ϟHAVOC GUILT ปฏิบัติการล่าท้าหัวใจนายปีศาจϟ

 
 
HAVOC GUILT ปฏิบัติการล่าท้าหัวใจนายปีศาจ
 
Prologue You’re so hypnotizing
 
 
 
 
FAIR SAY ::
 
You're so hypnotizing
คุณเหมือนกำลังสะกดจิตฉัน
Could you be the devil . Could you be an angel
คุณจะเป็นปีศาจ หรือคุณเป็นเทวดาYour touch magnetizing
สัมผัสของคุณมันดึงดูดฉันยิ่งนัก
 
Feels like I am floating , Leaves my body glowing
รู้สึกเหมือนร่างกายของฉันกำลังล่องลอย , ปล่อยร่างกายของฉันให้ส่องสว่าง
 
 

 
 
 
 
 
 
 
 
8:00 A.M
 
"พ่อจัดห้องไว้ให้หนูแล้วน่ะ"
 
"ขอบคุณมากค่ะ"
 
"ยังขาดเหลืออะไรหรือเปล่า"
 
"แม่ซื้อของให้หนูครบหมดแล้วล่ะค่ะ"
 
"งั้นถ้า…ถ้ามีอะไรขาดก็บอกพ่อแล้วกัน"
 
ฉันพยักหน้านิ่ง และนั่งอยู่บนรถกระบะคันเก่าของพ่อ ตอนนี้ฉันย้ายมาอยู่ในรัฐวัลโลเนียเล็กๆแห่งหนึ่งในประเทศเบลเยี่ยม ที่นี้มีประชากรไม่มากเท่าไหร่และที่นี้ก็เป็นบ้านเกิดของพ่อ เป็นที่อยู่ของพ่อตอนนี้ด้วย ฉันเพิ่งย้ายมาจากอเมริกาโดยตั้งใจย้ายมาเรียนมหา’ลัยที่นี้ ที่นี้ก็ดูทันสมัยเหมือนกัน แต่ส่วนใหญ่ผู้คนที่นี้จะนิยมขี่จักรยานต์มากกว่าขับรถคันใหญ่ๆแบบนี้  อีกอย่างประชาชนที่นี้พูดภาษาฝรั่งเศสกันเป็นใหญ่ และนั้นก็ถือว่าเป็นโชคดีที่ฉันลงเรียนคลาสฝรั่งเศสตั้งแต่เด็กๆ เพราะแบบนี้ฉันถึงได้พูดคล่องและเขียนได้ชำนาญ
 
อีกอย่างแม่ฉันบอกว่ามันจะเป็นการดีถ้าฉันย้ายมาอยู่กับพ่อ แม่บอกว่าที่นี้อากาศดีและไม่วุ่นวาย แม่คิดว่าฉันน่าจะชอบที่นี้มากกว่าในเมืองใหญ่ที่มีผู้คนแออัดแบบอเมริกา ซึ่งฉันก็ไม่มีอะไรขัดข้องอยู่แล้วถ้าแม่อยากให้ฉันมาที่นี้  อีกอย่างแม่ก็คอยบอกฉันเสมอว่าพ่อต้องการฉัน…
 
ทั้งๆที่ความจริงคือแม่ไม่ต้องการฉันมากกว่า ไม่สิ ไม่เคยมีใครต้องการฉันเลย
 
"ถึงแล้วล่ะ"
 
ฉันเดินลงจากรถก่อนที่จะยืนนิ่งมองบ้านสองชั้นที่ตั้งอยู่ตรงหน้า พร้อมกับมีต้นไม้ต้นเล็กๆวางล้อมบ้าน และมีชิงช้าเล็กๆให้นั่ง ซึ่งฉันก็เคยมาที่นี้บ่อยๆตอนซัมเมอร์ แต่มันนานมาแล้วล่ะ มันนานมากจนฉันจำไม่ได้แล้วว่าอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง
 
"พ่อ หนูถือเองดีกว่า"
 
"ไปเถอะ พ่อถือให้หนูดีกว่า"
 
ฉันเดินสะพายกระเป๋าใบเล็กๆเข้าไปในบ้าน ระหว่างนั้นฉันก็สังเกตรูปถ่ายต่างๆที่ติดอยู่ในบ้าน ซึ่งมีแต่รูปภาพของฉันกับดิไลน์เต็มไปหมด มีรูปภาพของฉันตอนเด็กๆด้วย และยังมีสิ่งของต่างๆที่เป็นของฉันอยู่ด้วย
 
"ถ้ามีอะไรขาดเหลือก็บอกพ่อแล้วกันน่ะ"
 
"ค่ะ"
 
ฉันเดินวนเวียนในห้องก่อนที่จะจัดการกับเสื้อผ้าที่อยู่ในกระเป๋าให้เรียบร้อย อันที่จริงก็ไม่มีอะไรมากหรอก มันก็มีเพียงแค่เสื้อผ้าแล้วก็หนังสือของฉันแค่นั้น ในห้องนี้มีก็มีทีวีเครื่องเล็กๆตั้งอยู่ แล้วมีโต๊ะเก้าอี้และมีโคมไฟ มีชั้นวางหนังสือและโน้ตบุ้คเครื่องนึงตั้งอยู่ในห้อง ฉันว่าแค่นี้ก็เพียงพอแล้วล่ะ
 
"โกโก้ ของโปรดลูก"
 
"ขอบคุณค่ะ"
 
ดิไลน์หรือพ่อของฉัน ทำงานเป็นแพทย์ชนบทในหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้ เขาเป็นคนที่เก่งมากๆและเป็นคนที่ไม่เรื่องมาก นั้นเป็นข้อดีของเขาเลยก็ว่าได้ และเขาไม่ได้แต่งงานใหม่เหมือนแม่ของฉันหรอก ฉันไม่กล้าถามเขาว่าทำไมเขาถึงไม่คิดจะแต่งงานใหม่เหมือนแม่ฉัน  แต่ฉันรู้ดีว่าดิไลน์ก็ยังมีความรู้สึกดีๆให้แม่ฉันอยู่
 
"พรุ่งนี้หนูเริ่มเรียนได้เลยน่ะ พ่อจัดการเรื่องเรียนที่มหา’ลัยให้แล้ว"
 
"ค่ะ…ดิไลน์ หนูขอถามอะไรบางอย่างได้มั้ย"
 
"จะถามอะไรเหรอ"
 
"คุณรู้สึกรังเกียจที่หนูมาอยู่ที่นี้หรือเปล่า"
 
"…ทำไมหนูถึงถามพ่อแบบนี้ล่ะ พ่อไม่เคยมีความรู้สึกอย่างนั้นเลยสักนิด"
 
"พ่อไม่รังเกียจหนูเลยงั้นเหรอค่ะ"
 
"ใช่ พ่อขอให้หนูเลิกคิดแบบนั้นสักทีน่ะแฟร์"
 
"ค่ะ ถ้าอย่างนั้นหนูก็ต้องขอบคุณที่พ่อไม่รังเกียจหนู"
 
ฉันยื่นมือไปลูบมือดิไลน์เอาไว้และส่งยิ้มบางๆไปให้ ซึ่งการที่ฉันเปิดใจพูดกับดิไลน์แบบนี้มันทำให้ฉันรู้สึกดีและรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาก หลายอย่างมันทำให้ฉันรู้สึกว่าสิ่งที่ดิไลน์พูดนั้นเป็นความจริง แค่เพียงการกระทำเล็กๆน้อยๆของเขาก็ทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าเขาก็ยังอยากให้ฉันอยู่กับเขา
 
"หนูไม่จำเป็นต้องไปฟังคำพูดของใคร เพราะถึงยังไงพ่อก็จะไม่ยอมให้หนูไปไหนอีกแล้ว"
 
"หนูไปไหนไม่ได้อีกแล้วล่ะค่ะดิไลน์ ตอนนี้ไม่มีใครต้องการหนูสักคน…"
 
"อย่าพูดแบบนี้อีก หนูยังมีพ่อคนนี้อยู่ทั้งคน…เข้าใจมั้ย"
 
"ขอบคุณค่ะ ขอบคุณจริงๆดิไลน์…"
 
ฉันไม่เคยรู้สึกอบอุ่นในใจเท่านี้มาก่อน ขอบคุณจริงๆ…
 
 
09:00 A.M @UNIVERSITY
 
ฉันขับรถจักรยานคันเล็กๆเข้ามาในมหา’ลัย ระยะทางมันก็ไม่ไกลเท่าไหร่ แถมมหา’ลัยนี่ก็ไม่ใหญ่อะไรมาก แถมยังเป็นมหา’ลัยที่ดูเล็กๆซึ่งอาจจะดูแตกต่างจากที่บ้านเก่าฉันเป็นไหนๆแต่ฉันก็รู้สึกดีมากกว่าที่ได้มาเรียนที่นี้ ถึงแม้ตอนนี้ฉันจะไม่มีเพื่อนเลยก็ตาม
 
"เด็กใหม่หรือเปล่า"
 
"ใช่แน่ๆเลย ฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน"
 
"คงไม่ใช่เด็กแถวนี้แน่ๆ ดูจากการแต่งตัวก็รู้…"
 
และมีอีกหลายเสียงที่ฉันได้ยินมา ฉันก็ทำได้เพียงแค่เดินลอยๆเข้าไปในมหา’ลัย ฉันแต่งตัวไม่เหมือนกับเด็กที่นี้ แน่นอน…ฉันมาจากเมืองใหญ่นี่นา แต่ลึกๆแล้วฉันก็แคร์สายตาของพวกนี้มากๆเหมือนกันน่ะ
 
"สวัสดี ! ใช่ แฟร์หรือเปล่า? " จู่ๆก็มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาตัดหน้าฉัน จนทำให้ฉันต้องหยุดชะงักทันที
 
"อืม"
 
"ฉันชื่อดิวล์เป็นคนที่จะพาเธอไปเดินเที่ยวชมมหา’ลัยแห่งนี้"
 
"ฮะ ? "
 
"ไปกันเถอะแฟร์ ก่อนอื่นฉันจะพาเธอไปคณะของเธอก่อนน่ะ"
 
ฉันรู้สึกว่าทุกอย่างมันผ่านไปรวดเร็วมากเหลือเกิน ฉันก็ได้แต่เออออห่อหมกตามเขาไปและเดินตามผู้ชายผิวขาวร่างสูงคนนึงที่ชื่อดิวล์ เมื่อกี้เขาบอกว่าจะพาฉันไปคณะงั้นเหรอ…ก็ดีเหมือนกันน่ะ มีไกด์นำทางส่วนตัว ฉันจะได้ไม่ต้องเดินหาให้วุ่น –O-!
 
"เธอเรียนที่คณะวิทยาศาสตร์ใช่มั้ย"
 
"ใช่ เอ๊ะ..นี่นายรู้เรื่องของฉันหมดเลยงั้นเหรอ"
 
"แหม่ ฉันก็ต้องสืบมาหมดซิ ^O^"
 
เขาคงรู้สึกดีใจกับการสืบข่าวของฉันได้ซิน่ะ แต่ฉันว่ามันไม่ใช่เรื่องดีเลยสักนิด ฉันเชื่อแล้วล่ะว่าเด็กที่นี้มีนิสัยที่แปลกประหลาดจริงๆ
 
"นี่คณะของเธอน่ะแฟร์ เธอลงเรียนวิชาเคมีไว้ใช่มั้ย โชคดีน่ะแล้วเจอกันตอนเที่ยง…บ๊ายบาย"
 
เขาพูดรวดเดียวจบพร้อมกับเดินมาส่งฉันถึงในห้อง ฉันเดินเข้าไปในห้องก่อนที่จะเห็นอาจารย์ประจำคลาสยืนอยู่พอดี ฉันเลยเดินเข้าไปหาอาจารย์ประจำคลาสทันทีและแนะนำตัวก่อนที่อาจารย์จะให้ฉันไปนั่งที่ได้
 
"เธอนั่งตรงนั้นเลยก็ได้ ข้างๆผู้ชายคนนั้น…"
 
ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองผู้ชายร่างสูงที่นั่งอยู่ไม่ไกลจากฉันนัก แค่แวบเดียวก็ทำให้ฉันถึงกับนิ่งไปทันทีเมื่อสบตาเข้ากับผู้ชายคนนั้น…แววตาของเขาช่างมีอิทธิพลเหลือเกิน นัยน์ตาสีดำสนิทมันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ดึงดูดฉันเอาไว้ ทำให้ฉันไม่สามารถละสายตาไปจากเขาได้เลยจริงๆ…
 
ฉันเดินตรงไปและทรุดตัวลงนั่งข้างๆเขา เขาไม่พูดอะไร ฉันก็เหมือนกัน…ฉันไม่ได้พูดอะไรกับเขา แค่เพียงเห็นสีหน้าของเขาก็ทำให้ฉันไม่กล้าหันหน้าไปมองหน้าเขาอีก… เขาขยับตัวออกห่างจากฉันเล็กน้อย และหยิบหนังสือขึ้นมาเพื่อเตรียมจะเรียน
 
"สำหรับวันนี้เราจะมาเริ่มทำการทดลอง…"
 
ฉันอยากจะบอกว่าระหว่างนั่งเรียนไปฉันกลับไม่มีสมาธิในการเรียนเลยสักนิด ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน เขาทำให้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวเลยสักนิด เขาดูหยิ่งมากและดูหล่ออย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน หล่อซะจนฉันคิดว่ามันน่าหลงใหลมากๆ…มันน่าหลงใหลจริงๆ
 
 
กริ๊งงงงงงงงงงง ! 11:00 A.M
 
หลังจากเลิกคลาส ผู้ชายคนนั้นก็เดินออกไปทันที และฉันก็เดินออกไปจนไปเจอกับผู้ชายที่ชื่อดิวล์ที่กำลังยืนถือหนังสือหลายเล่มอยู่ในมือ เขาส่งยิ้มมาให้ฉันแต่ไกล และเดินเข้ามาหาฉัน
 
"ไปโรงอาหารกันเถอะ ฉันรู้ว่าเธอคงหิวแล้วใช่มั้ยล่ะ"
 
"เอางั้นก็ได้"
 
ฉันกับดิวล์เดินไปโรงอาหารด้วยกัน ระหว่างนั้นเขาก็ชวนฉันคุยเรื่องต่างๆมากมาย ฉันก็รู้สึกได้ว่าเราเริ่มที่จะสนิทกันมากขึ้นแล้ว ก็ยังดีที่ฉันไม่ต้องนั่งกินข้าวคนเดียว… และดิวล์ยังทำให้ฉันรู้จักใครอีกมากมายเลยล่ะ ถึงแม้ว่าฉันจะมีนิสัยที่ไม่ค่อยพูดก็ตาม แต่ถ้ามีเพื่อนก็คงจะดีกว่าไม่มีล่ะน่ะ
 
"เฮ้ สวัสดี…ฉันชื่อมาร์ค"
 
"ฉันเบลน่ะ"
 
"ฉันดาเลนต์จ้ะ"
 
"ฉันแฟร์…ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนน่ะ"
 
ระหว่างนั้นฉันก็นั่งกินอาหารเที่ยงกับเพื่อนๆ ทุกคนคุยถูกคอกับฉันดีน่ะ มันไม่น่าเบื่อเลย พวกเขาเป็นคนที่คอยแนะนำสิ่งต่างๆในโรงเรียนให้ฉันรู้จัก ฉันว่าทุกคนก็ดูเป็นมิตรมากเลย ไม่มีใครที่มาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของใคร มีแต่การพูดคุยที่เน้นความสนุกสนานเป็นส่วนใหญ่และการหยอกล้อกัน
 
"พวกเขา…กลุ่มนั้น เป็นใครกันน่ะ"
 
เมื่อฉันเหลือบไปเห็นผู้ชายสี่คนที่เดินตรงเข้ามาในโรงอาหารแห่งนี้ฉันก็ตั้งคำถามขึ้นทันที สี่คนนั้นเป็นคนที่ดูดีมากๆจริงๆ หน้าตาก็คงจะกินขาดใครหลายๆคนไปเลยล่ะ ส่วนเรื่องสีผิวที่ดูจะขาวมากกว่าคนปกตินั้นอีก รวมๆกันแล้วพวกเขาทั้งสี่คนก็ดูจะถืออำนาจใหญ่โตในโรงเรียนนี้เลยก็ว่าได้
 
และหนึ่งในนั้นก็มีผู้ชายที่ฉันนั่งเรียนในคลาสเคมีด้วย
 
"HAVOC…พวกเขาเป็นกลุ่มที่มีอิทธิพลมากที่สุดในมหา’ลัยนี้เลยล่ะ หนึ่งในนั้นเป็นลูกชายของเจ้าของมหา’ลัยนี้ ส่วนสามคนที่เหลือก็ดูจะรวยผิดมนุษย์มากๆ ส่วนเรื่องหน้าตาก็ดูจะเป็นสิ่งที่เหนือมนุษย์อีกต่างหาก และแน่นอนเลยน่ะว่าไม่มีใครที่กล้าเข้าไปยุ่งกับพวกเขาเลย…"
 
"ใช่ ก็เพราะพวกเขามันร้ายกาจยังไงล่ะ"
 
"ปากดีไปเถอะมาร์ค เดี๋ยวคอก็หลุดออกจากบ่านายหรอก"
 
"… รัฐเล็กๆแบบนี้ยังมีคนแบบนี้อยู่ในเมืองด้วยเหรอ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ"
 
" ถ้าเธอได้รู้เรื่องราวของพวกเขาทั้งสี่คนมากกว่านี้ เธอจะพูดมากกว่าคำว่าเหลือเชื่อเลยล่ะ"
 
"ตลกนา…พวกเขามีอะไรพิเศษมากกว่าคนอื่นๆหรือไง"
 
ฉันพูดพลางหันไปมองผู้ชายทั้งสี่คนที่ย่างเข้ามานั่งใกล้ๆโต๊ะของฉัน ฉันเชื่อเรื่องที่ว่าเขามีอิทธิพลที่สุดในมหา’ลัยนี้ ก็เพราะไม่มีใครหน้าไหนกล้าไปแตะต้องพวกเขาเลยน่ะสิ ถึงกับต้องเลี่ยงการเดินผ่านเขาไปเลยล่ะ แต่มันก็ยังมีพวกผู้หญิงบางคนที่กล้าเดินเข้าไปใกล้เขานะ…
 
"พวกเขาเล่นดนตรีกันเป็นวง วงของพวกเขาดังมากในรัฐของเรา เพราะอย่างนั้นเขาถึงได้ดูมีเสน่ห์มากๆ และเป็นที่หมายปองของสาวๆในมหา’ลัยเราด้วย แต่ยกเว้นฉันคนนึงล่ะ…แค่เห็นใบหน้าที่ดูอันตรายของพวกนั้น ฉันก็ไม่กล้าที่จะเดินเข้าไปเฉียดแล้วล่ะ"
 
ฉันยังคงหันหน้าไปมองเขาเป็นระยะๆและฉันก็รู้สึกเหมือนกันว่าเขาก็หันมามองฉันเหมือนกัน และบางครั้งฉันถึงกับหลบหน้าเขาไม่ทันเลย แววตาที่ดูหนักแน่นของเขาทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังมอดไหม้ไปช้าๆ ดวงตาคู่นั้นมันมีพลังมากมายมหาศาล…ให้ตายเถอะ ฉันเป็นอะไรไปน่ะ –[]-!
 
"เขาหันมามองกลุ่มเราด้วยล่ะ ฉันกลัวแทบตาย…"
 
"มีอะไรต้องกลัวงั้นเหรอดาเลนต์"
 
"ก็เขาสามารถทำอะไรก็ได้ที่ไม่มีใครสามารถคาดคิดมาก่อน และฉันก็ไม่อยากจะเป็นเหมือนพวกNUMSKULLS พวกนั้น…"
 
"NUMSKULLS…พวกคนโง่อย่างนั้นน่ะเหรอ"
 
"ใช่…แค่คิดฉันก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาทันทีเลยล่ะ"
 
ฉันว่าสิ่งที่ดาเลนต์พูดมันทำให้ใครหลายๆคนกลัวได้เลยล่ะ นี่ขนาดฉันไม่เคยเห็นวีรกรรมของพวกเขามาก่อน ฉันยังรู้สึกกลัวได้เลย มันเหมือนว่าพวกเขาทำให้ใครหลายๆคนสยบแทบเท้าได้แค่เพียงสบตาอย่างนั้นล่ะ
 
"ตอนบ่ายเราไม่มีเรียน เธอสนใจไปบาร์ของพวกเขามั้ยล่ะ…"
 
"บาร์ที่นี้เปิดตอนบ่ายด้วยเหรอ"
 
"มันเป็นการแสดงไลฟ์ของHAVOC ที่ใครหลายๆคนก็เข้าไปไม่ได้…"
 
"ใช่ ถึงแม้จะอยากเข้าไปมากแค่ไหนก็เข้าไม่ได้…แต่พวกฉันเข้าได้ เธอสนใจมั้ยล่ะ" มาร์คพูดด้วยสีหน้าที่ดูเว้าวอนปนกับความรู้สึกอยากรู้ของฉันที่อยากจะไปเห็นกับตา
 
"เราจะไปกัน เธอจะไปกับเราด้วยใช่มั้ย?"
 
และแน่นอนว่าฉันก็ต้องไปกับเธอด้วย –O-! ไม่รู้ว่าฉันคิดผิดหรือคิดถูกกันแน่…
 
 
1:12 P.M @BAR
 
เบลบอกฉันว่ามาร์ครู้จักกับซีเลคที่เป็นหนึ่งในแฮฟวอคและเขาก็เป็นหุ้นส่วนของของบาร์นี่ เลยทำให้เขาได้บัตรเข้าชมการแสดงสดของHAVOC ได้ ซึ่งในมหา’ลัยของเราจะมีเพียงแค่สามสิบคนเท่านั้นที่สามารถเข้าไปในบาร์แห่งนี้ได้ และที่สำคัญเงินคือสิ่งสำคัญที่สุดในการเข้าบาร์แห่งนี้ได้…มาร์คบอกว่าต้องใช้เงินเยอะอยู่เหมือนกัน
 
ฉันว่าบาร์แห่งนี้ดูเหมือนคุกใต้ดินชัดๆ –[]-!
 
"ถ้าเธอไม่อยากไปยืนตรงนั้นก็นั่งตรงนี้ก่อนก็ได้ ฉันจะไปเอาเครื่องดื่มมาน่ะ"
 
"อืม ฉันขอนั่งตรงนี้ดีกว่าเบล"
 
ฉันยืนมองผู้คนที่ย่างเข้ามาในบาร์แห่งนี้ที่ดูเหมือนจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนเต็มบาร์ และตรงหน้าของฉันก็มีเวทีขนาดเล็กที่ยกสูงขึ้นและมีบริเวณกว้างที่ให้ผู้คนไปยืนโยกกันได้
 
"ฉันอยากให้เธอเห็นพวกเขาตอนอยู่บนเวทีนั้นจริงๆ พวกเขาดูดีและเท่ห์มากๆเลยล่ะ!"
 
"นายชอบพวกเขามากเลยเหรอมาร์ค"
 
"ก็พวกเขาเป็นไอดอลของวัยรุ่นในรัฐนี้เลยนี่นา…พวกเขามันเจ๋ง !"
 
ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายก็เป็นไปกับเขาด้วย ถ้าว่าพวกเขาจะเก่งซะจนทำให้พวกนี้หลงกันได้ขนาดนี้ ฝีมือเขาก็คงจะไม่ย่อยเลยล่ะสิ ตอนนี้ฉันชักอยากจะเห็นฝีมือการเล่นดนตรีของพวกเขาแล้วจริงๆ
 
ไม่นานเกินรอ บุคคลที่ฉันรอก็เผยโฉมหน้ามาให้ฉันเห็นจริงๆ พวกเขากำลังยืนอยู่กลางลานตรงหน้า ไม่อยากจะเชื่อว่าพวกเขาจะถอดเสื้อเล่นดนตรี ! ให้ตายเถอะฉันไม่เคยเห็นวงดนตรีไหนที่กล้าทำถึงขนาดนี้มาก่อน ไอ้เรื่องหุ่นและหน้าท้องของเขาแค่นี้มันก็กินขาดกันไปแล้วล่ะ
 
ให้ตายเถอะ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆพระเจ้า
 
"HAVOC ! HAVOC ! HAVOC !!!!"
 
เสียงตะโกนเรียกชื่อHAVOC ดังไปทั่วบาร์ นั้นมันไม่พอที่จะหยุดความบ้าคลั่งของพวกเขาได้หรอก พวกเขาแต่ละคนกำลังยืนนิ่งและผู้ชายที่ฉันเจอที่คลาสเคมีก็กำลังกรีดเสียงลงไปในไมค์ที่ถืออยู่อย่างบ้าคลั่ง จนฉันต้องยกมือมาป้องหูเอาไว้ ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะเป็นนักร้องนำของวง…
 
"เป็นไงล่ะ พวกเขาดูเท่ห์มากใช่มั้ยแฟร์"
 
"เขาดูเถื่อนมากกว่า…"
 
"ฮ่ะๆ อย่าเผลอพูดเสียงดังล่ะแฟร์ ถ้าเธอยังอยากมีชีวิตอยู่ คิกๆ"
 
ดาเลนต์พูดล้อเลียนฉันก่อนที่จะเดินเข้าไปในหมู่ผู้คนที่กำลังโยกย้ายไปตามเสียงเพลง ตอนนี้พวกเขากำลังเล่นเพลง SHUT  UP ของ SIMPLE PLAN ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าพวกเขาสามารถสะกดผู้คนที่อยู่ที่นี้ได้ รวมถึงฉันคนนึง… เขาทำให้ฉันจ้องมองเพียงแต่เขาผู้เดียว
 
ทำไมมันเหมือนฉันกำลังถูกมนต์สะกดอย่างนี้ก็ไม่รู้…
 
"PERFECT ! PERFECT ! PERFECT !!!!"
 
เพอร์เฟ็คงั้นเหรอ…ใช่ พวกเขาเหมาะกับคำคำนี้จริงๆ
 
 
 
 
 

 
 
 
 
writer say :
เรื่องนี้ปาล์มตั้งใจแต่งมาก แล้วก็มีปมเยอะแยะมากมายที่ซ้อนไว้ รับรองว่าพระเอกมหาเลวแน่นอนค่ะ ฮ่า ๆ แล้วก็มีเรื่องต่ออีกทั้งวงเลยล่ะค่ะ ตอนนี้ก็แต่งเสร็จไปแล้วสองเรื่องกับอีกสองเรื่องที่ยังแต่งไม่เสร็จค่ะ
ให้กำลังใจกันด้วยน่ะค่ะ ขอบคุณค่ะ :)
 
 ment เยอะ ไรเตอร์ก็อัพเร็วน่ะ ><'