ยอดนักสืบเชคกี้

เชคกี้ค่อยๆปาดน้ำตาที่ไหลรินอยู่เเละคิดทบทวนคดีอีกครั้ง
       :คนที่จะฆ่าคุณเเม่ของเราได้ต้องเป็นคนที่จะเข้าห้องน้ำก็มีเพียงเพื่อนร่วมชั้นมหาวิทยาลัยของคุณเเม่เท่านั้น:
      เมื่อคิดได้เเค่นั้นชายหนุ่มก็รีบวิ่งไปทางร้านอาหารทันที
 
                                       ณห้องน้ำที่เกิดเหตุ
      ดูเหมือนน้ำเองก็จะยังหาเบาะเเสไม่พบนอกจากอาวุธที่ใช้ตีคือฝักบัวเเต่ดูท่าคนร้ายจะใส่ถุงมือจึงไม่มีรอยนิ้วมือหลงเหลืออยู่เลย
 
             "จะหาหลักฐานอย่างไรดีเนี่ยเฮ้อ"
  น้ำกล่าวขึ้นพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
     ณโต๊ะอาหารที่กลุ่มของเชคกี้มากิน
          " รู้สึกว่าตำเเหน่งที่นั่งจะเป็นเเบบนี้นะ"ชายหนุ่มพึมพำเบาๆ
เมฆ           ปุณ          สมพล     แดเนี่ยล
            โต๊ะอาหาร
  น้ำ         เชคกี้          น้ำทิพย์  
 
        "เเต่ดูเหมือนการฆาตกรรมครั้งนี้จะไม่เกี่ยวกับยาพิษเเฮะ"เขายังคงพึมพำต่อไป
 
          "ดูเหมือนกำลังจะยุ่งอยู่เลยนะคุณนักสืบ"เสียงปริศนาดังขึ้น
    
       เชคกี้ถึงกับสะดุ้งโหยงเลยทีเดียวเมื่อเห็นลูเเปงหรือคู่ปรับของเขากำลังเก๊กเท่ส่วนในปากคาบบุหรี่อยู่เมื่อชายหนุ่มตั้งสติได้จึงถามกลับว่า
 
             "นายมาทำอะไรที่นี่รีบไปซะไม่งั้นโดนจับเข้าตะรางโทษกันไม่ได้นะ"
 
                 "ไม่มีใครจับผมได้อยู่เเล้วขอบอกนะ"
 
                 "ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีไปฉันยังไม่มีอารมณ์จะจับนายเเต่ช่วงนี้นายหายไปไหนมาไม่เห็นมีข่าวเลย"
 
                     "ก็ใครล่ะที่ยิงผมจนตกคลองน้ำทิ้งป่วยเป็นหวัดนอนซมอยู่ในบ้านน่ะ"ลูเเปงประชดประชันกลับ
 
                     เชคกี้ปล่อยก๊ากทันที  "55ก็มันเป็นงานนี่หว่าทำไงได้ว่าเเต่นายมานี่จะมาบอกอะไรฉันล่ะสิ"
 
                      "ยังฉลาดเหมือนเดิมนะผมจะมาบอกข้อมูลของคดีว่ามีการค้นพบขวดยาถ่ายในเเท็งน้ำด้วยล่ะ"
 
 
                     "ขอบใจเอาละไปไหนก็ไป"ชายหนุ่มออกปากไล่ทันที
 
                   "55ว่าไงว่าตามกัน "ลูเเปงหัวเราะอย่างขบขันก่อนจะเดินไปที่ทางออก
 
                              ผ่านไป30นาที
                เชคกี้กำหมัดเเน่นด้วยความโกรธเขาพอจะรู้ตัวคนร้ายเเล้วเเต่ก็ยังหาหลักฐานไม่พบ
 
                  :บ้าจริง!มันต้องมีสิจุดที่คนร้ายทำพลาดไปน่ะ:     ชายหนุ่มคิดในใจพลางเดินไปทางที่เกิดเหตุ
 
 
                                             ณห้องน้ำที่เกิดเหตุ
 
         น้ำถึงกับสะดุ้งโหยงเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา
 
               "อ..เอ่อนายมาที่นี่ทำไม"
 
                "อ้าวนักสืบก็ต้องมาสืบคดีสิครับ"  ชายหนุ่มตอบกลับด้วยสีหน้าประหลาดใจ
 
                "ไม่ใช่ไม่ใช่ก็เมื่อกี้เพิ่งมา..ตรวจเองไม่ใช่เหรอ"
 
              เขาถึงกับสะดุ้งโหยงกำหมัดเเน่นด้วยความโกรธก่อนคิดในใจว่า
 
              :ไอ้โจรติ๊งต๊องนั่นไหงต้องมาปลอมเป็นตรูด้วยฟะเอาเป็นว่ารับๆคำไปก่อนละกัน: เมื่อคิดได้ดังนั้นชายหนุ่มจึงรีบเเถว่า             
 
             "อ..เอ่อ เอ่อมาสืบซ้ำเพื่อความชัวร์ครับ" 
 
  เชคกี้กล่าวจบก็รีบเคลื่อนตัวไปดูผู้ตายโดยไม่รอให้น้ำถามซ้ำอีก...เมื่อได้เห็นสภาพศพเเม่ของเขาชัดๆเชคกี้ก็ถึงกับน้ำตาคลอเบ้า
      เขายกนิ้วขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะตรวจสอบสภาพศพตามเเบบฉบับของเขา
 
           :เเปลกเเฮะ!ทำไมกระเป๋ากางเกงทั้ง2ข้างของคุณเเม่เปียกล่ะเนี่ยเเถมรอยเลือดที่ขาดหายไปบนพื้นนี่มันอะไรกัน:
 
               ทันใดนั้นความคิดหนึ่งก็เผยเข้ามาในหัวของเขา
 
       :หรือว่า!...งี้ก็สวยสิหลักฐานเด็ดเลยนะเนี่ย:
 
        "ท่านสารวัตรครับช่วยเรียกเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยทั้ง3คนมาด้วยนะครับ"เชคกี้กล่าวทั้งๆที่หันหลัง
                                                                  
 
                   "น..นายรู้เเล้วเหรอ"น่ำถามขึ้นน้ำเสียงตะกุกตะกัก
 
                 "เร็วสิครับ"
 
             "อ..อืม"
 
                            ผ่านไป1ชั่วโมงทุกคนก็มารวมตัวกันครบ
 
         "ทุกท่านครับก่อนจะมาเปิดเผยตัวคนร้ายผมขอบอกวิธีของเขากันก่อนนะครับ"
 
             "โอ๊ยรีบๆหน่อยเถอะฉันจะกลับเเล้ว"เมฆกล่าวขึ้นเพราะความรำคาญ
 
       "ใจเย็นๆครับ..วิธีของเขาอธิบายสั้นๆก็คือการใส่ยาถ่ายลงไปในอาหารของเเม่ของผมเเล้วไปฆ่าเธอในห้องน้ำ"
 
 
           "เเล้วถ้างั้นใครกันล่ะหนูน้อย?"สมพลกล่าวขึ้น
 
 
                            เชคกี้ปรายตาคมกริบไปมองก่อนกล่าวว่า
 
         "คุณไม่น่าถามเลยนะครับในเมื่อคนร้ายคือคุณเองคุณสมพล!!"
 
 
       "ฮะๆๆพูดเล่นน่าหนูน้อย"สมพลไม่มีความกลัวเลยสักนิด
 
 
         "ตามหลักการเเล้วที่นั่งที่จะใส่ยาถ่ายลงไปได้ก็จะมีที่นั่งของคุณน้ำทิพย์เเละคุณเองเเต่คุณคงจะฉลาดพอว่าหากมีเเค่ตนไปเข้าห้องน้ำล่ะก็ต้องถูกสงสัยจึงจำต้องใส่ยาถ่ายลงไปในชามข้าวของเพื่อนอีก2คนที่นั่งที่ทำอย่างนั้นได้ก็มีคุณเพียงคนเดียว!!!"
 
 
                      "งั้นช่วยบอกหลักฐานมาหน่อยซิหนุ่มน้อย"
 
 
                       "ที่เท้า!"เชคกี้ร้องบอก
 
 
                   "หา!!!"ทุกคนนอกจากเชคกี้เเล้วอุทานออกมาหมดเมื่อเห็นเลือดติดอยู่ที่รองเท้าของสมพล
 
              "ถูกต้องเเล้วครับทุกคนเขาคงจะล้างมือเพื่อไม่ให้มีเศษข้าวติดก่อนจะมาล้วงเพื่อหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าของคุณเเม่ของผม..ส่วนรอยเลือดที่ขาดหายไปนั่นก็คงจะเป็นรอยที่คุณสมพลเผลอเหยียบโดยไม่ได้ตั้งใจนั่นเอง!!"                                                    
 
                    ชายหนุ่มตวาดเสียงดังลั่นสร้างความตื่นตะลึงให้ทุกคนเเต่สมพลกลับระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
 
             "555ยัยนั่นมันจะเอาเรื่องที่ฉันโกงหุ้นบริษัทไป30เปอเซ็นต์มาเปิดโปงเพื่อให้ฉันสำนึกผิดก็สมควรตายเเล้วล่ะ555"
 
                       "ชั่วร้ายที่สุด"น้ำเเผดเสียงก่อนจะหยิบปืนพกออกมาเพื่อให้เขามอบตัว
 
               "หนวกหูน่ายัยบ้า!"สมพลตวาดใส่ก่อนจะคว้าปืนพกของตัวเองยิงไปทางหญิงสาว2นัดรวด
 
               "น้ำ!!" เชคกี้ร้องสุดเสียงก่อนจะพุ่งเข้ากอดหญิงสาวทำให้กระสุนปืนทั้ง2นัดเจาะเข้าที่หลังของเขา!
 
             "อั้ก"
 
             "เชคกี้!"น้ำกล่าวขึ้นพลางเขย่าตัวชายหนุ่มก่อนจะถามทั้งน้ำตาว่า
 
               "ทำไมล่ะ..ทำไมล่ะเชคกี้ทำไมนายถึงต้องทำเพื่อฉันขนาดนี้.."
 
               เชคกี้อมยิ้มก่อนกล่าวว่า"เพราะผมรัก..คุณ"
 
                "ปัง"
 
              "โอ๊ย"เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับเสียงร้องของเชคกี้เนื่องจากกระสุนพุ่งเจาะทางหัวใจของเขาพอดี
 
 
                 "เเบร้ง   ตุบ!"เสียงช็อตกันที่เเตกต่างจากปืนอื่นดังขึ้นเเละเสียงของสมพลที่สลบไป
 
 
                                  ณดาดฟ้าของร้านอาหารลูเเปงกำลังใช้เจ็ตร่อนอยู่ส่วนในมือมีปืนช็อตกันถืออยู่
                     "ต้องให้ช่วยอีกเเล้วนะคุณนักสืบ"เขากล่าวจบก็เหาะหายไปกับปุยเมฆทันที
 
 
 
                                        หลังจากนั้น2ชั่วโมงณโรงพยาบาลเซ็นทรัล
 
                   เมื่อไฟห้องตรวจหายไปน้ำก็รีบพุ่งไปเขย่าตัวคุณหมอทันที
 
          "คุณหมอคะเชคกี้เป็นยังไงบ้าง!"
 
 
           คุณหมอหนุ่มอ้ำอึ้งสักพักก่อนจะยอมกล่าวว่า
 
           "เอ่อหมอคิดว่า..เขาคงไม่รอดเเล้วหละครับเพราะกระสุนนัดหนึ่งเจาะเข้าที่หัวใจโดยตรงเลย"
 
              น้ำถึงกับตะลึงน้ำตาไหลนองหน้า
 
        "ไม่จริงใช่ไหมคะคุณหมอไม่จริงใช่ไหม!"หญิงสาวโวยวายเสียงดังจนคุณหญิิงน้ำทิพย์ต้องมาตบบ่าเป็นเชิงบอกให้ใจเย็น
 
                            ณห้องคนไข้
เวลานี้น้ำยังคงร้องไห้ไม่หยุดพลางจ้องมองร่างของเชคกี้ที่นอนเหยียดยาวอยู่บนเตียง
"ฮือๆ นายอย่าตายนะเชคกี้ ฉัน..ฉันรักนายนะ"หญิงสาวกล่าวจบก็จูบลงที่ริมฝีปากของชายหนุ่มเบาๆ...