Eve in Mystery book อีฟกับหนังสือแห่งความลึกลับ

          ตอนนี้โซเฟียได้รู้แล้วว่า ครูที่คอยสอนเวทย์มนต์ให้เธอมาตลอดได้ทำให้เธอผิดหวังแล้ว แม้ในใจจะไม่เชื่อสักเท่าใด แต่ความจริงก็เป็นความจริง..

          
          เธอกำลังทบทวนเรื่องราวของตนเอง ในขณะที่ทั้งห้าคนได้เดินเข้าไปในประตูล่วงหน้า โซเฟียมองไปยังใบหน้าของครูแฮร์รี่ ปรากฏให้เห็นภาพความทรงจำในสมัยเด็กๆ  โซเฟียมองเข้าไปในดวงตาคู่นั้นที่แข็งกร้าวและหนักแน่น   “หรือนี่จะเป็นแค่เรื่องโกหก..”  เธอคิด  “ถึงยังไงก็ตาม..ครูก็ยังเป็นครูคนเดิมเสมอ”          

          โซเฟียยังคงไม่ละสายตาจากเขา ก่อนเสียงประตูจะดังขึ้น หันหน้ามาเป็นครั้งสุดท้าย เธอเอ่ยถ้อยคำออกมาเป็นประโยคสุดท้าย 

         
          "ครูคนเดิมของหนู..จะต้องกลับมา!"

       
          "ตุบ!!" 

ณ ในป่าที่ไม่ทึุบ

          
          ทุกคนเดินมาได้หลายชั่วโมง แล้วจึงหยุดพัก ในที่โล่งส่วนหนึ่ง ซึ่งมีต้นไม้รอบ  และสามารถมองเห็นท้องฟ้าได้ 

          บรรยากาศยามวิกาล ท้องฟ้าสีส้มทองอร่าม นกหลายชนิดบินโลดแล่นเต็มทองฟ้า เตรียมพร้อมที่จะกลับไปยังรังของมัน   

         
          ในข
ณะที่ทุกคนกำลังเตรียมตัวสำหรับการเดินทาง อีฟสังเกตเห็นนกฮูกสีน้ำตาลตัวหนึ่ง เกาะอยู่บนกิ่งไม้ กำลังจ้องมองอยู่ ตาของมันโต แววตาของมัน ช่างดูว่างเปล่าเสียเหลือเกิน   “ทำไมนกฮูก..ถึงดูเศร้าโศกขนาดนี้?"  อีฟพูดลอยๆ "ถ้าได้เลียงมันก็คงจะดีสินะ"       

          “เธออยากเลี้ยงมันรึเปล่า?” โซเฟียเดินมาใกล้ๆอีฟแล้วมองไปยังจุดเดียวกัน  “ก็..อยากเลี้ยงนะ ” อีฟว่า “แต่..มันคงไม่ชอบฉันมากนัก” 

          “ฉันจะทำให้มันเป็นของเธอ..” โซเฟียก้มหน้าอย่างสงบ เธอค่อยๆหลับตาลง หล่อนดูเหมือนหญิงสาวลึกลับที่หลุดมาจากภาพยนต์ เธอยืดแขนออก เอ่ยด้วยน้ำเสียงอันเยือกเย็น "เดินทางกับพวกเราเถอะนะ.."

          "พรึบๆ!" นกฮูกค่อยๆกระพือปีกลงมา มันมาเกาะที่แขนของโซเฟีย นกฮูกตัวนั้นเอาหัวถูกับไหล่ของเธอ
ราวกับว่าหล่อนคือแม่ของมัน "ฮูกๆ!" เจ้านกฮูกส่งเสียงร้องอย่างน่าเอ็นดู

          


           
          
          อีฟพยายามจะเอื้อมมือไปแตะหัวของมัน แต่ก็ต้องตกใจ เมื่อมันกลับจิกมือของเธอ "โอ๊ย!..เจ็บนะ!"
อีฟอุทาน หล่อนทำหน้ามุ่ย เจ้านกฮูกแลบลิ้นใส่ "ฮ่าๆ!" แอนโทนีหัวเราะ "ฉันว่าเจ้านกฮูกตัวนี้ มันฉลาดกว่าเธออีกนะ!" 

          "เชอะ!..แล้วนายหล่ะ ทำได้ไหม?" อีฟท้าทาย "ทำไม่ได้หล่ะสิ!" แอนโทนี่ทำท่าทางมั่นใจ "แน่นอน..ฉันต้องทำได้ดีกว่าเธอ ฮุฮุ!" เขาพูดยั่วอีฟ ทั้งคู่จ้องตากันเขม็ง เหมือนมีประจุไฟฟ้ามากระทบกัน

         
          ทุกคนหันมาสนใจกับทั้งสองคน ราวกับผู้คนดูการแสดงต่อสู้ แอนโทนี่ยื่นเอื้อมมือเด็ดแอ๊ปเปิ้ลบนต้นไม้
เขาค่อยๆเอื้อมมือไปทีละนิด ราวกับว่ากำลังกลัว อีฟคิดว่าเขาจะต้องล้มเหลวเช่นกัน "มานี่..มะ! ลูกรักของพ่อ" แอนโทนี่โน้มน้าวนกฮูกคล้ายเป็นพ่อลูกกัน

         "ฮ่าๆ!" คราวนี้อีฟเป็นฝ่ายหัวเราะขึ้นบ้าง เพราะมันกลับบินไล่จิกแอนโทนี่ "โอ๊ย! โอ๊ย! พอแล้ว!" เขาวิ่งพร้อมร้องโวยวาย 

         "กลับมา! เจ้านกฮูก!" โซเฟียขานเรียก มันบินกลับมาเกาะที่ไหล่ของเธอ มันทำหน้านิ่ง ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน 

         
          "เรายังไม่ได้ตั้งชื่อให้มันกันเลย!" อีฟเอ่ยถาม "ชื่ออะไรดี?" "มันเป็นตัวผู้หรือตัวเมียหล่ะ?" แอนโทนี่สงสัย เขาเดินกลับมาพร้อมรอยจิกของมัน  "ตัวผู้หนะ.." โซเฟียตอบ
         
         "ชื่อแจ็คสันดีไหม? ฮิฮิ" บลูมเดินมาพลางหัวเราะ
         "ชื่อแฮมเบิร์ก!" อลิซวิ่งเข้ามา
         "ฉันว่า..ชื่อเฮ็ดวิกนะ!" คิวเลอร์เสนอ 
         "ฉันเลือกชื่อเฮ็ดวิกนะ!" อีฟยกมือ
         "เอาด้วย!" แอนโทนี่
         "เฮ็ดวิก อืม..ดีๆ!" บลูมเอ่ย
         "ว้าว! ชื่อเหมือนนกฮูกของแฮร์รี่พอตเตอร์เลย! โอเค..ฉันเห็นด้วย" อลิซ
         "แล้วเธอหล่ะ..โซเฟีย?" อีฟถาม
         "อ๋อ..อื้ม!" โซเฟีย
         "งั้นตกลงตามนี้นะ!" แอนโทนี่ 
         
         โซเฟียสั่ง "จากนี้ไป..เจ้าจะถูกเรียกชื่อเฮ็ดวิก นายเป็นเพื่อนร่วมทางกับพวกเราแล้วนะ!"

         
         
          "ฮูกๆ!" นกฮูกขานรับพร้อมกระพือปีก 

          อลิซมองดูเวลาที่นาิฬิกาข้อมือ  "ได้เวลาออกเดินทางแล้ว! พวกเรา..ไปกันเถอะ!"
 
          "ตึก ตึก ตึก!" เสียงฝีเท้าของทุกคนวิ่งไปยังจุดหมายอย่างมีความหวัง