ยอดนักสืบเชคกี้

เรือของเชคกี้และพรรคพวกค่อยๆแล่นไปตามแม่น้ำเจ้าพระยาซึ่งอยู่ติดกับวัดอรุณ
 
                                            “นี่เชคกี้นายรู้แล้วเหรอว่าคนร้ายคือใครน่ะ…”
 
                 น้ำถามขึ้นด้วยความสงสัยแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบเนื่องจากชายหนุ่มกำลังขบคิดบางเรื่องอยู่                      
 
                                            “มินาโตะ นายพร้อมแล้วนะ”
 
                 เชคกี้กล่าวพร้อมกับกระชับเสื้อคลุมกันกระสุนส่วนสายตาก็มองไปทางบนท้องฟ้าซึ่งลูแปงใช้jetล่อนอยู่
 
                                    “พร้อมเสมอ….เพื่อน”
 
                      มินาโตะตอบกลับยิ้มๆพลางตรวจสอบกระสุนปืน
 
                             ผ่านไป10นาที
 
          เชคกี้สวมแว่นตาระบบตรวจจับความร้อนพลางตะโกนลั่นว่า
                              
                          “สมพล…แกพกระเบิดติดตัวอยู่หลายลูกสินะความร้อนถึงมากขนาดนี้!”
 
 
              คำพูดของชายหนุ่มสร้างความตกใจให้แก่ตำรวจเป็นอย่างมากโดยเฉพาะน้ำซึ่งรู้ดีว่าคนคนนี้คือผู้ที่ก่อคดีสะเทือนใจให้แก่ชายหนุ่มมากที่สุดนั่นคือ…การฆ่าคุณแม่ของเขา
              
 
     ฆาตกรกระหายเลือดได้ยินเช่นนั้นจึงเคลื่อนตัวออกมาจากจุดหลบซ่อน
 
“นักสืบหนุ่มแกรู้ได้ยังไงว่าเป็นฉัน”
 
“คนที่อยากแก้แค้นฉันน่ะ…มันมีอยู่มากมายแต่คนที่คิดจะเอาชีวิตผู้คนหลายหมื่นคนเพื่อเอาชีวิตคนๆเดียวน่ะมีแต่..
นายเท่านั้น!”
 
         “หึ!…เชคกี้เอ๋ย…แกนี่ช่างหน่อมแน้มเหมือนแม่แกจริงๆ…ขอแค่เพียงทำให้เป้าหมายสำเร็จจะต้องสละอะไรบ้างข้าไม่เกี่ยง!”       
 
 
                สมตวาดลั่นพลางชูปืนขึ้น
 
“ไม่ว่าจะแบบนี้!”
 
ปัง!
“อั๊ก”
ลูกกระสุนพุ่งเจาะร่างของมินาโตะทำให้เขาเสียหลักล้มลงทันที
 
“มินาโตะ!ใครก็ได้พาตัวเขาไปส่งโรงพยาบาลที”
 
เชคกี้เผลอลืมตัวละสายตาจากสมพลเป็นเหตุให้ฆาตกรมีโอกาสเล็งสไนเปอร์ไปที่หัวของเขา!
แต่สมพลก็ต้องชะงักเมื่อเห็นลูแปงหยิบปืนช็อตกันออกมาจ่อที่ท้องของเขาจากบนท้องฟ้า
 
                         “คุณสมบัติของจอมโจรที่ดีคือไม่ทำให้ผู้ใดบาดเจ็บหนักถึงชีวิต…แต่ถ้าสลบก็ไม่เกี่ยว”
 
                     ลูแปงยิ้มอย่างขบขันก่อนจะกดปุ่มปล่อยกระสุน
 
                           บึ้ม!
 
                     “เฮ้ย!”
 
                    จอมโจรหนุ่มร้องเสียงหลงเมื่อJetของเขาถูกพังด้วยลูกกระสุนตะกั่วเป็นเหตุให้ชายหนุ่มร่วงลงสู่แม่น้ำทันที
 
                   “ลูแปง!”
 
                  น้ำอุทานออกมาก่อนจะสั่งให้ตำรวจ3นายว่ายน้ำลงไปช่วย
 
                   “ไอ้หนู!หัดเรียนรู้บ้างนะว่าจอมโจรกับฆาตกรน่ะมันต่างกัน!”
 
                          เชคกี้กันฟันกรอดๆพลางกระโดดขึ้นไปเหยียบหัวเรือพร้อมกับหยิบปืนพกออกมา
 
                            “ปัง!”
 
                     กระสุนของชายหนุ่มแม่นยำเหมือนจับวางนายสมพลทรุดตัวลงทันทีหลังจากกระสุนพุ่งไปโดนที่ขาของเขา
 
                                 “พะ…พวกสก็อตอย่างแกมันทำลายชีวิตฉัน!”
                      ฆาตกรกระหายเลือดพุ่งสายตาไปทางคุกกี้ทันทีแน่นอนมันทำให้เชคกี้ตกใจมาก
 
 
                                     “เลือดสก็อตต้องตายให้หมด!”
 
                       “ปัง!”
 
                    “เคล้ง”
 
                    “พะ…พ่อ”
 
                      เด็กน้อยกล่าวเสียงสั่นเมื่อชายหนุ่มพุ่งตัวมารับลูกกระสุนเอาไว้แม้เชคกี้จะมีผ้าคลุมกันกระสุนก็ตาม
               แต่กระสุนสไนเปอร์ก็รุนแรงถึงขนาดทำให้ผ้าคลุมทะลุเจาะเนื้อกันเลยทีเดียว
 
 
                  “ในเมื่อรักกันมากนัก!......ก็ตายกันให้หมดเลยแล้วกัน”
 
                                สมพลตวาดลั่นนัยตาร์สีแดงเลือดราวกับคนเสียสติค่อยๆหยิบระเบิดออกมา
 
                     นักสืบหนุ่มยันกายลุกขึ้นยืนเขาหันไปมองคุกกี้ก่อนจะกล่าวทั้งน้ำตา
 
                                   “แค่ลูกเรียกพ่อ…ว่าพ่อ!พ่อก็มีความสุขแล้ว…”
 
                              “เดี๋ยวก่อนเชคกี้นายคงไม่ได้คิดจะใช้ปืนยิงเพื่อจะรับแรงระเบิดหรอกนะ”
            น้ำร้องอุทานขึ้นก่อนจะเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้ากับคำตอบของชายหนุ่ม
 
                         “น้ำ….ฝากดูแล…ฝากดูแลลูกของเราด้วยนะ!”
 
 
                       เชคกี้กระโดดพุ่งตัวกลางอากาศพร้อมกับเล็งปืนไปทางลูกระเบิดทันที
 
 
                                         “อย่า!”
หญิงสาวพยายามจะวิ่งเข้าไปหาแต่เจ้าหน้าที่ตำรวจ4คนช่วยกันล็อคตัวไว้
 
 
                                    “ลาก่อน..ทุกๆคน…”
 
                        ปัง!
 
                   บึ้ม!
 
 
                       เป็นอย่างที่คาดร่างของเขาถูกกลืนหายไปกับแรงระเบิดทันที……