Eve in Mystery book อีฟกับหนังสือแห่งความลึกลับ

      หนุ่มเจ้า้เล่ห์สปาร์คยังรับหน้าีที่เฝ้าประตูนิทานเหมือนเดิม ประตูถัดไปที่พวกเราทุกคนเลือกนั่นก็ึคือประตูสีม่วง บัดนี้ทะเลทรายสีน้ำตาลแห้งอยู่ท่ามกลางเบื้องหน้าของเรา แดดเผาร่างกายของอีฟและสมาชิกจนร้อนระอุ 

       
        "ทะเลทราย..ร้อน!!!" แอนโทนี่ส่งเสียงอย่างหงุึดหงิด
        "ใจเย็นๆก่อน แอนโทนี่" อีฟพูด
        "โซเฟีย คงจะไม่ชอบความร้อน" บลูม
        "ภารกิจ!! โยนลงมาสิ!!" โซเฟียตะโกนหานกสีดำ
       
        "ฟึบ!" 
        
        "จงเข้าไปในพีริมิด หาวิธีที่ทำให้เมดูซ่าพบจุดจบ นี่คือสิ่งที่เจ้าทั้งหลายต้องทำ ฮ่าๆๆๆ จากสปาร์ค" 

        "เมดูซ่า ฆ่าไม่อยากนักหรอก หากฉันมีตุ๊กตาตัวนี้" อลิซมั่นใจ
        "ถ้าเมดูซ่้า อยากกินตุ๊กตาของเธอหล่ะ?" แอนโทนี่หนุ่มกวนประสาท
        "T_T ไม่นะ ฉันจะเตะยัยนั่นปลิวเลย!" อลิซเอ่ยอย่างสลดใจ
        
        "พีระมิด.. พีระมิด นั่นหรือเปล่า?" โซเฟีย
        "จริงด้วย" คิวเลอร์
        "เรสสสโก ไฟเตอร์ ย๊ากกก!" แอนโทนี่วิ่งล่วงหน้าไปอย่างรวดเร็ว
        
        "ระวัง! แอนโทนี่ ด้านหลัง!" บลูมเอ่ยเมื่อเห็นนินจาทั้งสองที่ใส่ชุดปรากฏตัวอยู่ที่ด้านหลังเขา 
        
        
        "เย้ยย!..แกเป็นใคร?" แอนโทนี่ถึงกับตกใจถอยหลัง

        
        "พวกเราหนะเหรอ..หึหึหึ"
        "อะแฮ่ม ..ฉัน 'เฮนเนอร์' ผู้สง่างาม" 
        "ส่วนฉัน แซนดี้ ผู้แข็งแกร่งที่สุดในปฐพี" 
        "รวมกันเป็น.."
        "เดอะ เบส ซุปเปอร์เกิล The Best Supergirl ฮ่าๆๆ" 
        
        "อยากกินซุป" แอนโทนี่
        "ไม่ใช่ซุปนะยะ!!" หญิงผมเหลืองยาวนามว่า 'เฮนเนอร์' 
        "อย่างนี้ ต้องจัดการซะหน่อยเเล้ว!" ผู้หญิงท่าทางสุขุม นามว่า 'แซนดี้' ..แต่ไม่เหมือนท่าทางของเธอเลย
        "ย๊ากกกก!" ทั้งสองนำดาบขึ้นมาเเล้วจึงมุ่งไปที่แอนโทนี่
        "ตุ๊กตาวิเศษเอ๋ย ขอจงให้ชุดชั้นในหอมๆตกลงมาจากฟ้าด้วยเถิด" อลิซทะลึ่ง
        
        "ตุ๊บ!"
        "หอมจัง..จะบ้าเรอะ!" 
        "ฮ่าๆๆๆๆ" อีฟกับคนอื่นๆหัวเราะเสียงดัง รวมถึงคิวเลอร์ซึ่งไม่เคยหัวเราะมาก่อน
        "หัวเราะด้วยเหรอ?" โซเฟียหันไปยิ้มให้คิวเลอร์
        "ปะ..เปล่า" คิวเลอร์หลบหน้า ท่าทางดูเขินๆ
        " :) "

        "สตาร์ แอ๊คแท็ค" เสียงบุคคลปริศนาดังขึ้น
        "สุบ สุบ สุบ" เสียงดาวเล็กจำนวนมากพุ่งไปที่เธอทั้งสอง
        "ฮึบ ฮึบ ฮึบ!" ทั้งสองตีลังกาอย่างรวดเร็ว
        
        "เธออีกเเล้วเหรอ.." เฮนเนอร์และแซนดี้พูดพร้อมกัน
        "ใช่เเล้วหล่ะ ความสวยเธอลดลงไปเยอะเลยนะ" ผู้หญิงปริศนา 
        "โอ๊ะ..นั่นตีนกา แถมมีรอยย่นด้วย!" เฮนเนอร์เอ่ยอย่างเลศนัย
        "จริงเหรอ ไหนต้องดูซะหน่อยเเล้ว.. ตรงนี้ ตรงนี้" ผู้หญิงชุดคลุมสีขาวคนนั้นนำกระจกขึ้นมาส่อง
        "=_=" ทุกคนมองด้วยท่าทางเบื่อหน่าย
        "เธอก็ยังเย็นชาสู้ผมไม่ได้อยู่ดี.." ผู้ชายผมเขียวในชุดคลุมดำเอ่ยแก่แซนดี้
        "นั่นคือสิ่งที่ฉันจะต้องพูดต่างหาก" แซนดี้และเขาเอาหน้ามาชนกัน มองแววตาด้วยความไม่พอใจราวกับสุนัขและแมวแย่งเขตแดน
        "ฮึ!..โชะ!" ทั้งสองคนเชิดหน้าใส่กัน
        "ใครกันอีกละเนี่ย =_= หน้าเบื่อจริงๆ พวกคนยอมรับความจริงไม่ได้" แอนโทนี่พูด ส่วนสี่คนนั้นก็มองหน้าแอนโทนี่ด้วยความไม่พอใจ (- -*)
        "ผมคือ ... ซีแล็ค หนุ่มแห่งความเย็นชา =v="
        "ส่วนฉัน ซีเรีย ผู้หญิงที่น่ารักที่สุดในล้านโลก ^0^"
        "รวมกันเป็น... โกโกครั้นซ์!"
        "=o= ไม่ใช่ละ!" ทุกคนพูดอย่างเซ็ง
        "พวกเราทั้งสองคน มาเพื่อปกป้องพวกคุณยังไงหล่ะครับ" ซีแล็ค
        "ปกป้อง?" ทุกคนทำหน้าสงสัย
        "ปกป้ิองนาย จากบุคคลอันตรายในหนังสือไงหล่ะ" ซีเรีย
        "ตอนนี้ รีบๆไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการให้เอง.." ซีแล็คตะโกน
        "ฝากด้วยนะคะ" โซเฟียเอ่ยพร้อมก้มหัว
        

       หลังจากนั้นทุกคนก็วิ่งหนีจากจุดนั้นอย่างว่องไว ตรงไปที่พีระมิดสามเหลี่ยมขนาดใหญ่ ด้านหน้ามีทางเข้าอยู่ อีฟและเพื่อนๆจึงพากันเข้าไปข้างใน ภายในพีระมิดสามเหลี่ยมนี้มีทางมากมาย 


       "เราควรจะไปทางไหนหล่ะ ระหว่างซ้ายกับขวา" อีฟเอ่ย 
       "ทางไหนก็คงจะเหมือนกันนั่นเเหละ แบ่งๆกันไปละกัน!" บลูม
       "ตอนนี้เรามีทั้งหมดอยู่หกคน แบ่งไปทางละสามนะ" อีฟนับจำนวนคน 
       "ทางซ้ายได้แก่ แอนโทนี่ คิวเลอร์ แล้วก็โซเฟีย"
       "ส่วนทางขวา ก็มี ฉัน บลูม และอลิซ.. ตกลงตามนี้นะ?" อีฟกล่าวถาม
       "แบบไหน..ก็ได้" โซเฟีย
       "เรสสส โก!" แอนโทนี่
       

      ทุกคนให้กำลังใจเเล้วจึงเดินสู่เส้นทางของตัวเองต่อไป เมื่อเข้าไปเเล้ว ต่างก็ต้องตกใจเมื่อพบว่ามีตัวประหลาด นั่นก็คือมัมมี่ อยู่ในเส้นทางของทีมแอนโทนี่ด้วย สมาชิกทุกคนพยายามต่อสู้อย่างสุดความสามารถ จำนวนของมันกลับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ประตูก็ถูกปิืดกักขัง เรียบร้อยเเล้ว ตอนนี้ทีมของแอนโทนี่ก็จนมุมเเล้ว  ไม่มีทางออกเลยหรือไงกันนะ?


      "ฉันใช้พลังจนไกล้จะหมดเเล้วนะ" โซเฟียพูดเมื่อรู้สึกว่าพลังเริ่มจางหายไปทุกที
      "ระวัง!..โซเฟีย!" คิวเลอร์กระโดดกอดโซเฟียไว้ เมื่อมัมมี่ใช้เล็บที่เเหลมคมโจมตี 
      "นั่นแผลนี่..เจ็บไหม?" โซเฟียถามด้วยความเป็นห่วง
      "มะ..ไม่หรอก" คิวเลอร์ราวกับฝืนใจตัวเอง
      "มันจะต้องมีทางออกซักแห่งสิ!..ปึก!" แอนโทนี่้ซัดมัมมี่อย่างแรงจนปลิวไปไกล
      
      "ปุ่มงั้นหรอ?" โซเฟียมองเห็นปุ่มสีแดงปุ่มหนึ่ง เเล้วจึงกดมันลงไป
      
      "ฟึบ!..อ๊ากกก!" 
      

แอนโทนี่ คิวเลอร์ และโซเฟียต่างตกใจเมื่อพื้นดิน กลับกลายเป็นหลุมจนตกลงไป


ตอนนี้ ทีมของอีฟ บลูม และอลิซ เดินไปตาเส้นทางปกติราบเรียบ เมื่อเดินมาสุดทางเเล้ว ก็พบกับตู้กระจกอันหนึ่ง ภายในนั้นมีโล่ด้านใน เป็นสีเทาที่เป็นเงาอย่างดี มันใช้ืทำอะไรกัน?

     
     "เพล้ง!" บลูมใ้ช้มีดสั้นทุบไปที่ตู้กระจกนั้นจนแตก เเล้วจึงเอาโล่นั่นออกมา
     
     "เราออกจากที่นี่กันเถอะนะ!" อลิซเอ่ยเมื่อรู้สึกไม่ดี  ทีมของอีฟจึงวิ่งไปที่จุดเริ่มต้น แต่...

     "ขึกๆๆๆ" เสียงเลื่อนของพื้นด้านล่างดังขึ้น ทุกคนจึงตกลงไปกันหมด
 
     "กริ๊ดดดด!" 



ณ ห้องแห่งหนึ่ง 

     "สวัสดีค่ะ เชิญมาดื่มน้ำชาอุ่นๆก่อนนะคะ" ผู้หญิงท่าทางไม่หน้าไว้วางใจ เธอมีผมยาวสีเขียว
     "สวัสดีค่ะ" โซเฟียพูด แล้วจึงตกใจเมื่อเห็นน้ำชานั้น เต็มไปด้วยเลือดและของสกปรก
     "ทำไมไม่กินน้ำชาคะ?" 
     "ก็มันสกปรกไง..เธอนี่ ทำอะไรบ้าๆ!" แอนโทนี่พูดเเล้วจึงมาปัดถ้วยน้ำชานั้นลง
     "เพล้่ง!" 
     "บังอาจ..มาทำลายน้ำชาที่ฉันทำเอง..ยอมไม่ได้!!!" ผู้หญิงคนนั้นเอ่ยแล้วร่างของเธอจึงเปลี่ยนไป ผมของหล่อนค่อยๆกลายเป็นงูแทน ตาเริ่มมีสีแดง ทุกคนจึงพยายามที่จะไม่มองเมดูซ่าเพราะรู้ว่าจะกลายเป็นหิน 
       
     
     "ตุป!  โอ๊ย..!" ทั้งสามคนส่งเสียงดังเมื่อตกลงมา
     
     
     "ทั้งสามคนอย่ามองเธอนะ! อย่ามอง!" แอนโทนี่ตะโกนบอก 
     "อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา!" ทั้งสามคนเอามือปิดหน้าตัวเอง แต่เมดูซ่าก็ยังเข้ามาเรื่อยๆ 

     "ใช่เเล้ว!! โล่เมื่อกี้!" บลูมนึกขึ้นได้จึงกระโดดกอดทุกคนไว้แล้วจึงเอาโล่มาบัง
     "ไม่นะ! ร่างของฉัน..ม่ายยยยย!" เมือกหินค่อยๆปกคลุมตัวเธอตั้งแต่เท้าสู่หัว 

     "สึบ!" คิวเลอร์เดินไปไกล้เธออย่างเงียบๆ เเล้วจึงตัดผมของเธอได้มาเส้นหนึ่ง

     "ในที่สุดเราก็ำทำสำเร็จ!!! ยูฮูวว!" แอนโทนี่กระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ 
     
     
     "ทุกคนเก่งมาก ฮ่าๆๆ กลับกันได้เเล้ว!" คราวนี้เป็นเสียงของคุณตาแอนดรู

     
     "ฟึบ!" แสงสีขาวปกคลุมทุกคนก่อนที่จะหายไป ทิ้งไว้เพียงร่างของเมดูซ่าและโล่