ยอดนักสืบเชคกี้

ณพิพิธภัณฑ์สถานเเห่งชาติพระนคร

 

      "อีก10วินาที"

 

     ชายหนุ่มพึมพำเบาๆพลางจ้องมองภาพล้ำค่าอยู่กับเจ้าของภาพเเละมีตำรวจรอบบริเวณ

 

      ข้างกายเขามีมะขามเเละลูกพรุนนอนหมอบอยู่

 

 

 

            "นี่คุณนักสืบคุณว่าอาเซนร์ลูเเปงจะมาเเน่หรือ?"

 

      เจ้าของภาพล้ำค่าหรือนายสมชายถามขึ้น

 

 

          "ต้องมาเเน่!"

 

   เชคกี้ยืนยันหนักเเน่นเพราะเขารู้ดีว่านิสัยอย่างมันยังไงก็ต้องมาส่วนจะสำเร็จหรือไม่ไว้ทีหลัง

 

 

            "3"

 

            "2"

 

             "1!"

 

            "ฝุ่บ"

 

 

      ไฟภายในอาคารดับลงทุกสิ่งมืดสนิทนักสืบหนุ่มกรอกตาไปมาก่อนจะตะโกนใส่วิทยุสื่อสารว่า

 

            "คุณเจ้าหน้าที่ที่อยู่บริเวณเบรคเกอร์โปรดตอบด้วย!"

 

 

               เงียบสนิท...

 

            เชคกี้รู้ด้วยสัญชาตญาณว่าลูเเปงคงจัดการทำให้สลบเเละตั้งเวลาระเบิดเบรคเกอร์เอาไว้

 

         

             

                       "ครืน!"

 

           :อะไรกันเหมือนเสียงเคลื่อนตัวของวัตถุชิ้นใหญ่เลย!"

 

    ชายหนุ่มคิดในใจเเต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรต่อไฟสำรองก็เปิดออกมาเเล้ว

 

 

                  "หา!"

 

  ทุกคนนอกจากเชคกี้ต่างอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นภาพล้ำค่ารูปหญิงสาวดีดพิณ

  กลายเป็นภาพกบคาบไปป์เเลบลิ้นใส่เเละยังมีข้อความใต้ภาพว่า

 

 

                ขอรับภาพล้ำค่าไปด้วยความยินดี

 

                -อาเซนร์ ลูเเปงเองจ้ะ-

 

       ชายหนุ่มกำหมัดเเน่นใบหน้าเเดงก่ำด้วยความโกรธไม่ใช่เพราะเสียรู้เเต่เป็นเพราะรูปกบ

       คาบไปป์นั่นมันตั้งใจล้อเลียนเขาชัดๆ!

 

 

                  "เเก๊! ไอ้จอมโจรหน้ากระบือวันนี้ฉันต้องจับเเกเข้าตารางกินข้าวเเดงให้ได้เลยคอยดู!"

 

 

     เชคกี้ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง - -

 

 

                              ผ่านไป30นาที

 

 

         ชายหนุ่มเริ่มควบคุมอารมณ์ได้จึงคิดทบทวนใหม่อีกครั้ง

 

 

        "เเปลกเเฮะ?ที่นี่เป็นห้องปิดตายมันเข้ามาได้ยังไงกัน"

 

       "เเล้ว....เสียงนั่นล่ะ"

 

 

        ชายหนุ่มพึมพำเบาๆเเต่เมื่อเอาเหตุการณ์ทั้งหมดมาเชื่อมต่อกันก็ลงล็อคพอดี!"

 

 

 

                        "ไอ้!.... สุภาพสตรี จอมโจร   คราวนี้ฉันต้องฆ่าเเกให้ได้!" 

 

                               <ได้ข่าวว่ามันชื่อสุภาพบุรุษ  จอมโจรไม่ใช่เรอะ! :ผู้เขียน>

 

 

 

เชคกี้กล่าวจบก็รีบวิ่งไปที่พิพิธภัณฑ์ทันที

 

                                <ไม่จับเข้าตะรางกินข้าวเเดงเเล้วเรอะ!:ผู้เขียน>

 

 

                

                             "เเกร๊ก!"

 

 

                ชายหนุ่มเอาปืนพกจ่อหลังนายสมชายที่กำลังยืนมองภาพปลอมอยู่

 

 

 

                              "มอบตัวซะ!ลูเเปง!"

 

 

                 เชคกี้กล่าวเสียงเย็น

 

 

 

                     "คุณรู้ว่าเป็นผมได้ยังไงคราวนี้ผมทำหน้ากากหนังเเบบละเอียดมากเลยนะ?"

 

 

                         "ฉันระเเคะระคายเรื่องคำพูดของนายตอนปลอมตัว  นี่คุณนักสืบคุณว่าอาเซนร์

 

            ลูเเปงจะมาเเน่หรือ          เพราะคนที่่จ้างให้ตำรวจมาคุ้มกันก็ต้องเป็นเจ้าของภาพ

 

       ถ้าเขาไม่มั่นใจว่าจะมาเขาคงไม่จ้างมาเยอะขนาดนี้หรอกใช่ไหม?ดังนั้นถ้าเป็นตัวจริงเขาต้อง

 

       ไม่ถาม!"

 

 

 

                ชายหนุ่มตวาดเสียงดังเเต่ลูเเปงกลับหัวเราะ

 

 

        "คุณนักสืบครับ?งั้นช่วยบอกหน่อยได้ไหม...ว่าผมทำยังไงถึงได้เอาภาพออกไปได้!"

 

 

        "นายไม่ได้เอาออกไปสักหน่อยเเต่ผนังที่เก็บภาพคล้ายประตูกลกลับด้านเเค่นายเตรียม

 

           รูปปลอมไว้หลังประตูกลพอไฟดับก็รีบหมุนประตูให้ภาพปลอมออกมาเเทนเเค่นี้ก็ดูเหมือน

 

            นายเอาภาพออกไปเเล้วใช่ไหมล่ะ!"

 

 

               

                    จอมโจรหนุ่มนิ่งไปสักพักก่อนจะกระชากหนังหน้าออกกล่าวว่า

 

 

    "คุณเป็นคนเเรกนะ..ที่สามารถทำให้เเผนของผมพังไม่เป็นท่าถึง2ครั้ง2ครา"

 

 

 

        "เเละฉันจะเป็นคนเเรกที่จับนายเข้าซังเต!"

 

            เชคกี้กัดฟันพูด

 

 

              "เสียใจครับ!"

 

 

        "ชิ้ง"

 

           ลูเเปงหยิบตะขอเหล็กผูกเชือกเเขวนไว้กับอะไรสักอย่างที่มองไม่เห็น

 

 

            "ส..สลิง"

 

 

         ชายหนุ่มอุทานออกมา

 

 

            "ถูกต้องครับ!ผมผูกไว้กับรถตัดหญ้าเเค่นี้เอาล่ะ..บายๆ"

 

 

                ร่างของลูเเปงถูกกระชากไปทางหน้าต่างอย่างรวดเร็วจนเชคกี้มองตามไม่ทัน!

 

               เเต่เเล้วก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น!

 

 

                "เเง่งๆ"

 

                 "ฉึบ!"

 

 

                  "โอ๊ย"

 

                จอมโจรหนุ่มร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อสลิงที่เขาจับอยู่ถูกเขี้ยวเล็กๆของมะขามเเละลูกพรุน

 

 กัดขาด

 

 

                 เชคกี้ไม่ยอมพลาดโอกาสนี้รีบพุ่งตัวไปทันทีเเต่ลูเเปงกลับหยิบรีโมทบางอย่างออกมา

 

 

                       "อย่าเข้ามานะครับไม่งั้นระเบิดรูปนาฬิกาจะถูกกดเดี๋ยวนี้!"

 

 

                         "อย่าทำบ้าๆนะลูเเปง"

 

 

                         เเต่จอมโจรร้อยหน้าไม่สนรีบกดปุ่มทันที

 

 

                           " มีเวลา3นาทีระเบิดอยู่ที่เก้าอี้ม้านั่งด้านหน้านะครับ"

 

 

 

                                ชายหนุ่มนักสืบสะดุ้งโหยงรีบวิ่งไปทันที

 

 

                          เมื่อเขามาถึงเเละค้นกระเป๋าที่อยู่ใต้ม้านั่งเเละพบว่ามันเป็นเเค่นาฬิกาปลุกธรรมดา

ก็ถึงกับเซ็งจิตเลยทีเดียวเเน่นอนถึงเขาจะวิ่งไปตอนนี้ไอ้หัวขโมยตัวเเสบคงโกยเเน่บไปเเล้ว...."

                          

 

 

                           3ทุ่ม

 

 

  "หน้าเสียอย่างนี้จับโจรไม่ได้อีกเเล้วล่ะสิ"

 

   น้ำกล่าวยิ้มๆเมื่อเห็นเชคกี้เดินคอตกเช่นเดียวกับหางของมะขามลูกพรุนที่ตกลู่ลงอยางเห็นได้ชัด

 

 

      กริ๊งๆๆ

 

   เสียงโทรศัพท์ไอโฟนเจ้าปัญหาดังขึ้นชายหนุ่มรีบรับสายทันที

 

 

     คำพูดของปลายสายทำให้เชคกี้เบิ่งตาค้าง

 

 

   "นี่เชคกี้เป็นอะไรไปเหรอ"

 

   "5ปีครับ.."

 

   "หา!"

 

   "ผมต้องไปเเคนาดา5ปี!เพราะต้องไปทำเรื่องคดีลูกหลานของเเจ๊ค เดอะลิฟเปอร์!"

 

         นัยตาร์ของนักสืบหนุ่มมีน้ำตาคลอเบ้าไม่ใช่เพราะอะไรหรอกเเต่เป็นเพราะเขาต้องเเยก

         จากกับครอบครัวที่เขารักไปถึง5ปีเต็ม...

 

              "เเล้วทำไมถึงปฏิเสธไม่ได้ล่ะ"

 

             หญิงสาวเอ่ยปากถามอย่างสงสัย

 

 

               "ไม่ได้หรอกครับ..."

 

              "ทำไมล่ะ"

 

 

              "เพราะถ้าผม..ไม่ไปล่ะก็ชีวิตของชาวเมืองไม่ต่ำกว่า100รายจะตกอยู่ในอันตราย!"

 

   

                                น้ำเเม้ไม่อยากให้เชคกี้ไปใจจะขาดเเต่ก็ยอมพยักหน้าหงึกๆด้วยความเสียใจ

 

 

                        ป.ล.ยังไม่จบนะครับยังไม่จบ