หญิงสาวกับหมาป่า

                ทั้งสามมาหยุดอยู่ตรงหน้าปากถ้ำ เมื่อมองเข้าไปข้างในก็พบเพียงความมืด เกรซิลเดินตรงเข้าไปในถ้ำของตน ก่อนจะค่อยๆนอนลงกับพื้นที่เย็นเฉียบ

                “ข้าว่า มันออกจะมืดไปสักหน่อย ข้าจะออกไปหาฟืนมาก่อไฟให้นะ”

                รีอาห์พูดก่อนจะเดินออกไป เธอและฟรีตอยู่ห่างจากถ้ำไม่ไกลนัก ในขณะที่เธอกำลังเก็บฟืนอยู่นั้น รีอาห์ก็รู้สึกเหมือนกับเธอกำลังถูกจ้องมองอยู่

                “หวังว่าพวกสัตว์ที่แอบอยู่ตามพุ่มไม้ จะไม่กระโจนเข้ามาทำร้ายเราหรอกนะ” ฟรีตพูดขึ้นพลางมองไปรอบๆ

                “ไม่เป็นอะไรหรอก เชื่อข้าสิ”

                รีอาห์พูดปลอบฟรีตให้คลายกังวล เมื่อหญิงสาวเก็บฟืนมาได้มากพอก็กลับมายังถ้ำ ก่อนจะลงมือจุดไฟ ทันทีที่เปลวไฟลุกโชนขึ้นมา รีอาห์และฟรีตก็สามารถมองเห็นภายในถ้ำได้อย่างชัดเจน

                ภายในถ้ำนั้นกว้างขวาง แต่หญิงสาวกลับสัมผัสได้ถึงความรู้สึกโดดเดี่ยว เธอคิดในใจว่าผู้ที่อยู่ในถ้ำนี้ตามลำพังมาโดยตลอด จะรู้สึกเหงาแค่ไหน...

                 “เจ้าคงจะเหงามากสินะเกรซิล... ที่ต้องอยู่เพียงลำพังมาโดยตลอด”

                “พูดเรื่องอะไรของเจ้า ข้าน่ะไม่เหงา...สักนิด” เกรซิลตอบโดยไม่มองหน้าหญิงสาว ดวงตาสีแดงคู่นั้นหันไปมองทางอื่น ราวกับไม่ต้องการให้หญิงสาวรับรู้ถึงสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใน

                รีอาห์ขยับเข้าไปใกล้เกรซิล ก่อนที่มือเรียวสวยของเธอจะค่อยๆลูบขนสีขาวนุ่มอย่างแผ่วเบา ทำให้หมาป่าขาวหันกลับมามองรีอาห์ที่กำลังยิ้มให้ตนอย่างอ่อนโยน

                “ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้า ถ้าเจ้าต้องการ”

                คำพูดของรีอาห์เป็นเหมือนกุญแจที่ไปเปิดกล่องความทรงจำของเกรซิลที่ถูกปิดผนึกเอาไว้ ความทรงจำที่เขาพยายามลืมมันมาโดยตลอด...

                ‘ข้าจะอยู่กับเจ้าเสมอ ทุกครั้งที่เจ้าต้องการ...’

            คำพูดของใครบางคนดังก้องอยู่ในหูของเกรซิล ดวงตาสีแดงจ้องมองดวงตากลมโตสีน้ำตาลของรีอาห์ เหมือนกับจะเห็นใบหน้าของใครคนนั้นซ้อนทับกับรีอาห์

                “ซีเรีย...”

                “เจ้าว่าอะไรนะ?” รีอาห์ถามเกรซิล คำพูดเมื่อครู่ที่เขาเอ่ยออกมา มันช่างแผ่วเบาเสียยิ่งกว่าเสียงกระซิบ

                “เปล่า... ลืมมันไปเถอะ”

                เกรซิลตอบหญิงสาวก่อนจะเบือนหน้าหนี เขาสะบัดหัวไล่ความคิดต่างๆออกไป ก่อนจะหันกลับมามองรีอาห์

                “แล้วเจ้าจะอยู่กับข้าที่นี่ถึงเช้าเลยงั้นหรือ?”

                “ข้าขออยู่กับเจ้าจนถึงเวลาก่อนอาทิตย์ขึ้น เจ้าคงไม่ว่าอะไรนะ”

                “ตามใจเจ้า” เกรซิลพูดแค่นั้นก่อนนะค่อยๆหลับตานอน แต่ก็รู้สึกเหมือนมีบางอย่างมานอนกอดตนเอง เมื่อมองดูก็พบว่ารีอาห์กำลังหลับตาพริ้มเอาหน้าซุกกับขนสีขาวของตน

                “ขอบคุณนะ ราตรีสวัสดิ์... เกรซิล”

            รีอาห์พูดเพียงแค่นั้นก่อนจะหลับไป หมาป่าขาวจ้องมองใบหน้างดงามยามหลับของรีอาห์อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนอนหลับไป

                ฟรีตนอนอยู่ข้างๆเพื่อนรัก จนกระทั่งถึงตอนนี้คำถามก็เกิดขึ้นมากมายภายในใจของเขา เขาได้แต่หวังว่าได้จะคำตอบของเรื่องต่างๆที่เขาสงสัยในไม่ช้า

                ในเวลาใกล้รุ่งของวันใหม่ เกรซิลออกมาส่งรีอาห์ใกล้กับทางออกจากป่า หญิงสาวส่งยิ้มให้กับเกรซิลก่อนจะเดินจากไป เมื่อรีอาห์ออกจากป่าไปแล้ว เกรซิลก่อนค่อยๆหันหลังเดินกลับเข้าป่า แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักฝีเท้า

                “ท่านคิดว่าท่านกำลังทำอะไรอยู่ ท่านหมาป่า”

                งูเห่าเลื้อยลงมาจากต้นไม้ด้านข้างของเกรซิล มันจ้องมองหมาป่าขาวอย่างสงสัยในการกระทำของเขา

                “ทั้งๆที่มีโอกาสดีถึงสองครั้ง แต่ท่านกลับปล่อยไป ท่านต้องการจะ...”

                “อย่ามายุ่งเรื่องของข้า!!”

                เกรซิลตวาดเสียงดัง พร้อมกับแยกเขี้ยวใส่งูเห่าตัวนั้น ดวงตาสีแดงเรืองแสงวาบ แสดงให้เห็นถึงความไม่พอใจของเกรซิล งูเห่าผงะเล็กน้อยพยายามพูดด้วยท่าทีที่นิ่งเฉย

                “ทั้งๆที่ท่านจะได้ถูก ‘ปลดปล่อย’ แต่ท่านกลับไม่ทำ แล้วอย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน”

                งูเห่าพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะเลื้อยหายไป ปล่อยให้หมาป่าขาวยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นตามลำพัง

                “กำลังคิดอะไรอยู่งั้นหรือรีอาห์?”

                ฟรีตถามเพื่อนรักทันทีที่กลับเข้ามาในห้องนอนหลังจากจัดการงานประจำวันต่างๆหมดแล้ว

                “ข้าเห็นเจ้าทำหน้าเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ตั้งแต่ออกมาจากป่าแล้วนะ”

                “ข้าสงสารเกรซิล...” รีอาห์ตอบพลางทิ้งตัวลงนอนบนเตียง “ต้องอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด... เขาจะรู้สึกโดดเดี่ยวแค่ไหนกันนะ...”

                ประโยคหลังเหมือนรีอาห์จะไม่ได้พูดกับฟรีต เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง ตอนนี้ภายในป่า เกรซิลจะเป็นอย่างไรบ้างนะ...

                “แล้วคืนนี้ เจ้าจะไปหาหมอนั่นอีกหรือเปล่า?”

                “ไปสิ”

                รีอาห์ตอบโดยไม่ลังเล ฟรีตได้แต่ลอบถอนหายใจเบาๆ ถึงจะกังวลเรื่องความปลอดภัย แต่เขาก็รู้ดีว่าเมื่อรีอาห์ตัดสินใจอะไรไปแล้วเธอจะไม่มีทางเปลี่ยนใจเป็นอันขาด

                “ทำไมเจ้าต้องไปหาเกรซิลทุกคืนแบบนี้ด้วย?”

                “ข้าแค่อยากช่วยเขา” รีอาห์ลูบหัวฟรีตที่อยู่ข้างๆเบาๆ  “ข้าไม่อยากเห็นเขาต้องโดดเดี่ยวเหมือนที่ผ่านมา...”

                “สมกับที่เป็นเจ้าจริงๆ” ฟรีตเข้าไปคลอเคลียที่แก้มของรีอาห์ “ตอนนี้เจ้าพักผ่อนก่อนเถอะ เก็บแรงไว้”

                “อื้ม...”

                หญิงสาวค่อยๆหลับไป นกฟินซ์มองเพื่อนรักก่อนจะถอนหายใจ แล้วอมยิ้มให้กับนิสัยของหญิงสาว

                “เห็นใครเป็นทุกข์ก็ไม่ลังเลที่จะเข้าไปช่วย นิสัยนี้ของเจ้า ไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ...”