หญิงสาวกับหมาป่า

            ‘อ้ากกกกกก!!’
            ตุบ!
            ‘อั่ก!!’
            เกรซิลตกลงมาบนพื้นที่เย็นเฉียบ รอบๆนั้นเขาไม่พบสิ่งใดนอกจากความมืด เกรซิลรู้สึกทั้งจุก ทั้งเจ็บระบมไปหมด อยากจะขยับตัวลุกขึ้นยืน แต่ทว่าตอนนี้แม้แต่จะขยับแขนยังทำไม่ได้ เขาได้แต่นอนนิ่งอยู่อย่างนั้น แต่แล้วเกรซิลกลับรู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างค่อยๆโอบคลุมตัวเขาไว้ เขาไม่อาจรู้ได้ว่ามันคืออะไร สิ่งที่เขาสัมผัสได้นั้นมีเพียงแค่ความหนาวเย็น ก่อนที่เขาจะไม่รับรู้อะไรอีกเลย...
            เกรซิลค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนจะพยายามปรับสายตาให้ชินกับความมืดโดยรอบ แต่น่าแปลกที่เขากลับมองเห็นพื้นที่โดยรอบได้ชัดเจนกว่าเมื่อก่อน อีกทั้งหูของเขาก็ยังได้ยินแม้กระทั่งเสียงแมลงตัวเล็กๆ
            ‘คงจะแปลกใจสินะ...?’ เกรซิลหันไปมองตามต้นเสียง ก็พบงูเห่าตัวหนึ่งเลื้อยเข้ามาใกล้ มันชูคอขึ้นสูง ‘ป่านี้ได้สนองความปรารถนาของท่านให้เป็นจริงแล้ว’
            ‘เจ้าหมายความว่ายังไง?’
            ตอนนี้เกรซิลทั้งสับสน งุนงง และแปลกใจที่งูเห่าพูดได้ แต่เขาก็ได้รับคำตอบเมื่อเกรซิลพยายามลุกขึ้นยืน
            มือของเรา!?...
            เกรซิลก้มลงมองที่มือของตัวเองก่อนจะพบว่ามันได้กลายเป็นอุ้งเท้าของสัตว์ไปแล้ว เขาไล่สายตาสำรวจตัวเองอย่างตกใจ ลำตัวของเขาถูกปกคลุมไปด้วยขนที่ขาว เกรซิลเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อสายตา
            ‘ตอนนี้ท่านได้กลายเป็นหมาป่าขาวไปแล้ว’ งูเห่าพูด ‘ป่าแห่งความตายได้มอบพลังให้แก่ท่าน บัดนี้...ท่านคือผู้ปกครองป่าแห่งนี้’
            ‘อะไร...นะ?’
            ‘ดวงตาสีแดงคู่นั้นของท่าน คือสัญลักษณ์ของปีศาจแห่งป่านี้’
            งูเห่าแสยะยิ้มก่อนจะเลื้อยไปข้างหน้า เกรซิลตามงูเห่าไปที่ริมทะเลสาบ เกรซิลก้มลงมองเงาตัวเองในน้ำ ใบหน้าของหมาป่าสีขาวที่มีนัยน์ตาสีแดงสะท้อนอยู่เหนือผิวน้ำ
            ‘เมื่อเวลาผ่านไป ท่านก็จะค่อยๆถูกสันชาติญาณของหมาป่ากัดกิน ท่านจะลืมความเป็นมนุษย์จนหมดสิ้น เมื่อถึงตอนนั้น...ความทุกข์ในใจท่านก็จะหายไป’
            ‘นานเท่าไหร่กัน กว่าจะถึงวันนั้น’
            ‘นั้นก็ขึ้นอยู่กับตัวท่าน แต่ว่า...หากท่านได้กินเนื้อของมนุษย์เมื่อใด ท่านก็จะกลายเป็นปีศาจอย่างสมบูรณ์’ งูเห่าพูดพลางเลื้อยขึ้นต้นไม้ ‘อ้อ... ข้าลืมบอกไป ว่าสัตว์อย่างพวกเราหากออกไปจากเขตแดนของป่าก็ไม่ต่างอะไรกับแมลงตัวเล็กๆ... แล้วก็ ไม่มีสิ่งใดที่จะกำจัดพวกเราได้ นอกจากเปลวไฟ ขอต้อนรับสู่ป่าแห่งความตาย ใช้ชีวิตให้สนุกล่ะ’ พูดจบงูเห่าก็เลื้อยหายไป
            เป็นแบบนี้น่ะ...ดีแล้วล่ะ
            เกรซิลบอกกับตัวเอง ก่อนจะเดินหายเข้าไปในป่า
 
 
            “นี่เจ้า...กับแม่ของข้า”
            รีอาห์แปลกใจอย่างมากกับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน เกรซิลเคยเป็นมนุษย์มาก่อน อีกทั้ง...ยังเป็นคนรักของแม่ตัวเอง ฟรีตเองก็รู้สึกไม่ต่างจากรีอาห์
            “นางเป็นแม่ของเจ้าอย่างที่ข้าคิดจริงๆสินะ...” เกรซิลหันมาสบตากับรีอาห์ “ข้าต้องอยู่ที่นี่อย่างโดดเดี่ยวและทรมานมาเนิ่นนาน ข้าไม่อาจจะลืมความทุกข์ในใจไปได้เลย”
            “แล้วเจ้า...โกรธพ่อข้าหรือเปล่า?”
            “ไม่หรอก ข้ารู้ว่าอาเธอร์จะสามารถดูแลซีเรียได้ดีกว่าข้า มันดีแล้วที่นางจะได้ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย”
            เกรซิลยิ้มให้กับหญิงสาว แต่ว่ารอยยิ้มนั้นกลับดูเศร้าหมองเหลือเกิน รีอาห์ขยับเข้าไปใกล้เกรซิล ก่อนจะสวมกอดหมาป่าขาว
            “เพราะข้าเหมือนกับแม่ เจ้าถึงไม่อยากจะกินข้า เลยไม่ให้ข้ามาหาเจ้าอีกสินะ”
            “อืม... ข้าไม่รู้ว่าสันชาติญาณสัตว์ป่าในตัวข้ามันจะตื่นขึ้นมาแล้วทำร้ายเจ้าอีกเมื่อไหร่”
            “ข้าเชื่อว่าวันนั้นจะไม่มาถึง” รีอาห์คลายอ้อมกอดก่อนจะสบตากับหมาป่า “ข้าอาจจะเป็นตัวแทนของแม่ไม่ได้... แต่ข้าก็อยากจะช่วยเติมเต็มความโดดเดี่ยวของเจ้า ข้าอยากจะทำให้เจ้ามีความสุข”
            “แต่ป่านี้มันอัน...”
            “จะอันตรายเท่าไหร่ข้าก็ไม่กลัว ตราบใดที่ข้ายังมีสร้อยนี่อยู่ และ...” รีอาห์ยิ้มกว้าง ก่อนจะกอดเกรซิล “และตราบใด... ที่ข้ายังมีเจ้าอยู่ ข้าก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น”
            “ขอบใจนะ... รีอาห์”
            เกรซิลรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด และราวกับว่าความโดดเดี่ยวและความทุกข์ในใจจะค่อยๆเริ่มจางหายไปทีละนิด หญิงสาวที่อยู่ข้างๆเขานั้น กำลังเติมเต็มความสุขที่เขาเกือบจะลืมไปแล้วให้กับเขาอีกครั้ง...
            ฟรีตเฝ้ามองดูทั้สองอย่างเงียบๆ เขารู้สึกได้ว่าความรักกำลังเริ่มแย้มบาน แต่ว่าลึกๆแล้วเขาก็อดเป็นกังวลไม่ได้ว่า สุดท้ายแล้วความรักของเกรซิลและรีอาห์จะลงเอยกันอย่างไร...?