Eve in Mystery book อีฟกับหนังสือแห่งความลึกลับ

       
     ทุกคนยังคงมุ่งหน้าไปเรื่อยๆ ทุกคนเป็นมนุษย์ตัวเล็กๆ ที่อยู่ในพงหญ้าหรือคล้ายกับป่าขนาดใหญ่ อีฟ แอนโทนี่ โซเฟีย คิวเลอร์ และอลิซ ก็ได้ทำความรู้จักตัวตนที่แท้จริงมากขึ้นเรื่อยๆ สิ่งที่ทุกคนต้องทำคือการเก็บเห็ดวิเศษ และเก็บไพ่จากทหารในนิทานเรื่องนี้

     "เห็ดนั่น! มันอะไรกัน?" แอนโทนี่
     "คงเป็นเห็ดวิเศษหล่ะมั้ง" อลิซ
     "กินคงทำให้ท้องของไอ่สปาร์คนั่นร่วงแน่ๆ" แอนโทนี่เอ่ยราวกับว่าจะรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า
     "=_=" คิวเลอร์ทำหน้าเบื่อ
     "เป็นอะไร..หา!? -0-*" แอนโทนี่ส่งเสียงดังใส่
     "เบื่อ.." เขาพูดและทำหน้าเบื่อเช่นเดิม
     "เลิกเย็นชาซะทีเถอะน่า มาให้หอมแก้มหน่อย -3-" แอนโทนี่ทำตัวทะลึ่งทะเล้นเเล้ววิ่งไล่เขา
     "หยุดนะ! ไม่เอา!" คิวเลอร์ทำหน้าแสดงอาการเขินเล็กน้อยก่อนจะวิ่งหนีแอนโทนี่ไปทั่ว
     "ฮ่าๆๆๆๆๆ" ทุกคนที่ดูทั้งสองคนพากันแสดงอาการหัวเราะทั้งสอง
     "....o o!" ท้งสองคนล้มลงไปที่พื้นคิวเลอร์นอนหันข้างส่วนแอนโทนี่ก็จูบที่แก้มของเขา

     "นะ..นี่! ทำบ้าอะไร?!" คิวเลอร์เขินเล็กน้อยแล้วพูดอย่างไม่พอใจ
     "ก็เราเป็นที่รักกันไงหล่ะ -3-" แอนโทนี่พูดทะลึ่ง ราวกับว่าเป็นจริง
     "ไร้สาระ! " คิวเลอร์ประชด
     "โฮ๊ะๆ วันหลังเดี๋ยวมาเล่นเป็นที่รักให้อีก ตอนนี้ต้องเดินทางเเล้ว" แอนโทนี่พูดเเล้วจริงเดินทางต่อไป
     "(-///-)" อลิซมองทั้งสองคนแล้วจึงเขินโดยที่ไม่มีใครรู้

ทุกคนเดินไปตามทางเส้นเล็กๆ เห็ดอยู่ที่ไหน ยังไม่มีใครรู้เลย อีกไม่นานก็คงจะเจอ

ทุกคนเดินตรงไปข้างหน้า ก็พบกับเห็ดเล็กใหญ่ เต็มไปหมด ดูเหมือนว่าจะดูไม่ออกว่าอันไหนคือเห็ดวิเศษกันแน่?

       
       "อันไหนกันหล่ะ น่าเบื่อจริง" แอนโทนี่ว่า
       "เราคงต้องถามใครซักคนเเล้วหล่ะ" อลิซ
       "ตรงนั้น! ฉันเห็นคนใส่แว่นอยู่คนหนึ่งด้วยนะ!" อีฟเอ่ยเเล้วจึงวิ่งไปก่อนตามด้วยคนอื่นๆ
       "คุณป้าคะ คือว่า รู้จักเห็ดวิเศษ บลาๆๆๆ ไหมคะ?” อีฟพูด
       “ป้าไม่เคยได้ยินเห็ดที่ชื่อ บลาๆๆๆ แถวนี้นะหนู” คุณป้าผมมัดรวบเอ่ยตาม
       “แห่ะๆ ขอโทษค่ะ หนูขี้เกียจพูดไปหน่อย ว่าแต่ว่ารู้จักเห็ดวิเศษไหมคะ?” อีฟ
       “อ๋อ มันอยู่ในป่าลึก อีกไม่ไกลมากนัก ตรงนี้เป็นที่โล่งหนะ ถ้าเด็กๆเข้าไปก็ระวังตัวด้วยนะ เพราะที่นั่นมี ดอกไม้พุงใหญ่อยู่ด้วย มันจะคอยกลืนคนที่มาเก็บเห็ดวิเศษไป ดอกนี้ถูกเสกขึ้นมาเพื่อป้องกัน เห็ดวิเศษนั่น” คุณป้าแนะนำก่อนจะละความสนใจไปทำสิ่งอื่นต่อไป
       “ตอนนี้ฉันปวดขามากๆเลย ตัวเล็กนิดเดียว ลำบากที่จะต้องเดินไปไหนมาไหนไกล” อลิซบ่น
       “อย่าบ่นเลยให้มากเลยหน่า ยัยอลิซตัวปลอม” แอนโทนี่ล้อเลียนเธอ
       “ว่าไงนะ..ย๊าก!”
      “เพี๊ยะ!” อลิซตบที่แก้มของแอนโทนี่
      “อยากจูบฉันหรอที่รัก -3-“ คราวนี้แอนโทนี่ทะลึ่งเหมือนเคย
      “ไม่ใช่ -//- อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นจะเจอท่าสกายคิกเป็นแน่!”
      “=0= ล้อเล่นนิดเดียวเองหน่า โถ่..ไปต่อเถอะ!” แอนโทนี่พูดอย่างเซ็ง แล้วทุกคนจึงพากันเดินต่อไป


ทุกคนพากันเดินต่อไป เข้าป่าลึกไม่ไกลนัก  จนมาถึง ณ สถานที่ ที่คุณยายเอ่ยถึง ดูสภาพแล้วมีเห็ดสีทองผุดขึ้นเต็มไปทั่วพื้นที่ ทั้งห้าคนไม่รู้เลยว่ารอบๆตัวเขามีดอกไม้พุงใหญ่อยู่รอบๆ

   
      “อ๊ากกก! ปล่อยฉันนะ อย่ากลืนฉันลงไป” อลิซเอ่ยเมื่อถูกดอกไม้กินคนขนาดใหญ่กว่าตัวพวกพวกเขา กลืนเธอลงไป

      
      เมื่ออลิซลงไปอยู่ในนั้นแล้ว กลับรู้สึกว่าท้องของดอกไม้ชนิดนี้ ช่างมีที่กว้างพออะไรเช่นนี้  ผนังของมันมีสีแดงอมชมพู อากาศเย็น ดูเหมือนว่าจะไม่ทรมานแต่อย่างใด

      
      “เฮ้อ..เย็นสบายจัง เหวอ.. @ 0 @” อลิซพูดหลังจากนั้น ดอกไม้ก็สั่นสะเทือน จึงทำให้ตัวเธอหมุนติ้วๆจนเธอตาลายไปหมด
      “ไม่นะ แอนโทนี่!” อีฟพูดด้วยความตกใจก่อนที่แอนโทนี่จะถูกกลืนลงไป เขารู้สึกเช่นเดียวกันกับอลิซ
      “ฟิซเซอร์!” โซเฟียตะโกนก่อนที่เวทย์น้ำแข็งของเธอจะหยุดการเคลื่อนไหวของดอกไม้นั้นไว้
      “หนะ..หนาวจัง” อลิซและแอนโทนี่เอ่ยพร้อมกันอยู่ข้างใน
      “โซเฟีย ถ้าทำแบบนั้นเพื่อนๆของเราก็จะแข็งตายกันหมดพอดี สลายเวทย์เลยนะ!”
      “สลายเวทย์” โซเฟียเอ่ยแล้วน้ำแข็งจึงหายไป
     “งั้น..ฉันจะฟันมันเอง ย๊ากกกก!” คิวเลอร์
     “ฉึก! ชิ้ง! เฉือก!” ดอกไม้ถูกตัดแบ่งออกเป็นหลายส่วน แล้วจึงสลายไป เหลือแต่เพียงร่างของทั้งสองไว้
     “เฮ้อ..เกือบไม่รอดแล้ว” ทั้งสองคนพูดคล้ายกัน
     “คราวหน้าระวังตัวหน่อยนะ ทั้งสองคน” อลิซพูดอย่างห่วงใย

      
      ทุกคนเก็บเห็ดวิเศษ สีทองอร่าม  ได้หลายอัน ใส่กระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่สะพายไว้เพียงหนึ่งใบเท่านั้น นี่เป็นกระเป๋า ของอลิซ ที่ถูกเสกขึ้นโดยตุ๊กตาสีแดงของเธอ ทั้งสี่คนยังคงสงสัยในตัวผู้หญิงคนนี้ เธอคือใคร มาจากไหนกัน?  

      
     จุดหมายถัดไปคือ สถานที่พิพากษา ซึ่งเป็นที่ของราชินีโหดร้ายคนหนึ่ง ในเรื่องอลิซดินแดนมหัศจรรย์ ทุกคน หลังจากที่ได้กินและเก็บเห็ด ตัวของพวกเขาและเธอทั้งห้า จึงตัวใหญ่ขึ้นเหมือนปกติ

     
     อีฟและสมาชิกในกลุ่ม วิ่งกันอย่างรวดเร็ว ไปยังสถานที่นั้น ในใจของอีฟอยากจะช่วยบลูมมาก แต่ไม่สามารถที่จะไม่รู้ได้เลย ว่าบลูมอยู่ที่ใด

     
      “ตึก ตึก ตึก!” ทุกคนยังคงพยายามวิ่งไปจนถึงจุดหมาย
       
     
      ทุกคนมาถึงที่จุดหมายแล้ว ที่นี่คือ สถานที่พิพากษา ที่มีทหารไพ่อยู่เต็มไปหมด สมาชิกทุกคนพากัน สังเกต เหลียวซ้ายเหลียวขวา ตอนนี้พวกเขาและเธอหลบอยู่ในพงหญ้าที่พวกมันไม่สามารถมองเห็น  
 
    
     “นั่น บลูม เห็นเธอไหม?” อีฟพูดเบาๆอย่างดีใจเมื่อเห็นบลูมถูกจับมัดไว้ที่ไม้ท่อนยาวขนาดใหญ่
     “บุกเลยดีไหม?” แอนโทนี่เอ่ยอย่างท้าทาย
     “เดี๋ยว..ก็โดนจับอีกคน” คิวเลอร์
     “แต่..เราไม่มีวิธีอื่นเลยนะ ถ้าพวกเธอไม่ไป เดี๋ยวฉันลุยเอง” อลิซพูดพร้อมกับวิ่งออกไปจากพงหญ้า
     “อลิซ!! ..ฟึบๆ” อีฟกล่าวก่อนที่จะปรากฏตัวต่อหน้าทหารและราชินีใจร้ายพร้อมกับคนอื่นๆ
     “ส่งตัว เธอมาให้เราเดี๋ยวนี้!” บลูมตะโกน
     “นี่เป็นคำสั่งจากหัวหน้าของฉัน ฉันจะไม่ปล่อยเธอ! ทหาร..โจมตี!” ราชินีเอ่ยขึ้นก่อนที่ทหารไพ่จะวิ่งกรูกันเข้ามาที่ทั้งห้า
     “ชิ้งๆ ตึกๆ ย๊ากก ปึกๆ” เสียงการต่อสู้ที่ดังลั่นไปทั่วบริเวณ 
      “ยัยอีฟ รีบไปช่วยบลูมเลยเร็วเข้า! ทางนี้เดี๋ยวฉัน คิวเลอร์ โซเฟีย จัดการให้เอง” แอนโทนี่พูดพลางบู๊ใส่ทหารไพ่อย่างไม่ยั้ง
      “ฉึก แขวก!” เสียงทหารไพ่ขาดออกเป็นสองท่อน กลายมาเป็นไพ่เล็กๆตามปกติ
 
     “บลูม ฉันมาช่วยแล้วนะ!” อีฟพูดกับบลูมที่สลบอยู่ แต่ไม่ทันไรก็ถูกราชินีดึงขาของเธอไป
     “ปล่อยฉัน อย่ามาจับขาของฉันนะ!” เธอกล่าวด้วยอารมณ์และถ้อยคำที่โมโห แล้วเรี่ยวแรงจากไหนก็ไม่รู้ มาเพิ่มในตัวเธอ จึงทำให้อีฟ ถีบราชินีนั่นไปไกล
     “หึ..ฉันบอกหล่อนแล้วนะ!” เธอพูด ถัดมาจึงไปช่วยแก้มัดให้บลูม ในตอนนั้นเองบลูมก็ฟื้นขึ้นมาพอดี
     “อีฟ! นี่เธอจริงๆด้วย!” บลูม
     “ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้ว เธอนั่งหลบในพุ่มไม้ก่อนนะ!” อีฟบอกให้บลูมนั่งตรงหลังพุ่มไม้อยู่คนเดียว แล้วจึงไปเก็บไพ่ของทหารที่หล่นตามพื้น ใส่กระเป๋าเป้ที่ถือมาด้วย
  
     
     ทหารไพ่ได้ตายไปหมด ไม่เหลือแล้วแม้แต่ตัวเดียว เหลือเพียงราชินีที่ทำหน้าตกอกตกใจ หน้าหล่อน คล้ายกับลิงชิมแปนซีเป็นอย่างมาก  หล่อนดึงตัวของอีฟไปในขณะที่เธอกำลังเก็บไพ่อยู่ หล่อนชักมีดออกมา แล้วจึงนำมาจี้ไว้ไกล้คอ ราวกับโจรใจดำอำมหิต

      “หยุดนะ ถ้าพวกแกเข้ามา ฉันจะฆ่ายัยนี่ทิ้ง!” ราชินีตะโกน
      “อยะ..อย่าทำ..อะไร..เธอนะ!” โซเฟียเอ่ยแล้วจึงเริ่มที่จะร่ายเวทย์มนต์แต่..
      “ถ้าเกิดทำอะไรแม้แต่อย่างเดียวละก็..หึ คงไม่คิดหรอกนะ ว่ายัยผู้หญิงคนนี้จะเป็นยังไงต่อไปหนะ  ฮ่าๆๆ” หล่อนหัวเราะเสียงแหลมคล้ายกับลิงอีกเหมือนเดิม
     
      
      ระหว่างนั้นเอง ราชินีคนนั้น ก็ไปอยู่ใกล้ๆกับพุ่มไม้ที่บลูมซ่อนตัวอยู่ บลูมเมื่อเห็นดังนั้นจึงหยิบท่อนใหญ่ข้างๆมาแล้วจึงค่อยๆเข้าใกล้หล่อนอย่างช้าๆ

      
       “ปึก! ปึก!” บลูมฟาดทีหลังและตัวราชินีใจร้ายนั่นสองที จึงทำให้เธอหมดสติไปชั่วครู่
        

       “ไพ่..เห็ด ครบแล้วเหรออีฟ?” โซเฟียสงสัยจึงเอ่ยถามด้วยฝีหน้าที่กังวล
       “เธอคนนี้..ใคร???” บลูมตกใจเมื่อเห็นสมาชิกลึกลับ นั่นคืออลิซที่โผล่มาหลังตอนที่เธอถูกจับตัวไป
       “อลิซ เวลลี่ฮุป ..ยินดีที่ได้รู้จัก บลูม” อลิซเอ่ยทักทายแล้วจึงยื่นมือไปหาเธอ
       “อะ..อือ ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกัน ฉัน บลูม แมร์รี่เลิฟ” เธอจับมืออลิซเช่นกัน
       "นี่ อลิซ! บนมือของเธอมีแหวนสวมอยู่หรือเปล่า?" อีฟถามเมื่อนึุกถึงเรื่องที่เคยอ่านในหนังสือตอนที่อยู่หมู่บ้านของคุณยายเกรนเจอร์ได้ เธอคิดเเล้วจึงหยิบหนังสือที่อยู่ในกระเป๋าเป้ขึ้นมา บอกให้ทุกคนรู้ 
       "อ่ะ.. แหวนอันนี้ฉันเห็นมันสวมอยู่ตอนที่พึ่งเข้ามาในหนังสือเล่มนี้เเหละ มันคงจะมีประโยชน์สำหรับเธอไม่น้อยเลย" อลิซ
       "ขอบคุณ ตอนนี้เราก็ได้ของมาสองอันเเล้วหล่ะ" อีฟพูดพร้อมยกอุ้งเท้าหมาป่าและแหวนให้ดู
       "ช่างน่ากลัวจริงๆ.." อลิซ
       
       
       “ภารกิจ สำเร็จแล้ว พวกเธอนี่เก่งจริงๆ! เอาหล่ะ กลับได้แล้ว” เสียงของหนุ่มเจ้าเล่ห์ สปาร์คดังทั่วบริเวณ

       “ฟืบบบบ” แสงสีขาวปกคลุมร่างของทุกคนก่อนที่จะหายไปในที่สุด