superstar ดิฉันขอดังในฐานะผู้ชาย

"ตึกๆ" ร่างสูงของคนๆนึงกำลังวิ่งอย่างเหน็ดเหนื่อยเข้าไปในบ้านชั้นเดียวหลังเล็กๆ
 
"กลับมาแล้ว" พอเขาเปิดประตูเข้าไป เขาก็เอ่ยบอกคนภายในบ้าน
 
"ทำไมวันนี้แกถึงกลับมาช้านัก...รู้ไหมว่าฉันกับลูกสาวรอตังค์ซื้อข้าวอยู่!" ผู้หญิงอายุราวๆ
 
30กว่าคนนึงพูดด้วยอารมร์ที่ไม่พอใจ
 
"คุณก็รู้ว่าหนูต้องทำงาน ต้องกลับบ้านเป็นเวลา" เขาคนนั้นตอบกลับ
 
"นี่แกเถียงฉันหลอ! หัดจำไว้ซะบ้างที่แกโตได้ทุกวันนี้ ก็เพราะฉัน!" หญิงสาวดูมีอายุใช้นิ้ว
 
กดลงไปที่หัวของคนร่างสูงแรงๆ
 
"เอาตังที่แกทำงานได้ มาให้ฉัน!" หญิงสาวตะคอกใส่
 
เขาคนนั้นไม่ได้พูดอะไรแต่กลับควักเงินในกระเป๋าให้หญิงสาวแต่โดยดี
 
''ฉันจะออกไปกินข้าวกับลูกฉัน ส่วนแกอยู่ทำงานบ้านซะ ถ้าฉันกลับมาแกยังทำงานไม่
 
เสร็จหล่ะก็ โดนดีแน่"
 
พอเธอเอาตังค์จากเขาคนนั้นไป เธอก็สบัดก้นเดินออกไปข้างนอกกับลูกสาวของเธอ
 
ตอนนี้ภายในบ้านหลังเล็กก็เหลือคนร่างสูงที่นั่งคุกเข่าและก้มหน้าลงอย่างไร้วิญญาณ
 
ฉันชื่อรีเทล ผู้หญิงที่ไม่มีความเหมือนผู้หญิง ในแต่ละวันฉันต้องทำงานแต่เช้าจนมืด ข้าว
 
ได้กินมื้อเดียวคือมื้อ ที่ออกไปทำงาน ฉันอายุ 17 เรียนได้ถึงแค่ม.5 เพราะไม่มีเงินจ่ายค่า
 
เทอม ส่วนผู้หญิงที่ดุฉันก็คือ แม่เลี้ยงของฉันเอง แม่ของฉันฝากฉันไว้กับเธอตั้งแต่ฉันยัง
 
เด็ก ตอนนั้นเขากำลังป่วยหนัก และสุดท้ายแม่ของฉันก็จบชีวิตที่โรงพยาบาล หลังจาก
 
นั้นเธอก็ใช้ฉันทำโน่นทำนี่จนฉันแทบจะเป็นเหมือนขี้ข้ารับใช้ให้กับเธอไปด้วยซ้ำ ส่วนลูก
 
สาวของเธอเมื่อก่อนมักชอบแกล้งฉัน พอฉันไม่พอใจ แม่เลี้ยงก็มักจะตีฉัน แต่ตอนนี้ดู
 
เหมือนว่าเธอจะตกหลุมรักฉันด้วยซ้ำ
 
"ติ๊ด~ติ่ดๆ" เสียงโทรศัพท์ของรีเทลดัง
 
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ เมื่อเห็นชื่อของเพื่อนสนิทบนหน้าจอโทรศัพท์
 
"ฮัลโหล ดินดาวหลอ"
 
[อื้ม ดินดาวเอง รีเทลเป็นยังไงบ้าง คงเหนื่อยเหมือนเดิมหล่ะสิท่า]
 
"ก็คงงั้นแหละ แต่ไม่เป็นไรหลอก"
 
[อึดได้อึดดี จิงๆเลยนะ แล้วรีเทลต้องทำอะไรอีกหล่ะ]
 
"เหลือทำงานบ้าน"
 
[โห งั้นก็สู้ๆนะ แล้วเจอกันที่ถนนคนเดิน 1ทุ่มกว่า เหมือนเดิมนะ]
 
"ได้ๆ แค่นี้นะ" หลังจากจบประโยคสนทนาของฉันและดินดาว ฉันก็กดปิดโทรศัพท์
 
"เฮ้อ~" ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วก็ไป กวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างจาน ซักผ้า ต่างๆ
 
นาๆ
 
สุดท้ายทุกอย่างก็เสร็จในเวลา 1 ทุ่ม 15 นาที ฉันล้มลงพิงกับกำแพงในห้องแคบ เพื่อ
 
นั่งพัก
 
"อย่าเพิ่งท้อ อย่าเพิ่งท้อ รอดูข้อความคุณก่อน~" เสียงข้อความดังขึ้น ทำให้ฉันตื่นตัว
 
ทันที และเปิดข้อความ
 
[หวังว่าเปิดดูข้อความนี้จะทำให้มีกำลังใจขึ้นนะ ^^ ตอนนี้ดินดาวกำลังไปที่ถนนคนเดิน
 
รีเทลทำงานเสร็จยัง]
 
พอได้กำลังใจจากเพื่อนก็ทำให้ฉันมีแรงขึ้นมาทันที
 
[เสร็จแล้ว เดี๋ยวอาบน้ำก่อนแล้วจะรีบไป] ฉันส่งข้อความตอบกลับดินดาวไป แล้วรีบไป
 
อาบน้ำแต่งตัว
 
ฉันใช้เวลาครึ่งชั่วโมงในการเตรียมตัวเพื่อที่จะออกไปข้างนอก ในขณะเดียวกันแม่เลี้ยงของ
 
ฉันก็กลับมา
 
"แกจะออกไปไหน ทำงานเสร็จรึยัง" เมื่อเธอเห็นฉัน เธอก็ถามขึ้นมาทันที
 
"ไปหารายได้เสริม ส่วนงานบ้านเรียบร้อยหมดแล้ว" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
 
"ดี! จะออกไปไหนก็รีบออกไปส่วนตังค์ที่ได้เอาไปซื้อข้าวเช้าให้ฉันกับจิลลี่(ลูกสาว)ด้วย"
 
ฉันพยักหน้าตอบแล้วเดินออกไปจากบ้านหลังนั้น
 
จากนั้นฉันก็ปั่นจักรยานที่ชิงโชคมาได้ ไปที่ถนนคนเดินทันที
 
                  (มาลองแต่งเรื่องใหม่ดู ส่วนเรื่องเก่าเดี๋ยวจะอัพควบคู่กันไปกับเรื่องนี้)
                            แรกๆอาจจะเศร้านิดนึง เดี๋ยวก็เข้าสู่โหมดๆสนุกๆ