Eve in Mystery book อีฟกับหนังสือแห่งความลึกลับ

 
       ไม่นานที่แล้ว ได้มีอาชญากรรมเกิดขึ้นในบ้านหลังนี้ เป็นการฆาตกรรมที่โหดเหี้ยมเป็นอย่างมาก ทุกคนในบ้านต่างก็ตกใจกลัวกับเหตุการณ์นี้ที่เกิดขึ้น ผู้คนต่างก็ระวังตัวกันมากขึ้นเรื่อยๆ    ณ ห้องรับแขกขนาดใหญ่ เวลาราตรี เข็มนาฬิกาชี้ไปที่เลข 9                     “ฉันคิดว่าที่นี่ต้องมีใครซักคนที่บงการอยู่แน่ๆ!”  บลูมพูดแล้วจึงทำหน้าครุ่นคิด          “ใครซักคนหนึ่งแหล่ะน่า”  แอนโทนี่          “บางที โรเบิร์ตอาจเป็นคนบงการเรื่องนี้ทั้งหมดก็ได้ เพราะหมอนี่หนะ มันไม่น่าไว้วางใจเหลือเกิน” อลิซ          “อะ..อาจเป็น..คนรับใช้..ในบ้านนี้..กะ..ก็ได้” โซเฟียเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก          “ว่าแต่..เรายังไม่รู้จักคนในบ้านนี้ทั้งหมดเลย เราลองไปสำรวจดูดีไหม? ” อีฟ          “ฉันขอพักอยู่ในนี้ละกัน..ฉันเหนื่อยมากแล้ว” บลูมทำหน้าอย่างกังวล          “ฉะ..ฉันไปกับ ..อีฟและอลิซนะ” โซเฟีย          “แอนโทนี่ไปกับคิวเลอร์นะ!” อีฟ          “อะ..อืม” คิวเลอร์                                 ทุกคนพากันเดินออกจากห้องรับแขกไปหมด เหลือเพียงแต่บลูมอยู่คนเดียว บลูมดูทีวีทำกิจกรรมอย่างอื่นเพื่อรอคนอื่นๆ คิวเลอร์ไปกับแอนโทนี่ส่วน อีฟ อลิซ และโซเฟียก็ด้วย           ณ สนามหญ้าในตอนกลางคืน                                      พวกเธอทั้งสามเดินมาถึงจุดนี้ ทั้งสามค้นหาร่องรอยต่างๆ ไม่พบอะไร แต่พวกเธอไม่รู้เลยว่าได้มีปิศาจตัวหนึ่งได้หลับซ่อนอย่างลับๆ                                      “ฟึบ!”            “นั่นใครหนะ!!”             “ฟึบ!”             “อีฟ..ระวัง!!”            “ควับ ควับ ควับ!”  เสียงของอาวุธมีปลายแหลมราวกับบูมเมอร์แรง ถูกขว้างมาโจมตีอีฟ                                “นี่แก!!” ร่างของหญิงในชุดรับใช้ปริศนาคนหนึ่ง ตาของเธอมีสีแดงอำมหิต รวมกับความืดในยามค่ำคืน             “อีฟ..หลบไปข้างในก่อน เดี๋ยวไอ่ปิศาจตัวนี้ฉันจะจัดการมันเอง!” โซเฟียกับอลิซเอ่ย             “พยายามเข้านะ!!..” อีฟผมชมพูพูดก่อนที่จะวิ่งเข้าไปในคฤหาสน์พร้อมปิดประตู              “ควับ ควับ ควับ!!”  ปิศาจตัวนั้นขว้างอาวุธไปใส่อลิซ             “ฉึก!..โอ๊ยย!”  อลิซโดนสิ่งนั้นเข้าที่ไหล่ข้างขวา เสื้อของเธอขาดออก             “ตุ๊กตาวิเศษเอ๋ย ขอธนูเวทย์มนต์ให้ข้าด้วยเถิด!”              “ยุ๊ป..ปี้!”  ตุ๊กตาปล่อยผงสีทองออกมา ผงสีทองกลายเป็นธนู             “ตึก ตึก ตึกๆๆๆ!” อลิซยิงธนูเวทย์มนต์ใส่ปิศาจไม่ยั้ง แต่มันก็หลบได้             “ทันเดอร์!!” โซเฟียร่ายคาถาฟ้าผ่า             “ปั้งงงง!ๆๆๆ…”             “อ๊ากกกกกก!” ปิศาจรับใช้ร้องด้วยความทรมานแล้วจึงสลายกลายเป็นเลือดสีแดงบนพื้น             “ยังอ่อนหัดนะ..” โซเฟียพูดกับกองเลือด                เมื่อการต่อสู้ครั้งนี้จบลง ทั้งสองจึงวิ่งเข้าไปข้างใน ณ ทางเดินยาวในคฤหาสน์                          “สวัสดีครับ ชื่ออะไรเหรอครับ?” แอนโทนี่เอ่ยเมื่อเห็นชายล่ำๆยืนทำความสะอาดพื้นอยู่            “ผมหนะเหรอ..ชื่อ ‘เจมส์’ หนะ เป็นคนรับใช้ของบ้านหลังนี้.. ผมเกลียดไอ่โรเบิร์ตนั่นที่สุด ”            “เพราะอะไรครับ?”             “ก็เป็นเพราะพ่อของผมมีปัญหาทางธุรกิจกับมัน..ทำให้ครอบครัวของเราล้มละลาย จนพ่อต้องฆ่าตัวตายไปในที่สุด ..นั่นเป็นอดีตที่เจ็บปวดเหลือเกิน” เจมส์เอ่ยด้วยน้ำเสียงสลด            “เข้าใจครับ.. ผมเป็นผู้ที่พึ่งมาอาศัยอยู่ที่นี่ใหม่ๆ ผมชื่อแอนโทนี่ ส่วนนี่ก็คิวเลอร์ คือ..เขาเย็นชานิดหน่อยครับ ไม่นานนี้มีเหตุฆาตกรรมเกิดขึ้นด้วย”             “ฆาตกรรมงั้นเหรอ??.. ดูเหมือนจะเกิดขึ้นในสามเดือนที่แล้วนะ ตั้งแต่เริ่มมีคนรับใช้เข้ามาในบ้านมากขึ้น”             “บางทีฆาตกรอาจจะเป็นใครซักคนหนึ่งในบ้านหลังนี้ก็ได้..”             “ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”  ทั้งสองคนกล่าวลาคุณเจมส์แล้วจึงเดินสำรวจต่อไป            ณ ห้องสมุด                                           “นี่เธอจะทำอะไรหนะ!!!??!”  คนใช้ในบ้าน               “ฉันเกลียดเธอ!!!”  หญิงปริศนา               “ปึก ปึก ปึก!!! อย่าเข้ามานะ!” หนังสือถูกโยนไปที่หญิงคนนั้น               “ฉึก..เฉือกกก!!ๆ”               “ธะ..เธออ..ตุบ!”  ร่างของคนใช้ล้มลงไปที่พื้นอย่างดัง               “ช่วยไม่ได้นะ..ฮ่าๆๆๆ!!”                    ในเวลานั้นอลิซกับโซเฟียก็เดินเข้ามาพอดี แต่ก็ต้องตกใจกับภาพของหญิงในชุดรับใช้ข้างหน้า อยู่ในสภาพเปื้อนและเต็มไปด้วยเลือด                            “เหยื่อรายที่สอง..สินะ” โซเฟีย              “เพื่อนสนิทของคุณทั้งสองคนกำลังต่อสู้กับปิศาจอยู่แห่งหนึ่งที่ในคฤหาสน์นี้” โซเฟียหยิบกระดาษสีขาวที่ถูกเขียนขึ้นมาจากศพแล้วอ่านมัน              “เดี๋ยวฉัน..จะไปตามคนร้ายเอง ส่วนเธอไปเรียกคุณซาร่านะ!”  โซเฟียเอ่ยก่อนจะใช้พลังเวทย์ของตัวเองดูร่องรอยของทางที่คนร้ายหนี              “ดูแลตัวเองด้วยนะ!!” อลิซพูดพร้อมวิ่งออกไปตามคุณซาร่า              “ตึก  ตึก ตึก ตึก”  เสียงฝีเท้าค่อยๆเลือนรางหายไป                    หลังจากนั้นโซเฟียก็ใช้เวทย์มนต์ของตัวเอง หายตัวไปยังจุดหมายก่อนหน้าคนร้าย เมื่อเธอใช้เวทย์เสร็จ โซเฟียจึงมาปรากฏตัวต่อคนร้ายทันที ตอนนี้โซเฟียมองหน้าคนร้ายไม่ค่อยชัด เพราะในห้องนี้มันมืดไปหมด                          “หนีไปให้พ้นหน้าเธอยังไงหล่ะ!!” ผู้หญิงปริศนาเอ่ยแล้วจึงใช้ท่าเตะไปยังโซเฟียแต่ไร้ผล พลังเวทย์ของเธอย่อมชนะอยู่แล้ว             “เท้าอันแค่นี้..ทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะ หึหึ” โซเฟียพูดแล้วจึงเคลื่อนตัวย้ายไปที่ด้านหลังของหญิงปริศนาแล้วจึงนำนิ้วแตะไปที่คอ เธอจึงทรุดลงไปที่พื้น หมดสติไปชั่วขณะ             “ธะ..เธอออ..”  ณ ห้องปริศนาแห่งหนึ่ง                   ที่นี่เป็นห้องที่กว้างและใหญ่ บรรยากาศดูน่ากลัว เมื่อความมืดเข้ามาปกคลุม                           “ที่นี่มันดูวังเวงชะมัด!” แอนโทนี่เอ่ย              “กลัวแล้วเหรอ..หึหึ” คิวเลอร์              “ไม่ได้กลัวซักกะหน่อยหนึ่ง” แอนโทนี่พูดพลางทำหน้าเบ้              “แต็ก!” คิวเลอร์นำมือกดสวิตซ์ไฟข้างๆประตู              “ฮ่าๆๆ ในที่สุด พวกเจ้าก็มาจนได้” ทั้งสองคนหันไปทางต้นเสียง แล้วจึงพบกับร่างบางอย่างคล้ายกับแวมไพร์ในร่างผู้หญิงคนหนึ่ง              “นี่แกเป็นใคร!!”              “ไม่ต้องรู้หรอกว่าฉันเป็นใคร..ฉันคือแวมไพร์ต่างหาก!!!”              “หนุ่มหน้าตาหล่อเหลาอย่างพวกเธอหนะ..มาเป็นเครื่องสังเวยของฉันซะเถอะ!!”  แวมไพร์สาวพูดก่อนที่จะกระโดดอย่างสูงพุ่งมาที่ทั่งสองคน เธอใช้กรงเล็บปะทะเข้ากับดาบของคิวเลอร์              “ชิง! ชิง!” เสียงคมของอาวุธปะทะกัน              “เจ้านี่แข็งแกร่งไม่ใช่เล่นเลยนะ”              “หึหึ..แน่นอน”              “ชิง ชิง!!”                     ในระหว่างที่คิวเลอร์และศตรูสาวแวมไพร์กำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด แอนโทนี่ก็พยายามจะออกจากห้อง แต่ห้องกลับถูกล็อก ทั้งสองออกไปจากที่นี่ไม่ได้             ณ ห้องรับแขก                  บลูมกำลังอยู่คนเดียว เธอมองไปที่โทรทัศน์ชมรายการตลกอย่างสนุกสนาน เธอไม่รู้ว่ากำลังมีใครบางคนมองเธออยู่                         “เมื่อไหร่ทุกคนจะมานะ??”             “อุป!!..อืออูอือๆ” บลูมถูกบุคคลปริศนาอีกคนหนึ่งนำผ้าใส่ยาสลบมาปิดปาก เธอพยายามมองหน้าคนร้ายให้ชัดเจน ก่อนที่จะหมดสติไปในที่สุด            ณ ห้องแห่งอันเก่าแก่ของคฤหาสถ์                             อีฟวิ่งมาด้วยความเหน็ดเหนื่อย แล้วจึงเข้าไป ภายในห้องนี้เต็มไปด้วยของเก่าๆไปหมด นาฬิกาทราย อุปกรณ์ซ่อมแซม หม้อต้มขนาดใหญ่ หลอดทดลองและอื่นๆ                   แสงในยามราตรีผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง เธอชอบของเก่าแก่พวกนี้มาก แต่ดูเหมือนว่าเธอจะได้กลิ่นฉุนๆอะไรบางอย่าง บางทีอาจมีใครล่อลวงเธอเข้ามาในนี้ก็เป็นได้                                 “กลิ่นอะไรกัน???” อีฟพูดพลางเดินเข้าไปใกล้วัตถุ            “กระเทียม? ใครเป็นคนเอามาไว้ในนี้เนี่ย?”            “แต่ก็ช่างมันเถอะ..บรรยากาศไม่ค่อยดี ออกไปข้างนอกดีกว่า!”            “เอ๊ะ!! ประตูถูกล็อก! ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยที!” อีฟทุบประตูพร้อมตะโกนสุดเสียง              “แอร๊ดดด!” เสียงประตูถูกเปิดขึ้น ร่างของผู้หญิงหมดสติคนหนึ่งถูกโยนเข้ามาในห้อง           “แก!! เป็นใคร!! ต้องการอะไร!! ทำไมทำกับบลูมแบบนี้!” อีฟกล่าวด้วยน้ำเสียงโมโห เธอพยายามจะมองไปที่หน้าของบุคคลปริศนาที่ถูกความมืดบิดบังความจริง แต่ก็มองไม่เห็น บุคคลปริศนาไม่ตอบอะไร ทำเพียงแต่ส่งสายตาเจ้าเล่ห์แล้วจึงปิดประตูไป            “บลูม! ตื่นสิ ตื่น!”            “หะ..หือ? ฉันมา..อยู่ที่นี่ได้อย่างไรนะ?” บลูมท่าทางขี้เซา           “ก็พวกเราทั้งสองคนถูกบุคคลปริศนาจับขังไว้ในห้อง เราต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้!!” อีฟพูดอย่างเชื่อมั่น            “หา!!..จริงเหรอ? ถ้างั้นเราจะทำยังไงกันดีหล่ะ!” บลูมตกใจขึ้นมาทันที           “เธอช่วยฉันหาสิ่งของที่ใช้ได้ก่อนนะ!”             “อื้ม..ฉันจะพยายาม!”                   ในขณะเดียวกัน อลิซก็ไปบอกเรื่องราวแก่คุณซาร่า หล่อนจึงโทรเรียกเจ้าหน้าที่ตำรวจในหมู่บ้านมา พร้อมกับหน่วยพยาบาล ทุกคนที่หล่อนโทรเรียกต่างก็คลานมาโดยเร็ว (ไม่ใช่หนอนนะเฮ้ยยย!) อลิซนำทุกคนวิ่งไปที่ห้องสมุด แต่โซเฟียก็เดินมาพอดี เธอใช้เวทย์มนต์ให้คนนั้นลอยตามเธอมา ..                     “ลิลลี่นี่เอง..”  ซาร่า           “ทำไมเธอถึงทำแบบนี้!!..เธอเป็นฆาตรกร?”           “ก็ใช่หนะสิ!!..ก็เพราะฉันไม่ได้ค่าจ้างเท่ากับคนอื่นเขา ฉันต้องพยายามทำงานลำบากมาตั้งหลายปี แต่ยัยนั่นหนะ แค่มาเป็นทำงานในที่นี่ได้ไม่นาน กลับได้เงินมากกว่าฉันอีก!!” เธอตะโกน          “ก็เพราะเธอมัวแต่อิจฉาคนอื่นไงหล่ะ..”           “หนอยแหนะ!!!”          “จับกุมไว้ให้แน่นๆนะอย่าให้หนีไปได้”           “รับทราบครับ”                            อลิซคิดขึ้นได้ว่า บลูมอยู่ในห้องเพียงลำพังกลัวว่าบลูมจะเป็นอะไรไป จึงรีบวิ่งไปที่ห้องรับแขก แต่เมื่อไปถึงกลับไม่พบบลูมอยู่เลย แล้วอีฟหล่ะ???                  “ลิลลี่!!! เธอเอาบลูมกับอีฟไปไว้ที่ไหนน!!!” อลิซวิ่งมาแล้วตะโกน          “ถูกฆ่าตายไปแล้วมั้ง..หึหึหึ” ลิลลี่หัวเราะราวปิศาจ          “ไม่!..บางทีอีฟกับบลูมต้องอยู่ที่ไหนซักแห่งแน่ๆ!”          “ใจ..เย็นๆก่อน ฉันว่าสองคนนั้นหนะ..คงจะไม่ยอมตายง่ายๆหรอก” โซเฟียเอ่ยอย่างใจเย็น          “เฮ้อ....หวังว่าคงไม่เป็นอะไรนะ”
ณ ห้องปัจจุบันที่บลูมกับอีฟอยู่                    เมื่ออีฟนั่งลงกับพื้น ก็ได้ยินเสียงบางอย่างข้างล่าง  เป็นเสียงคล้ายราวกับคมดาบ เสียงคนอยู่กันประมาณ 2-3 คนในนั้น เสียงนั้น..??                                  “บลูม ฉันได้ยินเสียงจากด้านล่างนี้ด้วยหล่ะ!”  อีฟบอกด้วยความดีใจ            “บางทีอาจเป็นเพื่อนของเราสักคนก็ได้นะ!”              “เราจะลงไปยังไงกันดีหล่ะ?”             “ค้อน..บางทีเราอาจใช้ค้อนทุบพื้นเปราะๆนี่ได้นะ!”             “ยังไงก็มาพยายามกันเถอะ!”  ทั้งสองหยิบค้อนขึ้นมาแล้วทุบไปยังพื้นดินนั่นอย่างสุดแรง            “ปึก! ปึก! ปึก! ปึก!”            ผ่านไป 20 นาที                      พื้นได้กลายเป็นเศษหินเล็กๆร่วงลงไปข้างล่าง อีฟและบลูมก้มหัวลงไปมองเหตุการณ์ข้างล่าง เห็นแอนโทนี่ คิวเลอร์กับปิศาจแวมไพร์กำลังสู้กันอยู่  ตอนนี้ปิศาจนั่นอยู่ตำแหน่งที่ทั้งสองคนมองพอดี อีฟมองเห็นอุปกรณ์อยู่หลายอย่าง จึงหยิบมาอันหนึ่ง แล้วปล่อยสิ่งนั้นลงไปที่บริเวณหัวของแวมไพร์ ทำให้มันล้มไม่เป็นท่าหมดสติไป           สุดท้ายบลูมใช้บันไดไม้ที่สานกับเชือก ตอกตะปูและนำของหนักๆมาทับไว้ ปล่อยแล้วจึงไต่ลงไปด้วยรอยยิ้ม               “เฮ้!! แอนโทนี่!!..คิวเลอร์!!” อีฟกับบลูมทักทาย             “ไม่คิดเลยนะ ว่าพวกเธอจะเป็นคนมาช่วยพวกเรา!” แอนโทนี่วางมาดเท่             “ฉันก็อยู่ตรงหน้านายแล้วไงเล่า!”  อีฟ             “ปลอดภัยก็ดีแล้วหล่ะน่า!” แอนโทนี่                          “ปั้ง!” ประตูถูกเปิดออกดังสนั่น              “พวกเธอปลอดภัยดีใช่ไหม?”              “อลิซ..โซเฟีย..คุณซาร่า..คนรับใช้..ตำรวจก็มาด้วยเหรอเนี่ย!!” บลูม             “นึกว่าจะเป็นอะไรไปแล้วซะอีก..” คุณซาร่า                          ในขณะที่คุยกัน แวมไพร์สาวยังไม่ได้หมดสติ เธอค่อยๆลุกขึ้น และแล้ว..              “วางปืนและออกไปไกลจากตัวฉันซะ!!” แวมไพร์สาวผู้ลึกลับ กระชากตัวของอีฟไป เธอใช้กรงเล็บแหลมคมราวกับดาบยื่นออกมาไว้ช่วงคอของอีฟ             “อย่าทำอะไรอีฟนะ!!” แอนโทนี่ส่งเสียงดัง แวมไพร์สาวค่อยๆเดินห่างออกจากห้องนี้ เธอค่อยๆเดินอย่างระมัดระวังออกจากประตูและขึ้นไปยังดาดฟ้า ส่วนพวกคุณซาร่าก็ตามมาอย่างติดๆ                           “อีกไม่นาน ยัยนี่จะต้องเป็นเครื่องสังเวยของฉัน! ฮ่าๆๆ!” เมื่อมันพูดเสร็จก้อนเมฆที่ดำมืดก็เคลื่อนมาปกปกคลุมและปิดดวงจันทร์กับดวงดาวไว้ ทำให้ดูเหมือนโลกไร้แสง              “ปะ..ปล่อยฉันนะ..” อีฟพูดอย่างลำบากเป็นเพราะกรงเล็บและมือของมันมาใกล้ชิดรัดคอมากขึ้นเรื่อยๆ จนเธอหายใจไม่สะดวก              “.......” ทุกคนเงียบและมองไปที่อีฟ              “พอแค่นั้นแหละ!! ลิซ่า!” เสียงผู้ชายคนหนึ่ง ใส่ชุดคนรับใช้ตะโกนดังขึ้น              “ฮู๊ด!..คะ..คุณ..?” แวมไพร์สาวพูดอย่างตะกุกตะกัก              “คุณไม่เคยรักฉันเลย!!!”              “ลิ..ลิซ่า คือ..ผม”              “ฉันทำทุกอย่างเพื่อคุณตลอด!!”              “ผมรักคุณ!! ได้ยินไหม! ที่ผมทำเป็นไม่สนใจคุณหนะ ก็เพราะผมรักคุณ!!”              “ฮู๊ด...”                             “เป็นเพราะกระจกนี่ใช่ไหม?? ยัยแวมไพร์ตัวแสบ!” คุณซาร่าวิ่งเข้าไปในคฤหาสน์ไม่นาน ก็ออกมาพร้อมกับกระจก              “อย่าทำลายยมันนะ!!!”                 “สายเกินไปแล้วหล่ะ!..เพล้งงง!” คุณซาร่าขว้างกระจกลงพื้น              “กริ๊ดดดดดดดดดด!” แวมไพร์ร้องด้วยความทรมาน             “แห่ก..แห่ก!” อีฟล้มลงกับพื้นเช่นกัน              “ไปนำตัวอีฟมาเร็วเข้า!”                “เป็นอะไรหรือเปล่าอีฟ?”              “ฉะ..ฉันไม่เป็น..ระ..ไร” อีฟพูดเสียงแหบ              “หะ..หือ? ที่นี่คือที่ไหนกันคะ?”  ร่างของแวมไพร์ค่อยๆเปลี่ยนไปกลายเป็นผู้หญิงที่น่ารักคนหนึ่ง ดูเหมือนวิญญาณจะเข้าไปในร่างของเธอ              “ลิซ่า..ผมรักคุณ” ผู้ชายคนนั้นสวมกอดลิซ่าอย่างอบอุ่น เธอทำหน้าเขิน              “ตอนนี้เข้าไปข้างในคฤหาสน์เถอะ!” คุณลิซ่าพูดแล้วทุกคนจึงเข้าไป ตอนนี้ฝนตกแล้ว              ณ ห้องรับแขก                                    “คุณซาร่าครับ เราจับตัวคนร้ายได้หนึ่งคนครับ!” ตำรวจเดินมาเป็นกลุ่มพร้อมกับลิลลี่และชายหนุ่มอีกหนึ่งคน              “คุณเองเหรอ..ฮาร์ป” คุณซาร่าเอ่ย               “ฉันไม่ได้ผิด! ลิซ่ามันจ้างฉันมา! มันเป็นแวมไพร์!! ยัยนั่นบอกว่าจะถ่ายทอดเวทย์มนต์ให้ฉัน แกโกหก!” ฮาร์ปแก้ตัว              “พวกเราทุกคนรู้แล้ว..เจ้านี่ช่างเห็นแก่ตัวจริงๆ คุณตำรวจช่วยจับสองคนนี้ไปสืบสวนพิจารณาด้วยนะคะ..คดีจบแล้ว!”                “อย่าเอาผมไปเลยนะ..ขอร้อง..คุณตำรวจ ..อย่าเอาผมไปเลย.....” ชายคนนั้นตะโกนลั่น  ย้อนเหตุการณ์                       ลิซ่านั่งอยู่ในห้องส่วนตัวของตัวเอง พึมพำพลางจ้องมองไปที่กระจก                             “กระจกนี่สวยจัง..ถ้ามีเวทย์มนต์ก็คงดีสินะ..เฮ้ออ คุณฮู๊ดจะรักฉันหรือเปล่านะ?”               “ฉันสามารถทำให้ความปรารถนาของเธอเป็นจริงได้นะ” เสียงของวิญญาณตนหนึ่งในกระจก               “จริงเหรอคะ..ถ้างั้นฉันควรทำยังไงคะ?”                 “เธอจะต้องให้ฉันอยู่ในร่างของเธอด้วย”               “ฉันทำได้ค่ะ..เพื่อคุณฮู๊ด”               “เตรียมตัวนะ..” วิญญาณพูดอย่างเลศนัยแล้วจึงเข้าไปในร่างของเธอ              “ฮ่าๆๆๆ!” วิญญาณหัวเราะอย่างดีใจ              “ถ้ามีสร้อยเส้นนี้ฉันก็สามารถทำพิธีสังเวยแล้วก็ปลดปล่อยตัวฉันซะทีนึง ฮ่าๆๆ!” วิญญาณที่อยู่ในร่างลิซ่านำสร้อยชูขึ้นมา แล้วหัวเราะ              “เธอคิดจะทำอะไรกับร่างกายของฉันนะ!” วิญญาณลิซ่าที่อยู่ในร่างกายพูด              “จงเงียบไปซะ..ร่างนี้เป็นของฉันแล้ว”                กลับมาปัจจุบัน               “หลังจากนั้นฉันก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลยค่ะ”  ลิซ่าพูดอย่างงุนงง              “เป็นแบบนี้นี่เอง..” ซาร่า              “แล้วสร้อยเส้นนั้นหล่ะคะ” อีฟถามเพราะนึกขึ้นได้ ว่าสิ่งนั้นจำเป็นต้องใช้ในการหลอม สร้อยของแวมไพร์นั่นเอง              “อยากได้เหรอคะ? สิ่งนั้นมันเป็นของคุณพ่อที่ให้ตอนเด็กๆตอนนี้ท่านก็เสียชีวิตแล้ว” ลิซ่าพูดอย่างน่าสงสาร              “คือ..พวกเรามีเหตุจำเป็นที่จะต้องเอาสร้อยเส้นนั้นไปทำอะไรบางอย่างหนะ” อีฟ              “ถ้างั้น..ก็เอาไปเถอะค่ะ เพื่อเป็นการขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือฉัน” ลิซ่าเอ่ยอย่างไม่ลังเล              “ตะ..แต่.. แล้วไม่เป็นไรเหรอคะ?” โซเฟีย              “ถึงแม้จะรู้สึกไม่ค่อยดีก็เถอะ..แต่ฉันเชื่อว่าพ่อของฉันไม่ได้ไปไกลจากฉันเลย คุณพ่อสัญญากับฉันว่าจะอยู่กับฉันตลอดไป ถึงแม้จะไปอีกโลกหนึ่งแล้วก็ตาม”               “ขะ..ขอบคุณนะ”   อีฟ              “ใช้สร้อยเส้นนั้นให้เป็นประโยชน์นะ!”              “อื้ม! :)” อีฟนำสร้อยเก็บใส่ในกระเป๋าเป้               “ตอนนี้เราก็ไขปริศนากันหมดแล้วหล่ะ สงสัยพวกเราคงต้องไปแล้ว” แอนโทนี่เอ่ย               “ถ้างั้น ลาก่อนนะ!”  ลิซ่าและคุณซาร่ารวมถึงคนอื่นๆต่างก็โบกมือ               “ลาก่อน..” ทั้งหกคนโบกมืออำลา                        ตอนนี้พวกเขากำลังอยู่ในห้องรับแขก แต่ในขณะที่กำลังเดินออกไป ทุกอย่างรอบๆตัวก็กลายเป็นสีเทาหมด นาฬิกาก็หยุดเดิน                                        “เก่งจริงๆ.. ทุกคน”  เสียงของชายคนหนึ่งใส่แว่น ..              “คุณครูแฮร์รี่!! มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?!” โซเฟียเอ่ยอย่างตกตะลึง              “เอาน่า..อย่าตกใจไปเลย ครูมีเหตุผลของครู หึหึ” คุณครูของโซเฟีย ที่ชื่อ ‘แฮร์รี่’ เอ่ย              “กลับไปที่เดิมได้แล้ว เด็กน้อยทั้งหลาย..” แฮร์รี่              “หวังว่าคงไม่มีแผนอะไรนะคะ?” โซเฟีย              “เธอคิดอย่างไรหล่ะ..หึหึ”              “ไม่นึกเลยนะคะ..ว่าครูจะทำแบบนี้!”              “ฮ่าๆๆๆ!”  ครูแฮร์รี่หัวเราะ             “เทเลพอร์ต!”                         สิ้นเสียงสุดท้าย เวทย์มนต์เคลื่อนย้ายก็นำพาพวกอีฟมายังประตูนิทานเหมือนเดิม  เหตุการณ์เหล่านี้ดูยากลำบากมากขึ้นด้วยสิ ..สุดท้ายแล้วอีฟ แอนโทนี่ บลูม คิวเลอร์ โซเฟีย และอลิซ จะได้ออกไปจากหนังสือที่แสนลึกลับนี่หรือเปล่านะ?