Love Confuseds ได้โปรดช่วยให้เขารักผมที![Nc 18+]
เขียนโดย 
คิโยคิสะ
วันที่ 31 มีนาคม พ.ศ. 2556 เวลา 09.18 น.
แก้ไขเมื่อ 26 เมษายน พ.ศ. 2556 16.35 น. โดย เจ้าของนิยาย
10) บทสรุป
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเจ็บเท้าจัง...
ร่างบางที่วิ่งมาเรื่อยๆโดยไม่ได้ใส่รองเท้าเลยทำให้เหยียบอะไรเข้าจนทำให้เท้ามีแผล
น้ำสีแดงจางๆเลอะเทอะเต็มไปหมด แต่เขาก็ยังคงเดินมาเรื่อย จนมือหนาที่ขับรถตามมาจน
ทันก็รีบคว้าเค้าไว้
"มิยะ!!"
"ซะ...ซากะ..."
"รีบขึ้นรถมาเดี๋ยวนี้นะ! นายอยากตายรึไง!!"
"ไม่! ผมไม่อยากไปไหนทั้งนั้นโดนเฉพาะคนอย่างนาย!"
"มิยะ! "
ร่างสูงลงมาจากรถแล้วอุ้มร่างเล็กนั่นขึ้นบ่าเข้าไปในรถแล้วรีบล็อกประตูทันที
"ปะ..ปล่อยผมนะ!!"
ร่างนั้นดิ้นพลั่กๆพยายามงัดแงะประตูให้ปลดออกทันที
"อยู่นิ่งๆสิ!"
"ไม่! รีบเอาฉันออกไปดะ...อ๊ะ...จะทำอะไรนะ!?"
ร่างสูงหันมารวบไม้รวบมือเล็กนั่นแล้วกดกับที่นั่งทันที
"จะทำให้นายเงียบๆไง..."
"อะ...อื้ม!"
ริมปากหยักสวยนั้นบดเบียดทาบลงไปหนักหน่วงพร้อมมือที่ล้วงเข้าไปใต้เสื้อที่เลิกเสื้อขึ้น
อยู่แล้วด้วยแรงดิ้นของร่างบางทำร่างสูงต้องย้ายจากที่นั่งคนขับมายังที่นั่งข้างๆ มือที่ล้วงอยู่
นั้นก็รีบมากดที่เลื่อนพนักที่นั่งให้นอนลง
ร่างสูงนั้นขึ้นคร่อมร่างบางทันที พร้อมกับรสจูบที่รุนแรนมากขึ้น อารมณ์นั้นพุ่งพล่านมาก
ขึ้นที่มาจากการแค่จะห้ามเขาเท่านั้นเอง แต่มันก็กลับเกินเลย...
"อือ อื้ม!..."
"..."
ริมปากนั้นกดหนักๆย้ำๆเข้าไปอีกพลางไล้ลงมาเรื่อยๆตรงมาที่ต้นคอที่ยังคงมีรอยแดงๆจางๆอยู่นั้นยังไม่หายไปไหนสักเท่าไหร่ก็มีรอยเพิ่มเข้ามาอีกแล้ว...
"อะ...ซะ..ซากะ..."
"..."
"ยะ...หยุดนะ!..."
ความไม่ลืมหูลืมตาของซากะไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว ร่งบางที่ทำได้แค่เพียงห้ามจากเสียงที่
ไม่รู้จะส่งผ่านไปถึงเขาเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ได้แค่ร้องครางออกมาเป็นระยะระยะ
มือหนาถอดกางเกงบางนั้นออกไปจนถึงหัวเข่าที่ไม่รีรอให้ถอดจนหมด ใบหน้าหล่อคมนั้นก็
มุ่งไปยังแกนกลางที่กำลังตื่นตัวอยู่ ก็ยิ่งไปกันใหญ่ เพราะถูกริมปากร้อนๆกลืนกินมันเข้าไป
ทั้งหมดด้วยความกระหาย
"อ...อ่า...อืม..."
ริมปากนั้นขยับขึ้นลง ขึ้นและลง...เป็นจังหวะ พร้อมกับเสียงครางสุขของร่างบางที่กำลัง
หายใจถี่ๆ ไร้แรงขัดขืนนั้น ผ่านไปสักพักจนร่างบางเหนื่อยจนผลิหลับไปทั้งอย่างนั้น รอยยิ้ม
เศร้าๆของซากะก็ผุดขึ้นมา
มือหนากลับมาขับรถต่อด้วยความรู้สึกเป็นห่วงร่างบาง พลางขับไปยังห้องของเขาเอง ทั้ง
ที่ในใจคิดไว้แล้วว่าต้องเจอคิริวอยู่แน่ๆ แต่กลับกันพอมาถึงก็ไร้วี่แววของคิริวเลยแม้แต่น้อย
"คิริว...ไปไหนแล้วนะ"
สายตาก็สอดส่องไปทั่วๆทางเดินเข้ามายังห้องของมิยะที่ยังไม่ทันได้ล็อคประตูก็เข้าไปได้
สบาย อ้อมแขนทั้งสองข้างนั้นก็พาร่างเล็กนั้นนอนลงกับเตียงแล้วกะจะรอให้ตื่นแล้วค่อยมา
คุยกันต่อ แต่สายตาก็ไปเจอกับรอยแดงๆเป็นคาบๆอยู่เต็มฝ่าเท้าเล็กๆ
ดูก็รู้เลยว่าคงไปเหยียบอะไรคมๆมาแน่ๆ
"เดินไม่ดูทางเลยนะ..."
ร่างสูงหายเข้าไปในห้องสักพักก็ออกมาพร้อมกับการะมังมีน้ำ ผ้าขนหนู และอุปกรณ์รักษา
แผลเบื้องต้น ที่หาได้ไม่ยากในห้องนี้
"ทนเจ็บหน่อยนะ..."
ถึงเขาจะไม่ค่อยทำแผลเป็น(แต่ก็มีแผลมาเป็นประจำ) พยายามทำแผลให้ร่างบางที่นอน
หลับอยู่เงียบๆและเบาที่สุด...แต่ฤิทธิ์ความเจ็บแสบคงจะหนีไปพ้น
มิยะลืมตาตื่นด้วยความแสบที่แผลเต็มๆ
"อะ..โอ้ยเจ็บ!"
"อะ...ฉันขอโทษนะ ทำให้นายตื่นเหรอ"
"ป...เปล่าหรอก..."
ดวงตาโตมองที่เท้าของตัวเองที่กำลังถูกพันผ้าให้อย่างเก้ๆกังๆ"นาย...ทำแผลให้ฉันเหรอ"
"อ...อื้ม ทำไม่ค่อยเป็นหรอกนะ...!?"
ซากะที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำแผลให้มิยะนั้นจู่ๆมือเล็กๆก็คว้าเขาเข้ามากอดแน่นด้วยน้ำ
เปียกชื้นที่บริเวณไหล่ของไหล่หนา
"ฮือ...หือ..."
"เจ็บแผลเหรอ!? เจ็บตรงไหนอีก!? ฉันขอโทษนะ..."
น้ำเสียงตื่นตระหนกของซากะทำให้ร่างบางถึงกับเผลอยิ้มและหยุดร้องไห้ที่ไร้สติเมื่อครู่ของเขา
บ้าจริง...เขาจะร้องไห้ทำไมกันนะ...
"นี่..."มิยะส่งเสียงออกไปทั้งๆที่ยังกอดร่างสูงไว้อย่างหลวมๆ
"หืม?...มีอะไรจะพูดเหรอ"
"ที่นาย..."ในสมองพลางนึกออกไปเรื่องต่างๆที่ผ่านมานั้นก็มีทั้งรู้สึกแย่และรู้สึกดี...ในทาง
เดียวกัน จนทำให้มั่นใจได้ว่า"ทำเรื่องอย่างนั้น...อย่างว่าน่ะ..."
เขาพูดพลางเขินหน้าแดงระเรื่อขึ้นนิดหน่อย และกำลังจะพูดต่อ แต่ซากะก็จับสองไหล่เล็กนั่นออกห่างเพื่อจะมองใบหน้านั้นอย่างจริงจังปนล้อแหย่
"ทำไม? จะทำแบบนั้นตอนนี้รึไง"
"บะ..บ้ารึไง!"มือเล็กดันหน้าอกแข็งแกร่งนั่นออก
"ฮ่าๆ...นายนี่น่ารักจริงๆเลยนะ"
"เลิกแกล้งฉันสักที..."
"แล้ว...มีอะไรจะพูดล่ะ"
ใบหน้าหล่อคมเข้มนั้นเข้ามาใกล้พลางซุกไซร้หน้าบริเวณข้างแก้มใสนั่นอย่างอ่อดอ้อน
และอ่อนโยน ทำให้ร่างบางรู้สึกสยิวเล็กน้อยแต่ก็พยายามพูดในสิ่งที่กำลังจะพูดออกไป
"นาย...รักฉัน...รึเปล่า"
"รักสิ"
"เอ๋!?"
"ตกใจอะไรล่ะ"มือหนาจับปลายคางเรียวนั่นเข้ามาใกล้"ถึงฉันจะปากแข็ง...แต่ในตอนนี้...ก็
ควรบอกออกไปสิ..."
"จะ...จริงนะ"
"ฉันจะโกหกทำไมกันล่ะ หืม..."
"ยะ...อย่าใกล้มากกว่านี้สิ! ฉันจะล้มตัวนอนแล้วนะ!"
"นอนก็ดีสิ...จะได้ทำอะไรมากกว่านั้น..."
ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ พลางพลักตัวของร่างบางนอนลงช้าๆ
"จะ...จะทำอะไรน่ะ ฉันยังเจ็บแผลอยู่เลยนะ"
"ตรงไหนบ้างล่ะ"
"อะ...เอ่อ...โอ้ยเจ็บ! เจ็บไปหมดทั้งตัวเลย..."
ร่างบางพยายามหาข้ออ้างเพื่อจะหลุดพ้นจากการกระทำครั้งนี้ แต่มีหรือซากะจะปล่อยไปง่ายๆ
"โกหกได้ไม่เนียนเลยนะ ฉันสำรวจดูร่างกายนายหมดแล้วไม่เห็นมีแผลสักแผลนอกจากเท้าน่ะ"
"อะไรนะ!? นะ...นี่นายแอบดูร่างกายฉันเหรอ"
ร่างบางกระชับเสื้อที่สวมอยู่แน่นพลางถอยหลังเรื่อยๆ
"ก็นายเป็นของฉันนี่น่า..."
"ซากะ...อื้ม!"
ริมฝีปากจุมพิษเบาๆของคนตรงหน้าด้วยความอ่อนโยน
โธ่...อีกตาบ้า ทำไมผมถึงได้ยอมเขาแบบนี้นะ...ผมก็เลยไม่ได้บอกเลยว่าผมน่ะ...
ก็รักเขาเหมือนกัน...
อีกด้านของฝั่งประตู
"ขอให้มีความสุขนะ...มิยะ"
คิริวได้แต่พูดงึมงากับตัวเองแล้วเดินจากไปในเส้นทางที่แสนไกลพร้อมกับความยินดีจากใจจริงของเขาเอง...
นี่สินะ...รักแรกพบ กับ ความรักที่แท้จริง...
จบภาคนี้แล้วจ้ะ...อาจจะแต่งปุ๊บปั๊บจบเร็วไปหน่อย แต่ก็เร่งเนื้อเรื่องให้ย่อลง บางคนอาจจะบอกว่า ตัวละครรักกันเร็วเกินไปรึเปล่า? แต่ถ้าคุณเป็นแบบพวกเขาแล้วละก็...
คุณจะรู้ทันทีเลยว่า... เพียงแค่วินาทีเดียวคุณก็สามารถรักคนคนหนึ่งได้มากๆเช่นกัน^ ^
สุดท้ายนี้.... ขอขอบพระคุณผู้ชมนักอ่านทุกคนนะ ที่ไม่ไม่ได้มาเม้นบอกก็ไม่เป็นไร
แค่คุณอ่านแล้วมีความสุข เพลินไปกับมัน แค่นี้ก็ขอขอบคุณนะ...///ทำซึ้งเลย 555
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
