Butterfly Girl เธอใช่ไหมผีเสื้อของฉัน

(บันทึกพิเศษของ ชิน บันโร่)
เธอมาหาผมแล้วจริงๆคนที่ผมรอมา10ปีกว่าๆ ผมอยากจะกอดเธอไว้นานๆให้เธออยู่ข้างๆผมตลอดไป บีเธอมาหาพี่แล้วจริงๆเธอจะรู้ไหมนะว่าพี่รอเธอมานานแค่ไหน
“พี่บัน”เธอเดินมาสะกิดผมที่กำลังเหม่อ
“อะไรละเรา”ผมหันไปลูบหัวเธอเหมือนเด็ก กลินของเส้นผมเงางามกลิ่นน้ำหอมที่หอมฟุ้งอ่อนๆจากตัวเธอทำให้ผมไม่อยากละออกจากเธอเลยแม้แต่วินาทีเดียว
“พี่เหม่องจังคิดอะไรอยู่”เธอเอื้อมมือขึ้นมาดึงแก้มผมเบาๆ รอยยิ้มน่ารักของเธอทำให้ผมยิ้มออกมา
“ก็คิดว่าเรา มาอยู่ที่เกาหลีได้ยังไง อยู่กับใคร พักที่ไหน เรียนตรงไหน มีเพื่อนไหม แล้วอยู่ที่ไทยคิดถึงพี่เปล่า”ผมยิงคำถามที่อยากจะถามเธอตั้งแต่แรกเห็น
“โห่ถามเยอะจัง จะตอบไหวไหมเนี่ย”คิ้วบางขมวดเข้าหากัน
“ตอบมาเลยๆ”ผมคาดคั้นเธอให้ตอบออกมาให้ได้เพราะข้อสุดท้ายผมอยากฟังมากที่สุด ร่างบางเลิกขมวดคิ้วแล้วตอบออกมา
“บีก็แค่สอบแลกเปลี่ยนมาเกาหลี ย้ายมาอยู่กับป้าที่มีเด็กผู้ชาย2คนตามแจ ส่วนเรื่องเรียนก็ที่เดียวกันกับนายฟิยองนั่นแหละ ส่วนเพื่อนบีก็ยังไม่รู้จักใครเลยสักคน นอกจากซอนรองประธานกับนายฟิยอง ส่วนข้อสุดท้ายฉันคิดถึงพี่ที่สุดเลย กอดหน่อย”เธอกางแขนออก ผมไม่รอช้ารีบคว้าเธอเข้ามากอดด้วยความคิดถึงมากมาย กลิ่นหอมจากตัวเธอที่ผมไม่เคยลืมมันติดจมูก ผมอยากหยุดเวลานี้ให้นานเท่าที่จะทำได้ ผมคิดถึงเธอเหลือเกิน
“อะแฮ่ม เจอน้องแล้วลืมเพื่อนเลยหรอว่ะ”ไอ่เป็ดมินนี่มันเดินเข้ามาถามปนแซวทำให้เธอผละออกจากผม ฝากไว้ก่อนเถอะไอ่มินนี่
“ไม่ได้ลืมเว้ย”ผมเดินไปตบบ่าไอ่มินนี่อย่างจริงใจ
“นาบีเราควรกลับกันได้แล้ว เดี่ยวฉันไปส่ง”ผมรู้สึกว่าผมมีคู่แข่งแล้วสิ ฟิยองขออย่าให้นายเป็นอย่างที่ฉันคิดเลยนะขอร้องละ
“งั้นฉันไปก่อนนะทุกคนบ่าย”เธอโบกมือลาทุกคน
“บ่ายครับคนสวย”ไอ่กิมจิโบกมือลาพร้อมยิ้มหวานละลายที่สาวคนไหนเห็นต้องยอมแทบท้าวให้บีไป เธอก็ยิ้มตอบยิ้มนั้นมันทำให้ผมมองหน้าเธอจนไม่อยากละสายตาจนกระทั่งฟิยองดึงแขนเธอให้ออกไป ขอร้องละฟิยองนายต้องไม่ใช่คู่แข่งฉัน
(จบบันทึกพิเศษ ชิน บันโร่)