Eve in Mystery book อีฟกับหนังสือแห่งความลึกลับ

     
       ทุกคนพยายามอย่างมากที่ออกจากหนังสือเล่มนี้.. มีวิธีการเดียวก็คือต้องจัดการกับหัวหน้าผู้บงการหนังสือแห่งความลึกลับนี้  อีฟได้พบหนังสือเกี่ยวกับบางวัตถุที่ใช้ และได้รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร  ตอนนี้ทั้งหกคน  ก็ได้รวมวัตถุได้สามชิ้นเเล้ว เหลืออีกเพียงสองชิ้น ก็น่าจะมีโอกาสที่จะรอดออกจากหนังสือนี้ได้ 

      
         “โอ้..เด็กๆทุกคนช่างเก่งจริงๆเลยนะ!"  คุณตาแอนดรูพูดเมื่อเห็นทุกคนปรากฏตัวตรงหน้า
         “เเล้วเมื่อไหร่ เราจะได้ออกจากที่นี่กันซะที! บอกมาซิ!" แอนโทนี่พูดอย่างอารมณ์เสีย
         “เมื่อถึงเวลาอันสมควร" 
         “เวลาสมควร?"
         “เเล้ว..เวลานั้นเเหละ!”คุณตาแอนดรูใช้น้ำเสียงอย่างน่าหวาดกลัว
         “ประตูถัดไปของพวกเจ้าคือสีเทา.. เชิญไปได้เเล้ว อย่าถามมาก”
       
         “ช่างมันเถอะนะ แอนโทนี่ อย่าคิดมากเลย ยังไงเราก็ต้องออกจากที่นี่ให้ได้ เชื่อฉันนะ!" อีฟพูดอย่างเบา
         “เฮ้อ..ขอบคุณนะอีฟ" 

       
         “แอร๊ดดด..ตึก!" ทุกคนเดินก้าวเข้าไปในประตูสีเทานั่น

ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่งในตอนกลางคืน

       
          เสียงจักจั่นที่ร้องลั่นไปทั่วหมู่บ้านในตอนกลางคืน แสงดาวและแสงจันทร์ ที่สะท้อนจ้าเข้าตาของพวกเขา เมฆส่วนหนึ่งค่อยๆเลื่อนไปมาอย่างชัดเจน บรรยากาศท่าทางดูน่าระแวงเลยทีเดียวเชียว ตอนนี้ทุกคนอยู่ที่หน้าหมู่บ้านแห่งหนึ่งเเล้ว

          ทุกคนค่อยๆเดินไปตามทางแคบๆที่ลายล้อมไปด้วยหมู่บ้าน รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่หนาวเหน็บและอบอุ่นของบ้าน แสงไฟที่ถูกจัดตรึงไว้อย่างดี จึงทำให้บรรยากาศแห่งความน่ากลัวลดลงไปมาก 

       
         “มีที่พักแถวนี้ ไหมคะ คุณตา?” บลูมเอ่ยถามเมื่อเห็นชายชราเดินเตาะแตะมากำลังจะผ่านพวกเขาไป
         “พวกเจ้า ต้องเดินตรงเข้าไปข้างในนะเเล้วซ้ายแล้วก็จะเจอ ป้ายที่เขียนว่า Inn เอ่อ.. มันแปลว่าห้องพักหนะ ในนั้นก็มีเครื่องดื่มและของบางอย่างให้กินด้วยนะ.. ขอตัวก่อนหล่ะ”
         “ขอบคุณค่ะ..โชคดีนะคะ” 

      
         ทุกคนกล่าวอำลา เเล้วจึงพากันมุ่งหน้าเดินต่อไป ไปตามเส้นทางที่คุณตาชราเอ่ยบอก เฮ้อ..ในที่สุดก็มาถึงซักที ทั้งหกคนเปิดประตูเข้าไปในห้อง 

         
         "่แอร๊ด..กึกๆ ตุบ!”
       

        เมื่อทุกคนพากันเข้าไป ก็ปรากฏว่าไม่มีคนอยู่เลยแม้แต่คนเดียว ดูเหมือนจะเป็นสถานที่ ที่ถูกทิ้งไว้ อีฟและทุกคนต่างก็เดินสำรวจที่พักหลังนี้ พบว่ามีห้องนอนอยู่สองห้อง มีห้องอาบน้ำอีกหนึ่ง

       
        “ไม่มีคนอยู่เลย..ดีหล่ะ ถ้างั้นพักที่นี่ เลยละกัน เหนื่อยจะแย่อยู่เเล้ว!” แอนโทนี่โวยวาย
        “ฉันก็จะได้ไปอาบน้ำซะที.. ห้องนี้เป็นของคิวเลอร์กับแอนโทนี่นะ ส่วนเราทั้งสี่จะนอนในห้องนี้ >.<”
        “แต่ว่า.... =o=” แอนโทนี่
        “หรือว่านายเป็นไอ่โรคจิตที่อยากจะนอนกับผู้หญิงหรือยังไงกันห๊าาา! \ [] /!” อลิซเถียงกับแอนโทนี่
        “ก็ได้..ฉันนอนกับคิวเลอร์ก็ได้ -0-” 
        “-_- ผมไม่มีปัญหาหรอก..เว้นมีเพียงแต่นายเท่านั้นแหละ”
        “-_-*”

      
        เมื่อวางแผนกันสำเร็จแล้ว ทุกคนจึงแยกย้ายกันไปสู่ห้องของตนเอง คิวเลอร์กับแอนโทนี่พักในห้องเดียวกัน   อีฟและอลิซออกไปซื้อของด้านนอก ส่วนโซเฟียและบลูมต่างก็นั่งเล่นอยู่ในห้องของตน

         
         “โซเฟีย..เธอนี่ดูน่ารักจริงๆนะ” บลูมเอ่ยขึ้นถามเมื่อมองเธออย่างจดจ่อ
         “อะ..อืม ขอบคุณนะ เธอคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ?” โซเฟียทำท่าทางเขินอาย
         “ก็ใช่หนะสิ.. เดี๋ยวหลังอาบน้ำเสร็จ ฉันจะแต่งหน้าแล้วก็ทำผมให้เธอนะ!”
         “คะ..คือว่า ไม่ต้องลำบากก็ได้นะ”
         “เอาเถอะน่า..ไม่อยากทำให้คิวเลอร์มองเธอบ้างเหรอ”
         “ฉันไม่ได้ชอบคิวเลอร์นะ! ไม่ใช่สักหน่อย!”
         “แต่ตอนนี้เธอหน้าแดงแล้วนะ -.-”
         “.............”  โซเฟียทำท่าทางเขินอาย แล้วเธอจึงห่มผ้าห่มปกคลุมตัว แทบไม่คิดว่า เธออายจนมีไอควันสีขาวขึ้นขนาดนี้
         “ปากแข็งจริงๆเลย..ควันสีขาวเต็มห้องไปหมดแล้วนะ”
         “อะอืมอือ..” โซเฟียพูดไม่เป็นภาษา
         “คิคิคิ..อย่างน้อยเธอก็มีมุมมองน่ารักบ้างแหละน่า”
                
           
         “สาวๆ ลงมาอาบน้ำได้แล้วจ้า!” อลิซกับอีฟตะโกนดังลั่นเรียกทั้งสองให้ลงมาอาบน้ำพร้อมกัน
                


ณ ห้องอาบน้ำของสถานที่พัก

    
        ตอนนี้พวกเธอทุกคนลงมาอาบน้ำห้องน้ำอย่างสนุกสนาน พวกเธอรู้สึกเหนื่อย วันนี้จะได้พักซะที!
       

            “จะกระโดดละนะ! ซูมมม!” อีฟและอลิซทนรอไม่ไหว จึงพากันกระโดดลงไปในอ่างน้ำ
            “นี่แหนะ นี่แหนะ! ฮ่าๆๆ”
            “เดี๋ยวฉันถูหลังให้นะ ..บลูม” โซเฟียพูดแล้วจึงหยิบวัตถุที่คล้ายๆฟองน้ำ ใส่สบูแล้วบรรเลงที่หลังของบลูมอย่างเบาๆ
            “เฮ้อ..สบายจัง”
            “นี่แหนะๆ!” อีฟกับอลิซนำน้ำสาดใส่บลูมและโซเฟียอย่างสนุกสนาน
            “ฉันไม่ยอมแพ้หรอก! ..ซูมมม!” บลูมเอ่ยแล้วดึงฝักบัวที่ติดกับเพดานยิงใส่ทั้งสองไม่ยั้ง
            “เอาระเบิดไปกินนี่แหนะ!..นี่เธอทำฉันเหรอ!..จิ๊ดๆๆ! จ๊าดดดๆๆ ฉอดดดๆ!” ทั้งสามคนเสียงดังกันราวกับเป็นตลาด หรือบางทีอาจเป็นสนามรบที่เต็มไปด้วยกองกำลังของทหาร - -*
            “เฮ้อ..” โซเฟียถอนหายใจ เธอมองเห็นกระจกที่ตั้งไว้อยู่ แล้วจึงนำแชมพูมาสระผมอย่างรื่นเริงใจ ราวกับว่าไม่สะทกสะท้านในการต่อสู้ครั้งใหญ่นี้
          
 

ณ ห้องพักของแอนโทนี่และคิวเลอร์  

          
             “พวกผู้หญิงนั้นเสียงดังนะ ว่าไหม?” แอนโทนี่พูด
             “อืม..” คิวเลอร์ตอบอย่างเยือกเย็น
             “แต่จะว่าไปผู้หญิงนี่ ก็น่าอกใหญ่ดีออกนะ =;=”
             “อืม.. ทำไมคิดแบบนั้นหล่ะ”
             “แล้วนายไม่รู้สึกกับเขาบ้างหรือไง?”
             “บางครั้ง.. แต่ไม่ได้หื่นอย่างนาย”
             “=;= ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา”
             “นี่ก็ดึกแล้ว..อย่าหื่นมากหล่ะ ..ฝันดี”
             “นอนเเล้วเหรอ..ฝันดี!”


20 นาทีผ่านไป

           
            “คร๊อก...ฟี๊  ที่รักจ๋า ..มาให้ฉันกอดหน่อยนะ!” แอนโทนี่ละเมออย่างทะลึ่ง
            “มวฟ มวฟ..” เขาทำปากจู๋
            “เงียบๆหน่อยสิ” 
            “เป็นเด็กดี อย่าดื้อนะ!”
            “เฮ้อ..ทนไม่ไหวแล้ว ออกไปข้างนอกก็คงจะดี”
                   
                   

ณ ห้องพักของเธอทั้งหลาย

         
          บลูม อีฟและอลิซ ต่างก็หลับไปเพราะความเหน็ดเหนื่อยและความเย็นจากน้ำที่อาบ  เหลือเพียงแต่โซเฟียคนเดียว เธอทั้งสามที่นอนหลับอยู่ไม่ได้ใส่ชุดอะไรเลย โซเฟียจึงนำผ้าห่มมาปกคลุม  

           
           “เฮ้อ..ทั้งสามคนนั้น ลำบากจริงๆ.. เสียงดังแล้วยังนอนเก่งอีก”  โซเฟียใช้เวทย์มนต์ยกตัวทั้งสามคนเข้ามาไว้ในห้องพัก
           “ว่าแต่ จะใส่ชุดไหนดีนะ? มีแต่ชุดแปลกๆทั้งนั้นเลย .. อันนี้ละกัน”

                 
     
       
         โซเฟีย ใส่ชุดสีน้ำเงิน พร้อมที่คาดผมสีขาว ผมสีขาวของเธอยาวสลวย เธอค่อยๆเดินออกไปจากสถานที่พักแห่งนี้ทางประตูหลัง เมื่อออกไปแล้วก็พบสวนเล็กๆอยู่ มีม้านั่งที่ทำจากไม้ตั้งอยู่  เธอมองเห็นคิวเลอร์ที่กำลังนั่งมองดวงดาวอยู่ จึงเดินเข้าไปนั่งข้างๆ

               
             “สะ..สวัสดี..”
             “อะ..อืม สวัสดี”
             “ชอบดวงดาวเหรอ?”
             “ใช่..ฉันชอบมันมาก”
             “เวลาที่เราคิดถึงใครบางคน ดวงจันทร์อันนั้นมันจะดูสวยมากๆเลยนะ”
             “อะ..อืม..”
             “นั่น ผีเสื้อนี่! คิวเลอร์เร็วเข้า”


               
         




          โซเฟียลุกจากที่นั่งแล้วจึงดึงแขนคิวเลอร์  ..ทั้งสองพลาดท่า โซเฟียจึงล้มทับที่ตัวของคิวเลอร์  ตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก

                
            “ฉันรักนายนะ”
            “อะ.....อุบ!” 


           
[คิวเลอร์]

       ผมรู้สึกทำอะไรไม่ค่อยถูก แต่ตอนนี้ผมคงจะต้องแสดงความรักต่อเธอแล้ว ผมร็สึกดีกับเธอทุกครั้ง ....   ริมฝีปากของผมและเธอเข้ามาประจบกัน  ความรู้สึกอบอุ่น ราวกับไฟเข้ามาที่ร่างกายของผม  นี่คงเป็นครั้งแรกของผมสินะ

          
 

[โซเฟีย]
                       
       ฉันมีพลังเวทย์มนต์ที่สามารถดูรังสีความรู้สึกได้ ตอนนี้ฉันรู้สึกเช่นเดียวกันกับเขา  รู้สึกเหมือนบางสิ่งกำลังทำให้ใจของฉันถูกหลอมละลาย  ตัวของฉันนั้นแสนอบอุ่น  ความรู้สึกดีนี้ค่อยๆเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

 
       
        แล้วทั้งสองคนจึงผละใบหน้าออกจากกัน โซเฟียและคิวเลอร์ ต่างก็รู้สึกดีต่อกันมาก หลังจากนั้นโซเฟียกับคิวเลอร์ จึงบอกลากันด้วยความเขินอาย แล้วแยกย้ายกันกลับไปยังห้องของพักของตัวเอง  โซเฟียเมื่อมาถึงเตียงนอน ก็ยังจดจำภาพที่บันทึกในหัวใจได้  เธอแอบยิ้มอยู่ในใจคนเดียว  สำหรับคิวเลอร์แล้ว มันเหมือนส่วนเติมเต็มในชีวิตของเขา  ความรู้สึกที่แปลกประหลาดและไม่เคยพบเจอที่ไหนมาก่อน  

       

        หลังจากที่ต้องลำบากเหน็ดเหนื่อยมาหลายช่วงเวลา  ...  ตอนนี้ทุกคนก็นอนหลับอย่างสบาย  เข้าสู่นิมิตยามราตรี  วันนี้เป็นวันที่มีความสุขของพวกเขาและเธอมาก  .. ทั้งหกคนเกือบลืมเรื่องการผจญภัยไป..  บางทีทุกคนอาจกำลังผจญภัยอยู่ในความฝันก็ได้นะ