Love Confuseds ได้โปรดช่วยให้เขารักผมที![Nc 18+]

             ขะ...เข้าจูบริมฝีปากของผมเข้าเสียแล้ว...แรงมหาศาลดุเดือดครั้งนี้ผมแทบจะระทวยอ่อนตัวลงไปกองกับพื้นเลย...

             ตกใจ...แต่ก็รู้สึกดี...

 

 

             ...!!?

 

             มะ..ไม่ใช่อย่างนี้สิ! หมอนี่...มันแค่สนุกเท่านั้นแหละ!!!

             เพียะ!!!

 

 

      "เลิกดูถูกฉันผมที!!!"

       ...

       ...

       ...

 

             ใบหน้าหล่อคมคลาดขึ้นรอยแดงจางๆจากแรงตบของมือเล็กที่ท่าทางจะแสบ...น่าดู ใบหน้านั้นค่อยๆหันมาช้าๆพลางใช้สายตาดุดันคมนั่นจ้องลึกเข้ามาในดวงตากลมโตนั้นอย่างโกรธเคือง

 

        "...!"เขาหันกลับมาจากแรงตบครั้งที่สองด้วยใบหน้าโหดเหี้ยม "ตบฉันอีกแล้ว...!!?"

        "ใช่! ทำมะ..อือ! อื้ม!! อื้ม อื้ม!..."

 

                ริมฝีปากร้อนจู่โจมเข้าหาทันทีด้วยอารมณ์ที่โมโหแบบสติขาดพึง... สัมผัสป่าเถื่อน ดุเดือดเหมือนกับไฟร้อนร้อนที่กำลังแผดเผาร่างบางให้ไหม้เกรียม

 

        "อะ...เฮือก!..."

 

                ร่างบางสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่กับแรงรุกเร้าเข้ามานั้นมันทำให้เขาแทบจะขาดใจ หายใจไม่ออก พลางกำมือเข้ากับเสื้อเชิ้ตสีเข้มนั่นจนยับยู่ยี่ไปหมด

                ริมฝีปากเรียวหนานั่นขยับรุกล้ำเข้ามาเรื่อยๆด้วยการขยับริมฝีปากที่เหมือนกับจะกลืนกินร่างนั้นเข้าไปหมด พร้อมกับลิ้นอุ่นร้อน ชื้นแฉะ ที่กำลังพยายามรุกเข้าในโพลงภายในริมฝีปากเล็กที่ขัดขืนเต็มที่โดยการกัดฟันแน่นจนไม่สามารถกล้ำกลายเข้าไปข้างในได้

                เขี้ยวคมๆกัดที่ริมฝีปากล่างแรงๆหนึ่งที ด้วยความเจ็บร่างบางเลยเผลอส่งเสียงร้องออกมาจนทำให้ริมฝีปากบางเล็กนั่นเปิดออก...

 

        "อะ...โอ๊ย!! อุบ!!"

 

                พอไม่ทันที่จะมีเสียงออกมามากนักก็ถูกจู่โจมด้วยลิ้นร้อนร้อนเข้าไปแทกซึมเข้าไป ลิ้นนั้นควานเข้าไปเหมือนผู้ล่าที่หื่นกระหาย น้ำใสๆจากโพลงปากก็ไหลออกมาช้าๆ ความหวานจากคนตรงหน้านั้นเหมือนจะไม่หมดไปไหนเลย...เหมือนยิ่งรุกล้ำเข้าไปมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งค้นพบความหวานมากขึ้นเท่านั้น

                 มือบางที่กำลังขยำเสื้อสีเข้มจนยับไปหมดก็ค่อยๆจับมันเฉยๆกับอารมณ์ที่ปล่อยวาง ดวงตาที่เคยเบิกกว้างกลับค่อยๆหลับตาลงช้าๆด้วยความเคลิ้ม

 

        "อืม...อึก...อ...อือ..."

 

                น้ำเปียกชื้นจากน้ำใสๆในโพลงปากดังขึ้นเบาๆก็พอได้ยินกันแค่เพียงสองคน มันทำให้รู้สึกเขินแต่ก็ตอบสนองไปได้ดี ความรู้สึกที่รุนแรงเริ่มอ่อนลงกลายเป็นความนุ่มนวลมากขึ้นแต่ก็ร้อนแรงรุกเร้า มันจะเกินเลยไปกว่านี้ถ้าไม่มีอะไรมาขัดเข้าซะก่อน...

 

          ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด...

 

                เสียงโทรศัพท์มือถือดังแบบสั่นขึ้นมาเพียงเบาๆ ก็ทำให้สติของคนทั้งคู่กลับมาทันที ทั้งคู่ผลักออกจากกันพลางคิดในใจเกือบจะพร้อมๆกันว่า

          'น่าเสียดายเหลือเกิน...'

 

         "อะฮึ่ม! ..ว่าไง"เขารับสายนั้นแล้วมองไปทางอื่นทั้งๆที่ยังจับข้อมือผมอยู่ไม่ปล่อย

         "..."

         "อืมได้สิ...เดี๋ยวฉันจะไปหา รอเดี๋ยว...อืม รู้แล้วน่ะ!"

        ตี๊ด...

        ...

        ...

        ...

 

        "เอ่อ...!"เขา

        "เอ่อ...!"ผม

        "มีอะไรก็พูดมาสิ ฉันรอฟังอยู่..."น้ำเสียงเขาดูอ่อนโยนลงมาก...

        "ปะ...ปล่อยมือผมได้รึยัง"

        "อ๊ะ...เอ่อ โทษที"มือหนาปล่อยข้อมือผมลงแบบเหมือนกระตุกปล่อยทันที

        "อ่า...งั้นผมไปก่อน นายคงยุ่ง..!!?"

          หมับ!

                 มือหนาจับเข้ามาอีกครั้งรอยเดิมที่เขาใช้กำลังกับผมเมื่อตอนแรก มันทำให้ผมนิ่วหน้าเล็กน้อยด้วยความเจ็บนิดๆ

 

          "อะ...ฉัน...เอ่อ...ขอ..."เขาเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เปลี่ยนเรื่องพูดไป"ยังไม่รีบไปรึไงรีบไปสิ!"

          "...รู้แล้วล่ะน่ะ!"

          "เดี๋ยว..."

           "...?"

           "ทีหลังอย่ามายุ่งกับคิริวอีก...หมอนั่นคือเหยื่อของฉัน..."

 

                 น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความอ่อนโยนได้หมดลงไปพร้อมๆกับคำพูดของประโยคนั้นที่ดูเหมือนยังทิ่มแทงหัวใจของร่างบางได้ไม่น้อย

                 อีตาบ้า! มาจูบคนอื่นเขาแล้วก็ออกคำสั่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเนี้ยนะ!? ...แต่ก็ยังดีที่เราไม่ได้ทำอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้...และคงไม่เป็นเหมือนเหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชม.ที่แล้วด้วย...
รู้สึก...แปลบๆที่หัวใจอีกแล้ว...ต้องรีบไปหาน้ำมากินเยอะๆซะแล้วเรา...

                หลังจากเหตุการณ์เมื่อตอนเย็นผมก็กลับมายังโรงแรมที่พักอยู่อย่างไม่เร่งรีบ...

                วันนี้ทั้งวัน มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ...ผมเองก็ยังไม่ทันจะได้คิดอะไร จู่ๆเรื่องราวต่างๆนาๆก็พรั่งพรูเข้ามาหาผมจนไม่มีหยุดยั้ง ...

                ผมคิดว่า คิริวคงมองหน้าลูกน้องอย่างผมไม่ติดแน่ๆ...ส่วนอีกตานั่น...คนบ้าที่ไหนไม่รู้พอมาปรากฏตัวก็สั่งห้ามยุ่งกับคิริว เอ๊ะหรือว่าเขาจะแอบชอบคิริวกันนะ? ละ..แล้วทำไมถึงมาจูบ...จูบผมซะละ???

               โอ๊ย...สับสนไปหมด?

 

            "เฮ้อ....! ช่างมันเถอะ!"

            ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
                 ในขณะที่ผมเกือบจะเผลอหลับไปซะแล้ว โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

 

            "ฮัลโหล ครับ?"

           "..."

           "ฮัลโหล...?"

           "..."

           "..."

            "..."

           "นี่! โทร.มาก็หัดพูดซะบ้างสิ เอ๊ะ? หรือว่าจะเป็นโรคจิต"ผมบ่นงึมงำกับตัวเองพลางเอามือถือมาแนบคุยต่อ"ถ้าไม่พูดผมจะวางละ....!"

           "ฉันเอง..."

           "...?"

           "เอ่อ...คิริวน่ะ..."

           "คะ...คิริว..."ผมแอบรู้สึกดีใจเล็กๆที่เขาโทร.มา คงจะเอาเบอร์ผมมาจากใบสมัครละมั้ง...

           "ที่ฉันโทร.มาหานาย...ฉันจะบอกว่า...ฉัน..."

           "..."

           "ฉัน...เอ่อ..."เขาได้แต่พูดติดๆขัดๆดูไม่สมกับเป็นเขาเลย

                แต่ผมก็เข้าใจดี...ว่าเขากำลังจะพูดถึงเรื่องอะไร

          "ไม่ต้องพูดหรอกครับ...ผมเข้าใจดี..."

          "...นายรู้ได้อย่างไง?"

          "ผมรู้ว่าคุณกำลังจะพูดเรื่องทำงานในวันพรุ่งนี้ใช่มั้ยครับ...คุณกำลังจะไล่ผมออก?"ผมพูดด้วยความรู้สึกแปลกๆด้วยน้ำเสียงสั่นคลอ

          "ไม่ใช่นะ!? นายกำลังเข้าใจผิด"

          "เข้าใจถูกแล้วล่ะครับ! ขอบคุณนะครับที่รับผมเข้าไปทำงาน...ถึงคุณไม่ไล่ผมออกผมก็จะไปอยู่ดี..."

          "ไปกันใหญ่แล้ว! นี่ 'สึคาระ!' ฟังฉันก่อน"

 

                เขาเรียกผมว่า 'สึคาระ' แต่แทนที่จะเป็น 'มิยะ'...ที่เขาบอกว่าจะเรียกเหมือนเมื่อตอนนั้น...

          "..."

         "นายยอมฟังฉันแล้วใช่มั้ย...?"

         "ครับ..."ผมได้ยินเหมือนเสียงของเขาที่ดูโล่งใจแต่ผมก็พูดต่อ"ว่าผมตัดสินใจว่าผมไม่ควรอยู่ที่นั่นอีกแล้ว!"

           ติ๊ก!

           ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด..

                  ผมวางสายไปซะแล้ว...แล้วทำไมผมต้องใส่อารมณ์ด้วยเนี้ย? ไม่เข้าใจตัวเองเลย ให้ตายสิ!...

                  มือบางปามือถือไว้ปลายเตียงนอนเบาๆด้วยอารมณ์ที่กำลังสับสนว่า... ถ้าไม่ได้เจอกันอีกแล้ว เราจะทำอย่างไงดีนะ...?

                 เพียงแค่คิดแค่นั้น หัวใจของเขาก็เริ่มเจ็บแปลบๆขึ้นมาอีกครั้ง...
       

 

          "คิริว...คุณทำให้ผมรู้สึกอยากกินน้ำอีกแล้ว..."

 

                ร่างบางที่ไร้เดียงสาได้แต่คิดว่าถ้ากินน้ำเยอะๆจะช่วยให้ไม่เจ็บที่หัวใจได้ได้บ้างแท้ๆแต่เขากลับไม่รู้เลยว่าเขากำลังรักคิริวเข้าซะแล้ว...แถมยังเป็น รักแรกพบ ของเขาอีกซะด้วย...

               หยดน้ำตาใสๆไหลรินออกมาช้าๆกับร่างบางที่นอนหงายกลางแขนออกทั้งสองข้างแล้วพลางมองเพดานอย่างเหม่อลอยโดยไม่ได้สนใจมองนาฬิกาเลย...ว่าตอนนี้เขาควรจะนอนหลับไปได้ซะที...

               ทำไมมันยากเย็นอย่างนี้ล่ะ...การหลับเนี้ย...

              ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้หายใจหายคอก็มีเสียงเอะอะเล็กน้อยจากหน้าห้องดังก้อง

 

         

          "เฮ้ย! ทำไมจะเข้าไม่ได้!?"

          "คุณคะ ที่นี่ห้ามคนนอกเข้ามานะคะ!"

         "ทำไมจะเข้าไม่ได้! ก็เพื่อนผมอยู่ข้างในห้องนี้!"

         "โธ่! คุณคะ อย่ารบกวนคนอื่นเลยคะ ไม่งั้นจะเรียกรปภ.นะคะ!!"

         "มีอะไรกันเหรอ ป้าครับ?..."ผมเปิดประตูออกไปหาเพราะมันเสียงดังมากจนต้องเดินออกมาดู แต่ก็พบกับ..."...!!!"

          ผมไม่หน้ามาเปิดประตูรับฝันร้ายเลย...