Butterfly Girl เธอใช่ไหมผีเสื้อของฉัน

  (บันทึกพิเศษ ฟิยอง)

“นิ เธอกับไอ่บันโร่เป็นพี่น้องกันหรอ”ผมก็ไม่ค่อยอยากรู้เรื่องของคนอื่นสักเท่าไหร่หรอกนะผมแค่หาเรื่องคุยแก้ความอึดอัดระหว่างนั่งรถกลับบ้าน

“เป็นแค่พี่น้องบุญธรรม พี่บันโร่มีพ่อบุญธรรม2คน เค้าย้ายมาอยู่กับลุงโอซานตั้งแต่เด็กแล้วละ เราก็เลยไม่ได้อยู่ด้วยกัน”อยู่ๆผมก็สังเกตเห็นว่าบนใบหน้าเนียนของเธอเริ่มมีหยดน้ำตาไหลออกมา เธอนี่ร้องไห้เป็นชีวิตจิตรใจหรือไงกันนะ ผมก็เลยเอื้อมมือไปปาดน้ำตาที่แก้มเธอเบาๆ

“เป็นอะไรร้องไห้อีกละเธอน่ะ”ผมหันไปหาเธอในขณะที่ติดไฟแดงแถวบริษัต บอกตามตรงผมไม่ชอบเวลาเธอร้องไห้เลยมันดูไม่สดใสอย่างที่ควรจะเป็น

“ปะ..เปล่าว”เธอเอื้อมมือเช็ดน้ำตาลวกๆอีกครั้ง ผมอยากจะเข้าไปกอดปลอบเธอเหมือนตอนที่อยู่บนเครื่องบินเหลือเกินมันคงจะเป็นไปได้ยาก

“งั้นตอนนี้ยังไม่มืด เธอไปที่ๆนึงเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”ผมถามเธอพร้อมขับรถต่อ

“งั้นก็ได้ ป้าฉันคงไม่ว่าอะไรหรอก แต่เลขานายน่ะช่วยฉันเคลียด้วย จู้จี่ยิ่งกว่าป้าฉันอีก”เธอตอบถ้าจะเบื่อ นายซอนมากสินะ แต่ก็จริงนะผมว่าบางทีนายนั่นรู้มากกว่าผมสะอีก

“55เธอก็ทนเอาหน่อยละกันนะ อย่าทำหน้าบู้บี้สิ”ผมเอามืออีกข้างไปจิ้มแก้มนุ่มๆของเธอมันได้ผลเธอยิ้มแล้ว ผมเห็นเธอหน้านิ่งตั้งแต่ออกมาจากห้องซ้อมแล้วเวลาอยู่กับไอ่บันโร่ผมรู้สึกว่าเธอดูมีความสุขตลอดเวลา ใบหน้ายิ้มแย้มดูมีความสุขแค่เพียงพูดคุยกันไม่กี่คำ ผมรู้สึกอิจฉาไอ่บันโร่อย่างบอกไม่ถูก ผมรู้สึกว่าผมอยากทำให้เธอมีความสุขยิ้มตลอดเวลาที่อยู่กับผม ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมอยากทำแบบนั้นทำยังไงก็ได้ให้เธอยิ้ม

..

..

..

“ลงมาสิ”ผมเดินออกมาพิงรถข้างนอก ผมจอดรถที่สวนสาธารณะที่ดูสงบมีเด็กๆมาวิ่งเล่นมันทำให้ที่นี่ดูสดใส และที่นี่ยังติดแม่น้ำทำให้สดชื่น บางทีมันอาจทำให้เธอรู้สึกดีผมเลยเลือกมาที่นี่

“นายชอบมาที่นี่หรอ”เธอเลิกคิ้วถามผม มันทำให้เธอน่ารักไม่เปลี่ยนเธอดูน่ารักทุกกิริยาบทเลย

“ใช่ มันดูสงบดีนะฉันว่าเวลาหนักใจอะไรฉันมาที่นี่มันทำให้สบายใจขึ้นเป็นกองได้เห็นรอยยิ้มของเด็กๆที่มาวิ่งเล่นมันดูน่ารักมากเลยนะ”ผมตอบพร้อมถอสายตามองไปไกลมันทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายมากๆ

“เธอละมีอะไรไม่สบายใจอยากจะระบายไหม”ผมถามกลับมามองใบหน้าเนียนของเธอที่ตอนนี้กำลังบงบอกถึงความผ่อนคลาย

“ถ้าเป็นไปได้…...”เธอเว้นพูดพร้อมเดินไปนั่งชิงช้าของสวนสาธารณะ “ฉันคงอยากลืมเค้า….ให้ได้ฉันจะได้ไม่ต้องมาฝันลมๆแล้งๆ”เธอบอกสายตาของเธอดูเหนื่อยล้ามากมาย

“เรื่องบางเรื่องเราก็ควรจะลืมเพื่อเริ่มต้นใหม่ได้แล้วละนะ”ผมเอื้อมมือไปจับหัวเธอเหมือนกำลังเอ็นดูเด็กน้อยคนนึง

“เอ๊ะ”อยู่ๆเธอก้ปัดมือผมออก  “ปกตินายไม่ชอบจับตัวผู้หญิงไม่ใช่หรอ”เธอหันมถามผม นี่คือความลับอย่างนึงของผมที่ผมจะบอกให้คนไว้ใจที่สุดฟัง และผมก็ไว้ใจเธอ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรกับผมตั้งแต่เจอเธอครั้งแรกจนถึงตอนนี้มันทำให้ผมเปลี่ยนความคิด

“ที่ฉันไม่อยากจับต้องผู้หญิงไม่ใช่เพราะรังเกลียด เพียงแค่ฉันไม่อยากหวั่นไหวกับผู้หญิงอื่น ฉันต้องการตามหาหัวใจฉันให้เจอก่อนฉันอยากรู้ว่าเธอเป็นใครตั้งแต่ฉันฝื้นขึ้นมาฉันก็จำอะไรไม่ได้เลย จำได้แค่ว่าฉันต้องกลับไปหาผีเสื้อเท่านั้น” ผมบอกพรางนึงถึงครั้งแรกที่ลืมตาขึ้นมาแล้วสมองว่างเปล่าวแล้วปากผมก็พูดคำว่า ผีเสื้อ ออกมา

“ฝื้น?นายเป็นอะไร ทำไมเป็นแบบนั้น”เธอหันมาหาผมเหมือนเจอเรื่องที่เธอสนใจ ผมดีใจนะที่เธอเหมือนจะสนใจผม

“ฉันประสปอุบัติเหตุเมื่อ4-5ปีที่แล้วมันทำให้ฉันดูแย่เอากาลเลยละทุกคนเชื่อว่าที่แนฝื้นมาได้เพราะเพียวคำว่าผีเสื้อ”ผมบอกตามความจริงอย่างไม่ปิดบังเธอ เธอทำให้ผมอยากเล่าอดีตที่เลวร้ายของตัวเองเหมือนระบายความทุกข์ในใจแผลที่ไม่มีวันหาย เหตุการณ์ร้ายๆในวันนั้น

“ผีเสื้อหรอ ถึงว่าสิ แล้วนายคิดจะตามหาเธออยู่ไหม”เธอถามผมออกมาผมว่าแล้วเธอต้องถามผม

“ไม่แล้วละ มันไม่จำเป็นแล้วฉันทำใจพร้อมเริ่มนับหนึ่งใหม่ได้แล้วละ”ก็เพราะเธอ เธอทำให้ผมทำใจได้

“เพราะอะไรละ”

“ก็เพราะ………ช่างเหอะ สักวันฉันจะบอก เอาเป็นว่าฉันจะเริ่มนับ1ใหม่ตั้งแต่ตอนนี้เธอสนใจจะนับ1ใหม่ไหม”ผมถามเผื่อจะเปลี่ยนใจเธอได้

“ฉัน….ยังทำใจไม่ได้”เธอตอบแผ่วเบามันคงลำบากใจสินะ

“เธอก็ลองนับ1ใหม่สิมันอาจจะทำให้เธอเจอคนที่ใช่ก็ได้”ผมพูดให้กำลังใจเธอ เพื่อเธออาจจะมาสนใจผมบ้าง

“นายคิดว่าอย่างนั้นหรอ”เธอถามผม

“ใช่ นับ1ใหม่แบบฉันสิ ฉันทำได้เธอก็ต้องทำได้ ฉันจะเอาใจช่วยและจะอยู่ข้างๆเธอเวลาเธอไม่สบายใจ”ผมยิ้มในแบบลุคของผมที่กำลังจะเปลี่ยนใจคน แล้วเอามือมาลูบหัวคนที่นั่งอยู่เบาๆ

“นายสัญญาสิ”เธอยื่นนิ้วก้อยให้ผมเพื่ออสัญญา ผมไม่คิดจะรอช้าเอานิ้วก้อยเกี่ยวเธอเพื่อสัญญา

“ฉันสัญญาแล้วนะ เธอก็ต้องพยายามฉันจะอยู่ข้างเธอถ้ามีอะไรไม่สบายใจให้คุยกับฉันอย่าเก็บไปคิดคนเดียว เดี่ยวจะฟุ้งซานเหมือนตอนนี้”ผมเอานิ้วจิ้มหน้าฝากเธอเบาๆพร้อมหัวเราะ ให้ตายเถอะผมไม่เคยมีความสุขขนาดนี้มาก่อนเลยผมทำให้เธอหัวเราะได้ นี่แหละความสุขของผม

(จบบันทึกพิเศษ ฟิยอง)