Last Stand Online เกมสงครามรัก วีรบุรุษนักรบออนไลน์

                                                        (Opening Theme song : Revolution!)

          ในห้องที่มีแค่แสงสลัวๆที่ลอดผ่านจากดวงจันทร์สีดวงเต็มดวงในตึกชั้นหนึ่ง มองผ่านข้างนอกกระจกใส่ของหน้าต่างชั้นนี้ พระจันทร์ลอยเด่นท่ามกลางตึกระฟ้าที่สูงใหญ่เต็มไปหมดในใจกลางเมืองหลวง และแสงไฟจากท้องถนนกับแสงไฟตามที่ต่างๆ ได้เปิดขึ้น ตัดกับสีท้องฟ้าที่กำลังค่อยๆมืดลง สีแดงอ่อนๆที่กำลังหายจากขอบฟ้ายังมีให้เห็นจางๆว่า พระอาทิตย์ได้กำลังหายจากขอบฟ้า เข้าสู้ช่วงเวลาแห่งสนธยา


          ภายในห้องห้องหนึ่ง ที่มีแค่แสงสว่างจากดวงจันทร์ทอดผ่านกระจกใสๆในห้องของตึกชั้นหนึ่งซึ่งยืนตระหง่าอยู่ แสงอ่อนๆได้ทอดแสงมายังชายผู้หนึ่งได้นั่งอยู่บนเก้าอี้โซฟา บนโต๊ะซึ่งถูกจัดเอาอย่างเป็นระเบียบ และภายในห้องรอบๆนั้นถึงไม่กว้าง แต่เป็นระเบียบเรียบหรู ซึ่งบ่งบอกว่าเป็นคนที่มีฐานะและตำแหน่งสูงแน่นอน


          "ขออนุญาติค่ะท่านประธาน"มีเสียง เสียงหนึ่งที่ดังอยู่หน้าประตูของชายผู้นี้ซึ่งมันปิดอยู่ เป็นเสียงของหญิงสาวที่ได้เอ่ยดังขั้นจากตรงนั้น

          "เธอเองเหรอ เข้ามา" เสียงทุ่มต่ำและนุ่มลึกที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โซฟากล่าวตอบรับ


          ประตูแบบเลื่อนเองได้ ได้เลื่อนออกจากด้านข้าง แสงจากนอกประตูสว่างจากได้สาดส่องเข้ามาจากตัวข้างใน เพราะข้างนอกนั้นเปิดไฟไว้และดูมีผู้คนกำลังทำงานอย่างวุ่นวาย หญิงสาวผู้ดูมาดมั่นในชุดสูทผู้หญิง เธอมัดผมไว้อย่างเรียบร้อย รูปร่างเพรียวระหง สวมแว่นตาดูในมาดของผู้หญิงทำงานที่ดูดีคนหนึ่ง หลังเธอเดินเข้ามาในห้อง ประตูก็ปิดเองอัตโนมัติ ภายในห้องกลับสู่ความมืดท่ามกลางแสงจากดวงจันทร์ทอดผ่านอีกครั้ง


          "ตอนนี้จับตัว แฮคเกอร์ได้หรือยัง" บุรุพที่นั่งอยู่บนเก้าอี้โซฟาทำหน้าหลังโต๊ะทำงานข้างหน้าหญิงสาวผู้มาดมั่น ได้เอ่ยถามขึ้น

          "ตอนนี้ทางเรายังจับตัวไม่ได้เลยค่ะ แม้เราเคยปลอมตัววางแผนจับกันแล้ว แต่ราวกับว่ามันรู้จักชื่อและรู้จักเราทุกคน เลยไหวตัวทันได้ตลอด" เธอกล่าวตอบพร้อมค่อยๆยกมือดันขยับแว่นขึ้นเล็กน้อย

          "แต่เราก็โชคดีเหมือนกันที่[ของสิ่งนั้น]ยังไม่มีใครรู้และฉันก็ได้ซ่อนมันไว้ในเกม...ซึ่งสักวัน จะต้องมีผู้เล่นที่ได้เปิดผนึกมันในเกมอย่างแน่นอน แต่ก่อนถึงตอนนั้น อย่าให้แฮคเกอร์ผู้นี้รู้ได้เด็ดขาด"

          "ทราบแล้วค่ะ ท่านประธาน"

          "ว่าแต่ เธอได้ตัวคนที่จะมาทำงานนี้หรือยังล่ะ"

          "ตอนนี้ ดิฉันได้เล็งไว้คนหนึ่งแล้วค่ะ" เธอยิ้มบางๆกับชายที่นั่งอยู่ตรงหน้า


                                               *********************

          เสียงกริ่งของโรงเรียนมัธยมได้ดังขึ้นยามเช้า ในช่วงอาทิตย์ที่กำลังส่องแสงเอื่อยๆ ของการเริ่มต้นช่วงฤดูฝน ซึ่งฝนยังไม่ตกหนักแล้วไอร้อนนั้นทำให้เหงื่อไหลได้ง่ายๆ แถมชื้นอีกต่างหาก ราวกับว่าอยู่ในสภาพป่าเขตร้อนดีๆนั้นเอง


          สัญญาณว่านี่เป็น เวลาเรียนของคาบเช้า นักเรียน ทั้งชายหญิงในชุดเครื่องแบบของโรงเรียนมัธยมแห่งนี้ ทั้งชายและหญิงเป็นชุดแขนยาวสีน้ำตาลอ่อน ผูกเนคไท กับทุกคน ส่วนผู้ชายจะใส่กางเกงขายาวมา และผู้หญิงสวมกระโปรงยาวถึงเข่ามา บางคนก็สวมถุงน่องสูงมา ถุงเท้ามา สวมรองเท้าหนังดูเป็นระเบียบดี


          นักเรียนทั้งชายและหญิงเดินเข้าโรงเรียน ซึ่งเป็นโรงเรียนเอกชน ก็พอมีชื่อเสียงบ้าง คนเรียนที่เยอะก็ไม่แปลกอะไร เหมือนกับชีวิตของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ผมสีดำ ดวงตาสีน้ำตาล ผิวสีขาวแบบคนยุโรป แต่หน้าตากลับไม่ดูเหมือนคนยุโรปเลยสักนิด ทั้งที่เขาเป็นคนยุโรป ไม่ใช่ลูกครึ่งเลย และสูงก็สูงพอๆกับเด็กเอเชียช่วงอายุ 15-16 ปี ทั่วๆไป ถ้าไม่คุยกันจริงๆก็คงคิดว่าเป็นเด็กเอเชียคนหนึ่ง เขาเดินปะปนกับกลุ่มนักเรียนและเดินเข้าไปในโรงเรียน ขึ้นห้องเรียนประจำชั้นของเขา ห้อง 4 - A ซึ่งอยู่ชั้นสามของตัวอาคารเรียน


          เขาเปิดประตู้ห้อง อาจารย์ยังไม่มาสอน ภายในห้องก็มีนักเรียนทั้งชายและหญิงซึ่งเป็นเพื่อนร่วมห้องของเขา กำลังจับกลุ่มเล็กๆคุยกันหลายกลุ่ม เด็กหนุ่มก็เดินเข้ามาในที่นั่งนักเรียน มุมซ้าย วางกระเป๋าสายสะพายชิดในข้างหลังสุด ริมหน้าต่าง


          "เฮ้ ทาร์ต !"เพื่อนๆผู้ชายทั้งสองคน คนแรก ผมสีดำสวมแว่น มีปลอกแขนที่เขียนคำว่า 'สารวัตนักเรียน' ติดอยู่ หมอนี่เป็นทั้งหัวหน้าห้อง และสารวัตนักเรียน ซึ่งเป็นคนไฮเปอร์สุดๆ แม้จะพูดโพงพางไม่ได้พูดไพเพราะกับใครในหมู่เพื่อนสนิท แต่เป็นกันเองสุดๆ คนที่สองนั้น หน้าตาถือว่าดูดีมาก แต่เสียอย่างเดียวว่า ตาเขาตี่มาก ไม่รู้ว่าเขากำลังหลับตาคุยหรือเปล่าก็ไม่ทราบ แต่ที่รู้ว่า หมอนี่เป็นลูกครึ่งจีนและค่อนข้างสนิทกัน และชายหนุ่มแว่นก็ยกมือทักทายหาเขาก่อน

          "ไง ริวกิ และก็เจย์ อรุณสวัสดิ์"เด็กหนุ่มที่ชื่อวาทาร์ต ทักทายเพื่อนซี้สองคนที่เดินเข้ามา

          "ไดข่าวว่าขอลากิจครึ่งวัน คาบบ่าย ? มีอะไรเกิดขึ้นเหรอวะ ?"ริวกิเอ่ยถามขึ้น นั่งอยู่บนโต๊ะของทาร์ต

          "พี่สาวลากตัวไปทำธุระน่ะ"

          "ลื้อเคยบอกว่า พี่สาวนายได้แยกตัวจากครอบครัวเพราะมีแฟนและก็ได้ดีไปนานแล้วนิ"เจย์นั่งเก้าอี้ตัวข้างๆที่ไม่มีใครนั่ง มานั่งคุย

          "ใช่แหละ เจย์ แต่พูดยังไงดีล่ะ...คือตั้งแต่พี่ฉันไม่ได้ติดต่อกับทางบ้านหลังจากมีแฟนใหม่แล้วได้ดิบได้ดีก็เกือบ 4 ปีได้แล้ว เมื่อวานจู่ๆพี่ฉันก็โทรติดต่อเข้ามาบอกว่า ต้องการตัวฉันไปช่วยทำอะไรบางอย่าง"

          "ช่วยอะไรวะ ?"ริวกิสงสัย

          "ไม่รู้แฮะ แต่พี่สาวบอก สำคัญมาก"

          "เออ พวกลื้อรู้ข่าววงการเกมหรือยังว่า เกมแนวเสมือนจริงแนว MOBA เกมแรกของโลก ตอนนี้เตรียมเปิดไม่เป็นทางการให้ผู้เล่นทดลองวันนี้นะเว้ย"

          "เออ ใช่ ฉันจะชวนแกไปเล่นเกม Last stand online หลังเลิกเรียน ไปขอ ID game passport ด้วยกัน แต่เสียดายแกดันติดธุระ"

          "เกมที่ลงข่าวโครมๆว่าเป็นโลกเสมือนจริงที่ผู้เล่นเข้าไปในเกมสู้กันจริงๆได้สินะ...ขอบใจมาก ริวกิ ไว้วันหลังก็ได้ เพราะมันก็ยังไม่ได้เปิดเป็นทางการนิ ยังทดลองเล่นอยู่"

          "เอางี้ ถ้าระบบเกมภายในเกมเป็นอย่างไร ฉันจะโทรไปหา" ริวกิตบบ่าทาร์ตอย่างเป็นมิตร

          "เฮ้ยๆ พวกลื้อ อาจารย์มาแล้ว นั่งกับที่เร็วๆ"เจย์สะกิดริวกิ แล้วรีบกลับเข้าไปนั่งที่ของตนโดนทั้งสองนั่งห่างกัน 3 โต๊ะที่นั่งจากด้านหน้า

          
          เสียงฝีเท้าของผู้เป็นอาจารย์เดินเข้ามาในห้อง เป็นผู้ชายวัยกลางคน ซึ่งเป็นอาจารย์ประจำชั้นห้อง 4-A หน้าตาดุๆสวมสูท ผูกเนคไท เดินเข้ามาในมาดนิ่งๆ นักเรียนทุกคนจากส่งเสียงคุยกันดังในห้อง ต่างเงียบกริบสนิทราวกับว่าไม่เคยพูดกันมาก่อน เพราะว่ากันว่า อาจารย์คนนี้ ดุมาก


          ทาร์ต วินด์สัน เด็กหนุ่มวัย16ปี ซึ่งนั่งอยู่ริ่มหน้าต่าง มือเท้าคางหันไปมองหน้าต่างภายนอก มองวิวภาพบรรยากาศภายนอกโรงเรียนซึ่งโดยรอบๆก็ดูสบายตา แต่พอไกลมาหน่อยก็เป็นตึกระฟ้ากับรถพาหนะหลายขนาดวิ่งเต็มท้องถนนซึ่งสังเกตุได้ไม่ยาก


          การเรียนของเขาก็ไม่ได้โด่ดเด่น หรือแย่นักแม้สายตาอาจารย์จะมองดูเป็นเหมือนคนเก็บกดมากกว่าเพราะเขาไม่ค่อยมีเพื่อน อาจจะเป็นเพราะเขาค่อนข้างดูเป็นคนเงียบๆ ถ้าไม่มีใครเข้าหาเขา ก็จะไม่คุยด้วยเลย และชอบเหม่อมองอยู่ริมหน้าต่างเสมอๆ


          หลังเลิกเรียน เขาไม่ค่อยมีเวลาไปเที่ยวที่ไหนกับเพื่อน เพราะเขาต้องรีบไปทำงานพิเศษหารายได้เสริม แม้ว่าทางบ้านจะไม่ได้ยากจนก็ตาม บ้านก็อยู่แบบขนาดกลาง ชั้นเดียว แถมอยู่ได้ 3-4 คนด้วยซ้ำ พ่อแม่ก็ทำงานอยู่ในยุโรป แต่เงินที่ส่งมาให้แต่ละครั้งนั้น ไม่รู้ว่าพ่อแม่คิดอะไรอยู่ มันช่างน้อยนิดเสียมาก แถมค่าเทอมซึ่งเป็นค่าใช้จ่ายหลักอีก จนต้องทำงานเสริม


          ชีวิตของเขาค่อนข้างไม่ได้หยุดพักหรือได้เที่ยวเล่นเหมือนกับคนอื่นๆนัก ใจลึกๆของเขาก็อยากไปทำอะไรหรืออยากเล่นเกมกับเพื่อนๆบ้าง แต่เพียงแค่ หาเวลาได้น้อยมากจริงๆ


          การเวลาก็เดินไปอย่างรวดเร็วจนหมดคาบเช้า เวลาก็คล้อยไปช่วงเที่ยงวัน ทาร์ต โบกไม้โบกมือลาเพื่อนๆทั้งสองรีบลงมาจากชั้นเรียนเดินออกมาจากตัวโรงเรียน ซึ่งหน้าโรงเรียนนั้นมีหญิงสาวสวมชุดสูทสีดำสวมแว่นตา และมัดผมไว้อย่างเรียบร้อย ยืนรอพร้อมกับรถยนต์สีดำ ซึ่งทาร์ตดูยี่ห้อเผินๆแล้ว ราคาแพงสูงลิบลิ่ว


          "ไม่เจอกันเสียนานเลยนะ ทาร์ต" สาวมั่นวัยทำงานเอ่ยกล่าวออกมาพร้อมสีหน้ายิ่งเฉยก่อนที่จะเปิดประตูรถที่นั่งข้างหลังให้

          "เกือบสี่ปีน่ะพี่ทีส ไม่คิดจะห่วงบ้านหรือไง"เขามองสายตาอันคมสวยของสาวที่ชื่อทีสก่อนจะเข้าไปในบนรถข้างใน ซึ่งข้างในมีคนขับนั่งรออยู่


          หลังจากนั้นสาวชุดสูทก็เข้าไปนั่งข้างในแล้วปิดประตูรถก่อนสั่งให้คนขับ ขับออกไป


          รถหรูสีดำกำลังเคลื่อนที่ออกไป หญิงสาวที่ดูอายุมากกว่าทาร์ตยื่นเอกสารทั้งหมดมาให้อยู่ประมาณ สี่ถึงห้าแผ่น ให้เขาอ่าน


          "ระหว่างทางอ่านให้จบซะ"เธอเอ่ยขึ้น

          "พี่ทีส ช่วงที่พี่หายไปผมรู้ว่าพี่อยู่กับแฟนแล้วไม่ได้ติดต่อมาเกือบสี่ปี แล้วเพิ่งมาโผล่หัวตอนนี้ในสภาพที่ดูดีแบบนี้มันหมายความว่าอย่างไร"

          "เอาเป็นว่าฉันได้เลิกคบกับแฟนเฮงซวยนั้นแล้วได้ทำงานแห่งใหม่ อ่านให้จบก่อนถึงที่หมายซธ เจ้าน้องชาย"


          ถึงทาร์ตจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ว่า ทีสพี่สาวแท้ๆของเขาหายไปเกือบสี่ปีก่อนหน้าแล้วก็โผล่มาอีกทีนัดธุระกับเขาวันนี้ แถมลุคดูเปลี่ยนไปเยอะมากเลยทีเดียว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่คิดจะถามต่อ เขาได้นั่งอ่านเอกสารที่ให้มา


          มันเป็นเอกสารเนื้อหาและความเป็นมาของบริษัทและเกมออนไลน์เสมือนจริงชื่อเกม Last stand online ทั้งรูปแบบการเล่นซึ่งเป็นแบบ Multi-player Online Battle Arena หรือ แนวเกมประเภทต่อสู้ร่วมกับผู้เล่นคนอื่นในพืนที่่จำกัด และเกมแนวนี้จะแตกต่างกับเกมแนว MMORPG หรือเกมแนวผจนภัยแบบในหลายๆเกมคือ จะเป็นเกมเน้นการต่อสู้โดยเน้นการร่วมมือจากผู้เล่นคนอื่นๆเป็นหลัก และอาศัยทีมเวิร์คสูงมาก และโดยสำคัญอีกอย่างคือ ทักษะการต่อสู้หรือสกิลในการต่อสู้นั้นผู้เล่นสามารถสร้างสรรเองได้ถ้าถูกวางไว้อย่างสมดุลที่สุด มีระบบการสร้างคาแรคเตอร์และสกิลของตัวละคร จะเป็นผู้ช่วยในการเลือกสรรทักษะการต่อสู้และเสื้อการแต่งตัวในเกมให้อย่างเหมาะสมและสมดุลที่สุดในระหว่างที่เราสร้างสกิล เพื่อป้องกันการที่ผู้เล่นสร้างสกิลโกงเกินไป และยังมีระบบพื้นฐานอีกมากมายซึ่งจะทำให้ผู้เล่นพึงพอใจและอยู่ในสมดุลที่สุด ไม่ดูโกงเหนือกว่าผู้เล่นอื่นๆจนเกินไป


          โดยรูปแบบการเล่นจะแบ่งฝ่ายฝั่งละสามหรือห้าคนซึ่งระบบอัฉริยะด้วยเทคโนโลยีล่าสุดจะทำการสุ่มผู้เล่นร่วมทีมกันและให้ต่อสู้กันด้วย ยกเว้นกรณีมาแบบทีมเดียวกันครบจำนวน ระบบก็จะทำการสุ่มหาทีมศัตรูให้อย่างเดียว


          และเมื่อเข้าสู่เกม ทุกคนจะอยู่ในระดับเลเวลที่หนึ่งเหมือนกันทุกคน ถูกแบ่งเป็นสองฝ่ายในฐาน มีป้อมปราการป้องกันฐานแต่ละชั้น รวมแล้วสามชั้น และแต่ละครจะได้ coin ในเกมจำนวนหนึ่งในการซื้อสิ่งของเบื้องต้นจากพ่อค้าในฐานทัพเรา และการเก้บเลเวลนั้นก็ขึ้นอยู่กับการสังหารลูกสมุนในเลน การสังหารมอนสเตอร์ในป่า หรือแม้กระทั้งการโค่นล่มหรือทำให้อีกฝ่ายหมดสภาพการต่อสู่ได้ ก็จะทำให้เลเวลของผู้เล่นเพิ่มขึ้น


          การที่จะเอาชนะทีมฝั่งตรงข้ามนั้นก็คือ การทำลายฐานอีกฝ่ายให้ราบคาบหรือทีมอีกฝ่ายขอทำการยอมแพ้นั้นเอง


          และเกม Last stand Online นั้นไม่ใช่แค่เป็นเพียงเกมแนว MOBA ธรรมดาๆที่แค่สู้กันในเกมจบเกมแค่นั้น ยังมีลูกเล่นอื่นๆอีกมากซึ่งทาร์ตอ่านเพียงผ่านๆพอเข้าใจเพราะที่เหลือ หลังอ่านจบก็หันหน้ามาถามพี่สาวของตัวเอง


          "พี่ทีส นี่จะให้ผมเล่นเกมเหรอ ผมไม่มีเวลาหรอกนะ ทางบ้านถึงส่งเงินมา มันก็น้อยจนผมต้องทำงานพิเศษทุกวัน ถ้าจะมาให้ผมเล่นเกม ผมบอกเลยว่าขอปฎิเสธ"

          "ใครบอกว่าจะให้นายเล่นเกมอย่างเดียว ฉันให้นายทำงานด้วย.... นายไม่ต้องห่วงเรื่องเงินหรอก"เธอหันไปมองอีกฝ่าย

          "ไม่เข้าใจ ?"

          "เรื่องทางบ้านนายฉันรู้มาหมดแล้ว ฉันจะจัดการเอง...ยินดีตอนรับสู่บริษัทเกม Last stand Co., Ltd. สาขาใหม่ เจ้าน้องชาย" ทีมตบบ่าทาร์ตเบาๆก่อนชี้สิ่งที่อยู่เบื้องหน้า


          ทาร์ตรู้สึกตัวอีกทีรถนั้นได้แล่นเข้าสู่ตัวบริษัทผู้พัฒนาและบริการเกม Last stand online ซึ่งเป็นสาขาใหม่ได้ตั้งอยู่ที่ตึกแห่งนี้ มันโดดเดี่ยวและสูงตระหง่าโดยไม่มีอะไรบดบังทัศนียภาพรอบๆตึกเลย


          รถได้แล่นเข้าตัวตึก และทั้งสองเปิดประตูรถออกมา ส่วนคนขับก็แล่นหายไปในที่เก็บรถ ทั้งคู่ก็เดินทางเข้าตัวตึกต่อไปเรื่อยๆ ซึ่งใช้เวลาพอสมควร จนมาถึงที่ ที่หนึ่งของตึก ซึ่งหลังจากเขาขึ้นลิฟท์มาพักหนึ่ง


          ประตูลิฟท์เปิดออกมา สิ่งที่ทาร์ตเห็นต้องทำให้เขาตกใจ เพราะสิ่งที่เขาเห็นคือ แผงระบบ ต่างๆนาๆ ผู้คนสวมชุดชายเสื้อยาวเดินกันไปทั่ว และที่ทำให้เขาตกใจยิ่งกว่าคือเขาเห็นที่แห่งหนึ่ง มีผู้ทดสอบคนหนึ่งสวมแหวนหน้าตัดเรียบสีขาวไว้นิ้วกลางแล้วชูทางหน้าแหวนไปที่พื้นที่ว่างๆ เกิดสิ่งที่เรียกว่า ช่องว่างของมิติขึ้นมาแล้วเขาก็เข้าหายไปในนั้น


          "ตกใจล่ะสิ นี่แหละการพัฒนาอย่างก้าวกระโดดของวงการเกมจำลองโลกเสมือนจริงยังไงล่ะ"ทีสกล่าวอย่างภูมิใจให้น้องชายฟังในขณะที่เขายังตาค้างและทึ่งอยู่


          ในวงการเกมโลกเสมือนจริงนั้นได้มีมานานแล้ว แต่ช่วงบุกเบิกนั้น การเข้าไปในเล่นเกมคือต้องทำการเชื่อมสิ่งต่างๆเข้าสู่เส้นประสาทของสมอง ไม่ว่าจะเป็นการติดอุปกรณ์ไว้บนหัว หรืออะไรก็ตาม ก็ทำให้ผู้เล่นหลับ และความนึกคิดและสิ่งต่างๆก็เข้าสู่้ในโลกของเสมือนจริง แต่เกม Last stand online นั้น ได้พัฒนาแบบก้าวกระโดด นั้นคือสิ่งที่เรียกว่า มิติจากที่อื่น หรือพูดง่ายๆ ไม่ต้องมีอะไรมาสวมหัวอีกต่อไป เพียงแค่สามารถเข้าไปในโลกมิติของเกมได้ทันที เพียงแค่สวมอุปกรณ์คล้ายแหวนบนนิ้วเท่านั้น


          "คนเข้าไปในมิติได้...ไม่น่าเชื่อ"

          "ถึงไม่เชื่อ ก็ต้องเชื่อเถอะ กว่าจะพัฒนาระบบและสร้างมิติของเกมได้ ต้องใช้เวลาเกือบห้าปีเลยทีเดียวเจ้าหนู ตอนแรกที่ฉันทำงานที่นี่ก็ยังตะลึงเลย ไม่คิดว่าเราจะสามารถสร้างมิติอื่นสำหรับการเล่นเกมโดยเฉพาะได้"

          "สุดยอด..."

          "เอาล่ะ ! ที่นี่คือห้องปฎิบัติการทดลองตัวเกมหรือห้องทำงานของพวก Tester และห้องเครื่องสร้างมิติเกม หรือ เซิฟเวอร์เกมนั้นแหละ"ทีสชี้แท่งเสาขนาดใหญ่ที่สูงติดเพดาน และมีสายระโยงระยางไปหมด ซึ่งบนมีแผงควบคุมที่ฐานเสาเต็มไปหมด แถมแสดงผลเป็นโพโรแกรมหน้าจอขนาดใหญ่ให้เห็นจากเหนือหัวของเราด้วย


          สิ่งที่เธอชี้นั้นก็คือตัวที่ทำให้กำเนิดโลกเสมือนจริงโดยการสร้างมิติจำลองขึ้นมา เป็นเทคโนโลยีใหม่ที่ยังไม่มีใครใช้เพื่อวงการอุตสาหกรรมเกมมาก่อน และ บริษัทของเกมนี้ก็ได้นำเทคโนโลยีนี้มาใช้ ซึ่งทำให้เป็นที่สนใจของเหล่านักเล่นเกมทั่วโลก เพราะไม่จำเป็นต้องหลับนอนแล้วเข้าไปในโลกเสมือนจริงหรือ Vitual reality อย่างเดียว แต่จะทำให้สามารถสัมผัสโลกเสมือนจริงโดยที่ไม่ต้องหลับแบบเกมโลกเสมือนจริงอื่นๆ คือแบบ Dimensional Vitual Reality หรือ การจำลองโลกมิติเสมือนจริงโดยตรง


          เครื่องสร้างมิตินี้ทำงานด้วยระบบที่ซับซ้อนเกินคำบรรยายและผู้เชี่ยวชาญเท่านั้นที่จะยุ่งในส่วนนี้ได้ถ้าเปรียบเทียบกับเกมอื่นๆก็คือ เครื่องเซิฟเวอร์นั้นเอง เป็นหัวใจหลักของตัวระบบเกมเลยทีเดียว


          "สรุปแล้ว ให้ผมมาที่นี่ จะให้ผมทำงานพวกนี้เหรอ ?" ทาร์ตสงสัย มองผู้คนที่นั่งทำระบบเต็มไปหมดจนดูสับสนแปลกๆ

          "ไม่ใช่หรอก ตามฉันมาสิ" ทีสเดินนำหน้าให้น้องชายของเธอเดินตามเธอมา


          ทั้งคู่เดินมาที่ห้องปฎิบัติการทดสอบซึ่งมีนักทดสอบอยู่ ซึ่งห้องเป็นห้องโล่งๆ ไม่มีอะไรเลย นอกจากโต๊ะทำงานกับคอมพิวเตอร์ที่ใช้เก็บข้อมูลสถิติเท่านั้น มีนักทดสอบประมาณสิบคนทั้งชายหญิง กำลังเตรียมตัวที่จะเข้าไปในโลกมิติของเกมโดยทุกคน โดยกำลังทำการสวมแหวนหน้าตัดเรียบไว้ที่นิ้วกลาง


          เมื่อทั้งคู่เดินเข้ามา นักทอสอบทั้งหลายต่างก็ทำความเคารพเธอราวกับว่าเธออยู่ในตำแหน่งสูงกว่า

          
          "สวัสดีครับ/ค่ะ ท่านกรรมการผู้จัดการ" นักทดสอบทั้งหมดต่างทักทายเป็นประโยคเดียวกัน

          "ตามสบาย ทุกคน"

          "ไหงพี่อยู่ตำแหน่งสูงขนาดนั้นเนี่ย" ทาร์ตก็เพิ่งรู้ตำแหน่งของพี่สาวตัวเองในเกมนี้ก็เลยตกใจนิดหน่อย

          "ความลับ...เอาล่ะ เตรียมตัวได้แล้ว ฉันจะให้นายได้ร่วมทดสอบเกมนี้ก่อนจะเปิดตัวอย่างเป็นทางการ"เธอหยิบแหวนสีขาวแล้วยื่นให้ทาร์ตโดยทันที


          เจ้าแหวนสีขาวที่ว่านี้เสมือนเป็นกุญแจและรหัสผู้ใช้งานเอาไว้เปิดประตูมิติในโลกของเกม ซึ่งจะสามารถใช้ได้กับเกม Last stand Online เท่านั้น บนหน้าตัดของตัวแหวนจะเรียบ และมีเซ็นเซอร์และเมมโมรี่เล็กๆอยู่ข้างในตัวแหวน ไว้สำหรับเก็บข้อมูลผู้เล่นสถิติต่างๆเอาไว้ในตัวเดียว


          "ตอนนี้เลยเหรอ ?"ทาร์ตรับแหวนมาแบบงงๆ

          "สวมที่นิ้วกลางซะ"

          "แล้วทำไมต้องสวมที่นิ้วกลางล่ะนั้น ?"

          "เพราะมันสวมได้พอดีไง ไม่มีอะไรหรอก รีบๆใส่แล้วเตรียมตัวซะ"

          "เข้าใจแล้ว"เด็กหนุ่มหยิบแหวนสีขาวมาสวมใส่ในนิ้วกลาง

          "เอาล่ะ ทีนี้ เตรียมตัว เอานิ้วโป้งอีกข้างไปแตะที่หน้าตัดของตัวแหวนเพื่อเป็นการสมัครเล่นเกมครั้งแรก และเป็นการเปิดตัวเครื่องในแหวนด้วย"


          ทาร์ตยังไม่ค่อยเข้าใจนักแต่ก็ลองเอานิ้วโป้งในมืออีกข้างแตะทาบเข้าที่หน้าตัดของแหวนในมืออีกข้าง ตัวแหวนเริ่มส่งเสียงขึ้นเบาๆเป็นสัญญาณว่าตัวเครื่องได้เปิดแล้ว


          จู่ๆในหัวของเด็กหนุ่มก็รู้สึกเหมือนมีข้อมูลประจำตัววิ่งเข้าสู่สมองและเห็นภาพในหัว เพราะตัวแหวนได้เชื่อมต่อกับเส้นประสาทเข้าสู่สมองโดยมันกำลังประมวลผลข้อมูลของผู้สวมใส่ และสักพักมันก็มีเสียงเข้าในหัวถามว่า 'ต้องการยืนยันข้อมูลที่ท่านเห็นหรือไม่ ?' ซึ่งภาพในหัวแสดงเป็นข้อมูลของตัวเองทั้งหมด ทั้งวันเกิด ชื่อ ที่อยู่ มันเห็นชัดเจนมากราวกับเห็นมันจริงๆตรงหน้า แถมเสียงที่ได้ยินก็ชัดเจน เพราะข้อมูลได้เชื่อมต่อจากแหวน ไปเส้นประสาทสู่สมองโดยตรง


          "เอาล่ะ ระบบคงให้นายยืนยันข้อมูล ให้นายนึกไว้ในใจแล้วพูดว่า ยืนยันข้อมูล แค่นี้ก็เป็นอันเรียบร้อย" ทีสกล่าวกับทาร์ต 


          เด็กหนุ่มพยักหน้าเบาๆ เขานึกไว้ในใจแล้ว ตอบรับกับระบบว่า 'ยืนยันข้อมูล' สักพักระบบเสียงในหัวของทาร์ตก็พูดขึ้นว่า 'ยินดีต้อนรับสู่ Last stand Online จงปลดปล่อยความสามารถของคุณเพื่อเป็นผู้ที่แข็งแกร่งได้แล้ววันนี้' แล้วขอบวงแหวนก็เปลี่ยนสีเป็นสีเขียว


          "ดีมาก ตอนนี้นายก็พร้อมเข้าไปในโลกมิติของเกมแล้ว ส่วนคำสั่งต่างๆที่ต้องใช้ในเกม ฉันจะสอนนายในระหว่างที่เข้าไปในเกมด้วย เพราะ NPC นั้น เราจะจ้างคนจริงๆทำงาน แต่ NPC ที่เราจ้างทำงานนั้นอยู่ในช่วงการอบรมใกล้จะเสร็จแล้วกำลังจะตามเข้าเกมเป็น NPC ไม่นานนี้แหละ ฉะนั้น ฉันจะโอเปอเรเตอร์ให้เองระหว่างที่รอ NPC จะเข้ามาช่วยทดสอบภายในเกม"

          "อื้ม เข้าใจแล้ว"

          "ส่วนนักทดสอบที่เหลือเขาจะทำงานทดสอบในส่วนการทำงานของพวกเขา และต่อสู้กันในเกมจริงๆเพื่อเก็บสถิติและค้นหาบัคกับข้อผิดพลาดในเกม แต่นายซึ่งมาใหม่ จะถูกไปในพื้นที่การฝึกสอนเล่นเกมเบื้องต้นทันที เอาล่ะ มีอะไรสงสัยอีกไหม ?"

          "ไม่มีแล้วล่ะ ตอนนี้น่ะผมอยากเห็นจริงๆแล้วสิว่าโลกมิติของเกมเป็นอย่างไร"ทาร์ตเกิดอาการตื่นเต้นเล็กน้อย

          "เอาล่ะทาร์ต ชูแหวนขึ้นโดนหันทางหน้าตัดของแหวนไปข้างหน้าในพื้นที่ว่างๆสักที่ แล้วพูดในใจว่า ล๊อคอิน แล้วประตูมิติจะเปิดออก จากนั้นนายก็เข้าไปได้เลย" ทีสเดินไปหยิบหูฟังที่มีไมค์ด้านข้างสำหรับติดต่อระหว่างโลกภายนอกเกมและโลกภายในเกมด้วยกัน ที่มักจะใช้ติดต่อสื่อสารเพื่อการทำงาน


          เด็กหนุ่มค่อยๆชูแหวนโดยหันหน้าตัดไปข้างหน้าของกำแพงว่างๆแล้วนึกคำพูดในใจว่า 'ล๊อคอิน' แล้วจู่ๆ พื้นที่ตรงนั้นก็บิดเบี้ยวไปเป็นช่องวางของมิติขึ้นมา เด็กหนุ่มเดินเข้าไปช้าๆอย่างกล้าๆกลัวๆแล้วก็หายไปจากตรงนั้นหลังเดินเข้ามิติที่ได้สร้างขึ้นมา


          [ในโลกที่เข้าเห็นที่เดินเข้าไปนั้น จะเป็นอย่างไรนะ ?]


                                                                                      (โปรดติดตาม ตอนต่อไป...)