Butterfly Girl เธอใช่ไหมผีเสื้อของฉัน

“ส่วนเธอไปกับฉันที่รถ”ไปที่รถ ไปทำไม ไหนเค้าบอกว่าจะขอคำขอที่2ไงบอกตรงนี้ก็ด่าย ฉันยังคงยื่นนิ่งๆไม่ไปไหน แล้วเค้าก็มองว่าทำไมไม่เดินตามขอโทษทีทำไมฉันต้องทำตามที่นายบอกด้วย ซอรี่นะจร๊ประธานสุดหล่อบอกตรงนี้ไม่เห็นจะเป็นไรเลย
“ตามมาสิ”เค้าเริ่มหันมาบอกฉัน แต่ฉันก็คงยื่นนิ่งจนเค้าต้องมาดึงแขนฉันให้ไป นี่มันแรงคนหรือแรงควายเนี่ยเจ็บหมดแล้วเบาๆกับผู้หญิงหน่อยเส้ ฉันขอบอกไว้เลยว่าคนที่ฉันเจอบนเครื่องบินกับคนที่ฉันเจอตอนนี้มันเป็นคนเดี่ยวกันแต่มันต่างกันกับตอนที่อยู่บนเครื่องบินเยอะ ทำไมเปลี่ยนไวขนาดนี้เนี่ยหึย!
“โอ๊ยย เบาๆเส้”เค้าจับฉันยัดไปในรถคันหรูของเค้า ขอย้ำว่ายัดลงไปในรถให้ตายเถอะฉันเริ่มไม่ชอบขี้หน้านายประธานขี้เต๊ะนี้สะละสิ
“หยุดบ่นได้แล้ว แล้วช่วยนั่งนิ่งๆด้วย”สั่งเชียวนะคิดว่าเป็นใครกันห้ะ พ่อฉันไง๊ห้ะฉันนั่งหน้าบูดในขณะที่เค้าขับรถ ฉันพึ่งนึกได้ว่าเค้าพาฉันออกมาทำไม ไหนว่าจะขอข้อที่2
“นี่นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย ไหนว่ามีอะไรจะขอข้อที่2ไง”
“เอาหน่าช่วยนั่งนิ่งๆ พอถึงที่แล้วฉันจะบอก”นายนั่นตอบหน้านิ่ง ไอ่ประธานขี้เต๊ะเอ่ยวันๆเอาแต่ทำหน้านิ่งคิดว่าหล่อนักหรือไง (ช่ายยย หล่อมาก) ถ้าฉันเดาไม่ผิดนี่ต้องเป็นบริษัติค่ายสังกัดของพวกเค้าแน่ๆ เค้ามาทำงานหรอ และเค้าจะเอาฉันมาทำไมเนี่ยยย
“ลงมาสิ”เค้าบอกพร้อมเดินออกจกรถ ฉันได้แต่เดินตามเขาไปอย่างเงียบๆฉันก็พึ่งรู้เหมือนกันนะเนี่ยว่าเค้าอยู่สังกัดของค่าย jn Entertain อ่าทำไมฉันพึ่งรู้เนี่ยทั้งที่ฉันก็ชอบค่ายนี้อาจจะเป็นเพราะว่าฉันตั้งใจสอบชิงทุนมากเกินไปเลยไม่ค่อยสนใจอะไร
“นายพาฉันมาทำไมเนี่ย ฟิยอง”ฉันถามด้วยความงงๆ
“คำขอที่2ไงละ”หือมันเกี่ยวอะไรกับให้ฉันมาที่นี่ให้ฉันมานั่งเฝ้าเค้าทำงานหรือไง และฉันก็มาหยุดที่ห้องๆหนึ่งเค้าพาฉันเข้าไปข้างใน ฉันเห็นผู้ชาย4คน นั่งอยู่ในห้องนั้นคงจะเป็นหองซ้อมเต้นสินะ มีกระจกบานใหญ่สำหรับซ้อมเต้น มีโซฟารอบๆห้องซ้อม แล้วผู้ชาย4คนนั้นที่จัดได้ว่าหน้าตาหล่อเหลาเอาการเลยทีเดียวหล่ะ หันมาหาผู้มาเยือนใหม่ ผู้ชายคนที่ยืนที่กระจกถ้าจำไม่ผิดคงเป็น กิมดงน้องเล็กของวง ผมสีดำสนิดตัดกับใบหน้าเนียนใสกับปากหยักได้รูปอมชมพูหน้าเค้าหวานเหมือนผู้หญิงมากเลยละ คนที่นั่งอยู่ตรงโซฟาที่กำลังนั่งทานขนมในมือจนแก้มยุ้ยเหมือนเด็กบวกกับผมดำที่ตอนนี้หน้าม้ามัดจุกอยู่ก็น่าจะเป็นซานมิน เสียงหลักแห่งb.a.5 ผู้ชายอีกคนที่กำลังมุ่งหน้าท่องชีสเพลงในมือก็หันมาสนใจผู้มาเยือน เค้าหน้าคุ้นมากฉันพยายามนึกว่าเค้าเป็นใครกันตาโตๆรูปร่างดูสูงกว่านายฟิยองกับทรงผมสีบลอนที่ถูกการย้อมอย่างดีให้เข้ากับหน้าเค้าหน้าคุ้นมากจริงๆ ใช่แล้วเขาคือพี่ชายของฉันพี่ชายต่างสายเลือดเค้าคือลูกบุญธรรมผู้ที่ถูกทิ้งอยู่เพียงลำพังตั้งแต่พึ่งเกิด เพียงแค่เค้าเกิดก่อนฉันไม่กี่เดือนฉันกับเค้าเลยอยู่ด้วยกันได้ฉันคิดเหมือนว่าเค้าเป็นพี่ชายฉันจริงๆ แต่พออายุได้5ขวบเค้าก็ต้องย้ายมาเรียนที่เกาหลีเค้าเป็นลูกครึ่งเกาหลีควรได้อยู่ที่เกาหลีเค้ามาอยู่กับเพื่อนคุณพ่อฉันที่เป็นนักธุรกิจอยู่ที่นี่คือคุณลุงชิน โอซาน หลังจากที่เค้าตัดสินใจมาอยู่กับคุณลุงซึ่งเป็นพ่อบุญธรรมให้อีกคนฉันก็ไม่ได้เจอพี่ชายคนนี้อีกเลยเค้าคือ ชิน บันโร่
“พี่บันโร่”เมื่อฉันเห็นเค้าฉันจึงวิ่งเข้าไปกอดร่างสูงที่ยืนอยู่ ทำให้เค้าตกใจไม่น้อยเลยละสมาชิกในห้องหันมาให้ความสนใจปนตกใจ โดยฉะเพราะนายฟิยองที่ร้องห้ามฉัน
“นี่เธอทำอะไรเนี่ย แล้วเธอเป็นใคร”ร่างสูงถามอย่างเลิ้กลักทำตัวไม่ถูก
“ฉัน ฉันลูกนัทไงพี่บันพี่จำฉันได้ไหม”พอได้ยินชื่อที่ฉันใช้เรียกเค้าแม้มันจะผ่านมาราวๆ10ปีแต่ฉันก็ไม่เคยลืมชื่อนี้เลย บัน
“ยัยบี”พอได้ยินชื่อคำว่าบัน เค้าก็รีบผลักตัวฉันออกมาดูแต่ชื่อบีนั้นมันก็ทำให้ฉันน้ำตาร่วงอีกครั้ง นาบี พี่บันฉันจะเรียกฉันว่าบีมันคลองกับบันโร่ หรือบันไงละ ยองเติมคำว่านาบีที่แปลว่าผีเสื้อ ยองกับพี่บันเป็นเพื่อนกันพอพี่บันไปก็เหลือยองเนี่ยแหละที่ทำไม่ให้ฉันเหงาแล้วเป็นคนที่ฉันรู้คำว่า  “ที่พึ่งสุดท้ายแห่งความรัก”  ฉันจึงขาดเค้าไม่ได้ฉันรักเค้า 
“บี บีจริงๆด้วยบี บีร้องไห้ทำไม”บันโร่พี่ชายที่แสนดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยรู้จัก มาเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาฉันเบาๆเหมือนพี่ชายที่อบอุ่น เพราะตอนนี้น้ำตาฉันเริ่มนองหน้าเพราะคิดถึงคนที่ช่วยกันตั้งชื่อเรียกฉัน
“ปะ…เปล่าว พี่บันฉัน ชื่อนาบี แต่…ถ้าพี่จะเรียกบีฉันก็ยอม”พี่ชายที่แสนดีดึงฉันไปกอดอีกรอบ
“อะแฮ่มๆเลิกหวานซ้ำ หยอดหวานน้ำตาลหกได้ยังครับคุณทั้ง2” ชานอูพี่ใหญ่ของวง ที่แต่เดิมนั่งหลับที่โซฟา ตื่นขึ้นมาด้วยใบหน้างัวเงียแต่ยังคงความหล่อไว้ บนใบหน้าหล่อเข้มทรงผมยาวกว่าสมาชิกคนอื่นๆไม่มานักที่ตอนนี้ตื่นมาแล้วกำลังคว้าหาแว่นที่ต้องใส่เวลาซ้อมเพื่อสายตา ฉันลืมสนใจสมาชิกรอบข้างที่ตอนนี้ทำหน้างง โดยฉะเพราะฟิยองที่ลงไปนั่งกับพื้นข้างๆซานมินที่กำลังวางขนมแล้วหันมาสนใจ เห็นฟิยองหล่อๆแบบนั้นแต่เวลาเอ๋อเนี่ยมันดูสลัดคนหล่อมาดเท่ ที่อ่อนโยนใจดีเวลาอยู่กับแฟนคลับบัดนี้นั่งหน้าเอ๋อเหมือนเด็กน้อยคนนึง
“บ้าไงพี่นี่น้องสาวผมที่ไทยผมกับเธอเป็นพี่น้องบุญธรรมกันตั้งแต่เด็กแต่เราอายุเท่ากันผมแก่กว่าเธอไม่กี่เดือน”พี่บันคว้างหมอนที่อยู่ใกล้ตัวใส่พี่ใหญ่ชานอู พร้อมเอื้อมมือมากอดคอพร้อมขยี้หัวเหมือนตอนเด็กๆ
“ว่าแต่เธอชื่ออะไร”กิมดงน้องเล็กถามพร้อมเอาตัวผิงกระจกซ้อม ถามเสียงหวานน่ารักตามลุคของเค้า
“ชื่อนาบี แต่ฉันเรียกบีได้คนเดียวโว้ย”พี่บันประกาศพร้อมพาฉันนั่งลง
“นาบีหรอ ยินดีที่ได้รู้จักคราบผม”ซานมินละจากขนมแล้วเดินมายื่นมือให้ฉัน
“ไม่ต้องมาม่อน้องสาวฉันเลยแกอะกลับไปที่เดิม”พี่บันพลักหัวคนเป็นเพื่อนให้กลับไป
“ไรอะ มีน้องสาวสวยๆก็หวงโห่ๆ”ชานมินโห่เต็มที่ฉันควรจะดีใจหรือเสียใจดีละเนี่ย ดูท่าทางชานมินจะงอลสะด้วย พี่บันโร่เลยลุกขึ้นไปง้อ
“ไอ่เป็ดขี้งอลเอ่ย ไม่ได้หวงเว้ยแค่จะแกล้งแกเฉยๆ5555555”พี่บันหัวเราะอย่างสะใจ เอ่อ…ถ้าจะสะใจมากน่าดู
“แล้วแกไปเอานาบีมาจากไหนเนี่ยไอ่ฟิยอง”คนที่มัวแต่นั่งเงียบเริ่มเดินเข้ามานั่งข้างๆฉัน
“เด็กแลกเปลี่ยนที่โรงเรียนน่ะ ผมก็พึ่งรู้เหมือนกันว่านาบีเป็นน้องของไอ่แฮมทาโร่นี่”แฮมทาโร่คงเป็นฉายาของพี่บันสินะ55 ก็หน้าเหมือนแฮมทาโร่อยู่หรอก55 
"ขอโทษนะ...................."