หญิงสาวกับหมาป่า

               อาเธอร์ระดมผู้คนในหมู่บ้าน ชายวัยกลางคนยืนอยู่ท่ามกลางวงล้อมของคนอื่นๆที่มารวมตัวกัน แสงจากคบเพลิงในมือส่องสว่างให้เห็นถึงสีหน้าที่มุ่งมั่นแต่แฝงความโกรธของเขา อาเธอร์เอ่ยปากตะโกนด้วยน้ำเสียงดุดัน

               “นานเท่าไหร่แล้วที่เราปล่อยให้ป่าแห่งความตายสร้างความหวาดกลัวให้กับพวกเรา” อาเธอร์พูดพลางมองไปรอบๆ “ข้าว่ามันถึงเวลาที่เราควรจะจัดการเรื่องนี้เสียที”

               “แล้วเราจะจัดการกับป่านั่นยังไง?” เสียงใครคนหนึ่งถาม

               “คิดดีแล้วหรือที่จะจัดการกับป่านั่น ข้าว่าอย่าดีกว่านะ” อีกคนพูดขึ้นบ้าง ทำให้คนอื่นๆเริ่มส่งเสียงจ้อกแจ้กออกความเห็นไปต่างๆนานา

               “แล้วเราจะปล่อยให้ต้องเกิดการสูญเสียไปอีกเท่าไหร่ถึงจะพอ!” อาเธอร์ตะโกน “หลายคนในที่นี้ก็ต้องเสียคนรักให้กับป่านั่นไม่ใช่หรือไง!”

               สิ้นเสียงของอาเธอร์ ทุกๆคนต่างก็เงียบกริบและมองไปที่เขาเป็นตาเดียว ใช่...ป่าแห่งนั้นพรากคนที่พวกเขารักไปไม่รู้ตั้งเท่าไหร่แล้ว...

               “ลูกชายข้าเข้าไปในป่านั่น...แล้วก็ไม่เคยกลับออกมาอีกเลย” หญิงสูงวัยเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ

               “พ่อของข้าเองก็เหมือนกัน...” ชายชราพูดขึ้นบ้าง

               “หลานสาวข้าด้วย”

               “เห็นไหม!? ป่านั่นสร้างความเจ็บปวดให้พวกเรามากขนาดไหน? แล้วอย่างนี้เรายังจะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไปอีกหรือ!!”

               ราวกับภายในใจของทุกคนถูกจุดชนวนความโกรธแค้นขึ้น พวกเขาต่างมองหน้ากันด้วยสีหน้าที่แสดงออกถึงความเจ็บปวดและความโกรธแค้น

               “แล้วเจ้าจะจัดการกับป่านั่นยังไง?” ชายคนหนึ่งถาม

               “เผามันซะ” อาเธอร์ตอบพลางชูคบเพลิงขึ้น “มีใครจะร่วมมือกับข้าบ้าง!?”

               สิ้นคำถาม ทุกคนต่างก็ร้องเฮขึ้นมาพร้อมกันชูคบเพลิงขึ้น เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่า ทุกคนในที่นี้ตกลงที่จะทำตามแผนการของอาเธอร์

               อีกด้านหนึ่ง รีอาห์ยังคงไม่ละความพยายามที่จะหาทางออกไปจากห้องเก็บของ เธอใช้ทุกอย่างที่มีอยู่ในห้องนั้นทั้งงัด ทั้งทุบบานประตู แต่มันก็ไม่มีท่าทีจะเปิดได้เลยสักนิด หญิงสาวทรุดตัวนั่งลงพิงกับบานประตูพลางหอบหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นบนใบหน้าเนียน

               “รีอาห์...”

               ฟรีตเรียกชื่อเพื่อนรัก แต่ก็พูดได้เพียงเท่านั้นแล้วเงียบไปเพราะไม่รู้จะสรรหาคำปลอบไหนมาพูด ในสถานการณ์ที่เลวร้ายแบบนี้ มันจะไม่ทางออกเลยหรือไง?

               “ฟรีต...มันจบแล้วใช่ไหม? มันจบ...โดยที่ข้าทำอะไรไม่ได้เลย...”

               รีอาห์พูดด้วยเสียงสั่นเครือ ขอบตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำใสๆ แต่แล้วมันก็ไหลทะลักลงมาไม่ขาดสายเมื่อเธอได้รับรู้ว่า...คนที่เธอรัก กำลังจะถูกไฟเผาไปพร้อมกับป่า

               “เกรซิล...”

               พูดได้เพียงเท่านั้น เธอก็ซุกหน้าลงกับเข่าแล้วร้องไห้สะอื้น ความทุกข์และความสิ้นหวังต่างโถมเข้าใส่เธอ รีอาห์รู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจราวกับมีเข็มนับพันเล่มทิ่มลงไปพร้อมๆกัน

               ฟรีตได้แต่มองเพื่อนรักด้วยความรู้สึกที่ไม่ต่างจากเธอ นกฟินซ์บินไปรอบๆห้องเพื่อหวังว่าจะเจออะไรสักอย่างที่จะช่วยทั้งสองออกจากห้องนี้ไปได้ หาอยู่นานสองนานก็ไม่เจออะไรจนฟรีคเกือบจะถอดใจยอมแพ้ สายตาก็เหลือบไปเห็นบางอย่างที่สะท้อนกับแสงจันทร์ เมื่อเข้าไปดูใกล้ๆ ฟรีตก็ร้องออกมา

               “รีอาห์! เรายังไม่หมดหวังนะ ดูสิว่าข้าเจออะไร!”

               หญิงสาวเงยหน้าขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะมองตามฟรีตด้วยความสงสัย เธอชั่งใจเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบสิ่งนั้นออกมาจากใต้ตู้ และเมื่อเห็นสิ่งนั้นอย่างชัดเจน ประกายความหวังก็ลุกโชนขึ้นอีกครั้งภายในใจของหญิงสาว

               รีอาห์ลุกขึ้นก่อนจะใช้ชะแลงที่ค่อนข้างจะเขลอะสนิมงัดลูกบิดประตู เธอรวบรวมแรงทั้งหมดที่เหลืออยู่งัด และในที่สุด...

               “รีบไปเร็วเข้าฟรีต!”

               ทันทีที่ลูกบิดประตูหลุดออก รีอาห์ก็รีบผลักประตูแล้ววิ่งออกจากบ้านตรงไปยังป่าแห่งความตายโดยเร็วเท่าที่สองเท้าของเธอจะวิ่งได้ ในใจก็ภาวนาให้เธอไปทัน...

               แต่ดูเหมือนคำขอของเธอจะส่งไปไม่ถึงเหล่าเทพเจ้า... เพราะภาพตรงหน้าของเธอ คือเปลวไฟสีแดงส้มที่กำลังเผาไหม้ป่าแห่งความตายอย่างช้าๆ

               “ไม่!!!!”

               รีอาห์กรีดร้อง น้ำตาไหลอาบแก้ม หัวใจของธอเหมือนกำลังค่อยๆแตกสลาย แต่ถึงอย่างนั้นสองเท้าของเธอก็ยังตรงไปข้างหน้า...ตรงเข้าไปในป่า

               “รีอาห์! อย่าเข้าไป!!”

               อาเธอร์คว้าแขนของลูกสาวเอาไว้ เขาไม่รู้ว่ารีอาห์ออกมาจากห้องเก็บของได้อย่างไร แต่ตอนนี้แผนการของเขาก็บรรลุผลแล้ว

               “อย่ามาห้ามข้า! ข้าจะไปหาเกรซิล!!!” รีอาห์ดิ้น พยายามแกะมือของอาเธอร์ออก “พ่อกำลังทำอะไรอยู่รู้ตัวบ้างไหม!?”

               เพี๊ยะ!

               ความเจ็บแปลบค่อยๆเปลี่ยนเป็นชาทั่วใบหน้า รีอาห์มองการกระทำของผู้เป็นพ่ออย่างไม่อยากจะเชื่อ...ว่าเขาเพิ่งตบหน้าเธอไป

               “เจ้าต่างหากที่กำลังทำอะไรอยู่... รู้บ้างไหม?” อาเธอร์ย้อนถามด้วยน้ำเสียงและแววตาเย็นชา

               “ข้ารู้...รู้ดีเลยด้วย!”

               พูดจบรีอาห์ก็สะบัดแขนตังเองออกจากการเกาะกุมของอาเธอร์ก่อนจะวิ่งเข้าไปในป่าแห่งความตาย โดยมีฟรีตบินตามไม่ห่าง

               “รีอาห์! รีอาห์!!!”

               ภาพตรงหน้าของอาเธอร์คือภาพที่ลูกสาวของตัวเองกำลังวิ่งหายเข้าไปในป่าที่กำลังลุกโชน วินาทีนั้น ขาทั้งสองข้างของเขาก็เริ่มขยับก่อนจะวิ่งตามรีอาห์เข้าไป โดยไม่ฟังเสียงร้องห้ามของชาวบ้านคนอื่นๆ...