Butterfly Girl เธอใช่ไหมผีเสื้อของฉัน

ตอนนี้รถมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านฉันแล้วโดยที่นายฟิยองมาส่ง ตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้วคุณป้าฉันเลยชวนนายฟิยองทานข้าวที่บ้านดีนะตาซอนกับซานดงไม่อยู่ออกไปเที่ยวมื้ออาหารเย็นกับพ่อแม่

“ป้าค่ะมีอะไรทานเอ่ย”ฉันเดินเข้าไปในครัวพร้อมมองหาอาหาร

“ป้าก็ทำอาหารไทยให้ทานไง อยากทานไหมละ”คุณป้าบอกพร้อมหั่นผัก

“โห่ โอเคเลยค่ะมีอะไรให้นู๋ช่วยไหม”ฉันถามด้วยความอยากทานไวๆ คิดถึงอาหารไทยจัง

เลย

“มาช่วยหั่นผักมะ พ่อหนุ่มคนนั้นก็นั่งรอก็ได้นะหรือจะมาช่วยก็ได้นะ”นายฟิยองที่ตอนนี้พึ่ง

เดินเข้าครัวมาก็ถูกป้าบอกให้นั่งรอ

“ผมช่วยดีกว่า ให้ฉันทำอะไรละ”ฟิยองหันมาถามฉันพร้อมกับมองวัตถุดิบ

“นายล้างผักให้หน่อยละกัน อะ”เขารับผักในตระก้าที่ยังไม่ได้ผ่านการล้างมา แร้วจัดการล้าง

“เธออยู่กับป้าเธอ2คนหรอ”ฟิยองถามไปเรื่อยระหว่างล้างผัก ดูเหมือนเค้าจะสนเรื่องชีวิตของฉันจะอยู่ยังไงคิดอะไร เค้าจัดได้ว่าแคร์คนรอบข้างจริงๆ

“ไม่หรอกบางวันนายซอนกับซานดงจะมาพักที่บ้านน่ะ ก็บ้านนาย2คนนั้นอยู่ติดเลยนิ มาป่วนตลอดถึงฉันพึงมาอยู่ก็รู้ละว่ามันป่วน555”เค้ายิ้มตามเมื่อเห็นฉันแอบแขวะใส่เลขาเพื่อนสนิทของเค้า เขาจะรู้ไหมนะเวลาที่เค้ายิ้มเค้าเหมือนยองมากเลยละ ฉันชอบเวลาที่เค้ายิ้มที่สุด

“55ทนๆมันหน่อยละกันนะ”ไม่ทันจะพูดอะไรมากมืออันแสนซุ่มซ่ามของฉันก็ดันโดนมีดบาดจนได้มันแสบมากเลยละคราวนี้คงไม่มีใครปลอบเหมือนตอนนายอยู่ใช่ไหมยอง ฉันต้องลืมนายให้ได้ แต่ทว่าคนข้างๆฉันกลับดึงมือไปดู

“นี่ซุ่มซามจังไหนดูสิ”เค้าดึงมือฉันไปดู แต่ทว่าเค้าเอาปากอมชมพูของเค้าลงมาดูดเลือดที่นิ้วฉันเค้าเหมือนยองมากจริงความรู้สึกนี้มันเหมือนคนเดียวกันจริงๆ นี่มันความรู้สึกบ้าบออะไรเนี่ย ฉันมองดูเค้าที่ทำแบบนี้สักพักจนรู้สึกตัวว่าเค้าทำอะไรอยู่ ฉันจึงรีบดึงมือกลับก่อนที่ใจมันจะฟุ้งซ่านคิดถึงความอบอุ่นนั่น

“เธอไปนั่งดีกว่าเดี่ยวฉันหั่นให้”เค้าอาสาหันผักแทน ฉันตอนนี้ที่เหมือนสติสตางไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะมันแต่สับสนความรู้สึกบ้าๆนั่น  นี่มันอะไรกันเนี่ย จนตอนนี้พวกเราทานอาหารเสร็จพูดคุยกันสนุกสนานแต่มันก็ไม่ได้ทำหึความรู้สึกนั่นหายไป สับสนไปหมดแล้ว

“นาบีเดี่ยวป้าจะกลับมาดึกๆหน่อยนะอยู่ได้รึเปล่าว ป้าต้องออกไปดูง่านด่วนที่บริษัต”คุณป้าบอกพร้อมรีบลุกไปหาเอกสารหลังจากทานอาหารเสร็จ

“ได้ค่ะป้า ไม่ต้องห่วงหรอก”ฉันบอกเพื่อนให้ป้าสบายใจ จากนั้นป้าก็รีบออกไปที่บริษัต จากนั้นก็เหลือฉันกับหนุ่มตานกฟินิก2คนฉันว่าเค้าควรกลับได้แล้วนะ

“นายยังไม่กลับอีกหรอนี่ก็มืดแล้วนะ”ฉันถามเค้าที่ยืนอยู่ข้างหลัง ไม่ว่าเค้าจะยืนมุมไหนท่าไหนเค้าก็จัดได้ว่าหล่อทุกมุมทุกองศาจริงๆเลย ไม่แปลกที่สาวๆจะชอบเค้า

“เธอแน่ใจนะว่าอยู่คนเดี่ยวได้”เค้าถามพร้อมเดินเข้ามาใกล้

“ได้สิ นายกลับเหอะเดี่ยวจะดึกมันอันตราย”ฉันบอกเตือนเขาการขับรถดึกๆมันไม่ใช่เรื่องที่ดีสักเท่าไหร่อัตตรายมีรอบตัว

“เป็นห่วงฉันหรอ”เค้าถามพร้อมก้มหน้ามาใกล้ๆแล้วยิ้มทะเล้นออกมา

“บะ..บ้าหน่าฉันแค่ว่ามันอัตราย”ฉันพูดพร้อมดันหน้าหล่อของเค้าที่เริ่มเข้ามาใกล้ออก

“หรอแล้วทำไมต้องหน้าแดง”เค้าสวนฉันกลับแล้วเอานิ้วมาจิ้มที่แก้มของฉันที่มันแดงสุกตั้งแต่ตอนที่เค้าเอาหน้าเข้ามาใกล้

“ป…เปล่าวนายไปได้แล้วมันจะดึก”ฉันรีบดันหลังเค้าให้ไปที่รถก้อนที่เค้าจะพูดอะไรที่เป็นอันตรายต่อหัวใจของฉันอีก

“งั้นเดี่ยวฉันจะโทรมาอีกทีเข้าใจไหม แล้วก็อย่าฟุ้งซ่านเปิดใจรับสิ่งใหม่ๆได้แล้ว”เค้ารีบพูดก่อนจะเอาจมูกโด่งๆของเค้ากดมาที่แก้มใสฉันอย่างรวดเร็ว ทำให้หน้าฉันสุกแดงแซงมะเขือเทศไปอีก ด้วยความที่เค้าไวกว่าเค้าจึงรีบขึ้นรถไปแล้วเลือนกระจกลงมาโบกมือก่อนรถคันหรูของเค้าจะเคลื่อนออกไป

หลังจากที่เค้ากลับฉันรีบล็อกบ้านอาบน้ำจัดการตัวอย่างรวดเร็ว เพื่อที่จะนอนแต่ก็ต้องมารับสายผู้โทรมาในเวลาดึกๆแบบนี้ใครกันนะ  หน้าจอ ฟิยอง

“โยบอโยเซโย๊”นายนี่แอบเอาเบอร์บันทึกตอนไหนละเนี่ย ไวไม่เบา

(ปิดบ้านหรือยัง)

“ปิดแล้วค๊า”โห่นายพ่อฉันหรอฟิยอง-_-

(งั้นอยู่คนเดียวระวังตัวด้วย แล้วพรุ่งนี้ฉันจะรับมาบริษัตด้วยกันพรุ่งนี้วันหยุดแต่เธอต้องมาคุยงานกับพวกเราเข้าใจ๊)

“ค่าๆอย่ามาเลตละกัน”บอกไปอย่างนั้นแต่ฉันว่าฉันหน้าจะเลตมากกว่าเค้าจะเลตอีก

(จะไม่เลตแม้แต่นาทีเดียวเลย นอนซะเด็กน้อย ชัลจาโย)

“ชัลจาโย เอ่อฉันไม่ใช่เด็ก ไปนอนเลยไป”ฉันรีบตัดสาย ไม่คิดเลยว่าวันนึงจะมีไอดอลชื่อดังมาบอกฝันดีอย่านี้ อึ้ย>//<ฉันคิดอะไรเนี่ยฉันควรจะนอนมากกว่า

..

..

..