Butterfly Girl เธอใช่ไหมผีเสื้อของฉัน

เช้าอันสดใสที่เกาหลี

“ทำไมไม่มีใครปลุกฉัน ห้ะ”อีตาลุงแก่มันตื่นสาย แร้วมันก็โทษคนอื่น

“ลุงถ้าปากว่างนัก ฉันให้บ่นยุได้”ฉันยัดฟองน้ำล้างจานที่มันอยู่ใกล้มือตอนนี้เข้าปากนายนั่น เอ่อแต่ฉันไม่ใจร้ายขนาดเอาในอ่างล้างจานมาให้หรอกนะ เอาอันใหม่ยัดไปนึกเสียดายเลย

“ผมจะพังประตูอยู่แร้วคาป พี่ไปเตรียมตัวโดนประธานบ่นเลย”ซานดงบอกพร้อมยกโทรศัพที่มากกว่า50มิสคอร์ของพี่ชายให้ด฿

“งานเข้าละสิ ฉันต้องรีบพาเธอไปรายงานตัวประธานด้วยสิ รีบไปด่วนๆน้าคาปออกรถด่วน”พอพูดเสร็จสองพี่น้องสุดแสบก็ลากฉันขึ้นรถพร้อมสั่งคนขับรถให้ไปด่วน เอ่อ…ย้ำว่าลาก

        แกรนออร์เดย์

ก๊อกๆก็อกๆ

พวกฉันถือวิสาสะเข้าไปในห้อง แล้วมองไปรอบๆ ฉันว่าห้องนี้มันใหญ่มากแอร์ก็เย็นฉันหล่ะอิจฉาจัง แต่เค้าหายไปไหนนะ

“สงสัยประธานยังไม่มามั่ง”นายนั่นพูดพร้อมจะโทรหานายประธานนั่น

“ใครว่ายังไม่มา ฉันรอนายจนขาชาแล้วด้วย”นายประธานตอบหน้าเซงๆ พร้อมออกมาจากหลังตูที่เก็บแฟ้มเป็นกอง

“ประธานมีอะไรหรอครับโทรเรียกผมสะสายไหม้เลย”

“ก็แค่จะบอกว่า นายจะสายไปไหน งานเต็มโต๊ะที่เมื่อวานฉันบอกให้นายเรียงงานในแฟ้มให้ครบฉันไปดูมันยังคงสภาพเดิมอยู่เลยนะ ซอน”ตอนนี้ฉันอยากให้ทุกคนเห็นหน้านายซอนเหลือเกินหดเหลือ3เซน ฉันอดขำไม่ได้

“คิกๆ”ฉันหลุดขำออกมา

“ขำอะไรห้ะยัยบ้า”นายนั่นหันมาแขวะเบาๆ

“คิกๆ”ฉันขำไม่หยุด

“ยัยบ้าเสียมารยาท”

“หยุด!”นายฟิยอง(สุดหล่อ)ที่แสนจะหน้าคุ้นห้ามขึ้น

“ประธานบอกให้เธอหยุดหัวเราะได้แร้ว”

“ไม่ใช่ฉันหมายถึง นายน่ะหยุดแขวะแล้วออกไปจัดการกองแฟ้มที่โต๊ะนายซะหรือจะไปเรียนก็ไป”หุ้ย นายฟิยอง ฉันรักนายจังเรย ทำกระต่ายเอ๋ออีกรอบ ห้ะรักหรอไม่ๆไม่ใช่ๆ

“แต่ประธานครับ….”

“ออกไป!..”

“ยื่นเอ๋ออยู่ได้ไปสิ”นายนั่นหันมาบอก

“แต่เธอ… อย่าพึ่งออกไป”ฉันชะงัก

“แต่ว่า….”นายซอนนี่ก็เรื่องมาก

“ออกไป ส่วนเธอไปเรียนพร้อมฉัน”เค้าชี้มาที่ฉัน อย่ามองมากได้ไหมฉันรู้สึกยังไงไม่รู้

“ค…ค่ะ”ฉันมองนายซอนเดินออกไปสักพัก เค้าก็พูดอะไรขึ้นมา

“นาบี อะ...”เค้าพูดพร้อมส่งกระเป๋าสีน้ำตาลอ่อนๆที่ฉันคุ้นเคยใช่!มันของฉันนี่ มันเป็นใบที่ยองซื้อให้ฉันเมื่อวันเกิดครั้งสุดท้ายที่เค้าอยู่กับฉัน

“นั่นมัน…. กระเป๋าฉันนี่นายเจอมันที่ไหน”ฉันพูดพรางมองมุมล่างซ้ายที่มีตัวyสีขาวเพ้นอยู่บนกระเป๋าสตาง

ฉันเอื่อมมือไปหยิบ

“เอ๋… แต่เดี๋ยวก่อน”เขารีบหยิบก่อนฉันฉันรีบจ้องไปที่ตาของเค้าที่เหมือนนกฟินิก

“อะไร”ฉันถามอย่างร้อนรน เพราะต้องการคืน

“เจอที่ไหนไม่สำคัญ แต่ถ้าจะเอาคืนต้องมีตอบแทนกันบ้าง”เค้าดูไม่เหมือนผู้ชายอบอุ่นที่อยู่บนเครื่องบินเลย เค้าเจ้าเล่ห์มาก ฉันดูจากแววตาก็รู้

“นายต้องการอะไร ล่ะ”

“ฉันจะขออะไรกับเธอสัก3ข้อ ข้อแรก ทำไมเธอถึงหวงมันขนาดนี้ทั้งที่มันไม่ได้ใส่อะไรไว้เลย”เค้าพูดพร้อมชู

“ก็…...”ฉันพึมพำจะบอกเค้าดีไหม หรือจะโกหกดีนะเค้าเป็นใครกันทำไมต้องบอก มันเป็นเรื่องของฉันที่ไม่อยากบอกให้ใครรู้บนเครื่องบินเค้าเป็นคนที่5ที่รู้เรื่องของฉัน นอกจาก พ่อแม่ ยัยเฟียร์ เทรน ทำไมตอนนั้นฉันถึงกล้าบอกเค้าละ

“ถ้าเดาไม่ผิดคนๆนั้นต้องให้เธอมาใช่ไหม นาบี”ฉันส่ายหัวเบาๆฉันไม่อยากให้เค้ารับรู้เรื่องของฉันมากไปกว่านั้น เพราะเค้าอาจจะเอามาแกล้งให้ฉันร้องไห้ก็ด่าย

“ปากแข็งไม่ต้องมาปฎิเสธ หลักฐานอยู่ที่หน้าเธอ”อยู่ๆเขาก็เอื่อมมือมาที่แก้มฉันพร้อมปาดน้ำใสๆที่ตา สิ่งที่เค้าทำมันทำให้ฉันหวั่นๆไม่น้อย นี่ฉันร้องไห้หรอเนี่ย

“ก็รู้แร้วนิรีบๆว่าข้อที่2ของนายเร็วๆเลย”ฉันบอกปัดพร้อมหันหน้าหนีเข้าเล็กน้อย เพื่อไม่ให้เค้าเห็นหน้าที่เริ่มแดงขึ้นเพราะเค้าทำไมฉันต้องหวั่นเพราะเค้า เค้าไม่ใช่ยองสักหน่อยฉันนึกพรางเช็ดน้ำตา

“ได้แต่เธอต้องไปเรียนก่อน แร้วตอนเย็นเจอฉันที่ลานจอดรถตอนก่อนกลับบ้านแล้วฉันจะบอกเธอ”อะไรกันคือข้อที่2

“งั้นฉันขอตัวไปเรียนก่อน”ฉันพูดพร้อมเดินหันหลัง

“เธอรู้หรอห้องอยู่ไหนตามฉันมานี่ เธออยู่ห้องเดียวกับฉัน”เค้าพูดพร้อมดึงมือฉันออกไปข้างนอกและเดินไปที่ห้อง ระหว่างทางได้ยินเสียงซุบๆซิบของนักเรียนที่มีคาบว่าง ว่าอิจฉาบ้างละอยากรู้ว่าฉันเป็นใครบ้างละ บางคนก็บอกว่าอยากให้ประธานจับมือแบบนี้บางละ เสียงซุบซิบมันทำให้ฉันเริ่มอายขึ้นบาง แต่ฟิยองยังคงนิ่งจนถึงห้อง ฉันนั่งโต๊ะข้างๆเข้าฉันนั่งแถวเดียวกับเค้ามันทำให้เค้าหันมามองฉันเป็นระยะๆนี่ฉันนึกเข้าข้างตัวเองไหมเนี่ยเค้าคงไม่ได้สนอะไรฉันหรอกมั่งฉันคงรู้สึกไปเอง ทำไมตั้งแต่ฉันเห็นนายนี่นายนี่เหมือนยองมาก หรือฉันอาจจะเป็นหนึ่งที่ติดกับเค้าที่ชอบทำให้รู้สึกหวั่นๆ มันคืออะไรกันแน่ฉันคงไม่ได้ชอบนายจริงๆหร อกใช่ไหม เพราะคนที่ฉันจะรักคือยองตางหาก พอถึงเวลาเลิกเรียนซึ่งที่เกาหลีจะเรียนแค่5คาบครึ่งวันเท่านั้นส่วนตอนบ่าย ก็อาจจะมีกิจกรรมของนักเรียนบางส่วนที่ลงทำเป็นชมรมบ้างเรียนพิเศษบ้างจะมีตารางแต่ละวันจะเรียนก็ได้ไม่เรียนก็ได้

“นูน่า กลับได้แล้ว”ซานดงวิ่งมาเรียกทำให้ฉันนึกขึ้นได้ว่ามีนัดกับนายฟิยองนั่น

“เอ่อ ฉันมีนัดเดี่ยวฉันกลับเองดีกว่า”ไม่อยากให้รู้ตางหากว่าต้องรอนายฟิยองขี้เกลียดตอบคำถามสองพี่น้องสุดแสบ

“อย่างเธอเนี่ยนะจะกลับเองได้ หลงทางไปจะทำยังไงห้ะฉันไม่ต้องออกตามหาเธอทั่วเกาหลีเลยหรอ”นายซอนร่ายมาเป็นชุดนายห่วงฉันหรือนายกลัวเหนื่อยที่ต้องตามหาฉันกันแน่เนี่ย

“นายกลับไปก่อนเถอะเดี่ยวฉันกลับเอง ฉันอายุ18แล้วนะไม่ใช่8ขวบ”

“แต่เธอน่ะน่าจะ5ขวบด้วยซ้ำ”นายนี่มันเป็นใครเจอกันแค่2วันรู้ได้ไงว่าฉันเป็นเด็ก5ขวบ

“เอาเถอะ เดี่ยวฉันไปส่งเอง ยังไงซะเด็ก5ขวบก็ต้องหลงทางแน่ๆ”และแล้วก็มีเสียงของเจ้าของร่างสูงใบหน้าเนียนใสนัยตาสีดำสนิทกับตาที่เหมือนนกฟินิกยังไงอย่างงั้นเดินมาร่วมวงสนทนา แต่เจ้าของเสียงนั่นมันทำให้ฉันอยากจะบ้าตายงั้น2พี่น้องสุดแสบก็ต้องรู้น่ะสิว่าฉันรอตาฟิยอง

“เอ่อ…ก็ได้ครับประธาน งั้นผมขอตัวกลับก่อนดีกว่า ยังไงก็รบกวนประธานฝากยัยเด็ก5ขวบด้วยนะครับ”ซานดงได้แต่ยืนเงียบพรางหลุดขำที่ฉันโดนรุม ฝากไว้ก่อนเถอะไอ่กระต่ายซอน.....