หญิงสาวกับหมาป่า

               “เกรซิล! เกรซิลได้ยินข้าไหม!?”
               รีอาห์ฝ่ากองเพลิงที่ลุกโชนเข้าไปในป่าลึกตามเส้นทางที่คุ้นเคย เธอรู้สึกว่าผิวของเธอแสบร้อนไปหมด แต่คงเทียบไม่ติดกับหัวใจของเธอที่ร้อนระอุไปด้วยความกลัว ในที่สุดเธอก็มาถึงยังถ้ำของเกรซิล โชคดีที่ไฟยังลามมาไม่ถึงที่นี่ แต่โชคร้าย...ที่ไม่พบร่างของหมาป่าขาวอยู่ในนั้น
               “เกรซิล! เจ้าอยู่ที่ไหน!?!”                            
               “รีอาห์!!”
               เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของหญิงสาว หากแต่เจ้าของเสียงนั้นกลับไม่ใช่คนที่เธอตามหา มิหนำซ้ำยังเป็นคนที่เธอไม่คาดคิดว่าจะตามเธอเข้ามาในป่าด้วย
               “พ่อ!?” รีอาห์เบิกตากว้าง “พ่อเข้ามาในนี้ทำไม!”
               “พ่อมาตามเจ้าออกไป!” อาเธอร์พูดพลางตรงเข้ามาดึงแขนของรีอาห์ ก่อนจะพยายามลากเธอให้กลับไปทางเดิมที่เข้ามา
               “ไม่! ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าข้าจะพบเกรซิล!” รีอาห์ขืนตัวเอง ทั้งดิ้นทั้งพยายามแกะมือของอาเธอร์ออก
               “ทำไมถึงดื้อด้านอย่างนี้นะรีอาห์!”
               “ก็เพราะข้าทนดูคนที่ข้ารักต้องตายไปโดยไม่ทำอะไรไม่ได้หรอก!” รีอาห์พูด น้ำใสๆเริ่มคลออยู่ในดวงตาคู่สวย “ข้าจะไม่ออกไป... จนกว่าจะพบเขา!”
               “ช่างเป็นความรักที่งดงามเสียจริง...”
               เสียงหนึ่งดังขึ้นดึงความสนใจให้รีอาห์และอาเธอร์หันไปมองตามต้นเสียง ก่อนจะพบว่าที่มาของเสียงก็คืองูเห่า มันเลื้อยช้าๆออกมาจากพุ่มไม้ และถ้าสังเกตดีๆจะเห็นว่าบนลำตัวของมันมีแผลไหม้พุพองอยู่ทั่วตัว
               “งูเห่าพูดได้งั้นหรือ?” อาเธอร์มองด้วยความไม่อยากจะเชื่อ
               “เจ้าเป็นคนระดมคนในหมู่บ้านให้มาร่วมกันเผาป่าสินะ...” งูเห่าชูคอขึ้น
               “ข้าไม่ให้เจ้าทำอะไรพ่อข้าหรอก!” รีอาห์พูดพร้อมกับขยับตัวขึ้นมายืนบังอาเธอร์ไว้
               “คิดรึว่าสร้อยของเจ้า จะป้องกันอันตรายจากข้าได้?”
               “มันก็ใช้ได้ผลมาตลอดไม่ใช่รึไง”
               “ก็จริง...แต่ไม่ใช่กับตอนนี้!”
               ฟ่อ!
               พูดจบ งูเห่าก็พุ่งเข้ามาหมายจะฉกรีอาห์ แต่แล้วสิ่งที่หญิงสาวไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่ออาเธอร์พุ่งเข้าไปยืนบังตัวลูกสาวเอาไว้ ทำให้เขาโดนฉกเข้าที่ข้อมือ อาเธอร์รวบรวมสติก่อนจะใช้มืออีกข้างดึงงูเห่าออกก่อนจะเขวี้ยงมันออกไป
               “พ่อ!” รีอาห์รีบเข้าไปประคองอาเธอร์
               “อย่างที่ข้าคิด มนุษย์นี่มันโง่ไม่มีผิด” งูเห่าพูด “ปกป้องกันและกันงั้นรึ? ทั้งๆที่ยังเอาตัวเองไม่รอด น่าสมเพชสิ้นดี”
               รีอาห์กัดฟันกรอด ใจหนึ่งก็อยากจะตามหาเกรซิลให้พบ แต่ใจหนึ่งเธอก็อยากจะรีบพาพ่อของเธอออกไปจากป่าให้เร็วที่สุด แล้วรีบเอาพิษของงูเห่าออกก่อนที่มันจะสายเกินไป
               “จะทำยังไงดีล่ะรีอาห์...? ไฟเริ่มลามเข้ามาทุกที เกรซิลก็ไม่รู้อยู่ไหน แถมพ่อของเจ้าก็อยู่ระหว่างความเป็นกับความตาย” งูเห่ายิ้มเยาะ “แค่เจ้าคนเดียว คิดว่าจะแก้ปัญหายังไงล่ะ?”
               “ไม่ใช่แค่นางคนเดียว”
               เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของงูเห่า เป็นเสียงที่รีอาห์กำลังตามหา... เกรซิลเดินออกมายืนประจันหน้ากับงูเห่า ร่างกายของเขาไม่มีส่วนไหนมีแผลเลยสักนิด เขายังปลอดภัยดี นั่นทำให้รีอาห์คลี่ยิ้มออกมาอย่างโล่งอก แต่เธอก็ถูกดึงให้กลับมาอยู่กับเหตุการณ์ตรงหน้า เมื่ออาเธอร์ทรุดลงไปนั่งกับพื้น ตาของเขาเริ่มปรือ หายใจหอบแรง เหงื่อท่วมตัว อีกทั้งหน้าก็เริ่มซีดนิดๆแล้วด้วย
               “พ่อคะ! อดทนไว้นะคะพ่อ!”
               “พ่อของเจ้าไม่มีทางรอดหรอก” งูเห่าพูด
               “ไม่ เขาจะรอด” เกรซิลตอบก่อนจะเดินเข้าไปหารีอาห์ที่นั่งประคองอาเธอร์อยู่ “เจ้ากับพ่อของเจ้ารีบขึ้นมาบนหลังข้า ข้าจะพาออกไป”
               “คิดว่าข้าจะยอมให้ไปง่ายๆรึ!”
               งูเห่าตะโกนก่อนจะพุ่งเข้าใส่เกรซิล แต่เขาหลบได้ทันก่อนจะใช้กรงเล็บแหลมตะปบเข้าไปที่กลางหลังของงูเห่าแล้วเหวี่ยงมันไปกระแทกกับต้นไม้ใหญ่
               “ทำไม!? ทำไมท่านถึงช่วยนาง!” งูเห่าร้องถาม “ทั้งๆที่พ่อของนางเป็นคนจุดไฟเผาป่าเพื่อฆ่าท่านนะ!!”
               “เพราะข้ารู้ดี...” เกรซิลมองงูเห่าด้วยสายชาเย็นชา “ว่าการสูญเสียคนที่รัก มันทรมานเพียงใด”
               “ท่าน... ท่านมันโง่ที่ไปช่วยพวกมัน”
               “แต่ข้าคงจะโง่ยิ่งกว่าหากต้องยืนดูคนตายไปต่อหน้าโดยไม่คิดจะช่วย”
               คำพูดของเกรซิลทำให้งูเห่านิ่งเงียบ แต่เพียงเท่านั้นไม่ได้ทำให้มันเปลี่ยนความคิดที่ไม่ว่ายังไงมันก็จะไม่ยอมให้พวกเขาออกไปจากป่าได้ แต่ก่อนที่งูเห่าจะได้พุ่งเข้าใส่เกรซิล กิ่งไม้ใหญ่ที่มีไฟลุกก็หล่นลงมาทับร่างของงูเห่า มันร้องอย่างทรมานท่ามกลางกองไฟ ก่อนที่เสียงจะค่อยๆเงียบหายไปพร้อมกับร่างของมันที่ค่อยๆมอดไหม้ไปกับกองเพลิง
 
 
               “รีบขึ้นมาบนหลังข้าเร็ว!” เกรซิลหันไปพูดกับรีอาห์และอาเธอร์ ในขณะที่ตอนนั้นหญิงสาวกำลังฉีกแขนเสื้อของตัวเองออกมาเพื่อมัดข้อมือเหนือปากแผลปกกันไม่ให้พิษแล่นไปทั่วร่าง จากนั้นหญิงสาวจึงพยุงผู้เป็นพ่อขึ้นนั่งบนหลังของเกรซิลอย่างทุลักทุเลก่อนที่ตัวเองจะขึ้นไปนั่งตาม เกรซิลวิ่งฝ่ากองไฟไปด้วยความเร็วตรงไปยังทางออกของป่า ตอนนี้พวกเขาต้องแข่งกับเวลา อาการของอาเธอร์เริ่มทรุดลงเรื่อยๆจนรีอาห์ใจคอไม่ดี อีกทั้งไฟก็เริ่มลุกลามมากขึ้นทุกที
               “ข้าจะพาพวกเจ้าออกไปให้ได้... ข้าสัญญา” เกรซิลพูดก่อนจะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
 
 
               อีกด้านหนึ่ง...
               “เราจะทำยังไงดี? จะตามเข้าไปช่วยไหม?”
               “เจ้าจะบ้าหรือไง! ขืนเข้าไปตอนนี้ก็เท่ากับฆ่าตัวตายชัดๆ!”
               “แล้วเราจะทำยังไงล่ะ! ปล่อยให้พวกเขาตายอย่างนั้นหรือ!?”
               “แล้วเจ้ามีวิธีที่ดีกว่านี้อีกไหมเล่า!!”
               เสียงของชาวบ้านที่ดังขึ้นเต็มไปด้วยความสับสนกระวนกระวาย ใจหนึ่งก็อยากจะเข้าไปช่วยอาเธอร์กับรีอาห์ แต่อีกใจก็กลัวเกินกว่าจะฝ่ากองไฟเข้าไป พวกเขาจนปัญญาแล้วที่จะหาทางช่วยทั้งสองคน จึงทำได้เพียงภาวนาให้ทั้งสองคนกลับออกมาอย่างปลอดภัย แม้ความหวังที่จะรอดนั้นริบหรี่แค่ไหนก็ตาม...
               “อ๊ะ! ดูนั่น! ข้าเห็นเงาบางอย่างกำลังเดินออกมาจากป่า!”
               จู่ๆเสียงร้องของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นพร้อมกับชี้นิ้วไปยังป่า ชาวบ้านมองไปตามทิศที่เขาชี้ก่อนจะเบิกตากว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น
               “จะเป็นไปได้ยังไง...”
               “ปาฏิหาริย์... ปาฏิหาริย์ชัดๆ!”
               “เดี๋ยวก่อน! ดูสิว่าไม่ได้มีแค่สองคนนั้นที่ออกมา!”
               เมื่อปรากฏร่างที่ออกมาจากป่าอย่างชัดเจน ชาวบ้านต่างก็ต้องเบิกตากว้างขึ้นอีกเป็นเท่าตัว หมาป่าขาวร่างสูงใหญ่น่าเกรงขามที่บัดนี้ขนของมันเต็มไปด้วยเขม่าควันและรอยไหม้ บนหลังของมันมีร่างของอาเธอร์และรีอาห์ รวมถึงฟลีตนั่งอยู่
               “หมอ! หมออยู่ไหน! ช่วยพ่อข้าด้วย!”
               รีอาห์พยุงร่างของอาเธอร์ลงมา ก่อนจะจับร่างของเขานอนลงโดยให้ศีรษะหนุนตักของเธอ อาการของอาเธอร์ตอนนี้ไม่สู้ดีนัก เหงื่อท่วมตัว หน้าซีดราวกับกระดาษ หายใจหอบถี่
               “ใครก็ได้ช่วยตามหมอมาที! พ่อข้าถูกงูกัด!”
               รีอาห์ร้องตะโกนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ขอบตาของเธอร้อนผ่าวและยังรู้สึกเหมือนมีก้อนบางอยากจุอยู่ที่คอ เธอประคองใบหน้าของผู้เป็นพ่อพลางตบเพื่อเรียกสติ
               “ขะ ข้าจะไปตามหมอมาให้! อดทนหน่อยนะ!!”
               ชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นก่อนจะวิ่งออกไปโดยมีเพื่อนของเขาตามไปด้วยอีกคน ส่วนชาวบ้านที่เหลือก็ได้แต่ยืนดูด้วยความหวังว่าอาเธอร์จะไม่เป็นอะไร และดูเหมือนพวกเขาจะลืมไปว่ายังมีหมาป่าขาวยืนอยู่ข้างๆสองพ่อลูก...
               ...แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่ลืม
               “รีอาห์! พาพ่อของเจ้าออกมาให้ห่างจากหมาป่านั่นซะ!”
               ชายวัยกลางคนคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาพร้อมกับยกจอบขึ้นมา ทำให้ชาวบ้านที่เหลือนึกขึ้นได้แล้วรีบถอยห่างออกมาพร้อมยกอาวุธเตรียมป้องกันตัว
               “ทุกคนใจเย็นก่อนค่ะ ไม่ต้องกลัว” รีอาห์พูด “เกรซิลไม่ทำร้ายใครหรอกค่ะ”
               “อะ อะไรนะ...” ชายวัยกลางคนที่ถือจอบถามขึ้น “เมื่อกี้เจ้าบอกว่า... เกรซิล?”
               “ไม่เจอกันนาน” เกรซิลพูดกับชายคนนั้น “นอกจากรอยย่นบนหน้าแล้ว เจ้าก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยนะ...เคลวิน”
               “กะ โกหกใช่ไหม?...” ชายที่เกรซิลเรียกว่าเคลวินทิ้งจอบลง ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปหาหมาป่าขาว “เกรซิล... นั่น..นั่นเจ้าจริงๆ ชะ ใช่ไหม?”
               “แล้วเจ้าคิดว่าใครล่ะ?”
               “เกร...ซิล” เคลวินทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าหมาป่าขาว เขาจำเสียงนี้ได้...เสียงที่เขาอยากจะได้ยินมาตลอดหลายต่อหลายปี เคลวินโผกอดเกรซิลก่อนจะร้องไห้สะอื้น
               “ข้า..ข้านึกว่าจะไม่ได้พบเจ้าอีกแล้ว ตั้งแต่วันนั้น... วันที่เจ้าหายตัวไป ข้าได้แต่ภาวนาให้เจ้าปลอดภัย”
               “ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วง ...ข้ากลับมาแล้ว”
               “เพื่อนข้า... ข้าดีใจที่เจ้ากลับมา”
               ชาวบ้านต่างยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย ทั้งสบสน ดีใจ ตื้นตัน แต่พวกเขาก็ตื้นตันได้เพียงไม่นาน เมื่อเสียงร้องของรีอาห์ดังขึ้น
               “พ่อ!!”
               รีอาห์ร้องเรียกอาเธอร์เมื่อเห็นเขาไอโขลกก่อนจะสำลักเลือดสีแดงออกมาเปรอะหน้าและลำคอ มือของเขาเย็นเฉียบและสั่นระริก หญิงสาวกุมมือผู้เป็นพ่อมาแนบกับหน้าของตัวเอง น้ำใสๆที่เอ่อคลออยู่ตอนนี้ไหลลงมาอาบสองแก้มอย่างห้ามไม่อยู่
               “ท่านต้องไม่เป็นอะไร! เดี๋ยวหมอก็มาแล้ว ท่านต้องไม่เป็นอะไร... พ่อคะ... อย่าทิ้งลูกไปนะ...”
               “แค่เจ้าปลอดภัย ก็ดีกว่า...อะไรทั้งหมดแล้ว” อาเธอร์ใช้นิ้วปาดน้ำตาของลูกสาวพลางคลี่ยิ้มบางๆ “พ่อขอโทษนะ... ที่ผ่านมาพ่อไม่เคยฟังสิ่งที่เจ้าต้องการเลย...”
               “ไม่..ไม่ ท่านไม่เคยทำอะไรผิด ลูกต่างหากที่ดื้อรั้น ลูกผิดเอง พ่อคะ... ลูกขอโทษ...สำหรับทุกๆอย่าง”
               “รีอาห์... เจ้าคือของขวัญที่ล้ำค่าที่สุดในชีวิตพ่อ พ่ออยากเห็นเจ้ามีความสุข ดังนั้น...เจ้า ...เกรซิลสินะ?” ประโยคหลังอาเธอร์หันไปพูดกับหมาป่าขาว “มันอาจจะฟังดูพิลึก... แต่หากเจ้ารักลูกข้าจริง ข้าก็อยากให้เจ้าดูแลนางแทนข้า...”
               “...” เกรซิลมองอาเธอร์ด้วยแววตาที่แสดงถึงอารมณ์ที่หลากหลาย
               “สัญ...ญากับข้า... ว่าเจ้าจะดูแลรีอาห์ จะทำให้นาง...มีความสุข” อาเธอร์พูดด้วยเสียงที่เริ่มเบาลงเรื่อยๆ “สัญญา...กับข้าได้ไหม?...”
               “ข้าสัญญา” เกรซิลพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ขอบคุณที่ไว้ใจข้า”
               “เท่านี้...” อาเธอร์ยิ้ม “ข้าก็ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว...”
               “ไม่! ไม่...พ่อ ท่านอย่าพูดแบบนั้น...” รีอาห์พูดเสียงสั่น “อย่าพูดเหมือน...ท่านกำลังจะทิ้งลูกไป...”
               “พ่อแค่จะไปอยู่กับแม่... พ่อจะ...เฝ้าดูเจ้าอยู่จากด้านบน”
               “ไม่! ลูกไม่ต้องการแบบนั้น! ฮึก...ได้โปรด อย่าทิ้งลูกไป ลูกรักพ่อนะคะ...”
               “พ่อก็รักเจ้า ลูกรักของพ่อ...”
               สิ้นคำพูด เปลือกตาของอาเธอร์ก็ค่อยๆปิดลง มือใหญ่ที่แนบอยู่ข้างแก้มของรีอาห์ก็ตกลงมาบนพื้น พร้อมๆกับจังหวะการหายใจที่หยุดลง...
               “ไม่!!! พ่อคะ! ตื่นขึ้นมาสิ! พ่อคะ...อย่าทิ้งลูกไป...” รีอาห์ร้องไห้ก่อนจะซบลงบนอกของผู้เป็นพ่อ เธอหวังว่าจะยังได้ยินเสียงเต้นของหัวใจ...แต่มันกลับเงียบสนิท
               ท่ามกลางเปลวไฟที่ลุกโชน มีเพียงเสียงสะอื้นของหญิงสาวเท่านั้น เสียงนั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้า หัวใจของเธอแตกสลาย...