หญิงสาวกับหมาป่า

               …ความรักของข้า เริ่มต้นมาจากเสียงเพลงที่ดังแว่วมา มันไพเราะมากซะจนข้าต้องออกตามหาเจ้าของเสียงหวานใสนี้ แล้วข้าก็ได้พบกับนาง...

               ...ความรักของข้า เริ่มต้นเมื่อชายคนหนึ่งปีนต้นไม้ขึ้นมาหาแล้วขอให้ข้าร้องเพลงให้ฟัง ไม่รู้ว่าทำไมตอนนั้นข้าถึงไม่ไล่เข้าไป แล้วยังร้องเพลงให้เขาฟังอีกด้วย...

               “เกรซิล”

               เสียงหนึ่งดังขึ้นปลุกให้ชายหนุ่มตื่นจากนิทรา เกรซิลงัวเงียลุกขึ้นนั่งพร้อมกับสัมผัสบางอย่างบนหัวเหมือนมีใครเอาอะไรมาสวมให้ เมื่อเขาถอดออกมาดูก็พบว่าเป็นมงกุฎดอกไม้

               “มงกุฎสำหรับเจ้าชายของข้า”

               หญิงสาวพูดขึ้นด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เกรซิลสวมมงกุฎก่อนจะเด็ดดอกไม้ที่อยู่ใกล้มือของเขาไปทัดไว้ที่ข้างหูของคนรัก

               “ดอกไม้สำหรับเจ้าหญิงของข้า” เกรซิลคลี่ยิ้มก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนแก้มเนียนนุ่มของซีเรีย แล้วเลื่อนต่ำลงมาที่ซอกคอขาว แต่ทำได้เพียงแค่นั้นอีกฝ่ายก็ดันเขาออก

               “เจ้าไม่กลัวคนอื่นมาเห็นเข้าหรือไง” ซีเรียพูด แก้มของเธอขึ้นสีแดงเรื่อเล็กๆ แต่กลับยิ่งแดงขึ้นเมื่อเกรซิลโน้มหน้าไปกระซิบบางอย่างที่ข้างหูของเธอ

               “งั้นถ้าเป็นที่ห้องนอน...คงไม่เป็นไรใช่ไหม?”

               “คะ คนบ้า!”

               “ฮะๆ ข้าล้อเล่น ดูหน้าเจ้าสิ แดงยิ่งกว่าลูกมะเขือเทศซะอีก ฮ่าๆ”

               “ทำไมถึงชอบแกล้งข้านักนะ”

               “ก็เจ้ามันน่าแกล้งจะตายไป” เกรซิลพูดพลางบีบจมูกหญิงสาวเบาๆ ก่อนจะล้มตัวลงนอนบนตักของเธอ “ร้องเพลงให้ข้าฟังหน่อยสิ”

               “ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้”

               “ก็ข้าชอบฟังเจ้าร้องเพลงนี่” ชายหนุ่มอ้อนก่อนจะดึงมือหญิงสาวขึ้นมาหอม แล้วสบตากับเธอ “นะ...”

               สุดท้ายซีเรียก็ใจอ่อนยอมร้องเพลงให้ชายหนุ่มที่นอนหนุนตักเธอฟัง เกรซิลหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข ช่วงเวลาที่เขาได้อยู่กับซีเรียคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเขา แค่มีเธอชีวิตของเขาก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ชายหนุ่มผมสีเงินคิดแบบนั้น...

               แค่มีนางอยู่ข้างๆ ข้าก็ไม่ต้องการอะไรอีก... ข้าคิดแบบนั้นจริงๆนะ ซีเรียคือคนที่ข้าอยากดูแล อยากใช้ชีวิตร่วมกัน ตั้งแต่พบเธอชีวิตของข้าก็เปลี่ยนไปหมด นางเติมเต็มความสุขให้กับข้า และไม่ว่าจะเจออะไร ซีเรียก็ไม่เคยทิ้งข้าไป นางอยู่เคียงข้างข้าเสมอ... นางยอมรับทุกสิ่งที่ข้าเป็น ทั้งสิ่งที่ดีและไม่ดีในตัวข้า นางทำให้ข้าได้รู้ ว่าการรักใครสักคนจนสุดหัวใจ มันเป็นอย่างไร...

               แค่มีเขาอยู่ข้างๆ ข้าก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว... เขาคือรักแรก และจะเป็นรักสุดท้ายของข้า เกรซิลทำให้ข้ามั่นใจว่า... เขาคือคนที่ข้าสามารถฝากชีวิตของข้าไว้กับเขาได้ ไม่ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไรข้าก็ไม่กลัว ตราบที่ยังมีเขาคอยอยู่เคียงข้าง มือใหญ่ของเขาที่กุมมือของข้าเอาไว้นั้นมันทำให้ข้ารู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย ข้าอยากจะอยู่กับเขาตลอดไป เกรซิลทำให้ข้ารู้ ว่าความรักเป็นสิ่งที่งดงามมากแค่ไหน...

               ในคืนที่พระจันทร์เต็มดวง ท้องฟ้าไร้เมฆบดบังทำให้เห็นดวงดาวนับพันได้อย่างชัดเจน เกรซิลและซีเรียนอนดูดาวอยู่ริมแม่น้ำ

               “คืนนี้พระจันทร์สวยจัง เจ้าว่ามั้ย?” ซีเรียถามอีกคน

               “แต่ถ้าเทียบกับเจ้าแล้ว...เจ้าสวยกว่าเยอะ”

               “บ้า!” หญิงสาวทุบหน้าอกชายหนุ่มเบาๆก่อนจะลุกขึ้นนั่ง

               “บรรยากาศแบบนี้ ข้าชักจะเกิดอารมณ์อยาก...โอ้ย! ตีข้าทำไมเนี่ย?”

               “เกิดอารมณ์อยากอะไร! ตอบมาดีๆนะ”

               “ข้าแค่อยากเต้นรำกับเจ้าใต้แสงจันทร์เท่านั้นเอง”

               “หะ หา...?” ซีเรียมองหน้าอีกฝ่ายอย่างงุนงงในคำตอบที่ได้ยิน

               “ทำไม? หรือเจ้าคิดว่าข้าจะ...” เกรซิลโน้มหน้าเข้าไปใกล้หญิงสาวพลางฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์

               “บะ บ้า! เกรซิลคนบ้า!” ซีเรียเบือนหน้าหนีอีกฝ่าย เกรซิลหัวเราะเบาๆก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วส่งมือให้อีกฝ่าย

               “เต้นรำด้วยกันไหม?”

               ซีเรียจับมือของอีกฝ่ายแล้วลุกขึ้น ทั้งสองเต้นรำท่ามกลางแสงจันทร์และแสงดาว ดวงตาสองคู่ประสานกัน ทั้งสองเต้นรำได้โดยไม่สะดุดแม้จะไม่มีเสียงเพลง แล้วจังหวะก็ค่อยๆช้าลงจนหยุดนิ่ง เกรซิลยกมือขึ้นมาปัดผมที่ปรกหน้าซีเรีย ก่อนจะประคองใบหน้าของเธอเอาไว้แล้วประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากของเธอ สัมผัสที่อ่อนหวานแต่ก็แฝงความร้อนแรงเอาไว้ ซีเรียจับไหล่กว้างของชายหนุ่มไว้ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปสัมผัสเรือนผมของเขา ทั้งสองจูบกันเนิ่นนาน...แลกเปลี่ยนความหวานและความรักให้กันและกัน

               ...ทั้งสองปรารถนาให้ทุกคืนและทุกวันเต็มไปด้วยความสุขแบบนี้...

               ...ตลอดไป...