Love Confuseds ได้โปรดช่วยให้เขารักผมที![Nc 18+]

   "ฉันเป็นคนพูดกับนายก่อนนะ นายก็ควรที่จะตอบฉันมาสิ!!"
 

   "คำถามของฉันมันก็ควรที่จะตอบเหมือนกัน!!"
 

   "แต่ฉันเป็นพี่ของนายนะ!!"
 

   "นายไม่ต้องมาพูดว่าเป็นพี่ของฉันเลยนะ!! ฉันเกลียดนาย!!!"
 

 

           เพียะ!!
           

           ...

           ...

           ...

 

 

 

                      ฝ่ามือของซากะไวเหนือความคิดของเขา มือของเขานั้นก็พุ่งเข้าไปตบเต็ม

แรงด้วยอารมณ์ร้อนที่ขาดสติของตัวของเขาเอง...

 

   "..."

   "ฉะ....ฉัน..."

 

 

                    ฉัน...ไม่ได้ตั้งใจ...จะตบเขา...

 

                   ในใจของซากะอยากจะพูดแบบนี้ออกไปเหลือเกิน...แต่ปากมันกลับไม่ขยับเลย...

 

 

 

   "...ซากะ..."

   "..."

 

 

                   ร่างสูงได้แต่นิ่งเงียบรอฟังคำพูดจากคิริว ที่ในตอนนี้เขากลับรู้สึกผิดที่สุดที่

เขาดันไปตบคิริว...คนที่มีสิทธิ์ในตัวของผมเทียบเท่า พี่ชาย...

 

 

   "นายคงจะแค้นมากสินะ...โกรธฉันใช่มั้ยที่ฉันทำอะไรก็ดีไปหมด พ่อชอบตัวของฉัน? ที่

นายเคยพูดเสมอๆเวลาอยู่กับฉันว่า พ่อไม่สนใจนาย ไม่เคยรักตัวนายเลยน่ะ นายคิดผิด..."

 

 

 

                 ร่างสูงหันหลังให้กับซากะแล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอ"พ่อน่ะ...รักนาย

มากนะ เขาถึงได้ทำอย่างนั้น แล้วที่ฉันทำทุกอย่างไปนั้นก็เพื่อนาย...เท่าที่พี่ชายคนคนหนึ่ง

จะทำให้น้องชายของตัวเองได้..."

 

 

 

 

   "..."

 

 

                   ในขณะที่พี่ชายของเขาพร่ำพูดออกมานั้นก็ทำให้เขาคิดได้ถึงทุกสิ่งทุกอย่าง

ที่เขาใช้อารมณ์เอาแต่ใจ ใจร้อน ไม่ฟังใคร นั้น...มันช่างน่าสมเพชสิ้นดี!

 

    "ฉันเสียใจ...ที่ฉันทำทั้งหมดนั่นไปก็เสียเปล่า...นายก็คงไม่อยากมีพี่ชายอย่างฉัน ได้!"

    "คะ..คิริว..."เขากลัวในสิ่งต่อไปที่พี่ชายของเขากำลังจะพูดออกมาอย่างระทึกใจ

    "นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป! ฉัน กับนาย..."เขาชี้มาที่ผมด้วยสายตาที่เป็นศัตรูคู่แค้น ที่ผม

เคยใช้กับเขาบ่อยๆแต่ไม่เคยเลยที่เขาจะตอบรับกลับมาด้วยท่าทีแบบนั้นแต่กลับ ยิ้มให้ผม

ด้วยใบหน้าที่อ่อนโยน"เราขาดกัน!!!"

 

 

      "...!!!"

      "รีบออกไปจากที่นี่ซะ ! ฉันไม่อยากเห็นหน้าของนายอีกแล้ว!!"

 

 

                      ในตอนนี้ พี่ชายที่แสนอ่อนโยนของผมได้หายจากไปจนขณะนี้...เขา

เหมือนกระจกสะท้อนเงานิสัยของผมเองที่เคยทำไว้กับเขาได้สะท้อนกลับมาจนผมแทบ

กระอัก...

 

 

                      นี่เขา...ทำอะไรเพื่อเรามากมายขนาดนี้ แต่เรากลับ...

 

 

   "รีบไปซะ!...ก่อนที่ฉันจะทำอะไรในสิ่งที่แกเจ็บตัว!"

   "พี่จะตัดพี่ตัดน้องแบบนี้ไม่ได้นะ!"

 

                        ผมรวบรวมแรงใจโต้กลับไป ทั้งๆที่ผมกำลังจะก้าวขาหนีความจริงไปแล้ว

แท้ๆ...แล้วปากของผมมันก็เรียก 'พี่' ไปเต็มๆทั้งๆที่ผ่านมาผมไม่เคยเรียกหลุดปากออกมา

สักครั้ง

 

   "ทำไม!? ฉันถึงจะตัดไม่ได้!"

   "พี่จะตัดพี่ตัดน้องกับผมเพียงเพราะเรื่องของมิยะเองเนี้ยนะ!?"

   "มะ..ไม่ใช่ซะหน่อย!!" เขาโต้ทันควันแบบร้อนรน"เพียงเพราะนายนิสัยแบบนี้แล้วก็เรื่องมิ

ยะก็มีส่วนอยู่ด้วย !"

   "แต่ผมคิดว่านั่นมันคือข้ออ้างซะมากกว่า"

   "!!!"

    "ผมก็พอจะดูออกนะ ว่าพี่น่ะกำลังคิดอะไรอยู่..."ผมเดินเข้าจับไหล่ที่กำลังสั่น"เราอยู่ด้วย

กันมาเกือบทั้งชีวิตนะ ถึงเราจะไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ก็เถอะ"

   "นะ...นายจะมารู้ดีกว่าฉันได้อย่างไง!? "

   "คนอย่างพี่น่ะ ไม่เคยแม้แต่จะจีบผู้หญิงคนไหนเลย วันๆทำแต่งาน ผมเลยคิดว่าพี่มีอะไร

กับมิยะแล้วก็เลย..."

   "ฉันไม่มีทาง...อ๊ะ... มะ...มิยะ...!"

 

                        น้ำเสียงที่กำลังแลดูสับสนตอบไปอย่างยากลำบากแต่ก็ยังจดจ้องน้อง

ชายคนตรงหน้าออกจริงจัง...แต่ก็ไม่พ้นใครบางคนที่อยู่ในระยะสายตาพอดี

 

                        สายตาที่กำลังสั่นเทาอยู่ก็เหลียบไปเห็นประตูที่ไม่ไกลเท่าไหร่เปิดออก

ได้สักพักแล้วละมั้ง...เพราะมองดูจากใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาอยู่นั้นกำลังแดงก่ำ

 

                      บ้าจริง....มิยะได้ยินทั้งหมดเข้าไปแล้ว...แต่ที่สำคัญ...เขาดันมาได้ยิน

ตอนผมปฏิเสธเขาซะได้...

 

                      ผมนี่มันปากพล่อยจริงๆ!

 

 

   "มิยะ..."ซากะรีบปล่อยไหล่ของคิริวให้เป็นอิสระแล้วพุ่งตัวเข้าไปหามิยะทันที

   "..."

 

                        มิยะได้แค่หันไปมองซากะช้าๆเหมือนคนไร้วิญญาณ เหมือนคนกำลังช็อก

พลางหันมามองคิริวช้าๆด้วยใบหน้าที่สิ้นหวังเต็มทน

 

 

 

   "มิยะ นายทำใจดีดีไว้นะ นายหน้าแดงหมดแล้ว..."ซากะพูดด้วยความเป็นห่วง

   "...คิริว...นายคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ"

   "...!!"

 

 

                         มิยะไม่ได้คิดจะสนใจซากะแม้แต่น้อย แล้วยังคงหันมาถามคิริวที่กำลัง

ก้มหน้าอย่างพูดไม่ออก

 

                         คิริวเพิ่งจะตัดพี่ตัดน้องกับซากะเพียงเพราะว่ามิยะเป็นสาเหตุ..หลักจริงๆ

นั่นแหละ แต่เขาก็หาข้ออ้างอื่นๆมา แต่ประเด็นหลักจริงๆละก็คือ...เขากำลังหึงหวงมิยะไม่

อยากให้ซากะเข้าใกล้แม้แต่นิดเดียว!

 

                         แต่ดูตอนนี้สิ...เขากำลังกอดร่างบางนั้นเบาๆเพื่อปลอบโยน...ที่จริง

หน้าที่นั้นมันต้องเป็นผมสิ! มัน...ซากะ มันต้องมาอยู่ตรงนี้! ตรงที่ฉันยืนตรงนี้!!

 

 

   "ปล่อย..."น้ำเสียงเย็นๆถูกส่งผ่านออกมาจากคิริวเบาๆ

   "..."

   "ปล่อยมิยะเดี๋ยวนี้นะ!!"

   "!!!" มิยะ

   "...หา"ซากะ

   "ฉันบอกให้ปล่อยหมอนั่นไง!"

   "พี่บ้าไปแล้วรึไง!"

 

 

                           มือหนาตรงดิ่งไปยังแขนเล็กนั่นแล้วกระชากกลับมาสู่อ้อมกอดของ

ตนเองแต่ก็ไม่วายถูกมือเรียวยึดแขนอีกข้างไว้เช่นเดียวกัน

 

 

   "อย่าแตะต้องมิยะนะ!"

   "นี่พี่กำลังกลับคำพูดตัวอยู่นะ!"

   "...!!!"

   "อ้อ...หึ ผมเข้าใจทุกอย่างแล้ว ที่จริงพี่ก็ชอบมิยะใช่มั้ยละ!"

    "..."

    "รีบเถียงมาสิ! ตอนนี้มิยะก็อยู่ตรงนี้แล้ว!"

     "ฉะ...ฉัน..."ผมมองหน้ามิยะที่กำลังเงยหน้ามองผมอยู่เช่นด้วยกันด้วยความหวังที่เต็มเปี่ยม

     "..."

     "ฉัน...ชอบ...."

     "..."หัวใจของร่างบางเต้นระทึกด้วยความลุ้นระทึกที่มีคำคำนั้นหลุดออกมาจากเขาคนนั้น

ที่มิยะคิดว่า...เป็นรักแรกพบของเขา

     "ฉันชอบ...นายไม่ได้จริงๆ..."

     "...!!!"

 

         

                      ผมอยากที่จะตายตอนนี้จริงๆให้ตายสิ...ผมคงกลับคำกับซากะไม่ได้ แต่ดูนี่

สิ...มิยะเขาเงียบไปแล้ว..

   

                      มือเล็กสะบัดมือของซากะออกแล้วใช้มือทั้งสองข้างพลักคิริวให้ออกห่าง

แล้ววิ่งหนีไปออกไปนอกโรมแรมอย่างไม่มีจุดหมาย

 

 

   "ทำบ้าอะไรวะ!!"

 

                 ผัวะ!

 

    "อึก..."

 

                       

                         หมัดหนักๆพุ่งตรงมาที่ข้างแก้มซ้ายอย่างแรง จนคิริวเซไปหลายก้าวแต่

ก็ยังไม่ล้มลงไป พลางให้มือเช็ดน้ำแดงๆที่กำลังซึมออกมาเล็กน้อยจากมุมปากที่กำลังชา...

 

   "ผมอุตส่าห์ยอมให้พี่พูดคำคำนั้นแล้วเชียว! แต่พี่ก็ยังทิ้งมันไป!!"

   "ก็ฉันไม่ได้ชอบหมอนั่นนี่!"

   "..."

 

                           ฉันคิดว่าฉัน...รักหมอนั่นเข้าไปแล้วตังหากล่ะ...

 

   "เหอะ! งั้นก็ดี งั้นผมจะบอกอะไรไว้ตรงนี้เลยนะ...ถึงผมจะไม่กล้าต่อหน้ามิยะก็เถอะ"

   "หรือว่านาย..."

   "ใช่ผมชอบมิยะ! แล้วฉันก็รู้อยู่แล้วว่ามิยะก็ชอบพี่เหมือนกัน"

   "...มิยะ...ชอบฉันอย่างนั้นเหรอ..."

    "เหอะ! พี่นี่สมองฉลาดแค่เรื่องงานจริงๆ"

    "..."

    "พอมาถึงตอนนี้แล้วเนี้ยนะ ผมก็มีสิทธิมากกว่าพี่ เพราะฉะนั้น ห้ามมายุ่งกับมิยะอีก!"

    "เอาไปเลย!"

    "...!?"

    "ฉันไม่ได้คิดอะไรกับมิยะทั้งนั้นแหละ!...แต่ถึงจะคิดฉันก็จะไม่คิดอีกแล้ว!"

 

                          คำพูดนั้นทำให้ทั้งสองเงียบกริบ ความปากแข็งของซากะเขาพูดได้แค่

ตอนอยู่กับคิริวเท่านั้นแหละ...แต่สำหรับคิริว ไม่ว่าตอนไหนเขายังคงเก็บคำคำนั้นไว้

อยู่ดี...และอาจจะเก็บเอาไว้ตลอดชีวิตเลยก็เป็นได้

 

 

   "ผมไม่รู้หรอกนะว่านั่นคือความในใจของพี่รึเปล่า แต่เมื่อพี่พูดอย่างนี้แล้ว ก็อย่าหันกลับมา

อีกครั้งล่ะ"

   "ได้...ฉันพูดคำคำไหนคำนั้น"

    "..."

    "ฉันจะไม่ข้องแวะพวกนายอีก...ตลอดไป"