ยอดนักสืบเชคกี้

                 วันนี้่เป็นวันที่เชคกี้ดีใจที่สุดเนื่องจากเเม่ของเขากลับมาเมืองไทยหลังจากไม่ได้กลับมา5ปีเเล้วเเต่กลับกลายเป็นว่าคุณหญิงน้ำทิพย์<เเม่ของน้ำ>เเละคุณหญิงเเดเนี่ยล<เเม่ของเชคกี้>เป็นเพื่อนซี้ปึ้กกันทั้ง2ครอบครัวจึงต้องมากินอาหารฟูจิกับเพื่อนร่วมชั้นมหาวิทยาลัยคนอื่นๆไปโดยปริยาย

            "นี่ถามหน่อยเถอะคุณเเม่ของนายเนี่ยเป็นคนอังกฤษจริงหรือ"น้ำเอ่ยปากถามเชคกี้เบาๆ

             "อื้อ! เเต่เคยมาเเต่งงานกับคุณพ่อเเละอยู่กินกันที่เมืองไทย20ปีเเล้วพ่อ..ก็..เสียไป"เมื่อชายหนุ่มพูดถึงช่วงสุดท้ายก็เริ่มมีน้ำตาคลอหญิงสาวถึงกับตกใจไม่นึกว่าเชคกี้จะอ่อนไหวง่ายขนาดนี้

             "สรุปต้องจับเเต่งงานนะคะ"คุณหญิงน้ำทิพย์กล่าวเบาๆพอได้ยินกัน2คน

          "อื้อวางใจได้เลย"เเดเนี่ยลตอบกลับยิ้มๆ

           "เอ่อนี่คุณๆคุยกับเพื่อนฝูงบ้างสิ"สมพลกล่าวหัวเราะนิดๆ

<นอกจากครอบครัวทั้ง2เเล้วเพื่อนรวมชั้นที่มานั่งกินด้วยได้เเก่ คุณสมพล   คุณเมฆ เเละ คุณปุณผู้ชายล้วนอิอิ>

"เเหมผู้หญิงเค้าจะคุยกันน่าปล่อยเค้าไปเถอะ"ปุณพูดขึ้นก่อนจะหันไปคุยกับเมฆอีกที

      "เอ่อเดี๋ยวดิชั้นขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"คุณหญิงเเดเนี่ยลโพล่งขึ้น

                          ผ่านไป10นาทีทุกคนก็ไปเข้าห้องน้ำกันหมดยกเว้นเชคกี้น้ำเเละคุณหญิงน้ำทิพย์

            "เเปลกเเฮะทำไมเเม่ยังไม่กลับมาอีกล่ะเนี่ย"ชายหนุ่มกล่าวขึ้น

            "งั้นเดี๋ยวฉันไปดูให้นะนายอยู่นี่เถอะ"น้ำกล่าวตัดบทก่อนจะเดินไปทางห้องน้ำหญิงของร้านอาหาร

                   เปรี้ยง!เสียงฟ้าผ่าดังลั่นฝนตกลงมาราวกับซาตานมาขอทวงวิญญาณ

          "เหราะ..หรือว่า"เชคกี้กล่าวเสียงสั่นรีบวิ่งไปทางห้องน้ำหญิงทันทีเเละเขาก็พบน้ำกำลังเคาะประตูอยู่

            "คุณป้าคะเป็นอะไรหรือเปล่าออกมาหน่อยสิคะ"

           "บัดซบ!"ชายหนุ่มสบถออกมา

          "น้ำหลีกไปฉันจะพังประตูเดี๋ยวนี้เเหละ"

       "ต..เเต่ว่า"หญิงสาวยังไม่เเน่ใจเท่าไหร่เเต่เชคกี้ไม่สนใจอะไรอีกเเล้วเขาพุ่งเข้าชนประตูสุดเเรงทันที

    "โครม"ประตูห้องน้ำสีเขียวอ่อนหักกระจายออกมา

      "เเม่!"ชายหนุ่มอุทานสุดเสียงพุ่งเข้าไปหาคุณหญิงเเดเนี่ยลที่นั่งอยู่บนชักโครกส่วนที่หัวมีบาดเเผลเหมือนถูกของเเข็งอะไรเข้าฟาดทันทีเเต่กลับถูกเจ้าหน้าที่รปภ2คนที่น้ำเรียกมาล็อคตัวเอาไว้

 "ปล่อยผมนะ"ชายหนุ่มตวาดออกมา

"ใจเย็นๆก่อนครับคุณลูกค้า"เจ้าหน้าที่1ใน2คนพยายามปลอบเเต่เชคกี้ไม่สนเขารีบใช้ยูโดที่ฝึกฝนมาจับเจ้าหน้าที่ทั้ง2คนทุ่มทันที

"อั้ก"  "โอ๊ยๆ" เจ้าหน้าที่รปภร้องลั่นพร้อมกันเมื่อเเผ่นหลังของพวกเขาฟาดลงกับพื้น

"เชคกี้สงบสติอารมณ์หน่อยนายเป็นนักสืบนะ"หญิงสาวเเผดเสียงออกมา

ชายหนุ่มไม่มีทางเลือกอื่นจึงจำต้องเดินคอตกออกไปข้างนอกร้านอาหารเวลานี้ภายนอกอาคารมีฝนตกหนักราวกับพายุจึงไม่มีผู้คนสัญจรตามทางเดิน

เชคกี้ทรุดเข่าลงกับพื้นคอนกรีตน้ำตาไหลอาบใบหน้าร่างกายของเขาเปียกปอนจนชุ่มเพราะน้ำฝน

"ปึ้กๆ!"เสียงหมัดของชายหนุ่มที่ต่อยพื้นปูนจนมือโชกเลือด

"อยู่นี่เองหรือ"เสียงของหญิงสาวดังขึ้นเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองจึงเห็นน้ำยืนกอดอกตัวเปียกปอนอยู่

"เป็นอะไรไปไปสืบคดีสินายทำทุกครั้งไม่ใช่หรือ"น้ำกล่าวเสียงเรียบนิ่ง

"ฉัน..ฉันสับสนไปหมดเเล้วอารมณ์ในการไขคดีก็ไม่.." เพียะ! เขายังกล่าวไม่ทันจบหญิงสาวก็ฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าของเขาอย่างเเรงจนชายหนุ่มลงไปกองกับพื้น

"อารมณ์ในการไขคดีนายพูดมาได้ยังไง!"น้ำกล่าวน้ำเสียงสะอึกสะอื้น

"นายไขคดีเพราะอารมณ์เหรอเชคกี้!นักสืบน่ะเขาไขคดีเพราะต้องการเปิดโปงความจริงเพื่อคนที่ตายไม่ใช่หรือ!"

หญิงสาวเเผดเสียงใส่

"คนที่คิดอย่างนายน่ะ..ไม่มีคุณสมบัติของนักสืบหรอกนะจะบอกให้"เธอตวาดใส่ทั้งน้ำตาก่อนจะสะบัดหน้าเดินหนีไปทางอื่น

ทิ้งให้เชคกี้นั่งเปียกฝนอยู่อย่างเดียวดาย...