Butterfly Girl เธอใช่ไหมผีเสื้อของฉัน

ตอนนี้รถมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านฉันแล้วโดยที่นายฟิยองมาส่ง ตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้วคุณป้าฉันเลยชวนนายฟิยองทานข้าวที่บ้านดีนะตาซอนกับซานดงไม่อยู่ออกไปเที่ยวมื้ออาหารเย็นกับพ่อแม่
 
“ป้าค่ะมีอะไรทานเอ่ย”ฉันเดินเข้าไปในครัวพร้อมมองหาอาหาร
 
“ป้าก็ทำอาหารไทยให้ทานไง อยากทานไหมละ”คุณป้าบอกพร้อมหั่นผัก
 
“โห่ โอเคเลยค่ะมีอะไรให้นู๋ช่วยไหม”ฉันถามด้วยความอยากทานไวๆ คิดถึงอาหารไทยจัง
เลย
“มาช่วยหั่นผักมะ พ่อหนุ่มคนนั้นก็นั่งรอก็ได้นะหรือจะมาช่วยก็ได้นะ”นายฟิยองที่ตอนนี้พึ่ง
เดินเข้าครัวมาก็ถูกป้าบอกให้นั่งรอ
 
“ผมช่วยดีกว่า ให้ฉันทำอะไรละ”ฟิยองหันมาถามฉันพร้อมกับมองวัตถุดิบ
 
“นายล้างผักให้หน่อยละกัน อะ”เขารับผักในตระก้าที่ยังไม่ได้ผ่านการล้างมา แร้วจัดการล้าง
 
“เธออยู่กับป้าเธอ2คนหรอ”ฟิยองถามไปเรื่อยระหว่างล้างผัก ดูเหมือนเค้าจะสนเรื่องชีวิตของฉันจะอยู่ยังไงคิดอะไร เค้าจัดได้ว่าแคร์คนรอบข้างจริงๆ
 
“ไม่หรอกบางวันนายซอนกับซานดงจะมาพักที่บ้านน่ะ ก็บ้านนาย2คนนั้นอยู่ติดเลยนิ มาป่วนตลอดถึงฉันพึงมาอยู่ก็รู้ละว่ามันป่วน555”เค้ายิ้มตามเมื่อเห็นฉันแอบแขวะใส่เลขาเพื่อนสนิทของเค้า เขาจะรู้ไหมนะเวลาที่เค้ายิ้มเค้าเหมือนยองมากเลยละ ฉันชอบเวลาที่เค้ายิ้มที่สุด
 
“55ทนๆมันหน่อยละกันนะ”ไม่ทันจะพูดอะไรมากมืออันแสนซุ่มซ่ามของฉันก็ดันโดนมีดบาดจนได้มันแสบมากเลยละคราวนี้คงไม่มีใครปลอบเหมือนตอนนายอยู่ใช่ไหมยอง ฉันต้องลืมนายให้ได้ แต่ทว่าคนข้างๆฉันกลับดึงมือไปดู
 
“นี่ซุ่มซามจังไหนดูสิ”เค้าดึงมือฉันไปดู แต่ทว่าเค้าเอาปากอมชมพูของเค้าลงมาดูดเลือดที่นิ้วฉันเค้าเหมือนยองมากจริงความรู้สึกนี้มันเหมือนคนเดียวกันจริงๆ นี่มันความรู้สึกบ้าบออะไรเนี่ย ฉันมองดูเค้าที่ทำแบบนี้สักพักจนรู้สึกตัวว่าเค้าทำอะไรอยู่ ฉันจึงรีบดึงมือกลับก่อนที่ใจมันจะฟุ้งซ่านคิดถึงความอบอุ่นนั่น
 
“เธอไปนั่งดีกว่าเดี่ยวฉันหั่นให้”เค้าอาสาหันผักแทน ฉันตอนนี้ที่เหมือนสติสตางไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะมันแต่สับสนความรู้สึกบ้าๆนั่น  นี่มันอะไรกันเนี่ย จนตอนนี้พวกเราทานอาหารเสร็จพูดคุยกันสนุกสนานแต่มันก็ไม่ได้ทำหึความรู้สึกนั่นหายไป สับสนไปหมดแล้ว
 
“นาบีเดี่ยวป้าจะกลับมาดึกๆหน่อยนะอยู่ได้รึเปล่าว ป้าต้องออกไปดูง่านด่วนที่บริษัต”คุณป้าบอกพร้อมรีบลุกไปหาเอกสารหลังจากทานอาหารเสร็จ
 
“ได้ค่ะป้า ไม่ต้องห่วงหรอก”ฉันบอกเพื่อนให้ป้าสบายใจ จากนั้นป้าก็รีบออกไปที่บริษัต จากนั้นก็เหลือฉันกับหนุ่มตานกฟินิก2คนฉันว่าเค้าควรกลับได้แล้วนะ
 
“นายยังไม่กลับอีกหรอนี่ก็มืดแล้วนะ”ฉันถามเค้าที่ยืนอยู่ข้างหลัง ไม่ว่าเค้าจะยืนมุมไหนท่าไหนเค้าก็จัดได้ว่าหล่อทุกมุมทุกองศาจริงๆเลย ไม่แปลกที่สาวๆจะชอบเค้า
 
“เธอแน่ใจนะว่าอยู่คนเดี่ยวได้”เค้าถามพร้อมเดินเข้ามาใกล้
 
“ได้สิ นายกลับเหอะเดี่ยวจะดึกมันอันตราย”ฉันบอกเตือนเขาการขับรถดึกๆมันไม่ใช่เรื่องที่ดีสักเท่าไหร่อัตตรายมีรอบตัว
 
“เป็นห่วงฉันหรอ”เค้าถามพร้อมก้มหน้ามาใกล้ๆแล้วยิ้มทะเล้นออกมา
 
“บะ..บ้าหน่าฉันแค่ว่ามันอัตราย”ฉันพูดพร้อมดันหน้าหล่อของเค้าที่เริ่มเข้ามาใกล้ออก
 
“หรอแล้วทำไมต้องหน้าแดง”เค้าสวนฉันกลับแล้วเอานิ้วมาจิ้มที่แก้มของฉันที่มันแดงสุกตั้งแต่ตอนที่เค้าเอาหน้าเข้ามาใกล้
 
“ป…เปล่าวนายไปได้แล้วมันจะดึก”ฉันรีบดันหลังเค้าให้ไปที่รถก้อนที่เค้าจะพูดอะไรที่เป็นอันตรายต่อหัวใจของฉันอีก
 
“งั้นเดี่ยวฉันจะโทรมาอีกทีเข้าใจไหม แล้วก็อย่าฟุ้งซ่านเปิดใจรับสิ่งใหม่ๆได้แล้ว”เค้ารีบพูดก่อนจะเอาจมูกโด่งๆของเค้ากดมาที่แก้มใสฉันอย่างรวดเร็ว ทำให้หน้าฉันสุกแดงแซงมะเขือเทศไปอีก ด้วยความที่เค้าไวกว่าเค้าจึงรีบขึ้นรถไปแล้วเลือนกระจกลงมาโบกมือก่อนรถคันหรูของเค้าจะเคลื่อนออกไป
 
หลังจากที่เค้ากลับฉันรีบล็อกบ้านอาบน้ำจัดการตัวอย่างรวดเร็ว เพื่อที่จะนอนแต่ก็ต้องมารับสายผู้โทรมาในเวลาดึกๆแบบนี้ใครกันนะ  หน้าจอ ฟิยอง
 
“โยบอโยเซโย๊”นายนี่แอบเอาเบอร์บันทึกตอนไหนละเนี่ย ไวไม่เบา
 
(ปิดบ้านหรือยัง)
 
“ปิดแล้วค๊า”โห่นายพ่อฉันหรอฟิยอง-_-
 
(งั้นอยู่คนเดียวระวังตัวด้วย แล้วพรุ่งนี้ฉันจะรับมาบริษัตด้วยกันพรุ่งนี้วันหยุดแต่เธอต้องมาคุยงานกับพวกเราเข้าใจ๊)
 
“ค่าๆอย่ามาเลตละกัน”บอกไปอย่างนั้นแต่ฉันว่าฉันหน้าจะเลตมากกว่าเค้าจะเลตอีก
 
(จะไม่เลตแม้แต่นาทีเดียวเลย นอนซะเด็กน้อย ชัลจาโย)
 
“ชัลจาโย เอ่อฉันไม่ใช่เด็ก ไปนอนเลยไป”ฉันรีบตัดสาย ไม่คิดเลยว่าวันนึงจะมีไอดอลชื่อดังมาบอกฝันดีอย่านี้ อึ้ย>//<ฉันคิดอะไรเนี่ยฉันควรจะนอนมากกว่า
..
..
..