หญิงสาวกับหมาป่า

          เมื่อถึงตอนกลางคืน รีอาห์ก็รีบตรงไปยังสถานที่ที่คุ้นเคย คำพูดของของแม่เฒ่าเมื่อตอนกลางวันยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเธอ
          ‘คิดให้ดีๆว่าจะเลือกทางใด เพราะเมื่อเจ้าได้เลือกเดินแล้วก็ไม่อาจหันหลังกลับไปได้อีก’
หญิงสาวกำสร้อยที่เธอสวมเอาไว้ตลอดเวลา แววตาแสดงถึงความมุ่งมั่น เส้นทางชีวิตของเธอ ตอนนี้รีอาห์ได้ตัดสินใจแล้ว
          “เปลี่ยนใจตอนนี้ก็ยังไม่สายนะรีอาห์” ฟรีตพูดขึ้นพลางบินมาเกาะไหล่บางของหญิงสาว “ข้าไม่อยากพูดทำร้ายจิตใจเจ้าหรอกนะ แต่...ข้ามองไม่เห็นเลยว่าเจ้ากับเกรซิลจะลงเอยกันได้อย่างไร”
          คำพูดของนกฟินซ์ทำให้ฝีเท้าของรีอาห์หยุดชะงักเล็กน้อย ทำให้ฟรีตใจเสียที่พูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดออกไป แต่เมื่อหันไปมองหน้ารีอาห์ก็พบว่า แววตาของเธอยังคงเต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น รอยยิ้มบางผุดขึ้นมาบนใบหน้าของรีอาห์
          “ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วง แต่ข้าตัดสินใจแล้ว...” รีอาห์เอ่ยพลางก้าวเดินต่อ “ก็คนที่ข้ารักน่ะ คือเกรซิลนี่นา”
          “รีอาห์...”
          “ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าปลายทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่ว่าทางที่ข้าเลือกน่ะ ข้าไม่ได้เดินคนเดียวสักหน่อย ข้ายังมีเกรซิล แล้วก็เจ้า...” รีอาห์หันมามองฟรีต “...ใช่ไหม?”
          “ในเมื่อเจ้าตัดสินใจแล้ว” นกฟินซ์บินไปมาตรงหน้ารีอาห์ “ไม่ว่าจะทางไหน ข้าก็จะไปกับเจ้าเสมอแหละ ก็เจ้าเป็นเพื่อนรักของข้านี่”
รีอาห์ยิ้มกว้างเมื่อได้ยินคำพูดของฟรีต แล้วทั้งสองก็ตรงเข้าไปในป่าที่อยู่เบื้องหน้า
 
 
          “เกรซิล!”
          ทันทีที่มาถึงถ้ำ รีอาห์ก็รีบโผเข้ากอดหมาป่าขาว ใบหน้าขาวเนียนของเธอแนบอยู่กับขนนุ่มของเขา เกรซิลมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาที่เปี่ยมสุข
          “วันนี้ดูอารมณ์ดีจังนะ”
          “ก็ข้าได้อยู่กับคนที่ข้ารัก จะไม่ให้ข้ามีความสุขได้ยังไงกัน”
          รีอาห์หัวเราะเบาๆก่อนจะคลายอ้อมกอดออกแล้วมองเกรซิล ทำให้ดวงตาทั้งสองคู่ประสานกัน ทว่าจู่ๆหมาป่าขาวกลับหลบตา เมื่อเขานึกถึงเรื่องหนึ่งออก
          “เกรซิล เป็นอะไรไป?”
          “แล้วเรื่องดูตัวล่ะ...?”
          เกรซิลถามคำถามที่สามารถทำให้ฝ่ายถามและฝ่ายถูกถามรู้สึกเจ็บปวดไม่ต่างกัน หญิงสาวเงียบไป พลางขบริมฝีปากตัวเองเบาๆ เธอพรูลมหายใจออกมาก่อนจะเอ่ยปากตอบ
          “พ่อจะพาข้าไปดูตัวพรุ่งนี้”
          คำพูดเพียงสั้นๆ แต่กลับเป็นเหมือนมีดเล่มยาวที่กรีดลึกลงไปกลางใจของหมาป่าขาว เกรซิลนิ่งเงียบไม่พูดอะไร เขาหลับตาลงเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่า ดวงตาของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อออกมา อีกครั้งที่เขารักใครสักคนจนหมดหัวใจ และอีกครั้ง...ที่เขาต้องเสียคนรักไปโดยที่เขาไม่อาจทำอะไรได้เลย
          “รีอาห์” เขาเอ่ยออกมาในที่สุด “ข้าว่า...”
          “ข้าจะไม่มีวันแต่งงานกับใครทั้งนั้น” รีอาห์ชิงพูด “ข้าจะหาวิธีล้มเลิกงานแต่งให้ได้”
          “แต่...”
          “ฟังข้านะเกรซิล” หญิงสาวประคองหน้าของหมาป่าให้หันมาสบตากับตัวเอง “ข้าตัดสินใจแล้ว ข้ารักเจ้า แล้วก็อยากอยู่กับเจ้า ดังนั้น...อย่าผลักไสให้ข้าไปรักคนอื่นเลยนะ”
          “...”
          “คนที่ข้ารักก็คือเจ้า แค่เจ้าเท่านั้น...”
 
 
          เช้าวันรุ่งขึ้น อาเธอร์ตื่นขึ้นมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม วันนี้คือวันสำคัญ... วันดูตัวของรีอาห์
          “ข้าอยากให้เจ้าอยู่ด้วยจังซีเรีย... เจ้าจะได้เห็นว่าลูกเราสวยขนาดไหน” อาเธอร์หยิบรูปถ่ายของซีเรียขึ้นมา “ลูกกำลังจะแต่งงานมีครอบครัวแล้วนะ”
          ตลอดระยะเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา อาเธอร์พยายามหาผู้ชายที่ดีที่เขาคิดว่าเหมาะสมกับรีอาห์มากที่สุดมาเป็นคู่ครองของเธอ สิ่งเดียวที่เขาต้องการมากที่สุดในตอนนี้ มีเพียงแค่การได้เห็นลูกสาวได้แต่งงานกับคนที่เขาเลือกให้เท่านั้น
          ก๊อกๆๆ
          “รีอาห์ พ่อเข้าไปนะ”
          เมื่อชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไป เขาก็เห็นลูกสาวของตัวเองนั่งอยู่บนเตียง ชุดที่เธอใส่เป็นชุดเรียบๆ แต่เมื่ออยู่บนตัวเธอกลับทำให้เธองดงามจนไม่อาจละสายตาได้ อาเธอร์มองลูกสาวอย่างนึกเอ็นดู ยิ่งโตเธอก็ยิ่งเหมือนซีเรีย เขาเดินเขาไปหารีอาห์พลางลูบผมเธอเบาๆ
          “เรียบร้อยแล้วใช่ไหม? จะได้ไปกันเลย”
          “พ่อคะ คือ...”
          “นี่ก็ใกล้ได้เวลาดูตัวแล้วนะ รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวทางนั้นจะรอนาน”
          “พ่อคะ ฟังลูกก่อน...”
          “เอาล่ะไปกันเถอะ”
          อาเธอร์ไม่ยอมเปิดโอกาสให้รีอาห์ได้พูด เขาดึงมือของเธอให้ลุกขึ้นแล้วเดินตามเขาไป แม้รีอาห์จะพยายามพูดยังไงก็ดูเหมือนว่าผู้เป็นพ่อจะไม่ฟังเธอเลย
เพราะอาเธอร์รู้ดีว่าลูกสาวของเขาต้องการจะบอกอะไร...
 
 
          ห่างจากหมู่บ้านไม่ไกลนัก มีสวนที่ชาวบ้านจัดเอาไว้เป็นสถานที่สำหรับพักผ่อน อาเธอร์และรีอาห์ รวมถึงฟรีตที่ตามหญิงสาวมาด้วยนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้ริมแม่น้ำ ไม่นานนักพวกเขาก็เห็นหญิงสาววัยกลางคนพร้อมกับชายหนุ่มที่ดูแล้วน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันกับรีอาห์เดินมา หญิงวัยกลางคนแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่บ่งบอกว่าเธอเป็นคนมีฐานะ ส่วนชายหนุ่มก็แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่ดูเรียบร้อย เมื่อบวกกับใบหน้านิ่งเรียบแล้ว ทำให้เขาดูเป็นคนสุขุมและดูภูมิฐาน
          “ต้องขอโทษด้วยที่ปล่อยให้ทั้งสองเป็นฝ่ายรอ” หญิงวัยกลางคนพูดขึ้น ก่อนจะหันไปมองรีอาห์ตั้งแต่หัวจรดเท้า “นี่คงเป็นลูกสาวของเจ้าสินะ งดงามสมกับที่เจ้าว่าจริงๆ”
          “ข้าว่าเรามาคุยธุระกันเลยดีกว่า จะได้ไม่เสียเวลา” อาเธอร์พูดพลางผายมือเชิญให้อีกฝ่ายนั่งลง “ข้าคิดว่าลูกสาวของข้ากับลูกชายของเจ้าเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก ไม่มีใครเหมาะที่จะมาเป็นคู่ครองของรีอาห์อีกแล้ว”
          “ข้าเองก็คิดแบบเจ้า ทั้งคู่ช่างเหมาะสมกันเสียจริง”
          “ถ้าอย่างนั้นเรามาตกลงกันเรื่องงานแต่งเลยดีไหม?”
          รีอาห์และฟรีตหันขวับมามองอาเธอร์แทบจะทันทีที่ได้ยินประโยคเมื่อครู่ แต่อาเธอร์ก็ไม่คิดจะสนใจท่าทีที่ไม่เห็นด้วยของลูกสาวก่อนจะพูดต่อ
          “จัดพิธีหมั้นตอนเช้า แล้วก็แต่งตอนเย็นเลย เจ้าคิดว่ายังไงโมรีน่า?”
          “เอาตามที่เจ้าว่าก็ได้ แต่ก่อนอื่น...เจ้าควรจะถามความพร้อมของเด็กทั้งสองก่อนนะ” โมรีน่าพูดแล้วหันไปมองลูกชายของตัวเอง “ทีโอ ลูกคิดว่ายังไง?”
          “แล้วแต่ท่านจะเห็นว่าสมควรเถอะครับ” ทีโอตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ
          “แล้วเจ้าล่ะรีอาห์?” คราวนี้อาเธอร์เป็นฝ่ายถาม
          “คือ...”
          “ตอบมาตามความรู้สึกเจ้าเลย ข้าคงไม่สบายใจถ้ารู้ว่าฝืนใจเจ้าให้แต่งงานกับทีโอ” โมรีน่าหันมาสบตากับรีอาห์
          “คือ ข้า...”
          รีอาห์รู้สึกถึงแรงกดดันที่โถมเข้ามาหาเธอ โดยเฉพาะอาเธอร์ แม้จะไม่ได้หันไปมองแต่เธอก็สัมผัสได้ว่าเขากับลังจ้องเธอเพื่อรอฟังคำตอบ และเธอก็รู้ดีว่าผู้เป็นพ่อต้องการคำตอบอย่างไร รีอาห์สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะถอนหายใจเบาๆ เธอลอบกลืนน้ำลายก่อนจะพูด
          “ข้าต้องขอโทษจริงๆนะคะ แต่ข้ายังไม่พร้อมที่จะแต่งงาน ขอโทษจริงๆค่ะ”
          รีอาห์พูดจบก็ลุกขึ้นแล้วก้มหัวเป็นเชิงขอโทษให้กับโมรีน่าก่อนจะวิ่งออกไปโดยมีฟรีตบินตามไปติดๆ ทิ้งให้อาเธอร์นั่งอยู่กับโมรีน่าและทีโอ สีหน้าของเขาฉายแววความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
          “เจ้าห้ามกลับไปต่อว่าลูกนะอาเธอร์ เรื่องแบบนี้มันบังคับกันได้ที่ไหน ที่จริงข้าก็พอจะดูออกว่ารีอาห์ยังไม่พร้อมที่จะมีคู่ครอง และอีกอย่าง...” โมรีน่าหันมามองลูกชายของเธอ “อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้นะว่าเจ้าก็ยังไม่อยากแต่งงาน”
          “ขอโทษครับแม่ที่ข้าโกหก” ทีโอเอ่ยเสียงแผ่ว
          “เจ้าก็เป็นเสียอย่างนี้” โมรีน่าลูบผมลูกชายอย่างเอ็นดู ก่อนจะหันมาพูดกับอาเธอร์ “ฟังนะอาเธอร์ ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นลูกของเจ้า แต่เจ้าก็ไม่ควรบังคับความรู้สึกลูกนะ ส่วนเรื่องวันนี้ ถ้าเป็นเห็นว่าเป็นเพื่อนกันมานาน ข้าก็คงปฏิเสธการดูตัวครั้งนี้ไปแล้ว เพราะข้ารู้ดีว่าทีโอยังไม่พร้อม”
          “ข้าคง...เป็นพ่อที่แย่มากเลยสินะ”
          “ข้ารู้ว่าเจ้าหวังดีกับลูก และข้าเชื่อว่ารีอาห์ต้องเข้าใจเจ้าแน่ เอาล่ะ ถ้าหมดธุระแล้วข้าก็ขอตัวกลับก่อนนะ รักษาตัวดีๆล่ะ”
          “เจ้าเองก็เช่นกันนะ”
          เมื่อทั้งสองฝ่ายแยกย้ายกันแล้ว ระหว่างที่อาเธอร์กำลังเดินทางกลับบ้าน เขาเดินผ่านชายคนหนึ่งที่กำลังขี่รถม้าเพื่อนำของไปขายยังหมู่บ้านข้างๆ
          “เฮ้อาเธอร์! เจ้ารู้เรื่องนั้นหรือยัง?”
          “เรื่องอะไรรึ?”
          “เรื่องลูกสาวเจ้าน่ะ ตอนนี้คนในหมู่บ้านพูดกันให้แซด”
          “รีอาห์!? ลูกสาวข้าทำไม!! บอกข้ามาเดี๋ยวนี้”
          อาเธอร์ถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกไม่ดีนัก ราวกับรู้ว่าเรื่องที่เขาจะได้ยินต่อไปนี้...เป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีนัก...
 
 
#เย้! กลับมาแล้วค่า หลังจากที่หายไปนาน(มากกกกก ก.ไก้ล้านตัว) ต้องขอโทษจริงๆนะคะ หาเวลามาอัพไม่ได้เลย T^T ชีวิตนี้มีแต่เรียนค่ะ หวังว่าจะยังติดตามกันไปจนจบน้าาา อ้อ! ซันนี่มีนามปากกาใหม่ที่เป็นของตัวเองแล้วนะ >< แล้วก็มีเพจแล้วด้วย *[]* >> https://www.facebook.com/LupusStar << เข้าไปกดไลค์ให้กำลังใจเค้าหน่อยนะ *w* นะๆๆๆๆๆ //อ้อน// ตอนนี้ก็ปิดเทอมแล้ว เค้าสัญญาว่าจะอัพให้บ่อยขึ้นนะ! >__<