Eve in Mystery book อีฟกับหนังสือแห่งความลึกลับ

            ทุกคนพักผ่อนกันเรียบร้อยแล้ว วันนี้จะได้เดินทางไปทำภารกิจ ทุกคนเก็บกระเป๋าเป้ใบใหญ่ แล้วจึงเดินออกจากสถานที่พักหลังนั้น เมื่อถามชาวบ้านแถวนั้น ก็ได้รู้ ว่ามีคฤหาสน์ร้างแห่งหนึ่ง ตั้งอยู่ทางทิศตะวันออก ของหมู่บ้าน ทุกคนเมื่อรู้แล้วจึงเดินทางออกจากหมู่บ้านทันที  ตอนนี้ก็เช้าเเล้ว

             
              “ฟึบ!!” เสียงจดหมายเป็นม้วนถูกปล่อยลงมา
              “ความลับบางอย่างของแวมไพร์”  อีฟอ่านอย่างตั้งใจ
              “ปริศนา..ยังมีปริศนาให้ทำอีกเหรอ แค่นี้ก็ลำบากพอแล้ว!” แอนโทนี่พูดอย่างโมโห
              “ดีกว่าไม่ทำละกันหน่า..” บลูมเอ่ย
              “นั่น! คฤหาสน์นี่..” อลิซพูดเมื่อเห็นคฤาสถ์ดูเก่าๆอยู่เบื้องหน้า ตอนนี้ทั้งหกคนอยู่ตรงหน้าประตูเหล็กเก่าๆ
              “แอดดด...” ประตูเหล็กถูกเลื่อนออกอัติโนมัติ
              “เข้าไปกันเถอะ!”
              “แอด...ปั้ง!” เสียงประตูเหล็กได้ถูกปิดลงหลังจากที่พวกเขาและเธอเดินผ่านมันไป
              “หลอนๆแฮะ!” แอนโทนี่เอ่ยอย่างเกรงกลัว
              “เรามาถึงขนาดนี้แล้ว เข้าไปเลยละกัน”  บลูมเอ่ยอย่างกล้าหาญ
              “ก๊อกๆ มีใคร..อยู่ไหมคะ?” ทุกคนให้โซเฟียเอ่ยเรียกเจ้าของบ้าน เพราะดูท่าทางเธอเป็นคนไม่ค่อยกลัวอะไร แถมยังมีกริยามารยาทที่เรียบร้อย
              “แอรด....” เสียงประตูเปิดออก
              “มาทำอะไรกันที่นี่เหรอคะ?”  เสียงหญิงปริศนาที่ใส่ชุดรับใช้เอ่ย เมื่อพบเห็นทั้งหกคนเข้ามา
              “มาตามหาแวมไพร์ค่ะ” โซเฟียเอ่ยโดยไม่ลังเล
              “โฮ๊ะๆๆ! ที่นี่ไม่มีหรอกนะคะ แวมไพร์หนะ ถ้าอยากจะพักที่นี่ก็มีห้องด้วย”
              “งั้นขอพักที่นี่นะคะ!”
              “เชิญตามอัศยาศัยค่ะ มีหลายห้อง เลือกได้เลยนะคะ เดี๋ยวฉันจะแนะนำให้” 
              “ขอบคุณค่ะ”

             
            เมื่อพูดกล่าวสนทนาเสร็จ ทั้งหกคนจึงเดินตามคนรับใช้ไป ท่ามกลางบรรยากาศที่ยังคงเป็นราตรีเรื่อยๆ ไม่ทราบเหตุผล คนรับใช้คนนั้นแนะนำห้องไปที่ละห้อง  เธอมีอะไรกำลังปิดบังพวกเขาอยู่หรือเปล่านะ?

            
            “อ้าว..มีแขกมาเยี่ยมเหรอ ‘ซาร่า’ ” หนุ่มปริศนา ดูเหมือนผู้บริหารธุรกิจเอ่ย เขามีใบหน้าที่คม และมีผมสีน้ำตาลสั้น
             “คุณเป็นใครเหรอคะ?” โซเฟียทำน้ำเสียงเรียบ
             “ขอโทษที.. ที่ทำให้คุณตกใจ ผมชื่อ ‘โรเบิร์ต เมลวิงตัน’ เป็นผู้บริหารธุรกิจ”
             “ฉันชื่อโซเฟียค่ะ แล้วนี่แอนโทนี่ คิวเลอร์ อีฟ บลูม และอลิซค่ะ”
             “พวกเธอนี่..ดูเก่งไม่น้อยเชียวนะ! หึหึ!”
             “จะไปได้หรือยังคะ?”
             “งั้นไปหล่ะนะ เชิญตามสบาย” ผู้ชายนามว่า โรเบิร์ต คนนั้นเดินไปตามทางยาวก่อนจะลงขั้นบันไดเล็ก-กว้างที่มีพรมโบราณปูทางไว้อยู่ ก่อนจะออกไปทางประตูของคฤหาสน์
            “หมอนั่นดูท่าทางไม่ไว้วางใจเอาซะเลย ฮึ!” แอนโทนี่เอ่ย
            “ถึงยังไงเราก็ควรจะใช้เวลาซะก่อนนะ แอนโทนี่!” อีฟ
          

   ผ่านไป 30 นาที
           
            คนรับใช้ก็แนะนำห้องเสร็จแล้ว จึงไปทำธุระส่วนตัวของตัวเองต่อ บ้านนี้มีคนอยู่ตามปกติสองคน.. ตอนนี้ทุกคนก็เลือกห้องเป็นของตัวเอง นอนห้องละคน เพราะในคฤหาสถ์นี้มีห้องเพียงพอต่อความต้องการของใครอีกหลายคน ในระหว่างนั้นเองมีเหตุการณ์สยองขวัญเกิดขึ้นอีก

           
            “กริ๊ดดดดด!” เสียงคล้ายกับอีฟดังขึ้นแถวๆบริเวณห้องรับประทานอาหาร
            “ตึก ตึก ตึก!”  ในระหว่างนั้นเอง ทั้งห้าคนที่ทำกิจกรรมอย่างอื่นก็วิ่งอย่างรวดเร็วไปที่ห้องนั้น
            “...........!” ทุกคนทำท่าทางตกใจเมื่อไปถึงที่ห้องนั้น พบร่างของผู้หญิงคนหนึ่ง ถูกมีดแทงคาไว้จนตัวติดกับผนัง เลือดไหลออกมาเต็มไปหมด
            “กริ๊ดดดดด!” อีฟร้องลั่นอย่างสั่นประสาท
            “ทำไมเธอถึง...ตายที่นี่ได้” คิวเลอร์
            “คงมีอีกหลายคนในคฤหาสถ์นี้ที่เรายังไม่รู้จัก” อลิซ
            “มีอะไรกัน! ตายจริง!..” คนรับใช้นามว่า ‘ซาร่า’ เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นร่างผู้ตายนั้นอย่างตกใจ
           
            “ฮัลโหล..ช่วยนำศพออกจากที่นี่ที” ซาร่าโทรไปเรียกให้เจ้าหน้าที่ให้มา
            “พวกเธอ ไปเดินเล่นข้างนอกกันก็ได้นะ มีสวนอยู่ด้วย”
             “ค่ะ..ที่นี่ดูไม่น่าอยู่เลยนะคะ” อลิซเอ่ยอยากซึมเศร้า
             “มันก็น่าอยู่นะ..แต่ดูเหมือนว่าเหตุการณ์ร้ายๆนี้จะเกิดขึ้นเมื่อมีคนจำนวนเพิ่มมากขึ้นอยู่ในคฤหาสถ์นี้” ซาร่าพูดอย่างชวนสงสัย
            
             “คน..จำนวนมาก?” คิวเลอร์พูดตะกุกตะกัก
             “ใช่แล้ว..คือคุณโรเบิร์ตหนะ เขาชอบจ้างคนมาทำงานเยอะๆ เพราะว่าดูไม่เงียบเหงาดี”
             “คนร้ายอาจเป็นใครซักคนในคฤาสถ์ ..ที่นี่มีประมาณ 8-9 คนคงหาตัวได้ยาก”
             “ถ้ามีเรื่องอะไรอีกก็บอกฉันได้นะ เดี๋ยวฉันจะช่วยพวกเธอเอง” คุณซาร่าพูดอย่างอบอุ่น
             “ขอบคุณค่ะ” โซเฟียเอ่ยขอบคุณ ก่อนที่ทุกคนจะเดินมุ่งหน้าไปยังประตูด้านหลังของคฤหาสน์ ด้านหลังมีสวนที่สามารถจะให้ทำกิจกรรมอะไรหลายอย่างได้ ทั้งหกคนเปิดประตูแล้วจึงโผล่ไปที่สวนนั้น
            
              “ฟึบ..ฟึบ!” บลูมเดินมานั่งลงตรงม้านั่ง ข้างๆมีที่วางหนังสือและนิตยสารอยู่ด้วย พลางอ่านหนังสืออย่างสงบท่ามกลางสายลมอุ่นๆที่ค่อยพัดมา
               “เล่นบอลกันดีกว่า รับนะอลิซ อีฟ!” แอนโทนี่เจอบอลลูกหนึ่งจึงโยนส่งต่อไปให้ทั้งสอง แล้วจึงเล่นด้วยกันอย่างมีความสุข
              “ดอกไม้..?” โซเฟียหยิบดอกไม้จากพุ่มที่อยู่ไม่ไกลนัก แล้วจึงเริ่มสานเครื่องประดับจากดอกเหล่านี้ เธอใส่มันลงไปที่วัตถุยาวๆอ่อนๆ สีเขียวอันหนึ่ง
              “คิวเลอร์ นายทำอะไรหนะ!” แอนโทนี่พูดเมื่อเห็นแอนโทนี่นั่งอยู่คนเดียวตรงมุมสวน
              “ไม่มีอะไรหรอก!” คิวเลอร์พูดก่อนจึงหันไปทำสิ่งที่ตนสนใจต่อไป
              “คิดถึงพ่อกับแม่จัง..” บลูมมองรูปภาพจากหนังสือเล่มหนึ่ง มันเป็นรูปครอบครัวของเธอ มีพ่อ แม่ พี่สาวและน้องสาวอยู่ในนั้น
              “พี่สาวหายตัวไปไหนนะ..?” บลูมพึมพำ คิดรูปความทรงจำเหล่านั้นในสมอง พลางนำมือลูบไปที่หนังสือนั้น
              “พี่สาวคะ..ถ้าพี่ยังมีชิวิตอยู่ ขอให้หนูได้กอดพี่สักครั้งก็ยังดี”
              “เฮ้อ...” เธอถอนหายใจแล้วจึงหลับตาจนเผลอหลับไป
             
             
          เธอหลับไป.. ลงไปสู่นิมิตในความทรงจำตอนเด็กของเธอ ความฝันเกี่ยวกับเรื่องราวในตอนเด็กและพี่สาวของเธอ ตอนนี้ครอบครัวของเธอก็อยู่กันพร้อมที่หน้าบ้านแล้ว กำลังจะถ่ายรูปด้วยกัน เธอเหมือนเป็นเพียงวิญญาณในความฝัน ที่เฝ้ามองอยู่ไม่ไกลนัก



บริเวณหน้าบ้านในความฝัน
            
           
             “หนึ่ง..สอง ยิ้มนะครับ ^_^ หนึ่ง..สอง..แชะ!”
             “รูปออกมาสวยมากเลยนะคะ คุณพ่อ! คุณแม่!” บลูมเอ่ย
             “พวกเราอยู่กันพร้อมหน้าแบบนี้ก็ดีแล้วหล่ะ” คุณพ่อ
             “นั่นสินะ..ไม่ได้ถ่ายรูปพร้อมกับแบบนี้มานานแล้ว ดีใจไหม บลูม โซเฟีย?” เสียงอันอบอุ่นที่เรียกขานชื่อทั้งสองอย่างอ่อนหวาน
             “เข้าบ้านกันเถอะนะ! พี่ซิลเวีย!” บลูมชักชวนแล้วทั้งสองจึงพากันวิ่งไปในบ้าน
            

ณ ห้องนั่งเล่น

             
              “ตุ๊กตาตัวนี้สวยจังเลย พี่ว่าไหม? ฮิฮิ” ตัวของบลูมในตอนเด็กหัวเราะอย่างมีความสุข
              “มันสวยจริงๆเลยนะ บลูม” ซิลเวียผู้เป็นพี่สาวของเธอเห็นด้วย
              “กินขนมเค๊กไหมเด็กๆ” คุณพ่อของเธอนำขนมเค้กชิ้นเล็กสองจานมาให้
              “ขอบคุณค่ะ! หง่ำๆๆ อร่อยจัง ^_^” บลูมและซิลเวียต่างก็เห็นเป็นความคิดเดียวกัน
             และเมื่อเธอทั้งสองโตขึ้นมา ก็ได้ศึกษาในระดับประถมและมัธยม ในตอนนั้นยังคงมีเรื่องราวที่บันทึกไว้ในความทรงจำในหัวของบลูมอยู่

 

ณ โรงเรียนระดับมัธยม แห่งหนึ่งในแคนาดา

            
           ท่ามกลางเสียงที่เต็มไปหมดในโรงเรียน ตอนนี้บลูมนั่งอยู่อย่างสงบๆ กับซิลเวีย บนม้านั่งโบราณของทางโรงเรียน เธอทั้งสองคนเป็นเพื่อนที่ดีกันมากๆตั้งแต่ตอนเด็ก บางเวลาก็มักจะมีเรื่องราวที่ทำให้พี่สาวของเธอเสียใจในบางครั้ง

            “บลูม มานี่ฉันมีอะไรให้เธอทำด้วยนะ! เราจะ..................” เสียงของเพื่อนสองครที่บลูมคุ้นเคยมาดึงมือของเธอไปจน เหลือแต่ซิลเวีย พี่สาวเพียงโดดเดี่ยว บลูมพยายามจะไปหาพี่สาว แต่ก็ถูกเพื่อนของเธอกั้นไว้

           
  บ้านของบลูมและซิลเวีย

            
             “บลูม..เธอมันนิสัยไม่ดี ทำไมเธอต้องทิ้งฉัน!!”
             “พี่ซิลเวีย....อือ...”
             “ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไมทุกคนไม่รักฉัน!!”
             “ซิลเวีย ทำไมว่าน้องแบบนั้นหล่ะลูก!”
             “ก็บลูมนิสัยไม่ดี..ชอบทิ้งหนู !! หนูเกลียดน้องที่สุด!”
             “ทำไมพูดอย่างนี้หา! แม่ไม่เคยสอนให้ลูกพูดแบบนี้เลยนะ!!”
             “แม่กับพ่อก็เหมือนกัน! อะไรก็รักแต่บลูม! ไม่รักหนูแล้วเหรอ!”
             “หยุดพูดซะที!!”
             “ฮือออๆๆ! ...”
             “ปั้ง!” เสียงปิดประตู
             “ฮึก ฮึก!..” บลูมสะอื้น
             “ไม่เป็นไรนะลูก แม่รักลูกนะ!”
             “ขอบคุณนะ ฮึก.. นะคะ”

       
         ตอนนั้นร่างของบลูมก็ยืนมองอยู่ห่างๆ บลูมยืนมองแล้วจึงร้องไห้เพราะว่า เธอรู้สึกผิดที่ต่อพี่ซิลเวียมาก ในที่สุด สถานการณ์หนึ่งก็ได้เกิดขึ้น บางสิ่งซึ่งไม่คิดว่าจะเกิด ก็ได้เกิดขึ้นแล้ว เมื่อซิลเวียผู้เป็นพี่ หนีออกจากบ้าน
          
          
           “แอร๊ดดดดด! ปั้งงง!” เสียงเบรกรถพร้อมเสียงปะทะกันดังไปทั่วบริเวณถนน
           “ไปเรียกรถพยาบาล และรถตำรวจเร็ว!” ผู้ชายคนหนึ่งโทรเรียกสายด่วนมา
           “ซิลเวีย หายไปไหนลูก!! ซิลเวีย!!” คุณพ่อ แม่ และบลูมวิ่งมา
           “เห็นเด็กผู้หญิงผมสีขาวผ่านมาแถวนี้ไหมครับ!”
           “เมื่อกี้..ผมเห็น..ดะ..เด็กผ็หญิงคนหนึ่ง” คนที่บาดเจ็บสาหัสพูดก่อนที่จะสลบไป
           “พี่ซิลเวีย...ฮือออๆ หนูขอโทษ” บลูมในตอนเด็กคุกเข่าร้องไห้อย่างเสียใจ
           “พ่อกับแม่จะดูแลลูกเองนะ!” พ่อและแม่โอบกอดเธอด้วยความอบอุ่น


        ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา... เธอก็ไม่เจอซิลเวีย ซึ่งเป็นพี่สาวของเธออีกเลย..



   
     ณ ปัจจุบัน

          


          บลูมค่อยๆลืมตาขึ้นมา พบเห็นทุกคนกำลังทำกิจกรรมตามปกติ เมื่อมองไปทางซ้าย ก็ตกใจเล็กน้อยเมื่อมองเห็นโซเฟียอยู่ข้างๆ เธอกำลังร้อยเครื่องประดับ โซเฟียเงยขึ้นมองหน้าบลูมที่ลืมตา พบน้ำตาไหลอาบแก้มของเธอ

           
           “นั่น น้ำตานี่..เช็ดมันออกเถอะนะ!” โซเฟียพูดพลางยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้
           “ขอบคุณ..” บลูมใช้ผ้าลายดอกเช็ดคราบน้ำตาออกไป
           “มีอะไรก็บอกฉันได้นะ.. ฉันจะช่วยเธอเอง”
           “ขอบใจนะ”
           “” โซเฟียส่งยิ้มอันแสนอบอุ่นให้
           “ใส่นี่ซะนะ” เธอนำมงกุฎที่ถูกถักอย่างประนีตจากดอกไม้ มาสวมไว้บนหัวของบลูม
           “สวยจัง..ฮึก..เธอประดิษฐ์เก่งจัง”
          “สิ่งนี้เป็นงานอดิเรกหนะ มันเป็นความทรงจำตั้งแต่ตอนเล็กๆแล้วหล่ะ”
          “บางครั้ง ก็เป็นความทรงจำอันแสนเจ็บปวด และบางครั้งก็อบอุ่น” โซเฟียทำแววตาว่างเปล่า
          “นั่นสินะ....”

         
        ทั้งสองต่างมองขึ้นไปบนท้องฟ้า บนนั้นมีนกอยู่ในอากาศ ลมสร้างบรรยากาศทำให้รู้สึกเศร้ายิ่งกว่าเดิม  เพราะความทรงจำอันแสนอบอุ่นกับความทรงจำอันแสบเจ็บปวด ที่อยู่ในความคิดของทั้งสอง..