ยอดนักสืบเชคกี้

 
 
  
      "เฮ้ย!ปล่อยผมนะปล่อยผมเซ่!"
 
   ชายร่างใหญ่ดิ้นรนให้หลุดจากการเกาะกุมเจ้าหน้าที่เเต่มันก็ไร้ผล
 
 
     "อืม..คดีค้ายาเสพติดสินะ"
 
     หญิงสาวคนหนึ่งกล่าวขึ้นก่อนที่เธอจะโบกมือเป็นเชิง เอาขึ้นรถไปซะ!
 
 
       "ผมไม่เข้าใจเลยท่านผู้บัญชาการยศของท่านเเค่นั่งทำเอกสารง่ายๆอยู่ในห้องเเอร์ก็พอเเล้ว
 
         ทำไมต้องลงพื้นที่เองด้วยเนี่ย!"
 
   
               ตำรวจหนุ่มโพล่งขึ้นด้วยความสงสัย
 
 
          "ไม่รู้สินะ...ตอนที่ฉันเป็นสารวัตรหรือผู้กำกับก็ลงพื้นที่เองหมดมันคงชินล่ะมั้ง"
 
              ผู้บัญชาการสาวยักไหล่กล่าวก่อนจะหยิบสร้อยคอมาเปิดดูยิ้มๆ
 
 
         "เอ..ท่านผู้บัญชาการน้ำคะท่านดูรูปใครอยู่เหรอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่?"
             ตำรวจสาวถามขึ้น
 
          น้ำสะดุ้งโหยงรีบโบกไม้โบกมือหน้าเเดงก่ำ
 
            "ปะเปล่านะฉันไม่ได้ดูรูปใครนะ!"
 
   
             "เชคกี้.."
 
         ตำรวจสาวคนเดิมกล่าวขึ้นลอยๆเเต่น้ำถึงกับตาเหลือก
 
 
           "ว่าเเล้วเชียว!วันนี้ได้ยินมาว่าเขาจะกลับมาเเล้วนี่"
 
 
           "ใช่เขาจะกลับมาเเล้ว.."
 
         หญิงสาวพูดจบก็เหม่อมองท้องฟ้าอย่างไร้จุดหมาย..
 
             "เฮ้ยพวกเธอท่านผู้บัญชาการคิดถึงสามีตาหวานเลยว่ะไปเร็ว!เรื่่องเเบบนี้ต้องรีบขยาย"
 
 
                 "กรี๊ด..อย่านะพวกเธอ"
 
                น้ำรีบวิ่งตามไปทันทีเพราะขืนชักช้าข่าวรั่ว..
 
 
         
                              ณสนามบินสุวรรณภูมิ
 
 
      "ไม่เปลี่ยนไปเลยนะที่นี่..."
 
      ชายหนุ่มอายุ30ปีใบหน้าหล่อเหลาถึงขนาดสาวๆยังมองกันตาลอยค่อยๆเสยผมสีน้ำตาลขึ้น
 
 
 
                             ณกรมตำรวจ
 
     "ไงจ๊ะคุกกี้"
 
            น้ำกอดลูกชายของตัวเองก่อนจะใช้มือลูบผมตั้งๆของเด็กน้อยเบาๆ...
 
 
                            
            
 
  
             "เเม่ครับวันนี้พ่อจะกลับมาเเล้วเหรอ"
 
              "ใช่จ้ะพ่อที่ลูกไม่เคยเจอเลยยังไงล่ะ"
 
               "เเต่ผมเอ่อ.."
 
 
               "เเม่รู้จ้ะว่าลูกคงโกรธพ่อที่เขาทิ้งบ้านไปนานเเต่เขา
    ทำเพื่อประชาชนนะ"
 
 
                      น้ำกล่าวจบก็หอมเเก้มเด็กน้อยท่ามกลางสายตาตำรวจหนุ่มที่มองมาทางคุกกี้
เป็นเชิง น่าอิจฉาเป็นบ้า!
 
       
                    ก๊อกๆๆ!
 
               "ใคร!"
 
                เงียบ...
 
               "ฉันถามว่าใคร!"
 
              เงียบ...
 
 
                "นี่จะหาเรื่องกันใช่ไหม"
 
                เงียบ...
 
                 "ห้ามเงียบนะ!"
 
                  เงียบ...- -
 
                    "ปึด!" <อะไรสักอย่างในหัวของน้ำขาด>
 
                หญิงสาววิ่งโครมครามหวังจะอัดมันสักเปรี้ยงเเต่ประตูก็ถูกเปิดออกซะเเล้วบุคคลตรงหน้า
 
 ทำให้น้ำถึงกับตาค้าง
 
 
                   "ไงครับ!ท่านสารวัตรไม่สิ!ตอนนี้คงต้องเรียกว่าผู้บัญชาการเเล้วสินะ"
 
 
                 "เอ..นั่นสร้อยอะไรน่ะผมไม่อยู่เเค่5ปีมีผู้ชายใหม่เเล้วเหรอ!"
 
                เชคกี้กล่าวยิ้มๆก่อนจะเอื้อมมือไปหมายจะหยิบสร้อยสีทองรูปวงกลมที่สามารถเก็บรูปเล็กๆได้
 
 
                          "ไม่ได้นะอันนี้นายห้ามดู!"
 
                   หญิงสาวพยายามวิ่งหนีเเต่ก็ถูกเชคกี้รวบกอดเอาไว้สุดท้ายก็ต้องจำใจเอาสร้อยให้ดู
                   ภาพที่อยู่ในสร้อยทำให้ชายหนุ่มอมยิ้มเเต่น้ำกลับหลับตาปี๋ใบหน้าเเดงก่ำด้วยความอาย
      
                                   "ท่านผู้บัญชาการคะเเย่เเล้วค่ะ"
 
       ตำรวจสาวนายหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาเเต่ก็ต้องตะลึงเมื่อเห็นใบหน้าของเชคกี้
 
 
 
                                      "มีอะไรผู้หมวด!"
 
                           น้ำถามขึ้น
 
 
                                     "ระเบิดค่ะ!มีคนวางระเบิด!"
 
 
                                "ที่ไหน!"
 
 
                              "ต..ตรงโรงพักของเรานี่เเหละค่ะ!"
 
                                  "หา...ว่าอะไรนะ!"