ยอดนักสืบเชคกี้

ณพิพิธภัณฑ์สถานเเห่งชาติพระนคร
 
      "อีก10วินาที"
 
     ชายหนุ่มพึมพำเบาๆพลางจ้องมองภาพล้ำค่าอยู่กับเจ้าของภาพเเละมีตำรวจรอบบริเวณ
 
      ข้างกายเขามีมะขามเเละลูกพรุนนอนหมอบอยู่
 
 
 
            "นี่คุณนักสืบคุณว่าอาเซนร์ลูเเปงจะมาเเน่หรือ?"
 
      เจ้าของภาพล้ำค่าหรือนายสมชายถามขึ้น
 
 
          "ต้องมาเเน่!"
 
   เชคกี้ยืนยันหนักเเน่นเพราะเขารู้ดีว่านิสัยอย่างมันยังไงก็ต้องมาส่วนจะสำเร็จหรือไม่ไว้ทีหลัง
 
 
            "3"
 
            "2"
 
             "1!"
 
            "ฝุ่บ"
 
 
      ไฟภายในอาคารดับลงทุกสิ่งมืดสนิทนักสืบหนุ่มกรอกตาไปมาก่อนจะตะโกนใส่วิทยุสื่อสารว่า
 
            "คุณเจ้าหน้าที่ที่อยู่บริเวณเบรคเกอร์โปรดตอบด้วย!"
 
 
               เงียบสนิท...
 
            เชคกี้รู้ด้วยสัญชาตญาณว่าลูเเปงคงจัดการทำให้สลบเเละตั้งเวลาระเบิดเบรคเกอร์เอาไว้
 
         
             
                       "ครืน!"
 
           :อะไรกันเหมือนเสียงเคลื่อนตัวของวัตถุชิ้นใหญ่เลย!"
 
    ชายหนุ่มคิดในใจเเต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรต่อไฟสำรองก็เปิดออกมาเเล้ว
 
 
                  "หา!"
 
  ทุกคนนอกจากเชคกี้ต่างอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นภาพล้ำค่ารูปหญิงสาวดีดพิณ
  กลายเป็นภาพกบคาบไปป์เเลบลิ้นใส่เเละยังมีข้อความใต้ภาพว่า
 
 
                ขอรับภาพล้ำค่าไปด้วยความยินดี
 
                -อาเซนร์ ลูเเปงเองจ้ะ-
 
       ชายหนุ่มกำหมัดเเน่นใบหน้าเเดงก่ำด้วยความโกรธไม่ใช่เพราะเสียรู้เเต่เป็นเพราะรูปกบ
       คาบไปป์นั่นมันตั้งใจล้อเลียนเขาชัดๆ!
 
 
                  "เเก๊! ไอ้จอมโจรหน้ากระบือวันนี้ฉันต้องจับเเกเข้าตารางกินข้าวเเดงให้ได้เลยคอยดู!"
 
 
     เชคกี้ตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง - -
 
 
                              ผ่านไป30นาที
 
 
         ชายหนุ่มเริ่มควบคุมอารมณ์ได้จึงคิดทบทวนใหม่อีกครั้ง
 
 
        "เเปลกเเฮะ?ที่นี่เป็นห้องปิดตายมันเข้ามาได้ยังไงกัน"
 
       "เเล้ว....เสียงนั่นล่ะ"
 
 
        ชายหนุ่มพึมพำเบาๆเเต่เมื่อเอาเหตุการณ์ทั้งหมดมาเชื่อมต่อกันก็ลงล็อคพอดี!"
 
 
 
                        "ไอ้!.... สุภาพสตรี จอมโจร   คราวนี้ฉันต้องฆ่าเเกให้ได้!" 
 
                               <ได้ข่าวว่ามันชื่อสุภาพบุรุษ  จอมโจรไม่ใช่เรอะ! :ผู้เขียน>
 
 
 
เชคกี้กล่าวจบก็รีบวิ่งไปที่พิพิธภัณฑ์ทันที
 
                                <ไม่จับเข้าตะรางกินข้าวเเดงเเล้วเรอะ!:ผู้เขียน>
 
 
                
                             "เเกร๊ก!"
 
 
                ชายหนุ่มเอาปืนพกจ่อหลังนายสมชายที่กำลังยืนมองภาพปลอมอยู่
 
 
 
                              "มอบตัวซะ!ลูเเปง!"
 
 
                 เชคกี้กล่าวเสียงเย็น
 
 
 
                     "คุณรู้ว่าเป็นผมได้ยังไงคราวนี้ผมทำหน้ากากหนังเเบบละเอียดมากเลยนะ?"
 
 
                         "ฉันระเเคะระคายเรื่องคำพูดของนายตอนปลอมตัว  นี่คุณนักสืบคุณว่าอาเซนร์
 
            ลูเเปงจะมาเเน่หรือ          เพราะคนที่่จ้างให้ตำรวจมาคุ้มกันก็ต้องเป็นเจ้าของภาพ
 
       ถ้าเขาไม่มั่นใจว่าจะมาเขาคงไม่จ้างมาเยอะขนาดนี้หรอกใช่ไหม?ดังนั้นถ้าเป็นตัวจริงเขาต้อง
 
       ไม่ถาม!"
 
 
 
                ชายหนุ่มตวาดเสียงดังเเต่ลูเเปงกลับหัวเราะ
 
 
        "คุณนักสืบครับ?งั้นช่วยบอกหน่อยได้ไหม...ว่าผมทำยังไงถึงได้เอาภาพออกไปได้!"
 
 
        "นายไม่ได้เอาออกไปสักหน่อยเเต่ผนังที่เก็บภาพคล้ายประตูกลกลับด้านเเค่นายเตรียม
 
           รูปปลอมไว้หลังประตูกลพอไฟดับก็รีบหมุนประตูให้ภาพปลอมออกมาเเทนเเค่นี้ก็ดูเหมือน
 
            นายเอาภาพออกไปเเล้วใช่ไหมล่ะ!"
 
 
               
                    จอมโจรหนุ่มนิ่งไปสักพักก่อนจะกระชากหนังหน้าออกกล่าวว่า
 
 
    "คุณเป็นคนเเรกนะ..ที่สามารถทำให้เเผนของผมพังไม่เป็นท่าถึง2ครั้ง2ครา"
 
 
 
        "เเละฉันจะเป็นคนเเรกที่จับนายเข้าซังเต!"
 
            เชคกี้กัดฟันพูด
 
 
              "เสียใจครับ!"
 
 
        "ชิ้ง"
 
           ลูเเปงหยิบตะขอเหล็กผูกเชือกเเขวนไว้กับอะไรสักอย่างที่มองไม่เห็น
 
 
            "ส..สลิง"
 
 
         ชายหนุ่มอุทานออกมา
 
 
            "ถูกต้องครับ!ผมผูกไว้กับรถตัดหญ้าเเค่นี้เอาล่ะ..บายๆ"
 
 
                ร่างของลูเเปงถูกกระชากไปทางหน้าต่างอย่างรวดเร็วจนเชคกี้มองตามไม่ทัน!
 
               เเต่เเล้วก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น!
 
 
                "เเง่งๆ"
 
                 "ฉึบ!"
 
 
                  "โอ๊ย"
 
                จอมโจรหนุ่มร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อสลิงที่เขาจับอยู่ถูกเขี้ยวเล็กๆของมะขามเเละลูกพรุน
 
 กัดขาด
 
 
                 เชคกี้ไม่ยอมพลาดโอกาสนี้รีบพุ่งตัวไปทันทีเเต่ลูเเปงกลับหยิบรีโมทบางอย่างออกมา
 
 
                       "อย่าเข้ามานะครับไม่งั้นระเบิดรูปนาฬิกาจะถูกกดเดี๋ยวนี้!"
 
 
                         "อย่าทำบ้าๆนะลูเเปง"
 
 
                         เเต่จอมโจรร้อยหน้าไม่สนรีบกดปุ่มทันที
 
 
                           " มีเวลา3นาทีระเบิดอยู่ที่เก้าอี้ม้านั่งด้านหน้านะครับ"
 
 
 
                                ชายหนุ่มนักสืบสะดุ้งโหยงรีบวิ่งไปทันที
 
 
                          เมื่อเขามาถึงเเละค้นกระเป๋าที่อยู่ใต้ม้านั่งเเละพบว่ามันเป็นเเค่นาฬิกาปลุกธรรมดา
ก็ถึงกับเซ็งจิตเลยทีเดียวเเน่นอนถึงเขาจะวิ่งไปตอนนี้ไอ้หัวขโมยตัวเเสบคงโกยเเน่บไปเเล้ว...."
                          
 
 
                           3ทุ่ม
 
 
  "หน้าเสียอย่างนี้จับโจรไม่ได้อีกเเล้วล่ะสิ"
 
   น้ำกล่าวยิ้มๆเมื่อเห็นเชคกี้เดินคอตกเช่นเดียวกับหางของมะขามลูกพรุนที่ตกลู่ลงอยางเห็นได้ชัด
 
 
      กริ๊งๆๆ
 
   เสียงโทรศัพท์ไอโฟนเจ้าปัญหาดังขึ้นชายหนุ่มรีบรับสายทันที
 
 
     คำพูดของปลายสายทำให้เชคกี้เบิ่งตาค้าง
 
 
   "นี่เชคกี้เป็นอะไรไปเหรอ"
 
   "5ปีครับ.."
 
   "หา!"
 
   "ผมต้องไปเเคนาดา5ปี!เพราะต้องไปทำเรื่องคดีลูกหลานของเเจ๊ค เดอะลิฟเปอร์!"
 
         นัยตาร์ของนักสืบหนุ่มมีน้ำตาคลอเบ้าไม่ใช่เพราะอะไรหรอกเเต่เป็นเพราะเขาต้องเเยก
         จากกับครอบครัวที่เขารักไปถึง5ปีเต็ม...
 
              "เเล้วทำไมถึงปฏิเสธไม่ได้ล่ะ"
 
             หญิงสาวเอ่ยปากถามอย่างสงสัย
 
 
               "ไม่ได้หรอกครับ..."
 
              "ทำไมล่ะ"
 
 
              "เพราะถ้าผม..ไม่ไปล่ะก็ชีวิตของชาวเมืองไม่ต่ำกว่า100รายจะตกอยู่ในอันตราย!"
 
   
                                น้ำเเม้ไม่อยากให้เชคกี้ไปใจจะขาดเเต่ก็ยอมพยักหน้าหงึกๆด้วยความเสียใจ
 
 
                        ป.ล.ยังไม่จบนะครับยังไม่จบ