้าดียังไงไปทำร้ายของที่พี่กิวล์รักขนาดนั้น!!!"
กิวล์… หมอนั่นสิน่ะ คนที่ทำให้ฉันมาตกอยู่ในสถานภาพแบบนี้ ทั้งๆที่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด หมอนั่นต่างหากล่ะที่เป็นคนสร้างเรื่องขึ้นมาทั้งหมด หมอนั่นต่างหากล่ะ!!
"ถ้าอยากจะเรียกร้องความสนใจด้วยวิธีแบบนั้นก็ลาออกจากมหา’ลัยนี้ไปซะ!!"
"พวกแกต่างหากที่ต้องหยุด! ไสหัวไปซะพวกบ้า!"
"พวกแกคิดจะเข้าข้างนังนี่เหรอ ? ฉันว่า HAVOC คงไม่ปล่อยพวกแกแน่ๆ"
"หึ !ก็เอาสิ…แต่พ่อกับแม่ฉันก็ใหญ่พอๆกับพวกนั้นเหมือนกัน !!"
"แกคิดจะท้าทายพวกเขางั้นเหรอ ! แกคิดผิดแล้วล่ะนังโง่!!!"
สงครามประสาทระหว่างเบลและผู้หญิงอีกคนที่สาดน้ำฉันยังคงดำเนินไปเรื่อยๆโดยไม่มีท่าทีว่าใครจะยอมใครเลย ฉันที่ทรุดตัวนั่งอยู่บนพื้นค่อยๆยกสังขารของตัวเองขึ้นและเสยผมที่เปียกน้ำนี่เบาๆ
"พอเถอะเบล…พอเถอะ"
"ใช่ กลับกันเถอะเบล ตอนนี้แฟร์คงอยากกลับบ้านแล้วล่ะ"
"เหอะ ! ฝากไว้ก่อนน่ะ รับรองว่าฉันจะต้องกลับมาเอาคืนพวกเธอแน่ๆ!"
ฉันว่าเบลรู้สึกน่ากลัวเหมือนกันน่ะ เธอทำเพื่อฉันถึงขนาดนี้เลยเหรอ ฉันกับเธอก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมาก แต่ฉันก็อยากจะขอบใจที่เธอลงทุนทำเพื่อฉันขนาดนี้… มันน่าประทับใจจริงๆที่ฉันไม่ได้ยืนอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้เพียงแต่ลำพังกับความหวาดกลัว…
"HAVOC นั่น! พวกเขามานั่นแล้ว…"
"ไหนๆ…ใช่จริงด้วย พวกเขามากันแล้ว…"
HAVOC…. พวกเขาเดินตรงมาหาฉันโดยมีผู้ชายที่ชื่อกิวล์เดินนำหน้ามา เขาเดินมาใกล้ฉันมากเรื่อยๆและหัวใจฉันก็เต้นเร็วมากขึ้นเรื่อยๆอย่างห้ามไม่อยู่ หลังจากนี้ฉันก็ไม่รู้ว่าฉันต้องเจออะไร…
อาจจะเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดที่ผู้หญิงคนหนึ่งไม่เคยพบเจอก็ได้…
"พวกเขาดูน่ากลัวจริงๆ…แววตาของพวกเขามันทำให้ฉันไม่กล้าหันหน้าไปสบตาเลย"
"ใช่ สาบานได้ว่าชาตินี้ฉันจะไม่แตะพวกเขาเลย…"
เสียงซุบซิบดังขึ้นทีละรายสองรายจนหยุดลงเมื่อพวกเขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของฉัน ผู้ชายที่ชื่อกิวล์ค่อยๆใช้มือเชยใบน้าฉันขึ้นมาจนใบหน้าเราสองคนอยู่ในระดับเดียวกัน…แต่เขาก็ยังคงสูงลิ่วอยู่ดี
และยิ่งฉันได้เห็นใบหน้าของเขาแบบชัดๆ ฉันก็บอกได้เลยว่าเขาหล่อ…และมีเสน่ห์จริงๆ
"ไง…เปียกไปหมดทั้งตัวเลยนี่"
"…." ฉันเงียบและได้แต่สบนัยน์ตาสีดำสนิทนั้นนิ่งๆ
"คงสนุกมากสิน่ะ…น้ำเย็นถูกใจมั้ยล่ะ ฉันอุตส่าห์จัดมาให้เธอเลยน่ะ"
เขาจงใจกลั่นแกล้งฉันจริงๆด้วย และดูเหมือนมันจะสำเร็จซะด้วยสิน่ะ
"ฉันไม่ได้ขอ…" ฉันใช้ความกล้าพูดขึ้นและยังสบตาเขาไม่หลบ
"แต่ดูเหมือนเพื่อนๆของเธอทุกคนอยากทำให้เธอน่ะ"
แววตาที่ดูเย้ยหยันนั้นทำให้ฉันกำมือแน่นด้วยความโกรธ เขายังมีหน้ามาพูดแบบนี้ทั้งๆที่เขาเป็นคนสร้างเรื่องขึ้นมาเอง หรือว่าแค่นี้มันยังไม่สาแก่ใจเขา…
"ได้ยินมั้ยว่าฉันไม่ได้ขอ!!!!" ฉันกัดฟันแน่นและโพล่งออกไปด้วยความไม่กลัวตาย
"ชู่ว์…ใจเย็นสาวน้อย อย่าเพิ่งโกรธสิ…เกมของเรายังไม่จบน่ะ"
"คนเลว!!! นายมันสารเลวจริงๆ!!!"
ฉันกำมัดแน่นจนเล็บยาวๆนั้นจิกลงไปในเนื้อของฉันจนเจ็บไปหมด มันเจ็บจนชา… แต่ความเจ็บนั่นยังไม่เท่ากับความเจ็บแค้นในใจของฉันตอนนี้หรอกน่ะ
"ใช่…ฉันรู้ดีว่าฉันเลว และทุกคนก็รู้ว่าฉันเลว"
"คำว่าเลวมันยังไม่ได้ครึ่งของนายหรอก นายมันต้องเลวมาจากโคตรเหง้า! ไอ้ผู้ชายบัดซบ!"
ดูเหมือนว่าสิ่งที่ฉันพูดไปจะทิ่มแทงจิตใจของเขาจังๆ เพราะนั่นทำให้เขาเงียบไปและยื่นมือมาบีบแขนฉันซะแน่น ฉันเจ็บไปหมด…และพยายามจะสะบัดมือของเขาให้หลุดแต่มันก็ดูยากเหลือเกินที่จะสู้แรงเขาไหว
"โคตรเหง้าของฉันงั้นเหรอ…ปากดีเกินไปหรือเปล่าสาวน้อย…"
"หึ ! โกรธเหรอ เอาสิ นายจะฆ่าฉันงั้นเหรอ ฆ่าฉันสิไอ้คนสารเลว!"
"อยากให้ฉันฆ่าเธองั้นเหรอ เอาแบบไหนดีล่ะ…ตายทั้งเป็นหรือค่อยๆตายอย่างทรมาน หึ!"
"ก็เอาสิ อย่าดีแต่ขู่คนอื่นไปทั่ว! อย่าทำเหมือนหมาที่ได้แต่เห่าฟ่อๆแต่ไม่กล้ากัด!!"
ดูเหมือนสงครามครั้งนี้คงไม่ใช่ฉันแน่ที่ยอมแพ้เขา ต่อให้เขาเอามีดมาจ่อคอฉันตอนนี้ฉันก็จะไม่ลดศักดิ์ศรียอมแพ้ไอ้ผู้ชายปากสวะคนนี้แน่ๆ และดูเหมือนเพื่อนของเขาที่ยืนอยู่ก็กำลังจะยืนไม่ติดแล้วเหมือนกัน
"หึ ! เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ใจกล้า เธอกล้าที่จะขอความตายจากฉัน…ฉันก็จะให้ความตายแก่เธอ แต่เป็นความตายที่เรียกว่าทั้งทรมานและตายทั้งเป็นยังไงล่ะ…"
"เอาเลย ! ฉันไม่เคยกลัวพวกนายอยู่แล้ว และจำใส่สมองเปราะๆของนายเอาไว้ด้วยว่าฉันไม่เคยยอมแพ้ใคร!"
"แน่ใจงั้นเหรอ…"
เขากระตุกยิ้มที่มุมปากราวกับผู้ชนะ แต่ฉันยังไม่เห็นหนทางที่เขาจะทำร้ายฉันได้เลยสักนิด แต่สาบานได้เลยว่าตอนนี้ฉันกำลังกลัวผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าสุดขีด… กลัวแบบที่ไม่เคยกลัวใครมาก่อน
ฉันแค่ทำปากเก่งไปเท่านั้น จริงๆแล้วฉันกลัวเขาจนไม่กล้าจะพูดต่ออยู่แล้ว
"งั้นมากับฉันหน่อยสิสาวน้อย…"
"นายจะพาฉันไปไหน!!"
"ไปหาความตายยังไงล่ะ ไปสิ…ถ้าเธอกล้าพอที่จะเสี่ยง"
"…."
"หรือจริงๆผู้หญิงอย่างเธอก็เหมือนผู้หญิงโง่ๆทั่วไปที่ไม่กล้าเผชิญหน้ากับความจริง…"
"ฉันจะไป !!!!"
จริงๆแล้วฉันไม่อยากจะไปกับเขาเลยสักนิด ไม่เลย…ไม่…
2:30 P.M
ฉันกำลังนั่งอยู่บนรถของเขา โดยที่ไม่รู้เลยสักนิดว่าเขาจะพาฉันไปไหน… ไม่รู้หนทาง ไม่รู้จุดหมายปลายทางที่จะไป และฉันก็ต้องห่อตัวเพราะความหนาวของน้ำเย็นๆนั้นที่ยังเปียกเสื้อของฉันอยู่ ไอ้หมอนี่จงใจเปิดแอร์ให้เย็นมากกว่าเดิมเพื่อจะทำให้ฉันเอ่ยปากขอร้องเขาสิน่ะ…แต่ขอโทษที ฉันไม่ยอมแพ้หรอก
"ลงมา…"
"ที่นี้ที่ไหน!!"
"เรือนหอของเรายังไงล่ะสาวน้อย!"
หรือว่า… ไอ้บ้านี่มันคิดจะทำอะไรกับฉันกันแน่ เมื่อฉันคิดได้อย่างนั้นฉันก็รีบหันหลังกลับทันที แต่เขาก็ไวยิ่งกว่า เขาคว้าตัวฉันเอาไว้และยกตัวฉันพาดบ่าเอาไว้ทันที ฉันทั้งข่วนทั้งตีทั้งตบเขาอย่างไม่เว้น แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยฉันให้รอดพ้นจากเงื้อมือเขาไป เขาพาฉันเข้าไปในบ้านหลังใหญ่…มันดูใหญ่แล้วก็โล่งสุดตาเลย แต่มันกลับไม่มีใครเลยสักคนที่อยู่ในบ้านแห่งนี้!!
"ปล่อยฉันน่ะไอ้คนเลว! ปล่อยน่ะ!"
"เธอมากับฉันเองนี่ ฉันไม่ได้บังคับเธอน่ะ…แล้วตอนนี้ฉันก็ปล่อยเธอไปไม่ได้ด้วยสิ"
"ทำไมจะปล่อยไม่ได้ฮะ! ถ้านายไม่ปล่อย ฉันจะฆ่านาย คอยดู!!"
"เธอจะฆ่าฉันงั้นเหรอ น่ากลัวเป็นบ้า…"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!"
เขาโยนฉันลงบนเตียงขนาดคิงไซส์สีขาวนุ่มที่วางอยู่กลางห้อง หลังของฉันกระแทกเตียงอย่างจังแต่ก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไร เพียงแต่ใบหน้าของเขาตอนนี้ที่ดูจะเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ฉันเจ็บแสบไปถึงขั้วของจิตใจได้
"นายอย่าทำอะไรบ้าๆแบบนั้นน่ะ…ขอร้องล่ะ"
"ทำไมไม่ปากเก่งเหมือนเมื่อกี้ล่ะ ฉันชอบน่ะที่เธอทำแบบนั้น…เพราะมันดูท้าทายฉันสุดๆ!!"
เขาพูดพลางถอดเสื้อยืดสุดเท่ห์ให้หลุดไปจากร่างกาย ซึ่งเผยให้เห็นซิกส์แพ็คซ์ที่ดูทรมานจิตใจผู้หญิง แต่เว้นฉันไว้คนนึงเถอะ ! ตอนนี้ฉันไม่ได้มีอารมณ์รู้สึกพิศวาสไอ้เลวนี่เลยสักนิด และถึงเขาจะหล่อแค่ไหน แต่ถ้าเขาเลวได้ถึงขนาดนี้ ฉันก็ขอบายแล้วกัน !
"อย่า…อย่าเข้ามาน่ะ!!"
"ถอดเสื้อของเธอซะสาวน้อย ฉันไม่อยากจะใช้กำลังบังคับเธอหรอกน่ะ"
"ไอ้เลว ! ถอยห่างไปจากฉันเดี๋ยวนี้น่ะ!!"
"ดูเหมือนว่าฉันจะทำตามคำขอของเธอไม่ได้หรอกน่ะ…"
"ขอร้องล่ะ…ฉันขอร้องจริงๆ ปล่อยฉันไปเถอะ"
ฉันกำลังเว้าวอนเขาอย่างเต็มที่ ตอนนี้ในสถานการณ์แบบนี้ ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าระหว่างฉันกับเขาใครจะเป็นฝ่ายชนะ… และฉันเลือกที่จะพูดกับเขาดีๆมากกว่าการใช้การบังคับ ถึงแม้หนทางที่เขาจะปล่อยฉันไปมันจะริบรี่มากก็ตามที แต่ยังไงก็ดีกว่าที่ฉันยังนั่งเฉยๆรอให้เขามาทำร้าย…
"ฉันถอดให้ก็ได้…แต่อาจจะเจ็บหน่อยน่ะหึ!"
เขาตรงเข้ามากระชากเสื้อของฉันอย่างจะทึ้งให้มันขาดออกจากกัน แต่ฉันก็พยายามยึดคอเสื้อเอาไว้เพื่อไม่ให้เขาปลดมันออกจากร่างกายของฉันได้… แต่แล้วเขาก็ทิ้งตัวลงมาบนตัวของฉันและโน้มใบหน้าลงมาใกล้ใบหน้าของฉันจนลมหายใจร้อนๆของเขามันกำลังเป่าอยู่ตรงหน้าผากของฉันพอดี
"อย่าทำแบบนี้เลย ได้โปรดล่ะ…ฮึกๆ" น้ำตาของฉันไหลออกมาจนตัวของฉันสั่นเทาไปหมด
"เธอเลือกที่จะให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้เอง ลืมไปแล้วหรือไง!"
"แต่นายก็ไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้น่ะ…ไม่มีสิทธิ์"
"ถ้างั้นฉันก็จะทำให้ตัวฉันเองมีสิทธิ์ในตัวเธอ…แบบนั้นก็ได้ใช่มั้ยล่ะ!!"
"ไม่น่ะ ไม่ !! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด…"
เขาตรงเข้ามาทาบริมฝีปากนั้นลงบนริมฝีปากของฉันอย่างรุนแรงจนเสียงกรีดร้องของฉันหายวับลงไปในลำคอ และทว่าเขากำลังละเลียดความหวานจากริมฝีปากของฉันทีละเล็กทีละน้อยจนมันค่อยๆเพิ่มความดุดันมากขึ้นเรื่อยๆ และไม่มีท่าทีที่จะหยุดเพื่อให้ฉันได้หายใจเลยสักนิด ริมฝีปากที่แสนเร้าร้อนของเขามันกำลังปลุกปั่นโทสะของฉันให้พุ่งเดือดมากขึ้น…และมากขึ้น
เพียะ !!! เพียะ !!
"ไม่เคยมีใครตบฉัน…"
"ก็จำเอาไว้ว่าฉันนี่แหละเป็นคนแรกที่ตบนาย ไอ้คนเลวเอ๊ย!!"
"หึ…งั้นเธอก็ต้องจำเอาไว้เหมือนกันว่าเลือดที่ไหลจากริมฝีปากของฉัน เป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต…!!"
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด…!!!"
เขาทาบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง และครั้งนี้เป็นครั้งที่รุนแรงและดุดันจนฉันต้องเบ้หน้าออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาใช้ริมฝีปากของเขาเบียดเสียดริมฝีปากของฉันจนเจ็บไปหมด และพยายามจะใช้มือบีบแก้มของฉันแรงๆเพื่อให้ฉันสนองความต้องการของเขา เมื่อฉันเหนื่อยเขาก็ค่อยๆใช้มือกระชากเสื้อของฉันจนหลุดออกไปจากตัว… จนตอนนี้ไม่มีอะไรเลยที่สามารถปกปิดร่างกายของฉันได้
เป็นอีกครั้งที่เขาค่อยๆถอนริมฝีปากออกจากริมฝีปากของฉัน และทาบริมฝีปากลงมาที่ซอกคอของฉัน เขาเม้มริมฝีปากจนฉันรู้สึกเจ็บไปหมด เขาใช้เขี้ยวแหลมๆกัดผิวกายของฉันจนแสบและทรมานไปหมด ถึงแม้ว่าฉันจะร้องไห้หนักมากแค่ไหน เขาก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเลย ฉันสะอื้นจนแทบขาดอากาศหายใจ และเหมือนว่าฉันแทบจะตายลงไปต่อหน้าต่อหน้าเขาให้ได้
"ตัวสั่นขนาดนี้…กลัวถึงขนาดนี้ ยังมีหน้ามาสู้กับฉันอีกงั้นเหรอ"
"ฮึกๆ…คนเลว"
"อย่าทำให้ฉันต้องเดือดมากไปกว่านี้ ! เพราะไม่งั้นเธอนั้นแหละที่จะต้องเป็นฝ่ายเสียใจ ยัยโง่!"
เขากระแทกคำพูดที่ดุดันนั้นใส่หน้าของฉัน และดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาคลุมตัวฉันและเขาเอาไว้ ในขณะที่เขากำลังจะโน้มหน้าลงมาประทับริมฝีปากของฉันอีกครั้ง ฉันก็ยิ่งร้องไห้โฮหนักเข้าไปใหญ่… นับครั้งไม่ถ้วนที่เขาทรมานฉันเหมือนตายทั้งเป็น ทั้งการกดริมฝีปากที่แสนดุเดือดนั้น…มันทำให้ฉันเจ็บจนไม่อยากจะตื่นขึ้นมารับรู้… เพราะฉะนั้นร่างกายของฉันจึงหมดแรงและดวงตาของฉันจึงพร่าและค่อยๆหลับสนิทไปในห้วงนิทราที่สุด…
[ GUILT ]
ผมค่อยๆเลื่อนผ้าห่มผืนใหญ่ไปคลุมร่างของผู้หญิงคนนั้นไว้และเดินออกมาที่ริมระเบียงและหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ… ผมไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้มาก่อน สาบานได้ว่าผู้หญิงคนนั้นทำให้ผมปั่นป่วนแทบบ้า และตอนนี้ร่างกายของผมก็กำลังร้อนจนแทบจะมอดไหม้อยู่แล้ว ตอนนี้ผมกำลังทำอะไรกันแน่…
ผมพยายามที่จะระงับใจตัวเอง แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะต้องเลือกวิธีสั่งสอนแบบนี้ให้กับเธอ ก็เพราะเธอมันดื้อด้าน หัวรั้นและเป็นอะไรที่ผมไม่ถูกชะตากับพวกนี้จริงๆ… แต่ผมเพิ่งจะมาเจอผู้หญิงแบบนี้เป็นคนแรก และคงจะมีคนเดียวที่ใจกล้าได้ถึงขนาดนี้…
~~ You can tell me that there's nobody else(But I feel it) ~~
"ว่าไง…"
(อยู่ไหนวะ ทำไมไม่มาซ้อม…)
"ขอโดดสักวันเถอะวะ…"
(หึ ! อย่าบอกว่าอยู่กับผู้หญิงที่หาเรื่องแกวันนี้น่ะ)
"อือ…"
(เป็นยังไงบ้างวะ…หึๆ กำราบเธอได้หรือเปล่า)
"เออ ยังไงก็ไม่มีทางเสียชื่อ HAVOC ได้หรอก"
(แกนี่มัน…เลวได้ใจจริงๆ! หึๆ)
"อือ ไว้เจอกันพรุ่งนี้…"
(โอเค…)
ตี๊ด !
ผมวางสายก่อนที่จะหันหน้าไปดูผู้หญิงที่กำลังนอนสลบอยู่อย่างไม่รู้เรื่อง… พรุ่งนี้ถ้าเธอตื่นมาคงจะสนุกน่าดู ผมกระตุกยิ้มและขยี้บุหรี่ให้กลายเป็นจุน… ผมมีเรื่องที่จะเล่นสนุกมากกว่านี้อีกเป็นไหนๆ
สาบานได้ว่าเธอคงจะใจสลายแน่ๆ…หึ!
[END ]
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ